Losing your memories doesn’t erase who you are, Alina.Paulit-ulit sa isip ko ang sinabi ni Mr. Coldwell, lalo na ang pagtawag niya sa ‘kin gamit ang first name ko. Pumait ang panlasa ko dahil hindi malabong may kinalaman sa nakaraan namin ang dapat sana’y pag-uusapan namin. Mabuti na lang talaga at nakaiwas ako. Kung hindi’y baka saan pa napunta ang dapat sana’y simpleng tanghalian.Pagpasok sa loob ng condo unit ko, natigilan ako sa harap ng pinto. Pinagmasdan ko ulit ang lugar ko nang maigi. Kahit ilang araw na akong araw-araw umuuwi rito, hindi pa rin ito pamilyar sa akin. Hindi ko alam kung dahil lang ba ito sa limang taong alaalang nawala sa ‘kin o may mas malalim pang dahilan.I wanted to be at home in this place. Kaya naman nagsimula akong maglinis. Wala akong sulok na pinalampas. Naisip kong baka makatulong ito para maramdaman ko ulit na dito ako nakatira. Ang galing nga e. Kahit dapat ay matagal na ‘ko rito, pansin kong halos lahat ng gamit ay parang bago. Naglinis lang a
Gusto sana akong ihatid ni Frances pero tinanggihan ko na, lalo’t may lakad din daw siya ngayong araw. She's been incredibly helpful to me, and the last thing I want is to be a burden to her.Naayos ko na ang condo, nakapanood na rin ako ng mga palabas, at ngayon, it’s time to experience the real world.Dahil wala pa rin akong confidence matutong mag-drive, nag-commute lang ulit ako ngayong araw. Mabuti na nga lang at walking distance lang ang train mula sa condo. Ayon nga lang, nalaglag ang panga ko nang makita ang haba ng pila. Nagkataon kasing rush hour pa ‘ko lumabas. Hindi naman bago sa ‘kin ang pagsakay ng train. Ayon lang, ‘di na yata ako uulit dahil bukod sa nakatayo na nga ako, mas malala pa ang siksikan. Kahit may segregation na by gender, marami pa rin akong nakasakay na lalaki. Ang aga-aga naglalagkit na ‘ko sa pawis dahil ang hina ng lamig ng aircon.Kaya ko pa sana itong tiisin. Kaya lang may napansin akong lalaki malapit sa ‘kin. Pamilyar ang suot at tindig nito. Mukha
Dahil sa tuloy-tuloy na paglalakad, nakarating ako sa women’s section kung saan may malapit na exit ng department store. Nakahinga ako nang maluwag at palabas na sana nang maisipan kong tumingin sa mga naka-display na damit.Una kong tiningnan ang price tag nito. Nanlaki ang mga mata ko dahil sa presyo. Tuloy ay nailing ako nang lapitan ng sales lady. Bago pa mapagastos ay tuluyan na ‘kong lumabas ng department store.Nang ilibot ang mga mata sa paligid ng mall, nakita ko naman ang presyo ng pagkain sa mga food stalls. Gusto ko sanang bumili pero ang mamahal. Five years lang ang nakalipas pero talaga yatang nagtaas na hindi lang ang pamasahe kung hindi maging ang presyo ng mga bilihin.Wala sa listahan ko ang magsayang ng pera ngayong araw kaya hinanap ko na rin ang exit ng mall. Gusto ko lang sanang ma-experience ang mga nawala sa alaala ko, bumisita sa ilang lugar na napuntahan ko noon, pero quota na ‘ko. Masakit at pumipintig ang ulo ko kaya gusto kong umuwi na lang.Ayon lang ay p
Was my boss's comment even necessary?Nakakunot ang noo, nilapitan ko si Mr. Coldwell para bawiin ang burger ko. Ngunit agad naman niya itong inilayo sa ‘kin. Nang subukan ko ulit hablutin, itinaas niya sa ere ang kamay niyang may hawak nito. At dahil matangkad siya, nahirapan akong abutin ito at agad sumuko.“Sir, ano po bang kailangan niyo sa ‘kin? Malinaw naman po siguro na naka-leave ako. Boss po kita pero hindi oras ng trabaho. Kung gusto niyo pong masigurado na may sakit ako, pwes sige po, ang totoo – wala po akong sakit, pero stress oo!” walang preno kong reklamo. Kinailangan kong huminga sandali bago nagpatuloy. “Pwede po bang mag stress leave?” halos papiyok kong tanong.Wala akong planong makipagbiruan sa kanya kaya mabuti at ibinaba na niya ang kanyang kamay. Mabilis kong inagaw ang burger ko na halatang ikinagulat niya. “There were eight burgers–”“Opo! Akin lahat!” Nabigla rin ako sa pagtataas ko ng boses. Lalo nang kagatan ko ang binawing burger. Medyo dinadalaw na ako n
Mr. Coldwell’s POV"We expect you to attend this time, Prescott,” umalingawngaw sa opisina ko ang maawtoridad na boses ng aking mama.Napilitan akong ibaba ang phone ko sa lamesa at pindutin ang speaker mode para makatapos ng trabaho. I still have a pile of documents awaiting my review and signature."If not, I will be forced to arrange more dates for you. How does a week sound? You can have one for breakfast, lunch, and dinner.” Natigilan ako sa pahabol ng mama. Inihilamos ko ang isang kamay sa mukha bago sumandal sa swivel chair at bumuntong-hininga. “Don't test my patience; I have a roster of potential matches waiting for you.”Alam ni mama na ayaw ko ang ganitong setup dahil aksaya sa oras. Kaya nga itinataon nila sa company events ang pagpapakilala ng mga babaeng gustong ipareha sa ‘kin.As the CEO of Coldwell Corporation, my bachelorhood is seen as a liability by shareholders and board members. Finding a suitable partner, settling down, and producing an heir are not just persona
Pagdilat ko’y sinalubong ako ng matinding pagsakit ng ulo. Napapikit ako nang mariin habang sinusubukang alalahanin ang nangyari sa ‘kin.Malamang ay galing na naman ako sa isang failed job interview. At pagkatapos ay naisipan kong maghanap ng part time job. Pero dahil sa gutom, pagod, at kawalan ng sapat na tulog—Napadilat ako agad at dito nasilaw sa liwanag. Malakas ang kabog ng dibdib, sinubukan ko ulit tingnan kung nasaan ako. May puting kisame? Mukhang hindi pa naman ito langit kung ganuon. Pagsinghot ko’y nakaamoy ako ng panlinis o kakaibang kemikal. Nakarinig din ako ng tunog galing sa tabi ko kung saan may monitor na sa ospital ko lang madalas makita.I’m in a hospital room, I guess?Ilang segundo akong nakahinga nang maluwag bago nagtaka. Ano naman kasing ginagawa ko sa isang ospital? Bago ito masagot, napunta ang atensyon ko sa batang lalaking halos tumalon sa ibabaw ko.“Mommy!” masayang sigaw niya habang nakatitig sa ‘kin.Natigilan naman ako. Pinagmasdan ko nang mabuti ‘
“Prank ba ‘to? Nasaan ‘yung mga camera?” magkasunod kong tanong na nagpahinto sa pag-uusap ng doktor at mga nurses. Napatingin silang lahat sa akin, bakas ang pagtataka sa mga mukha. Ngunit imbes na seryosohin ay tinawanan ko sila, “Naks! Grabe ‘yung effort. Para sa TV ba ‘to o social media?”Nadepina ang lukot sa noo ng doktor, “Mrs—”“Kung hindi ‘to prank. Don’t tell me na nag time travel ako at nakarating ng 2024?” pagputol ko rito. I could feel my frustrations building up. Kaya nga wala na ‘kong pake kahit nandito pa rin sa kwarto ‘yung lalaking kamukha ni Henry Golding. Hindi maipinta ang mukha niya habang nakikiusyoso.Kahit alam kong maaari nilang isiping nababaliw na ‘ko, itinuro ko ang ang kalendaryo sa pader. “Latest ba ‘yan? Kasi ang alam ko, nasa kalagitnaan pa lang ako ng 2019—” Napasinghap ako sabay takip ng bibig. “Baka nasa alternate universe ako!”Sumasakit na ang ulo ko kakaisip ng paliwanag sa sitwasyon ko. Sa gilid ng mga mata ko, napansin ko ang dahan-dahang pagla
“Ali! Anong nangyari sa ‘yo?”Napalingon ako sa bukas na pinto ng kwarto at nabuhayan ng loob pagkakita kay Frances. Magkababata kami at matalik na magkaibigan kaya palagi kaming magkabuntot. We graduated from the same university and were job hunting together in the same year—at least from what I recall.Si Frances talaga ang gusto kong makita pagkatapos kong malaman ang pagkawala ng alaala ko. Kaya lang ay wala akong cellphone pantawag. Sinubukan kong tanungin sa mga nurses kung nasaan ang mga gamit ko kaya lang parang ayaw nila akong kausapin. Mabuti at may isang nagsabi sa ‘kin na wala akong gamit nang isugod sa ospital.Sa totoo lang ay gulong-gulo pa rin ako sa sitwasyon ko kaya sinabi ko kay Frances ang lahat. Nakatulong naman ito para makahinga ako kahit papaano.“Ikaw ah… baka joke time lang ‘to, Ali. Pang best actress pa naman ang arte mo,” may panunuyang komento ni Frances kaya napairap ako sabay iling. How I wish I’m just acting.“Wait. Paano mo pala nalamang nandito ako?”