Chapter 8

"Why are you late, miss?" tanong nya. 

Nagulat man ay hindi ko pinahalata at agad akong nagbawi ng tingin mula rito. 

Matagal bago ako nakasagot dahil sa pagkabigla sa biglaang presensya niya. 

"I'm sorry, I've been at Dean's office.. Sir." sagot ko. Tinignan niya ang kabuoan ko na tila sinisigrado kung nagsasabi ako ng totoo. 

"Okay, you may take your sit." tungo lang ang isinagot ko saka pumasok. Nang makarating ako sa tapat ng mesa ko ay muli niya akong tinanong. 

"Could you please tell me what's your name?" hinila ko muna ang upuan ko at saka sya sinagot. 

"Maruh Velarde.. Sir." sagot ko at mataman syang tinitigan. 

Ngayon pa lang ay may kutob akong nadarama sa biglaang pagsulpot niya. 

"Okay. You may seat Miss Velarde." may diin niyang pagbigkas sa apelyido ko. 

"Thank you Sir." saka ako naupo. 

Nagpatuloy sa pagdiscuss si Shin. 

Anong plano mo at pati dito ay nakuha mo 'kong sundan?

Titig pa rin ako kay Shin. Iniisip ang mga posibleng dahilan kung 'bakit' siya nandito. Habang isa-isang sumasagi sa isip ko ang mga dahilan na iyon, ramdaman kong may mga matang nakatitig sa'kin. 

Ibinaling ko ang tingin sa kanan ko. Hindi nga ako nagkakamali, masamang nakatingin sakin si Yabang. 

Problema neto? 

Walang reaksyon akong nakipagtitigan sa kanya. Pero sya na ang unang nagbawi ng tingin. Nanatili lang akong nakatingin sa kanya. 

Maya maya'y tumingin ulit sya sa 'kin. Binigyan nya ako ng tinging, 

'what are you looking at' look. 

Pinalis ko ang mga mata ko sa kanya at itinuon na lang ang atensyon sa harap. Sumasakit ang ulo ko at hindi ko maiwasang mag-isip. 

Mas matanda si Shin sakin ng dalawang taon. Sya at ang pamilya nya ang naging sandalan ko sa buhay. 

Si tita Ysabelle at tito Kao ang mga magulang nya. Dadalawa silang magkapatid. Si Shin ang panganay at si Neszhaya ang bunso.

Kaedad ko ang bunsong niyang kapatid. Kahit kelan ay hindi ko naramdamang iba ako sa kanila. They treated me as their real family. At malaki ang utang na loob ko sa pamilya nila. 

Lunod pa rin ako sa pag-iisip. Napansin kong lahat ng nasa kwartong ito ay sakin na naman nakatingin. Shutanets yan! 

Konti na lang, iisipin kong may nakikita sila na hindi ko nakikita. 

Hanggang sa napunta ang mata ko kay Alex. 

"Teh! Kanina ka pa tinatawag ni sir Shin." pabulong nyang sabi. 

Tiningnan ko si Shin na iiling-iling. Pinagcross ko ang dalawa kong braso at umayos ng upo habang nakikinig. 

Math subject ang itinuturo nya. Madalas syang tumingin sakin habang nagpapaliwanag at wala akong pakialam. Nanatiling nakadipina ang utak ko sa mga tanong na nasa isip ko. 

"Do you know that even numbers are important to our daily lives?" tanong nya. Nagtaas ng kamay ang isang babae. "Yes?

"How did the numbers become part of our lives sir?" medyo pacute nyang tanong kay Shin. 

"Like I said, these numbers are just like the things we need in our everyday lives. It's part of our being. No matter whatever you do or wherever you go. These numbers and you...will be forever as one." pagpapaliwanag nya habang nasa akin ang tingin. "No matter how much you try to put something away, if it's part of you, you can do nothing but to accept it that, it's always there for you." 

Ako lang ba o talagang nakikita ko ang lungkot sa mata nya habang sinasabi nya ang mga salitang 'yon habang nakatingin sa'kin? Nag-iwas ako ng tingin. Alam ko ang nais niyang ipahiwatig. Pero hindi ko iyn pinagtuunan ng pansin. 

Nagpatuloy ang kanyang klase hanggang nagbell. Muli nya kong tinignan bago lumabas ng room. 

Buntong hininga ang nagawa ko habang nakasunod ang mga mata ko sa kanya. 

"Ang gwapo ni sir 'no? Alam mo 'yong tindigan nya? Pang F4 ang dating girl!" kilig na kilig si Alex habang nakapangalumbaba na nakaharap sa'kin at nag-iimagine. Napailing na lang ako. 

Sumunod ang Filipino subject para sa last subject sa umaga. Nakikinig lang ako sa lecturer na si Mrs. Rejo. Gaya nang sa nakalipas na ibang subjects, walang katapusang pagpapakilala. Hanggang sa ngdiscuss ng topic at natapos ang klase. 

Naglalakad ako sa hallway para maglunch nang tinawag ako ni Alex. 

"Maruh! Maruh! Sandalee! Wait!" hihingal nyang sabi. 

"Grabe sa haba ng legs mo ang laki ng mga hakbang." 

"Anong kelangan mo?" tanong ko. 

"Grabe sa cold ahh?" nagtuloy lang ako sa paglalakad. 

"Ah.. ano kasi, wala kang kasabay maglunch 'di ba? Ah, pwede bang sumabay?" nag-aalinlangan nyang tanong. 

"Mmm" 

"Talaga?" 

"Sasabay ka ba o mangungulit?" ako. 

"Sasabay!" malaking ngiting sabi nya. 

Nagpatuloy lang kami sa paglalakad hanggang makarating sa cafeteria. 

"Ako na ang oorder para sa'tin." pagpipresinta nya. 

"Ako na ang oorder ng para sa'kin." sabi ko. 

Saka nagpatiunang maglakad. Nang makahanap kami ng mesa ng mapansin ko na titig na titig sya sa'kin. Bahagya syang nakangiti. 

Parang may sapak pa ata 'to? 

"Bakit?" tanong ko. 

"First time mong magsalita ng natural. I mean, 'yong hindi lumalabas ang nakakatakot mong aura. Although, madalas eh wala ka namang expression talaga. Hehehe!Nakakatuwa!" sabay ngiti. 

May sapak nga 'to! 

"Tss!" 

"Ayan ka na naman eh! Nagsusungit ka na naman." sya habang nakasimangot. 

Nagpatuloy na lang ako sa pagkain. Napansin kong nanatili pa rin syang nakatitig kaya tiningnan ko ulit sya. Kunot noo ko akong nakipagtitigan. 

"Maruh, pwede magtanong?" si Alex.

"Hindi pa ba tanong 'yan?" 

"Eh?" 

"Limitado lang ang pwedeng itanong mo." simpleng sabi ko. 

"Grabe! Ganon ka kapribado?" gulat nyang sabi. 

"Oo" 

Napakamot muna sya sa ulo na parang nagdadalawang isip kung iutuloy pa ba nya. Mukhang naniwala sa mga sinabi ko. 

"Ahm...Saan ka dati nag-aral?" sya. 

"Sa school" sagot ko saka sumubo ng pagkain. 

"Hello? Malamang!! What I mean is, anong klase ang old school mo?" sabay subo ng pasta. 

"Death" sabi ko saka sumubo ulit ng pagkain.

"Mmm-uhuhuhu!!" nasamid sya dahil sa sinabi ko. Agad nyang hinagilap ang basong may ice tea saka uminom ng derederetso. 

Sa'kin yan ungas! 

"Sorry! Nabigla lang ako sa sinabi mo. Ah.. eh.. ang u-unique ng old school mo hehehe!" uubo ubo nyang sabi at halata ang kabang napapatingin sakin. 

"Kamatayan, para sa katulad mo ang magtanong at malaman kung anong klase ang dati kong pinag-aaralan." nilalaro ang pagkain kong sabi. 

Natigilan sya sa pagsubo. Kung kanina takot sya sa sinabi ko, doble ang makikitang takot sa mukha nya. Ganon ba nakakatakot para sa kanya ang sinabi ko? 

"A-ah... ahm.." hindi nya malaman ang sasabihin. 

"Biro lang." medyo ngisi kong turan. 

Para syang nabunutan ng tinik sa sinabi ko. 

"Haaiist! Ang sama mo!" nakanguso nyang sabi. 

"Medyo lang" sagot ko. "Next time ka na lang ulit magtanong. Baka mawalan ka ng malay dyan, ako pa sisihin." 

"Ayuko ng magtanong. Feeling ko 'pag nagtanong pa 'ko, ikamamatay ko na talaga!" pagbibiro nya. 

"Haha!" bahagya akong natawa sa sinabi nya. Nakakatawa kasi ang expression niya. 

"Tu-tumawa ka?" nauutal nyang tanong. Anong masama kung tumawa ako? Bawal ba? 

"Masama? Baw-" hindi ko na natapos ang linya ko ng sumabat sya. 

"Ang ganda mo ghiirl! At saka ang cool ng dating mo!" sya habang nangngislap ang mga mata sa tuwa. 

Tumawa lang ako, para sa kanya cool yon? Malupet! Kaiba ang sapak neto. Masyadong high. 

"Kumain ka na lang." ako. 

"Mahaba pa ang oras natin. 1pm pa next class natin." 

"Matutulog ako, kaya bilisan mo." pagmamadili ko sa kanya. Sumunod naman siya at minadali na matapos ang pagkain. 

Bumalik kami sa room. Ipinatong ko ang ulo ko sa mesa saka natulog. Ilang minuto pa'y may gumising sakin. Si Alex. Nagsimula ang klase. 

Discuss. 

Next subject then discuss. 

Mabilis na natapos ang maghapon. 

Uwian na.

"Bye Maruh! Mauna na ako sayo. See you tomorrow." pagpapaalm ni Alex. 

"Geh. Ingat" sagot ko. 

Pagkarating ko sa parking lot ay nakita ko si Yabang, pasakay sa kotse nya. 

Hanep ang kotse Ferrari! Isang malaking SANA ALL. 

Sumakay na 'ko sa motor at sumibat na pauwi. 

Bahay. 

Ipinarada ko ang motor ng ayos at pumasok sa loob. Pagkabukas ko ng pinto, hindi ko muna binuksan ang ilaw. Dahil hindi ako nag-iisa. 

Pinakiramdaman ko muna ang paligid saka ko binuksan ang ilaw at saka sya hinarap. 

"Paano ka nakapasok?" 

"Hindi mahirap para saking buksan ang pintuan mo." sabi nya.

"Umalis ka na." sabi ko. 

"You still treating me like that huh?" tumayo sya at lumapit sa'kin. "Hindi mo man lang ba ako aalukin ng maiinom?" 

"Bakit ba hindi mo na lang ako deretsuhin? Ano ba talaga ang ipinunta mo dito?" kunot noo kong tanong. 

"Sinisigurado ko lang na okay ka dito. At saka hindi naman siguro masama na naising makita ka, 'di ba?" ngisi nyang sabi. 

"Nakita mo na 'ko kanina, anong 'naising makita' ang sinasabi mo?" 

"Ilang taon tayong hindi nagkita. Still, tulad ka pa rin ng dati. Walang pagbabago. Hindi ka ba masayang makita ako?" malambing ang pagkakabigkas nya ng bawat salita. 

"Hindi." deretso kong sagot. 

"Kung hindi ako nagkakamali, limang beses mong makikita ang pagmumukha ko sa isang linggo. Baka nga hindi lang sa ganoong bilang." sarkastikong sabi."At uulitin ko, hindi ko kailangan ng pag-aalala ng kahit na sino." 

"Hindi ko nagustuhan ang ginawa mo kanina." biglang nagbago ang ekpresyon ng kanyang mukha. "Kumpara sa mga iyon, kahit ikaw ay naisip siguro na wala silang panama kumpara sayo." sa tono ng pananalita nya parang ang lagay ay ako pa ang nangunang gumawa ng gulo? 

"Wala akong pakialam kung nagustuhan mo man o hindi ang ginawa ko. Walang pumipilit na gustuhin mo." matalim ang tinging ibinigay ko sa kanya. "At hindi ako nakikipagkompetensya sa kahit kanino, para sabihin mo ang mga iyan" 

"Try to control your emotions Maruh. Not because you are like 'that', paiiralin mo ang ganyang ugali mo. You need to learn how to control each of your emotions. Because those emotions... can put you in depth of hell." pangangaral nya. 

Nagsukatan kami ng tingin saka sya umalis. 

Pikit matang napabuntong hininga na lang ako. Nakakapagod. Dumagdag pa sya. 

Nagprepare na 'ko ng hapunan ko. Saka kumain at naligo. Ginawa ko ang lahat ng assignments ko. Nag-advance reading na rin ako. 

Nang makaramdam ako ng antok ay saka ko napagpasyahang iligpit ang mga gamit ko. Siniguro ko munang lahat ay nasa ayos para wala akong malimutan bukas. 

Pabagsak kong hiniga ang katawan sa kama ng masigurado kong wala na kong naiwang gawain. Muli kong inalala ang mga sinabi ni Shin kanina lang. 

Totoo ang sinabi nya. I'm not like this before. Kung ano-ano ang pumapasok sa utak ko. Hanggang sa nakatulugan ko ang pag-iisip.