Gusto sana akong ihatid ni Frances pero tinanggihan ko na, lalo’t may lakad din daw siya ngayong araw. She's been incredibly helpful to me, and the last thing I want is to be a burden to her.Naayos ko na ang condo, nakapanood na rin ako ng mga palabas, at ngayon, it’s time to experience the real world.Dahil wala pa rin akong confidence matutong mag-drive, nag-commute lang ulit ako ngayong araw. Mabuti na nga lang at walking distance lang ang train mula sa condo. Ayon nga lang, nalaglag ang panga ko nang makita ang haba ng pila. Nagkataon kasing rush hour pa ‘ko lumabas. Hindi naman bago sa ‘kin ang pagsakay ng train. Ayon lang, ‘di na yata ako uulit dahil bukod sa nakatayo na nga ako, mas malala pa ang siksikan. Kahit may segregation na by gender, marami pa rin akong nakasakay na lalaki. Ang aga-aga naglalagkit na ‘ko sa pawis dahil ang hina ng lamig ng aircon.Kaya ko pa sana itong tiisin. Kaya lang may napansin akong lalaki malapit sa ‘kin. Pamilyar ang suot at tindig nito. Mukha
Dahil sa tuloy-tuloy na paglalakad, nakarating ako sa women’s section kung saan may malapit na exit ng department store. Nakahinga ako nang maluwag at palabas na sana nang maisipan kong tumingin sa mga naka-display na damit.Una kong tiningnan ang price tag nito. Nanlaki ang mga mata ko dahil sa presyo. Tuloy ay nailing ako nang lapitan ng sales lady. Bago pa mapagastos ay tuluyan na ‘kong lumabas ng department store.Nang ilibot ang mga mata sa paligid ng mall, nakita ko naman ang presyo ng pagkain sa mga food stalls. Gusto ko sanang bumili pero ang mamahal. Five years lang ang nakalipas pero talaga yatang nagtaas na hindi lang ang pamasahe kung hindi maging ang presyo ng mga bilihin.Wala sa listahan ko ang magsayang ng pera ngayong araw kaya hinanap ko na rin ang exit ng mall. Gusto ko lang sanang ma-experience ang mga nawala sa alaala ko, bumisita sa ilang lugar na napuntahan ko noon, pero quota na ‘ko. Masakit at pumipintig ang ulo ko kaya gusto kong umuwi na lang.Ayon lang ay p
Was my boss's comment even necessary?Nakakunot ang noo, nilapitan ko si Mr. Coldwell para bawiin ang burger ko. Ngunit agad naman niya itong inilayo sa ‘kin. Nang subukan ko ulit hablutin, itinaas niya sa ere ang kamay niyang may hawak nito. At dahil matangkad siya, nahirapan akong abutin ito at agad sumuko.“Sir, ano po bang kailangan niyo sa ‘kin? Malinaw naman po siguro na naka-leave ako. Boss po kita pero hindi oras ng trabaho. Kung gusto niyo pong masigurado na may sakit ako, pwes sige po, ang totoo – wala po akong sakit, pero stress oo!” walang preno kong reklamo. Kinailangan kong huminga sandali bago nagpatuloy. “Pwede po bang mag stress leave?” halos papiyok kong tanong.Wala akong planong makipagbiruan sa kanya kaya mabuti at ibinaba na niya ang kanyang kamay. Mabilis kong inagaw ang burger ko na halatang ikinagulat niya. “There were eight burgers–”“Opo! Akin lahat!” Nabigla rin ako sa pagtataas ko ng boses. Lalo nang kagatan ko ang binawing burger. Medyo dinadalaw na ako n
Kanina pa ‘ko nakayuko. Panay ang kutkot ko sa mga kuko habang nanginginig ang tuhod. Malakas ang kabog ng dibdib ko habang naghihintay sa sala ng unit ni Mr. Coldwell. Pinaupo niya ako rito pagkatapos ko siyang pukpukin ng unan at pagkamalang masamang tao.Malakas na buntong-hininga ang pinakawalan ko. Gusto ko mang tumakas, anong point kung kapitbahay ko naman ang boss ko? Siguro naman ay hindi niya gagawing big deal ang pagiging paranoid ko. Sinubukan ko lang naman protektahan ang sarili.Agad akong napatayo nang marinig ang papalapit na yabag ni Mr. Coldwell. Binukas-sara ko ang mga mata nang muli kaming nagkaharap sa sala. Bukas na ang ilaw dito kaya kitang-kita ko ang seryosong ekspresyon ng kanyang mukha.Ramdam kong mapapagalitan na ‘ko ngayon sa dami ng mga kapalpakan ko. Kakabalik ko pa lang pero hindi na ‘to mabilang. Kaya naman desidido na ‘kong ihingi ng tawad ang mga ito.“Sir—”“You should eat something.”Naunahan ako ni Mr. Coldwell magsalita. At dahil sa sinabi niya,
What is this for you?Hindi ko rin alam, Sir. Hindi ko maalala.Malakas na buntong-hininga ang pinakawalan ko habang nakatitig sa kisame ng kwarto. Kanina pa ako gising pero wala akong lakas bumangon. Hindi naman na ito bago. Imbes na makatulog ng maayos, buong gabi na naman akong nagpaikot-ikot sa kama; iniisip ang mga nangyari sa pagitan namin ni Mr. Coldwell kagabi.Wala naman sigurong masama na kinain at in-appreciate ko ang luto ng boss ko. I just didn’t want to disrespect him. Umalis din naman ako kaagad pagkatapos. Hindi na niya ‘ko hinayaan pang maghugas ng pinagkainan ko. Wala nang ibang nangyari at wala na rin kaming ibang pinag-usapan.Alina, kanino ka ba nagpapaliwanag? Sa konsensya mo?Narinig ko ang pagbukas ng pinto ng unit ko kaya nanlalata man ay pilit akong bumangon. Tamad kong ipinatong at ibinalot sa sarili ang kumot nang maglakad. Paglabas ng sala, bumungad sa ‘kin si Frances na tulad ng dati ay may dalang breakfast.Nakahinga naman ako nang maluwag dahil sa kaibi
It’s the longest elevator ride I’ve ever had.Walang nagsasalita o kumikilos. Dinig na dinig ko ang bigat ng paghinga ko at tibok ng puso. Nang sa wakas ay huminto na kami sa basement ng condominium, pagbukas na pagbukas ay ako ang unang lumabas. Hindi na ‘ko nag-abala pang lumingon sa takot na makilala ako ni Mr. Coldwell.Ayon nga lang ay napahinto ako sa gitna ng basement. Kinailangan kong hubarin ang suot kong shades para makita nang mabuti ang mga sasakyang naka-park dito. Napalunok ako dahil mukhang mahihirapan akong hanapin ang kotse ko sa dami.Muntik na ‘kong mapatalon sa tunog ng busina galing sa likuran ko. Agad akong umurong dahil nakaharang pala ako sa daanan ng mga sasakyan.Malakas na buntong-hininga ang pinakawalan ko at nag-focus sa gusto kong mangyari. Iyon ay mahanap at ma-drive ang kotse ko. Inilabas ko ang cellphone ko at dito tiningnan ang litrato nito. Nagsimula akong maglakad, iniisa-isa ang bawat kotseng madaanan. Panay din ang pindot ko sa susi; umaasang tutu
Mahigpit ang hawak sa manibela, sinigurado kong nasa tamang pwesto ang mga paa ko bago nakangiting bumaling kay Mr. Coldwell. “Ready na po ako.” May panginginig sa sistema ko pero sinusubukan kong hindi ito pansinin.You drove this car before, Ali. You just have to trust yourself and do it again.Kalmadong tumango ang boss ko, parang walang takot sa katawan kahit tila parehong nasa hukay ang isang binti namin.Oo’t pumayag ako sa pa-driving lesson ni Mr. Coldwell kahit na intensyon ko siyang iwasan. Inisip kong perks lang ito bilang empleyado kahit wala lang talaga ‘kong magawa dahil muntik ko na siyang mabangga.Ayon nga lang, hindi ko inasahang ngayong araw din niya ‘ko tuturuan. Kaya heto kami, nasa isang bakanteng parking lot malapit sa condominium.Naituro na ni Mr. Coldwell ang step-by-step na kapareho lang kung tutuusin ng video na napanuod ko. Mas madali ko nga lang itong natutunan dahil sa pa-live demo niya. At ngayon, oras na para sa application.Isang malalim na hinga pa, pi
“Uhm ayos naman po. Kayo po, ma’am?” Mabilis kong ibinalik kay Mrs. Coldwell ang tanong para hindi na niya usisain pa.Sa harapan namin ay nagsarado na ang pinto ng elevator. Napalunok ako, malakas ang kabog ng dibdib, dahil kaming dalawa lang talaga ang magkasama. Ngayon ko lang inasam ang paghinto ng elevator para magsakay ng iba pang empleyado.Malakas na buntong-hininga ang pinakawalan ni Mrs. Coldwell, “Well, I guess it was… okay?” nag-aalangang sagot niya. Dahil magkatabi kami, sa gilid ng mga mata ko’y nakita ko ang pag-iling niya, tila dismayado. “My family was incomplete kaya hindi natuloy ang lakad namin,” paliwanag pa niya.Napakagat ako sa labi nang maisip ang driving lesson namin ni Mr. Coldwell. Na-guilty ako dahil malamang ako ang may kasalanan kung bakit hindi sila nakumpleto at natuloy sa lakad.Pagkatapos ng driving lesson, bumalik na kami kaagad ni Mr. Coldwell sa condominium. Gusto pa sana niyang kumain sa labas pero nagsinungaling ako at nagsabing may importanteng
Sa wakas ay natapos din ang araw na ‘to! Malakas na buntong-hininga ang pinakawalan ko. Mabuti na lang at nakagawa ako ng mga pendings ko. On time din akong nakauwi dahil maagang umalis si Vivienne.Ngayon ay nakatayo na ako sa labas ng Coldwell Corporation, naghihintay na may tumanggap ng booking kong taxi.Natigilan ako dahil sa pamilyar na sasakyang huminto sa harapan ko. Sandali akong napaisip, at agad nanigas sa kinatatayuan nang mapagtanto kung sino ang sakay nito. Tatalikod na sana ako pero huli na nang bumaba ang bintana sa passenger’s seat.“Good evening, sir,” nag-aalangang bati ko kay Mr. Coldwell; bahagya akong yumuko bago pa magtagpo ang mga mata namin. Huli ko siyang nakita noong dinala ko si Matteo sa kanyang opisina. Isinubsob ko na kasi ang sarili sa trabaho pagkatapos kong ihatid kay Vivienne ang mga kailangan nito.“Get in, Ms. Del Rosario. We’ll drop you off your place,” walang emosyong utos ni Mr. Coldwell.Hindi ko napigilan ang panlalaki ng mga mata ko. Kung mak
“Matteo?” Hindi makapaniwalang tawag ni Mrs. Coldwell sa anak. Agad nadepina ang lukot sa noo niya bago ibinaling sa ‘kin ang matalim na tingin. “Why is he with you?” malamig niyang tanong, as if I was never supposed to be seen with her son…Umikot ang tyan ko sa kaba. Magaling siyang magtago ng totoong emosyon kapag kausap ako, pero ngayon, parang nahulog ang maskarang suot niya.“Nakita ko lang siya sa cafeteria—”Hindi ko pa natatapos ang paliwanag, pilit na niyang inagaw si Matteo mula sa ‘kin. Imbes na makipaghilahan, agad akong bumitaw sa takot na masaktan ang bata.“Mommy!” Naiiyak na sigaw ni Matteo, dahilan para magtama ang tingin namin ni Mrs. Coldwell.“We’ll go to your daddy,” pag-alo ni Mrs. Coldwell pero lalo lang humagulgol si Matteo, halatang ayaw sumama. Tumindi pa ang pag-iyak nito nang pilit hinila papasok sa elevator.May kirot sa dibdib ko na hindi maipaliwanag. Normal lang naman mag-tantrums ang bata. Pero hindi ko mapigilang magtaka at mag-alala kung bakit ganit
Mr. Coldwell: How’s the seminar going?Pupunta dapat si Vivienne sa isang seminar tungkol sa digital marketing. Pero dahil back-to-back ang kanyang meeting ngayong araw, ako na lang ang pina-attend niya para hindi masayang ang slot ng kumpanya. Aprubado naman daw ito ni Mr. Coldwell kaya wala akong dapat ipag-alala.Alina: All good. I’ll organize my notes and send you a report.Mr. Coldwell: Don’t forget to eat.Napabuntong-hininga ako sa huling text ni Mr. Coldwell sa ‘kin. Pinatay ko ang screen ng phone ko at tinago sa bag. Hindi na ‘ko nag-reply pa at baka saan mapunta ang usapan.Okay din pala itong off-site activity na ito. Tingin ko kasi kailangan ko ring makahinga sa office drama. Mabuti na rin ito at nang makaiwas ako sa mga pahabol na tanong ng mga katrabaho ko tungkol sa aksidente kahapon.I guess I could say this was one of my most productive mornings. Ang dami kong natutunan sa seminar, lalo na’t introductory ang mga topics. Sakto rin—kailangan ko talaga ito dahil sa mga n
Nasa loob ng unit ko si Mr. Coldwell, ang boss slash ex-boyfriend ko (as far as I don’t remember).Sinundan ko siya sa sala at dito niya ako pinaupo sa sofa bago siya lumapit sa harap ng TV. Tahimik kong pinanuod ang pagbukas niya ng isang drawer dito.Alam kong maganda ang intensyon niya. Gusto lang niyang gamutin ang paso ko. Pero alam ko ring hindi ito tama dahil gabi na, lalaki siya, boss ko siya, at higit sa lahat ay may asawa siya. Kahit saang anggulo ko tingnan, having him inside my unit doesn’t sit right with me. “Ah ako na pong gagamot, sir—”“Everything that happens to you in the office is my responsibility,” pagputol niya. Grabe naman ang dedikasyon niya kung ganito ang mindset niya bilang boss.Kumunot ang noo ko nang makita ang inilabas niyang first aid kit galing sa drawer. May ganito pala ‘ko? Dinala niya ito paglapit sa sofa; naupo siya sa tabi ko. “Paano niyo po nalamang may first aid kit doon?” hindi ko napigilang magtanong dahil kahit ako na nakatira rito ay walang
“If Mr. Coldwell is scary as a boss, what more as a husband?”“Malamang mas nakakatakot! Baka nga all along, tama ang isang theory. Wala talagang Mrs. Coldwell! O ‘di kaya, matagal nang nakipaghiwalay dahil hindi nakatiis sa panlalamig niya.”Narinig ko ang tawanan ng mga katrabaho ko. Parang wala yatang araw na hindi nila pinag-uusapan si Mr. Coldwell. Hindi na nakapagtataka dahil kahit sa online world, curious na curious pa rin ang lahat tungkol sa mystery wife nito.“Tapos na ba kayo sa report?” tanong ni Tina sabay tayo. Mukhang masama pa rin ang timpla niya dahil sa nangyari sa conference room. Nagsibalik tuloy ang mga ka-team niya sa trabaho bago pa sila mapagbuntungan.Nasa printer area naman ako, nakatitig sa paglabas ng papel. Sa gilid ng mga mata ko’y kita kong naka-close curtain pa rin ang opisina ni Mr. Coldwell. Ang nakita kong pumasok dito ay ang asawa niya o si Ms. Rossi sa pagkakakilala ng lahat. Magkasama silang bumalik sa opisina nito pagkatapos ng lunch break. Mukha
“Ma’am, nandito na ho tayo,” paalala ng taxi driver sa ikalawang pagkakataon. Pagbaling ng tingin sa bintana, nakumpirma kong nakahinto na kami sa harapan ng Coldwell Corporation.Oo’t kahit may ideya na ako kung paano magmaneho, pinili ko pa ring mag-taxi papasok sa trabaho. Bukod sa kulang pa ang kumpyansa ko sa sarili para magmaneho ng kotse, may ibang bagay na gumugulo sa isip ko ngayong araw kaya alam kong hindi ako makakapag-focus.Bumagsak ang tingin ko sa suot at dito napabuntong-hininga. Maaga pa naman, kung umuwi na lang kaya ako at magpalit ng damit? May oras pa para umatras ako sa plano ko…Narinig ko ang pagtikhim ng taxi driver. Tuloy ay napilitan akong bumaba bago pa ito tuluyang magalit sa pagiging indecisive ko. Humarurot ito paalis at naiwan akong nakatayo sa entrance.Napunta sa ‘kin ang atensyon ng dalawang security guards, halata ang pagkabigla at pagtataka. Inasahan ko naman na ang reaksyong ito – pero iba pa rin pala talaga sa pakiramdam kapag nasa sitwasyon ka
Isang tawid na lang sa pedestrian lane ay makakarating na ‘ko sa condominium. Kaya naman nakatuon ang buong atensyon sa kalsada, nagmadali akong tumawid nang may biglang humawak sa braso ko at humila sa ‘kin pabalik!Dinig ang magkakasunod na busina, mabilis ko itong itinulak papalayo sa ‘kin sabay atras. Nanlaki ang mga mata ko nang makaharap si Mr. Coldwell!“Ikaw?! I mean—sir? Bakit ka nandito?” Napasigaw ako sa takot na agad ding napalitan ng pagkabigla. Of all people, I did not expect to see my boss!Akala ko kasi talaga ito na naman ‘yong sumusunod sa ‘kin. Mabilis ang paghinga, napahawak ako sa tyan habang kinakalma ang sarili. May kirot akong naramdaman at hindi ko alam kung dahil ba ito sa dami ng kinain ko o sa pagmamadali kaya hindi ako natunawan.“I was on my way back to the condominium when I saw you,” seryosong sagot ni Mr. Coldwell, nakadepina ang ilang linya sa noo.“Naglakad ka po? Nasaan ang kotse mo, sir?” nagtatakang tanong ko. Napatingin ako sa paligid dahil baka
"Good evening, everyone. Thank you all for being here tonight. We're especially lucky to have our boss with us, despite his incredibly busy schedule. Sir, perhaps you’d like to share a few words with the team?" positibong panimula ni Mrs. Coldwell. Nakatayo siya at malawak ang ngiti nang magpalakpakan kaming lahat. Umupo siya nang si Mr. Coldwell naman ang tumayo. Habang ang lahat ay nakatingin dito, naiwan akong nakatitig sa table centerpiece."I know it’s Monday, and this dinner was called on short notice, but I think it’s long overdue—especially to formally welcome our new hires. Welcome to all of you, including Ms. Del Rosario…” Hinigit ko ang hininga ko nang mamutawi sa labi ni Mr. Coldwell ang pangalan ko. It sounded familiar yet unusual. Mabuti at inisa-isa naman niya ang pagtawag sa lahat ng bago."It feels like perfect timing, as we’re starting the month with a strong push. Seeing our teams grow alongside our client pool is a great reminder of how far we’ve come. Yes, the yea
Mabilis akong nagpunta sa buffet area. Sumunod ako kung saan nakapila si Vivienne at habang kumukuha ng pagkain ay bumulong sa kanya, “Uhm, gusto mo palit tayo ng upuan?” Nagbakasakali ako kahit may takot pa rin akong makipag-usap sa kanya.“Dahil kay Mr. Coldwell?” diretsong balik ni Vivienne sabay lingon sa ‘kin. Natigilan naman ako dahil totoo ang sinabi niya. Pero hindi ko ito pwedeng ipaalam kahit kanino dahil baka magkaideya sila tungkol sa amin ni Mr. Coldwell.“Malamig kasi sa pwesto ko,” itinawa ko ng mahina ang sagot.Animo nawalan ng interes, ibinalik ni Vivienne ang atensyon sa mga pagkain bago nagsalita, “Lamigin ako.” Ibig sabihin, ayaw niyang makipagpalit.Pinagdikit ko sandali ang bibig at nag-isip ng ibang palusot. “Gusto ko rin sanang kausapin si Tina.”“Tungkol sa trabaho?” Kita ko ang pagsalubong ng kanyang kilay, at sumulyap siya sandali bago ko tinanguan. Iniisip ko kasi na baka sa ganitong paraan ko siya mapapayag. Pero mukhang mali ang desisyon ko.“Then talk i