Ilang araw matapos dumating sa kumbento, nagsimula nang mag-adjust si Celeste sa bagong buhay na ipinataw sa kanya. Ang bawat araw ay tila isang bagong simula, ngunit sa kabila ng lahat ng ito, ang mga tanong na patuloy na bumabagabag sa kanyang isipan ay hindi nawala. Si Wendilyn, ang pangalan na itinaguyod sa kanya, ay nagsimulang magbigay ng isang bagong identidad, ngunit hindi pa rin matanggap ng kanyang katawan at isip ang pagkawala ng mga alaala. Lahat ng iyon ay nagiging isang masalimuot na krosword ng mga piraso ng nakaraan na hindi niya matukoy.Isang umaga, habang ang mga madre ay abala sa kanilang mga gawain, nagdesisyon si Sister Lourdes na dalhin si Wendilyn sa isang missionary activity. "Magiging makabuluhan ang araw na ito, Wendilyn," sabi ni Sister Lourdes nang mahinhin. "Isa ito sa mga proyekto ng kumbento—isang evangelistic mission kung saan tinutulungan namin ang mga batang walang magulang, mga batang nagmula sa mga pook na mahirap ang kalagayan. Tutulungan tayo ng
Parang basang sisiw si Celeste habang kinukuha ang mga sinampay sa likod-bahay ng mansion el Delgado. Isa siya sa maraming alipores ng mag-asawang sina Don Hildebrando at Ginang Natividad. Laki sa karalitaan si Celeste kaya naman wala siyang magawa nang ipagbili siya ng kaniyang mga maralitang magulang katumbas ng bayad sa pagkakautang nito sa nasabing pamilya.Edad kinse siya noon ng magsimula siyang mangatulong sa mag-asawang Delgado. Kilala sa kanilang bayan ang mag-asawa sapagkat sila lang naman ang may nagmamay-ari ng halos kapatagan at mga lupaing tinataniman ng tubo, niyogan at maisan doon.Bantulutot na winaksi ni Celeste ang mahabang kumot na nakasampay sa isang may kataasang sampayan doon, kaya naman halos matumba siya sa paghila nito."Bulaga!" iyon ang bumungad sa kaniya sa pagitan ng kumot na nasa kaniyang harapan."Ay! Ano ka ba señorito!" hintatakot na turan niya habang sapo ang sariling dibdib.Nakangiti lamang sa kaniya si Miguel na siyang panganay na anak ng mag-asaw
"Excuse me lang ano, wala ni isa sa mga kuko at hibla ng buhok mo ang gusto ko, Marcus." She pinned her eyes to his balls."Katawan lang ang malaki sa'yo." Pahabol pa niya rito kaya naiwang nakanganga ito sa sinabi niya.Sa pagkakasabi niya'y para siyang nabunutan ng tinik. Agad niyang binuksan ang pinto. Dala ang tray ay agad na kumaripas siya ng lakad papanaog sa ibaba. Doo'y hindi niya sinasadyang mabangga ang pigura ng isang lalaki."Celeste?" ani ni Miguel na nakasuot pa ng corporate attire ng kompanya nila."Miguel..." Balisang sambit ni Celeste, halatang may nangyaring hindi maganda ngunit bago pa man magkausap nang payak ang dalawa ay umalingaw-ngaw mula sa ibaba ng hagdan ang nakasunod na pigura ng ina nito. Nakasimangot ito at nakakunot ang noo."Magandang hapon po, señora." Ani ni Celeste."Walang maganda sa hapon, hija. Sige na bumaba ka na at pagsilbihan mo ang mga paparating na bisita." Sabi pa ni Doña Natividad."Bisita ho?" pagtatanong pa ni Celeste."Oo, darating ang
Naiyak siya sa sandaling iyon. Niyakap niya ang sariling bagahe at naisipan ang isang desisyon. She must run away. Dapat siyang umalis sa lalong madaling panahon. She has nothing left, wala na ang pamilyang itinakwil siya, wala na rin siyang pag-asa para kay Miguel, wala na rin ang pangarap niyang maiahon ang sarili sa putikang kinasasadlakan niya. Nawalan na siya ng rason para lumaban. Siguro'y panahon na para lumayo sa Delgado, bagama't malaki ang otang na loob niya kay Don Brando, siguro'y mas mainam na rin na mawala siya roon para mas maging madali kay Miguel ang pagtanggap sa babaeng nararapat dito."Mahirap pero kailan," mahinang anas niya habang yumuko at pinahiran ang luha gamit ang manggas ng suot niyang damit. Marahan pa niyang sinapo ang sariling tiyan at muling tumayo. Sa sandaling iyon, she left with no choice but to let go.Hindi siya nabibilang sa lugar na iyon. Kailangan na niyang hanapin ang tunay niyang ama.Dala ang kaniyang bagahe ay napagpasyahan ni Celeste na uma
Sa pagkakataong iyon ay unti-unting nanlabo ang kaniyang paningin at nasubsob sa kung saan. Nabitawan niya ang dalang bayong at napasalampak sa malamig na kalsada. Wala na siyang maramdaman kung hindi ang kawalan, kawalan ng pag-asa."Tulong..." iyon na lamang ang naisambit niya at tuluyan na siyang nawalan ng malay.Sa hindi kalayuan, may isang nakaparadang kotse at animo'y may hinihintay ito. Mabilis na kumilos ang matandang lalaki na nandoon at kinuha ang kapote, nagmamadali niyang sinaklolohan ang babaeng natumba sa harapan ng kaniyang sasakyan."Diyos ko!" Bulalas nito saka mabilis na binuhat si Celeste. He is not dumb to let this woman in that situation. Alam niyang siya lamang ang nandoon na pwedeng makatulong rito.Madali niyang isinilid sa kaniyang sasakyan ang babae at agad na pinaandar ang makina ng kotse. Habang nasa daan siya papunta sa hospital ay agad siyang tumawag sa kaniyang kapatid."Hello," sambit nito habang hawak ang telepono."Yes, nasaan ka na?" rinig niya sa k
Gayundin ang pagkakabigla ni Llermo sa mga oras na iyon dahil may naalala siyang gunita ng kaniyang kahapon kung saan sangkot ang apilyidong mayroon si Celeste."Arevalo," sambit pa ni Llermo sa mababang boses. Sa puntong iyon ay naalala niya ang nagdaang kahapon nila ng kaniyang mga kaibigan.***(Many years ago)"Buntis ako." Iyon lamang ang sambit ni Criselda kay Llermo."Ha? Sinong ama?" Garalgal na sambit ni Llermo sa kaibigang si Criselda."Hindi ko alam...""Anong hindi mo alam?""H-hindi ko alam." Paulit-ulit na sambit ni Criselda kay Llermo."Ako ba ang ama n'yan?" Pagtatanong pa ni Llermo sa dalaga."Hindi ko tiyak, Llermo. Marami kayo...""Ha? Akala ko ba'y ako at si Luciano lang ang nakagalaw sa'yo?"Umiling lamang ang dalaga at noo'y nagsimula nang umiyak. Halatang tuliro ito."N-nagalaw ako ni Brando..." sambit pa ni Criselda na ang tinutukoy ay ang kaibigan nilang si Brando Delgado. Tatlo silang magkakaibigan, si Brando Delgado, si Luciano Arevalo at siya na isang Valle
Makalipas ang ilang araw ng pamamalagi sa hospital ay tuluyan nang naghilom ang mga gasgas ni Celeste. Panay asikaso ang mga doktor sa kaniya, lalo pa't iyon ang kabilin-bilinan ni Don Llermo.Ang alagaan siya nang mabuti habang panay uwi ang matanda sa mansion ng nakababata niyang kapatid. Walang kaaalam-alam ang kapatid nito sa binabalak niya kay Celeste at lalong wala siyang balak na ipagbigay alam ito kaninuman.Kararating lang ni Don Llermo sa hospital habang dala ang mga nakasabit na shopping bags sa magkabila niyang kamay. Ngayon kasi ang discharge ni Celeste sa hospital, kaya't nasisiyahan si Don Llermo na masilayan itong okay na.Masiglang tinahak ng ginoo ang nasabing kwarto ng dalaga at doo'y bunungad sa kaniya ang nagtataka nitong mukha."Good morning hija. Kamusta na ang pakiramdam mo?" ani nito sa masayang himig."S-sino ka nga po pala?""I'm your daddy. Don't you remember? Oh I guess hindi pa naghihilom ang sugat mo. You're in trouble last time at naglayas ka. Nasagasaa
"I can't marry her, mama!" sigaw ni Miguel sa kaniyang ina."At kailan ka pa natutong suwayin ang utos ko sa'yo?" matigas na sambit ni Doña Natividad. Nagpapaypay ito sa sarili habang hindi mapirme sa kinatatayuan. Tahimik lamang si Don Brando habang nakatanaw sa dalawa."I told you, mama. Hindi ko mahal ang babaeng 'yon!""Pwes sino ang gusto mo? Ha? Don't tell me na 'yong muchachang kasambahay natin ang mahal mo? Siguro'y hindi ko alam? Nakikita ko ka
Ilang araw matapos dumating sa kumbento, nagsimula nang mag-adjust si Celeste sa bagong buhay na ipinataw sa kanya. Ang bawat araw ay tila isang bagong simula, ngunit sa kabila ng lahat ng ito, ang mga tanong na patuloy na bumabagabag sa kanyang isipan ay hindi nawala. Si Wendilyn, ang pangalan na itinaguyod sa kanya, ay nagsimulang magbigay ng isang bagong identidad, ngunit hindi pa rin matanggap ng kanyang katawan at isip ang pagkawala ng mga alaala. Lahat ng iyon ay nagiging isang masalimuot na krosword ng mga piraso ng nakaraan na hindi niya matukoy.Isang umaga, habang ang mga madre ay abala sa kanilang mga gawain, nagdesisyon si Sister Lourdes na dalhin si Wendilyn sa isang missionary activity. "Magiging makabuluhan ang araw na ito, Wendilyn," sabi ni Sister Lourdes nang mahinhin. "Isa ito sa mga proyekto ng kumbento—isang evangelistic mission kung saan tinutulungan namin ang mga batang walang magulang, mga batang nagmula sa mga pook na mahirap ang kalagayan. Tutulungan tayo ng
Habang pinipilit ni Celeste na mag-adjust sa mga bagong pangyayari sa kanyang buhay, unti-unti niyang nararamdaman na ang sakit at ang pangungulila sa mga alaala ay unti-unting nawawala. Ang mga araw sa ospital ay naging isang serye ng mga nakakabiglang tanong at hindi matukoy na sagot. Tanggap na niya, kahit paano, na ang mga tanong niya ay malamang hindi masasagot sa ngayon. Ngunit ang pinakamahalaga sa lahat, siya’y ligtas. Ligtas siya mula sa isang bagay na hindi niya matukoy.Tinutulungan siya ni Sister Lourdes na magbihis ng simpleng damit, isang puting kasuotan na puno ng simbolismo—mukhang isang uri ng damit pang-seremonya, ngunit mas magaan. Ang simpleng disenyo ng damit ay nagbigay kay Celeste ng kaunting aliw, tulad ng isang bagong simula. Bagama’t hindi pa rin niya matanggap ang pangalan niyang "Wendilyn," ang kanyang katawan at kaluluwa ay nagsimulang mag-adjust, tila may mga bagay na hindi kayang ipaliwanag, ngunit natutunan niyang tanggapin.Habang humihinga siya ng mal
The sprawling mansion stood firmly in the distance, its long shadows enveloping the garage where Celeste was alone. The scent of polished marble and expensive leather greeted her, but it held no value now. As she walked towards the garage, it felt as though each step reached deep into her heart, the rapid beating of her chest like a throbbing beam eager to burst forth.Nagdesisyon na siya—hindi na siya babalik kay Miguel. Wala nang pag-aalinlangan, wala nang kalaban-laban.Habang binabalot ng takaw-pansin ang kanyang mga damit at inilalagay ang mga ito sa maleta, ang zipper ay tila naglalaban para pagsama-samahin ang gulo ng kanyang nararamdaman. Parang ang buong katawan niya ay naging isang tigas na bato, ngunit ang puso at isip ay parang nagwawasak. Lahat ng pagod, ang mga kasinungalingan, ang mga pangako, ang bawat piraso ng kasaysayan nila ni Miguel—lahat iyon ay nawawala sa hangin.Hindi niya na kayang huminga.Kailangan niyang umalis. Wala nang ibang option.Tinutok ni Celeste a
Alas kwatro na ng madaling araw nang magbalik si Miguel sa kanilang masyon. Walang kaalam-alam si Celeste sa mga nangyari sa kanyang fiancé sa buong magdamag. Ang mga ilaw ng hallway ng building ay nakaliko na, at tanging ang ilaw mula sa kanilang kwarto ang tanging liwanag na nagsisilbing gabay para kay Miguel.Medyo napapaamo ang galit na hangover sa katawan ni Miguel, pero hindi niya kayang itago ang sakit na dala ng alcohol sa kanyang katawan. Sa bawat hakbang na ginagawa niya papasok sa kanilang bahay, ang pakiramdam niya ay parang gumugulong ang kanyang mundo. Hindi siya makapaniwala sa mga nangyari, sa mga desisyon niyang hindi nararapat.Damn it!Nag-angat siya ng kanyang mga mata nang makita ang nakatambad na mukha ni Celeste, na nakaupo sa sofa, nakahilig sa backrest, at nakatingin sa kanya. Ang mukha nito ay tila may kabuntot na tanong, ngunit siya ay nauurong. Hindi siya makapagsalita, nag-iwas siya ng tingin, alam niyang hindi ito magiging magaan.“Hon, andiyan ka na pala
Miguel adjusted the collar of his crisp white shirt as he stepped into the sprawling villa that his college friend, Lance, had rented for his bachelor’s party. The place was alive with flashing lights, booming music, and the unmistakable energy of a night filled with reckless abandon. It was exactly what Miguel expected from Lance, who had always been the wild one in their group.“Miguel!” Lance greeted him with a bear hug, his grin as wide as the pool that sparkled just a few steps away from the dance floor. “About time you got here, bro! Hindi kumpleto ang party kung wala ka.”“Kailangan ko pa kasing tapusin ang isang meeting,” Miguel replied, chuckling as he scanned the scene. The place was packed. College friends, strangers, and a few familiar faces from their younger days filled the villa. “Mukhang sobra ang effort mo dito ah. May DJ pa talaga?”“Of course! One last hurrah bago ang kasal,” Lance said, handing Miguel a glass filled with an amber liquid. “Now, drink up! Tonight, we
Dalawang araw matapos ang pamimili at pagpapaganda ni Celeste ay inanyayahan sila ng kanilang Papa Llermo sa isang importanteng okasyon, ito ay ang ekslusibong pagpapakilala nito sa kaniyang pamilya sa Pilipinas.Hindi ito madali since matagal din nitong pinutol ang ugnayan nito sa kaniyang mga relatives.It was like a daydream, ang malawak na hardin ng mansyon ni Don Llermo ay puno ng mga piling bisita. Ang mga kapatid niya, pati na ang iba pang mga miyembro ng kanilang makapangyarihang pamilya, ay nakaupo sa magagarang upuan na pinalilibutan ng mga eleganteng bulaklak. Ang himig ng isang orkestra ay lumulutang sa hangin, nagbibigay ng tahimik at marangal na ambiance sa gabi. Sumisigaw ng karangyaan ang lugar dahil sa mga palamuti sa paligid. Napaka-enggrande nito.Tumayo si Don Llermo sa gitna ng garden party. Ang kanyang tindig ay puno ng karisma at awtoridad, ngunit may bakas ng damdaming hindi maikubli sa kanyang mga mata. Hinawakan niya ang mikropono, at ang bawat mata’y napunta
It was Tuesday. Tahimik lang na nagbabasa ng libro si Celeste sa may veranda nang dumating ang kaniyang Papa Llermo. Worried ito sa kaniya."Hija, may problema ba? Parang napapabayaan mo na yata ang sarili mo ah." Medyo matamlay kasi si Celeste at parang wala siyang lakas para magsuklay at magpolbo. "Hi lolo!" mabilis naman na takbo ni Victoria kay Llermo."Hi, my princess, kamusta ka?""Okay lang po, lolo. Alam mo po, pilitin mo po si Mommy na magpaganda, ilang araw na po kasi siyang ganiyan." Matabil na sabi pa ni Victoria sa matanda. Napabuntong-hininga si Celeste sa sandaling iyon. Sila lang ang nandoon that time dahil pumasok sa office si Miguel para gawin ang mga pending na trabaho nito bago asikasuhin ang nalalapit nilang kasal."Hija, totoo ba 'to? Hindi ba't dapat maging masaya ka kasi malapit na ang kasal mo?""Opo, pero Pa. Wala lang po akong gana.""No, hindi dapat ganiyan, anak. Tumayo ka riyan. Sumama ka sa akin."Kumunot ang noo ni Celeste, saan naman kaya siya isasa
Nagising si Celeste sa isang kakaibang tanawin. Sa kanyang harapan ay isang napakagandang baybayin. Ang dagat ay tahimik, ang alon ay banayad na sumasalpok sa buhangin, at ang kalangitan ay kulay kahel at rosas na tila isang obra ng pintor. Nakatayo siya sa buhanginan, nakayapak, habang hinahaplos ng malamig na simoy ng hangin ang kanyang mukha.Sa di kalayuan, nakita niya si Miguel na nakangiti at kumakaway sa kanya. Suot niya ang isang puting damit na tila sumasayaw sa hangin. Nilapitan niya ito, ang kanyang puso ay puno ng saya at kalma."Halika, Celeste," sabi ni Miguel, ang boses niya’y parang musika. "Tara, tumakbo tayo."Hindi siya nagdalawang-isip. Tumakbo sila sa baybayin, ang kanilang mga yapak ay nag-iiwan ng bakas sa basang buhangin. Nagtatawanan sila, parang mga bata, habang hinahabol ang isa’t isa. Ang mundo sa paligid nila ay tila naglaho, at tanging sila lamang ang naroon—malaya, masaya, at puno ng pagmamahal.Ngunit habang tumatakbo sila, unti-unting nagbago ang tanaw
Kinabukasan ay napagdesisyunan nina Celeste at Miguel na ipasyal si Victoria, gusto nilang gawing 'Family Day' ang araw na ito. Alas 9:30 ng umaga nang puntahan nina Celeste at Miguel ang mansion ni Don Llermo at kunin si Victoria.Masayang kumakatok si Celeste sa malaking pintuan ng bahay ni Don Llermo."Victoria! Victoria, anak, nandito na kami ng Daddy mo!"Nakasunod naman sa kaniya si Miguel. May hawak ito na bouquet ng bulaklak."Sigurado akong tuwang-tuwa na si Victoria. Teka lang, Celeste, huwag masyadong malakas ang katok mo. Baka natutulog pa si Don Llermo." Saway naman ni Miguel.Mayamaya lang ay binuksan ni Don Llermo ang pinto at ngumiti."Celeste, Miguel! kayo na pala yan. Kumusta ang biyahe ninyo?""Ayos naman po, Papa. Napakaganda ng panahon. Nandiyan ba si Victoria?""Oo naman. Kanina pa niya kayo hinihintay. Victoria, nandito na ang Mommy at Daddy mo!" Tawag pa ng matanda sa kaniyang pinakamakulit na apo.Maya-maya, tumakbo palabas si Victoria na may hawak na maliit n