Gayundin ang pagkakabigla ni Llermo sa mga oras na iyon dahil may naalala siyang gunita ng kaniyang kahapon kung saan sangkot ang apilyidong mayroon si Celeste.
"Arevalo," sambit pa ni Llermo sa mababang boses. Sa puntong iyon ay naalala niya ang nagdaang kahapon nila ng kaniyang mga kaibigan.
***
(Many years ago)
"Buntis ako." Iyon lamang ang sambit ni Criselda kay Llermo.
"Ha? Sinong ama?" Garalgal na sambit ni Llermo sa kaibigang si Criselda.
"Hindi ko alam..."
"Anong hindi mo alam?"
"H-hindi ko alam." Paulit-ulit na sambit ni Criselda kay Llermo.
"Ako ba ang ama n'yan?" Pagtatanong pa ni Llermo sa dalaga.
"Hindi ko tiyak, Llermo. Marami kayo..."
"Ha? Akala ko ba'y ako at si Luciano lang ang nakagalaw sa'yo?"
Umiling lamang ang dalaga at noo'y nagsimula nang umiyak. Halatang tuliro ito.
"N-nagalaw ako ni Brando..." sambit pa ni Criselda na ang tinutukoy ay ang kaibigan nilang si Brando Delgado. Tatlo silang magkakaibigan, si Brando Delgado, si Luciano Arevalo at siya na isang Valles.
"Pero...alam mo namang hindi ako pwedeng magkaroon ng anak sa ngayon, 'di ba? Malalagot ako kay papa! Baka hindi niya ibigay sa akin ang mana ko." Sabi pa ni Llermo na aligagang napasindi sa kaniyang sigarilyo.
"Ganiyan rin ang sabi sa akin ni Brando, hindi rin siya ang pwedeng umako sa batang ito. Ikakasal na siya sa napili ng kaniyang mama't papa. Hindi pwedeng makahadlang sa kaniya ang batang ito."
"Kung gayon...si Luciano na lang ang pag-asa mo. Nasaan ba siya ngayon? Alam na ba niya?"
Marahang umiling si Criselda at napayuko.
"Alam mo namang ikakasal na siya sa nobya niya, 'di ba? Itatakwil din niya ang batang 'to." Ani nito sabay hikbi at impit sa pag-iyak.
Isang mananayaw sa bar si Criselda. Kaibigan nila ito, ngunit dahil sa hirap ng buhay, mas pinili nitong huminto sa pag-aaral at maging Magdalena sa mga parokyanong pwede niyang mahingan ng tulong, ito lang kasi ang inaasahan ng kaniyang itay at inay na noo'y naghihingalo sa hospital dahil matatanda na ang mga ito. She choose that life and that's the worst thing she regret until now.
Bilang manliligaw ng dalaga, bumigay na rin si Cresilda sa kaniya, ngunit inamin nitong mahal nito si Brando Delgado, ngunit hindi siya tanggap ng pamilya nito, mas lalong ginamit lang din siya ni Luciano Arevalo nang gamitin siya nito noong naghiwalay nang panandalian sila ng kaniyang nobya, naging pampalipas-oras siya nito.
Kaya malaki ang tyansa na si Luciano ang ama ng batang iyon. At kahit pa alam nilang mali iyon, ay napagpasyahan nilang ipaako lahat kay Luciano ang batang dinadala ni Criselda. Napilitang pakasalan ni Luciano si Criselda kahit pa hindi naman niya ito mahal, dahil na rin sa pangako nila Brando na hindi nila ito pababayaan.
But Luciano did nothing the rest of his career, his life and his money, naging reliable ito sakanilang dalawa, to the point na nagwawaldas na ito ng pera sa sugal dahil umaasa sa kanila. Nalulong ito sa droga, kaya nang minsang magkahulihan, ay nasangkot ito.
At hanggang ngayon, nandoon pa rin ito sa kulungan, habang si Criselda naman ay nabalitaan nilang nandoon sa isang mental hospital.
Sa puntong iyon ay gayundin ang pagkakalamat ng kanilang pagkakaibigan, at sa mahabang panahong nagdaan. Hindi na sila nagkrus ng landas.
***
Napabuntong-hininga si Llermo sa oras na iyon at napatingin sa maamong mukha ng dalagang si Celeste. Mapait na napangiti si Llermo sa oras na iyon dahil kamukhang-kamukha ito ni Criselda.
Hindi man siya sigurado pero parang may lukso ng dugo siyang naramdaman ng magkadaupang-palad sila kanina.
Ang unang yakap niya sa anak ni Cresilda.
He is thinking on his deepest thought nang biglang magbukas ang pintuan. "Don Llermo." Sambit ng doktor ni Celeste.
"Yes doc? Anong problema?" Sambit pa ni Llermo sa doktor. Tumikhim muna ang doktor bago magsalita.
"We discovered that she is three weeks pregnant..."
Sa salitang iyon ay napaawang na lamang si Llermo sa narinig. Hindi niya akalaing buntis pala ang sinagip niyang dalaga. Paano niya ipapaliwanag dito ang kalagayang iyon, lalo pa't hindi nito matandaan ang mga pangyayari.
How the hell he'd stay calm in this situation?
"Papaano nangyari? Totoo ba 'yan, doc?" Pagtataka niya habang nakatanaw lamang sa pirasong papel na iyon. Tumango lamang ang doktor habang isinaayos ang kaniyang salamin.
"We checked her vitals and also her blood, doon namin nadiskobrehang buntis siya." Walang gatol na sambit ng doktor. Sa pagkakasabing 'yon ay napaupo na lamang si Don Llermo at matamang nag-isip nang malalim.
"Anong gagawin namin?" anang doktor. Pumangalumbaba muna si Llermo at pinagitnaan ng katahimikan ang paligid.
"Let the child live..." sabi pa niya sa mababang boses.
"Sige po." Pagkatapos n'on ay umalis na ang doktor at naiwang tuliro si Llermo. Tanaw pa niya ang mahimbing pa rin na pigura ni Celeste habang natutulog.
"Sino ka ba?" Anas niya sa mababang boses, unti-unti siyang lumapit dito at malapitang tinitigan ito sa mukha. Hindi niya mawari bakit nagagalak siyang makita ang kabuuan ng mukha nito. Hindi pa siya nakuntento at marahang hinaplos ang pisngi ng dalaga. Hindi man aminin, sa pagkakataong iyon kasi naaalala niya ang kaniyang kabataan.
Ang panahon kung saan, nabilanggo ang kaniyang pagkatao sa nakaraan. Those days, na umiikot lamang ang mundo niya sa isang babae.
"I will change your life..." Anas niya habang nakatanaw pa rin sa magandang mukha ni Celeste. He is sure about that. Gusto niyang bigyan ito ng panibagong pag-asa, ng panibagong buhay, ng panibagong pagkakakilanlan. Alam niyang kapag nagbitaw ng salita ang isang Valles, matutupad ito sa anumang paraan. Pagkasabi niya'y marahan niyang dinampian sa noo ang dalaga at noo'y dahan-dahang tinungo ang daan palabas.
Alam niyang sa ganoong paraan, may makakasama na siya habang tinatahak niya ang katandaan. He will claim her as his child, his daughter.
Si Celeste ang susi ng kaniyang pagbabago. At magaganap lang iyon, kapag tuluyan nang nagising ito at maging okey na ang kalagayan ng dalaga. Hindi siya sigurado sa kahihinatnan ng kaniyang desisyon ngayon pero alam niyang sa sandaling ito, mayroon siyang natulungan na isang buhay. Isang buhay na kaniyang babaguhin.
Makalipas ang ilang araw ng pamamalagi sa hospital ay tuluyan nang naghilom ang mga gasgas ni Celeste. Panay asikaso ang mga doktor sa kaniya, lalo pa't iyon ang kabilin-bilinan ni Don Llermo.Ang alagaan siya nang mabuti habang panay uwi ang matanda sa mansion ng nakababata niyang kapatid. Walang kaaalam-alam ang kapatid nito sa binabalak niya kay Celeste at lalong wala siyang balak na ipagbigay alam ito kaninuman.Kararating lang ni Don Llermo sa hospital habang dala ang mga nakasabit na shopping bags sa magkabila niyang kamay. Ngayon kasi ang discharge ni Celeste sa hospital, kaya't nasisiyahan si Don Llermo na masilayan itong okay na.Masiglang tinahak ng ginoo ang nasabing kwarto ng dalaga at doo'y bunungad sa kaniya ang nagtataka nitong mukha."Good morning hija. Kamusta na ang pakiramdam mo?" ani nito sa masayang himig."S-sino ka nga po pala?""I'm your daddy. Don't you remember? Oh I guess hindi pa naghihilom ang sugat mo. You're in trouble last time at naglayas ka. Nasagasaa
"I can't marry her, mama!" sigaw ni Miguel sa kaniyang ina."At kailan ka pa natutong suwayin ang utos ko sa'yo?" matigas na sambit ni Doña Natividad. Nagpapaypay ito sa sarili habang hindi mapirme sa kinatatayuan. Tahimik lamang si Don Brando habang nakatanaw sa dalawa."I told you, mama. Hindi ko mahal ang babaeng 'yon!""Pwes sino ang gusto mo? Ha? Don't tell me na 'yong muchachang kasambahay natin ang mahal mo? Siguro'y hindi ko alam? Nakikita ko ka
Nasa kalagitnaan na sila ng kanilang masayang pag-uusap nang may kung sinong dumating. Si yaya Lorna."Sir, Ma'am, hurry!" Agad na napatayo ang dalawa."What's the matter?" Sabay na sambit ng dalawa habang nag-uunahan na tinungo ang playroom ng kanilang nag-iisang anghel.Garalgal lamang na umiiyak ang yaya nito kaya naman halos patakbo nila itong tinungo at doo'y nakita nila itong nakahandusay at naghihingalong huminga.
Ngumisi si Marcus saka tiningnan siya nang diretso sa mata. Napabuntung-hininga lamang si Marcus at tumango. Napayuko lamang ito habang wala sa sariling kinuha ang isang larawan mula sa kaniyang bulsa."Here..." ani nito habang ibinibigay ang larawan ni Victoria noong binyag nito. Stolen shot iyon mula sa malayo. Gayon na lamang ang gulat na bumakas sa mukha ng matanda."You've been there?""Yes. Matagal ko nang sinusulyapan sa malayo ang mag-ina ko. I know, I
Flashback"Ayoko sabi! Ano ba!" nalasing si Celeste. Pinainum kasi nila ito ng lambanog."What the hell you did, Marcus! Bakit mo nilasing si Celeste?" awat ni Miguel, may kinuha lang itong pagkain nila sa mansion, at pagbalik nito'y pinagtutulungan nina Marcus at Manuel si Celeste. Pinaglalaruan nila ang buhok nito, ang damit nito at ang mukha nito.They are making fun of her. Kahit hindi man aminin, may plano silang gahasain ang dalaga.
Gusto niyang malaman ang nakaraan niya, at ang mga alaalang halos hindi na niya matandaan. And maybe it's the time to seek an answer, maybe he is the key of Victoria's real father.Bumuntong-hininga si Sophia at tiningnan ang pigura ng binata. Nagdadalawang-isip man ay nakipagkasundo na siya rito. Maybe a coffee with this stranger will do.Pumayag siya sa anyaya ni Marcus na magkape sa cafeteria na nasa labas ng hospital, well, she thinks that somehow, baka may makuha siyang impormasyon dito.
Sabado ng madaling araw, nasa byahe na silang lahat pauwing Pilipinas. Kasabay nila Sophia si Marcus na parang buntot simula noong nasa hospital sila hanggang makalabas sila. Parati kasi itong bumibisita sa bahay nila sa States, at dahil doon mas nakapalagayang loob nito ang anak niyang si Victoria.Mahilig sa bata si Marcus at maalaga din ito kay Victoria. Minsan pa nga'y doon na natutulog ang binata na siyang isa sa mga rason ni Sophia na magtiwala ulit dito. Nararamdaman niyang maganda ang hangarin ni Marcus sa kanilang mag-ina.Katabi sila Marcus at Sophia sa mga oras na iyon, habang nakapw
"Hijo, Hija. Nandito na tayo." Sabi ng matanda na gaya ni Manuel ay pagod na rin. Pagkasabi nito'y agad namang tumalima ang dalawang nakatulog na pasahero at nag-ayos ng mga sarili.Inilinga-linga pa ni Sophia ang kabuuan ng tanawin na parang chinecheck ang location nila. Si Marcus naman ay binubuhat si Victoria na noo'y tulog na tulog pa rin."Come on, pumasok na tayo sa loob, anak. Sina manong na ang bahala sa mga gamit natin." Anang si Don Llermo na ang tinutukoy ay ang mga kasambahay nila roon.
Ilang araw matapos dumating sa kumbento, nagsimula nang mag-adjust si Celeste sa bagong buhay na ipinataw sa kanya. Ang bawat araw ay tila isang bagong simula, ngunit sa kabila ng lahat ng ito, ang mga tanong na patuloy na bumabagabag sa kanyang isipan ay hindi nawala. Si Wendilyn, ang pangalan na itinaguyod sa kanya, ay nagsimulang magbigay ng isang bagong identidad, ngunit hindi pa rin matanggap ng kanyang katawan at isip ang pagkawala ng mga alaala. Lahat ng iyon ay nagiging isang masalimuot na krosword ng mga piraso ng nakaraan na hindi niya matukoy.Isang umaga, habang ang mga madre ay abala sa kanilang mga gawain, nagdesisyon si Sister Lourdes na dalhin si Wendilyn sa isang missionary activity. "Magiging makabuluhan ang araw na ito, Wendilyn," sabi ni Sister Lourdes nang mahinhin. "Isa ito sa mga proyekto ng kumbento—isang evangelistic mission kung saan tinutulungan namin ang mga batang walang magulang, mga batang nagmula sa mga pook na mahirap ang kalagayan. Tutulungan tayo ng
Habang pinipilit ni Celeste na mag-adjust sa mga bagong pangyayari sa kanyang buhay, unti-unti niyang nararamdaman na ang sakit at ang pangungulila sa mga alaala ay unti-unting nawawala. Ang mga araw sa ospital ay naging isang serye ng mga nakakabiglang tanong at hindi matukoy na sagot. Tanggap na niya, kahit paano, na ang mga tanong niya ay malamang hindi masasagot sa ngayon. Ngunit ang pinakamahalaga sa lahat, siya’y ligtas. Ligtas siya mula sa isang bagay na hindi niya matukoy.Tinutulungan siya ni Sister Lourdes na magbihis ng simpleng damit, isang puting kasuotan na puno ng simbolismo—mukhang isang uri ng damit pang-seremonya, ngunit mas magaan. Ang simpleng disenyo ng damit ay nagbigay kay Celeste ng kaunting aliw, tulad ng isang bagong simula. Bagama’t hindi pa rin niya matanggap ang pangalan niyang "Wendilyn," ang kanyang katawan at kaluluwa ay nagsimulang mag-adjust, tila may mga bagay na hindi kayang ipaliwanag, ngunit natutunan niyang tanggapin.Habang humihinga siya ng mal
The sprawling mansion stood firmly in the distance, its long shadows enveloping the garage where Celeste was alone. The scent of polished marble and expensive leather greeted her, but it held no value now. As she walked towards the garage, it felt as though each step reached deep into her heart, the rapid beating of her chest like a throbbing beam eager to burst forth.Nagdesisyon na siya—hindi na siya babalik kay Miguel. Wala nang pag-aalinlangan, wala nang kalaban-laban.Habang binabalot ng takaw-pansin ang kanyang mga damit at inilalagay ang mga ito sa maleta, ang zipper ay tila naglalaban para pagsama-samahin ang gulo ng kanyang nararamdaman. Parang ang buong katawan niya ay naging isang tigas na bato, ngunit ang puso at isip ay parang nagwawasak. Lahat ng pagod, ang mga kasinungalingan, ang mga pangako, ang bawat piraso ng kasaysayan nila ni Miguel—lahat iyon ay nawawala sa hangin.Hindi niya na kayang huminga.Kailangan niyang umalis. Wala nang ibang option.Tinutok ni Celeste a
Alas kwatro na ng madaling araw nang magbalik si Miguel sa kanilang masyon. Walang kaalam-alam si Celeste sa mga nangyari sa kanyang fiancé sa buong magdamag. Ang mga ilaw ng hallway ng building ay nakaliko na, at tanging ang ilaw mula sa kanilang kwarto ang tanging liwanag na nagsisilbing gabay para kay Miguel.Medyo napapaamo ang galit na hangover sa katawan ni Miguel, pero hindi niya kayang itago ang sakit na dala ng alcohol sa kanyang katawan. Sa bawat hakbang na ginagawa niya papasok sa kanilang bahay, ang pakiramdam niya ay parang gumugulong ang kanyang mundo. Hindi siya makapaniwala sa mga nangyari, sa mga desisyon niyang hindi nararapat.Damn it!Nag-angat siya ng kanyang mga mata nang makita ang nakatambad na mukha ni Celeste, na nakaupo sa sofa, nakahilig sa backrest, at nakatingin sa kanya. Ang mukha nito ay tila may kabuntot na tanong, ngunit siya ay nauurong. Hindi siya makapagsalita, nag-iwas siya ng tingin, alam niyang hindi ito magiging magaan.“Hon, andiyan ka na pala
Miguel adjusted the collar of his crisp white shirt as he stepped into the sprawling villa that his college friend, Lance, had rented for his bachelor’s party. The place was alive with flashing lights, booming music, and the unmistakable energy of a night filled with reckless abandon. It was exactly what Miguel expected from Lance, who had always been the wild one in their group.“Miguel!” Lance greeted him with a bear hug, his grin as wide as the pool that sparkled just a few steps away from the dance floor. “About time you got here, bro! Hindi kumpleto ang party kung wala ka.”“Kailangan ko pa kasing tapusin ang isang meeting,” Miguel replied, chuckling as he scanned the scene. The place was packed. College friends, strangers, and a few familiar faces from their younger days filled the villa. “Mukhang sobra ang effort mo dito ah. May DJ pa talaga?”“Of course! One last hurrah bago ang kasal,” Lance said, handing Miguel a glass filled with an amber liquid. “Now, drink up! Tonight, we
Dalawang araw matapos ang pamimili at pagpapaganda ni Celeste ay inanyayahan sila ng kanilang Papa Llermo sa isang importanteng okasyon, ito ay ang ekslusibong pagpapakilala nito sa kaniyang pamilya sa Pilipinas.Hindi ito madali since matagal din nitong pinutol ang ugnayan nito sa kaniyang mga relatives.It was like a daydream, ang malawak na hardin ng mansyon ni Don Llermo ay puno ng mga piling bisita. Ang mga kapatid niya, pati na ang iba pang mga miyembro ng kanilang makapangyarihang pamilya, ay nakaupo sa magagarang upuan na pinalilibutan ng mga eleganteng bulaklak. Ang himig ng isang orkestra ay lumulutang sa hangin, nagbibigay ng tahimik at marangal na ambiance sa gabi. Sumisigaw ng karangyaan ang lugar dahil sa mga palamuti sa paligid. Napaka-enggrande nito.Tumayo si Don Llermo sa gitna ng garden party. Ang kanyang tindig ay puno ng karisma at awtoridad, ngunit may bakas ng damdaming hindi maikubli sa kanyang mga mata. Hinawakan niya ang mikropono, at ang bawat mata’y napunta
It was Tuesday. Tahimik lang na nagbabasa ng libro si Celeste sa may veranda nang dumating ang kaniyang Papa Llermo. Worried ito sa kaniya."Hija, may problema ba? Parang napapabayaan mo na yata ang sarili mo ah." Medyo matamlay kasi si Celeste at parang wala siyang lakas para magsuklay at magpolbo. "Hi lolo!" mabilis naman na takbo ni Victoria kay Llermo."Hi, my princess, kamusta ka?""Okay lang po, lolo. Alam mo po, pilitin mo po si Mommy na magpaganda, ilang araw na po kasi siyang ganiyan." Matabil na sabi pa ni Victoria sa matanda. Napabuntong-hininga si Celeste sa sandaling iyon. Sila lang ang nandoon that time dahil pumasok sa office si Miguel para gawin ang mga pending na trabaho nito bago asikasuhin ang nalalapit nilang kasal."Hija, totoo ba 'to? Hindi ba't dapat maging masaya ka kasi malapit na ang kasal mo?""Opo, pero Pa. Wala lang po akong gana.""No, hindi dapat ganiyan, anak. Tumayo ka riyan. Sumama ka sa akin."Kumunot ang noo ni Celeste, saan naman kaya siya isasa
Nagising si Celeste sa isang kakaibang tanawin. Sa kanyang harapan ay isang napakagandang baybayin. Ang dagat ay tahimik, ang alon ay banayad na sumasalpok sa buhangin, at ang kalangitan ay kulay kahel at rosas na tila isang obra ng pintor. Nakatayo siya sa buhanginan, nakayapak, habang hinahaplos ng malamig na simoy ng hangin ang kanyang mukha.Sa di kalayuan, nakita niya si Miguel na nakangiti at kumakaway sa kanya. Suot niya ang isang puting damit na tila sumasayaw sa hangin. Nilapitan niya ito, ang kanyang puso ay puno ng saya at kalma."Halika, Celeste," sabi ni Miguel, ang boses niya’y parang musika. "Tara, tumakbo tayo."Hindi siya nagdalawang-isip. Tumakbo sila sa baybayin, ang kanilang mga yapak ay nag-iiwan ng bakas sa basang buhangin. Nagtatawanan sila, parang mga bata, habang hinahabol ang isa’t isa. Ang mundo sa paligid nila ay tila naglaho, at tanging sila lamang ang naroon—malaya, masaya, at puno ng pagmamahal.Ngunit habang tumatakbo sila, unti-unting nagbago ang tanaw
Kinabukasan ay napagdesisyunan nina Celeste at Miguel na ipasyal si Victoria, gusto nilang gawing 'Family Day' ang araw na ito. Alas 9:30 ng umaga nang puntahan nina Celeste at Miguel ang mansion ni Don Llermo at kunin si Victoria.Masayang kumakatok si Celeste sa malaking pintuan ng bahay ni Don Llermo."Victoria! Victoria, anak, nandito na kami ng Daddy mo!"Nakasunod naman sa kaniya si Miguel. May hawak ito na bouquet ng bulaklak."Sigurado akong tuwang-tuwa na si Victoria. Teka lang, Celeste, huwag masyadong malakas ang katok mo. Baka natutulog pa si Don Llermo." Saway naman ni Miguel.Mayamaya lang ay binuksan ni Don Llermo ang pinto at ngumiti."Celeste, Miguel! kayo na pala yan. Kumusta ang biyahe ninyo?""Ayos naman po, Papa. Napakaganda ng panahon. Nandiyan ba si Victoria?""Oo naman. Kanina pa niya kayo hinihintay. Victoria, nandito na ang Mommy at Daddy mo!" Tawag pa ng matanda sa kaniyang pinakamakulit na apo.Maya-maya, tumakbo palabas si Victoria na may hawak na maliit n