Chapter 6

Makalipas ang ilang araw ng pamamalagi sa hospital ay tuluyan nang naghilom ang mga gasgas ni Celeste. Panay asikaso ang mga doktor sa kaniya, lalo pa't iyon ang kabilin-bilinan ni Don Llermo.

Ang alagaan siya nang mabuti habang panay uwi ang matanda sa mansion ng nakababata niyang kapatid. Walang kaaalam-alam ang kapatid nito sa binabalak niya kay Celeste at lalong wala siyang balak na ipagbigay alam ito kaninuman.

Kararating lang ni Don Llermo sa hospital habang dala ang mga nakasabit na shopping bags sa magkabila niyang kamay. Ngayon kasi ang discharge ni Celeste sa hospital, kaya't nasisiyahan si Don Llermo na masilayan itong okay na.

Masiglang tinahak ng ginoo ang nasabing kwarto ng dalaga at doo'y bunungad sa kaniya ang nagtataka nitong mukha.

"Good morning hija. Kamusta na ang pakiramdam mo?" ani nito sa masayang himig.

"S-sino ka nga po pala?"

"I'm your daddy. Don't you remember? Oh I guess hindi pa naghihilom ang sugat mo. You're in trouble last time at naglayas ka. Nasagasaan at nabagok ang ulo mo sa semento, that's why hindi mo maalala ang lahat." Mahabang pahayag ng ginoo.

"D-daddy?" Nanginginig na sambit ng dalaga na tila naiiyak na.

Tumango lang ang ginoo at lumawak ang ngiti.

"Daddy!" Impit na sambit ni Celeste habang nakabuka ang dalawa nitong braso. Para itong bata na sabik na mayakap ang kaniyang ama.

Madali namang tumugon si Don Llermo at niyakap ang dalaga. Pumagitna sa kanila ang kasabikan at kasiyahan sa isa't-isa. Batid nilang matagal silang nawalay o di kaya'y nagka-ayos sa isang matinding pagtatalo.

"Sorry po..." sabi pa ni Celeste.

"Ha? Bakit?"

"Sorry po, kung naglayas po ako..." hikbing sambit ng dalaga na tila rason upang matunaw ang matigas na puso ng matandang Valles.

"It's fine...huwag ka nang umiyak. Andito na si Daddy. We will go home as soon as possible."

"Ho? Saan po tayo uuwi?"

"Sa America." Tipid na sambit ng ginoo sa dalaga.

"A-ano ho ba ang pangalan ko?"

"You're my daughter. Ikaw ang anak kong si Sophia. Sophia Valles." Sambit pa ni Don Llermo habang nagniningning ang mga matang nakatitig sa dalaga.

"Sophia?" Pag-uulit pa ni Celeste habang hawak ang kamay ng ginoo.

"And to tell you to be exact...buntis ka hija. Magkaka-apo na ako."

"Ho?" Naguguluhang sambit ni Celeste sa ginoo.

"You're three weeks pregnant. At ngayon ko lang rin nalaman iyan." Sa ganoong ayos ay napahawak si Celeste sa kaniyang tiyan at marahang hinimas iyon, nararamdaman niya ang tibok ng kung anong buhay na nasa sinapupunan niya, hindi man niya maintindihan, o alam, iisa lang ang gusto niyang mangyari ngayon, ang gampanan ang pagiging ina ng batang dinadala niya. Bagama't maraming agam-agam kung sino ang ama ng bata, she is now looking in the bright side, her father is accepting his situation.

"W-wala ho akong matandaan..." Sambit pa niya na rason upang yakapin na lamang siya ni Don Llermo.

"Shh...It's fine. Papalakihin natin ang bata. You're now under to my supervision. At dahil d'on, gagawin ko ang lahat mapabuti lang kayo," anang matanda na desidido na sa ginagawang plano.

Nang araw ding iyon ay inihanda na ni Don Llermo ang gagawing panakip na papeles at ibang mga kasulatan na ipinagawa niya sa kaniyang abogado at mga koneksyon sa gobyerno. Minadali niya iyon, para madalian niyang maisama sa States si Celeste.

Sa oras ding iyon, ay naging legal na Sophia Valles siya. Taliwas ito sa kaalaman ng angkan ng Valles at gayundin sa pamilyang mayroon si Celeste. Ang inang Cresilda niya at tatay Lorenzo niya na itinakwil siya sa pamilyang Delgado.

Celeste is now Sophia Valles, hindi man eksaktong malinaw iyon, ang nasa isip lamang ni Celeste ay ang magkaroon ng panibagong pag-asa. And, in Don Llermo's view, he will no longer alone in States, he will act as her father, do whatever it may needed and choose to open a new chapter of his life.

Sakay na sila ng eroplano sa oras na iyon. Bantulutot lang na nakasunod si Celeste kay Don Llermo at naaasiwa sa suot niyang damit. Ramdam kasi niyang naninibago ang kaniyang katawan sa mga pangyayari. Batid niyang hindi siya sanay magsuot ng ganoong kasuotan at lalo na ang kaniyang mataas na takong ng sandals na nahihirapan niyang ibalanse.

Umupo siya sa tabi ng ginoo at kemeng nagmasid sa paligid. Nasa VIP room sila ng international flight papuntang America. At sa oras ding 'yon. Alam nilang magbabago ang buhay niya sa piling ng kaniyang inaakalang ama.

"Dad, nasaan si mommy?" Wala sa sariling sambit niya kay Don Llermo.

Matagal na nagsalita ang matanda at tinatantya ang sasabihin.

"Let's not talk about this hija. Siguro'y sa bahay na lang natin 'to pag-usapan, kapag nakarating na tayo..." mahinang sambit ni Llermo na pinaniwalaan naman agad ni Celeste.

"Okey. Sorry po." Anang dalaga na nilinga linga pa rin ang kabuuan ng sasakyang iyon. She's not sure she's been there before. Para kasing bago ang lahat ng nakikita niya. At sa oras ding iyon, panatag siya sa poder ng kinikilala niyang ama ngayon.

"Paalam." Mahinang sambit niya sa bintana habang tanaw ang mga ulap sa ibaba. Celeste sits by the window, staring at the endless stretch of clouds. The hum of the airplane fills the silence as her thoughts take over. She tightly clutches a small photo in her hand—a reminder of the life she is about to leave behind. They're now going to America. Ang lugar na magbabago sa buhay niya. At sa buhay ng batang nasa sinapupunan niya.

Ang tagal kong hinintay ang araw na 'to. 'Yung araw na iiwan ko ang lahat—lahat ng sakit, lahat ng kahihiyan. Ngayon, walang ibang nakakaalam kung sino ako.

She glances at her reflection in the window, her face a mix of determination and unease.

Celeste. 'Yan ang pangalan ko noon. Pero hindi na ako siya. Hindi na ako 'yung taong puro takot at kahinaan. Babaguhin ko ang buhay ko. Babaguhin ko ang sarili ko.

A flight attendant passes by, offering drinks. Celeste politely shakes her head and returns her gaze to the clouds.

"I will change for good. They’ll never see me as weak again. I'll create a version of me even I won’t recognize."

Her grip on the photo loosens. It falls into her lap, revealing an old picture of her younger self—awkward, shy, and unsure.

Kapag bumalik ako, ibang tao na ako. Sa mata ng mundo, magiging malakas, maganda, at walang inuurungan. Hindi na si Celeste.

As the plane soars higher, a small smile appears on her lips—one of hope and fierce resolve.

"Goodbye, Celeste. Hello... my new life."