Jonathan.....
"Boss... Boss... Bosss...."
Gulat na napaangat ang tingin niya mula sa mga dokomentong binabasa na kailangan ang kanyang pirma. He looked at his secretary with a puzzled and worried face.
"What? What's wrong? May nangyari ba? May naaksidente ba? Nanganak na ba ang secretary ni Edwin?" Si Edwin ay isa sa mga trusted employee niya, at the same time one of the executive director. Ang alam kasi niya ay malapit nang manganak ang secretary nito, paano niya nalaman ang bagay na iyon? Sa secretarya niya mismo, Brittany can't stop herself talking how excited she is for the baby. She talks non stop about the baby, akala mo naman siya ang iire kung saka-sakali, kaya minsan napapatanong din siya sa sarili paano kaya kung magkaroon din ito nang anak?
He wonder what would be her reactions?
"Ikaw talaga Boss minsan ang overacting," Nakangusong sagot nito, she looked so damn cute
Pagod na si Brittany sa kakaikot sa buong venue, kakagaling niya lang sa registration both. Ngayon niya lang naramdaman ang ganitong kahirap na trabaho, saludo na siya sa mga nag oorganize nang mga ganito ka laking event.Ang hirap at subrang nakakapagod palang talaga then kailangan mo din ang sangkatutak na diskarte at isama pa ang mahabang pasensiya.Hindi pala talaga nag bibiro ang kanyang Boss nang sabihin nitong full pledge philanthropist ang kanyang ina. Dahil nalaman niyang trice a year ito nag papaorganize nang fun run charity event. At lahat nang empleyado ay required na dumalo sa fun run kasama pa ang kani-kanilang mga pamilya.Katwiran pa nang Ginang running has a huge benefits lalo nasa mental health, it has also been proven that running helps to reduce stress and diminish. That's why all employee from chairman up to the janitor are running together.Kaya kahit siya na hindi mahilig sa sports ay hindi niya na magawang mag reklamo, alas kwatro palang ay na
"Sa susunod wag kang sumama kung kani-kanino." Masungit na turan ni Jonathan halatang galit ang binata. Gusto ko sana itong sagutin nang 'Opo, tatay' Kaso baka kung ano na naman ang sabihin nito mahirap na. Kaya tumahimik ka nalang ako, mahirap na masabugan pa ako nang kumukulong bulkan. Buhat-buhat pa rin ni Jonathan nang makarating kami sa isa sa mga bench sa open field. Doon niya na ako iniupo. Bigla kung naalala na kasali nga pala kami sa marathon. "Hala ang Marathon pala! Bumalik ka na lang kaya sa track, Boss? Kaya ko naman ang sarili ko. Okay na ako dito, Boss." Alanganing suhestiyon ko rito. Alam ko kung gaano ka-importante ang charity event na ito sa binata. Ngunit sa halip na sundin ang aking sinabi ay lumuhod ito sa damuhan. "Gaano ba kasama tingin mo sa akin? Sa tingin mo ba kaya kitang ewan nalang dito ng basta-basta dito tapos ano? Kung sinu-sino na naman ang lalapit sa'yo? Hell no!' I
May mga pangyayari, na bigla-bigla na lamang dumarating sa buhay natin, na kahit hindi natin gusto, kahit hindi naka plano. Bigla-bigla na lang itong bumubulaga, mga pangyayaring mas gugustohin na lang nating lamunin tayo ng lupa. At ito ang isa sa mga araw na iyon ng buhay ni ko. "Boss, naman. Ako na lang po ang mag liligpit nang mga iyan. Tama na po, nakikiusap ako, hindi mo naman kailangan pang gawin ito," hinging pakiusap ko sa binatang busy sa pag dadampot ng marurumi kung damit. Pa-ika-ika akong sumusunod sa bawat kilos nito. Kong tutuusin kaya ko namang gumalaw kahit papaano, hindi naman ako imbaledo. Pero hindi ako maka-kilos nang maayos dahil mabilis ang pag kilos ni Jonathan. At sa bawat dampot nito ay hinihila ko naman, nakikipag agawan ako rito. Kamuntik pang mapunit ang asul kung damit.
Nagising akong may naaamoy na mabango, at kakaibang aroma na agad nag pagising sa akin. Automatic na tumunog kaagad ang tiyan tiyan. Ilang oras ba akong tulog? Bakit ganito subrang gaan ng aking pakiramdam. Maingat akong bumangon sa sofa at tiningala ang nakasabit na wallclock.12:30pm. Nakapikit ang isa kung mata, halatang gusto pang matulog ng mahaba. Pero gutom na mga alaga kung buwaya sa tiyan. Biglang tumonog ang aking tiyan. "Ah. Gutom na ako." Wika ko sabay singhot-singhot andoon pa rin ang mabangong amoy, "paniguradong nag loto si Ashley, ang bango naman. Hangang dito sa bahay naaamoy ko pa, makahingi nga." Wala sa sariling wika ko. Papungas-pungas pa ako habang nag-iinat.She do her signature wake up like this pose. Nakataas ang aking kanang kamay sabay hawak sa ulo, samantalang nasa bewang naman ang aking kaliwang kamay, then I strike a pose! She do that everytime, lalo na
"Ah. I'm so hungry and dead tired, have mercy on this handsome creature, Ms. De Salve. Lets eat." Pagmamakaawa ng lalaking kakalabas lang nito sa opisina, nag rereklamo na kaagad. Naasar na tiningnan ko ito, walang habas na umupo kasi ito sa mahogany table. "Get down will you! Masisira mo table ko. Tingnan mo nga oh. Na upuan mo pa sticky note ko. Baba na dali! Limited edition kaya to, nabili ko pa ito sa Starbucks na kemahal-mahal ng kape nila." Saway ko sa binatang Boss. Mahina ka pa itong itinulak, pero parang walang nangyari. "You care about this table? About your sticky note? Pero sa tiyan ko hindi? Kapag ako nag ka-ulcer sino mag papa-sweldo sayo? Sa mga tao na nag tatrabaho sa akin? Iisipin mo pa lang marami-rami rin iyon," Bigla itong tumayo at baliwalang pinagpagan ang pants na medyo nagusot, mula sa pagkaka-upo at inayos na ang suot na coat. "Ikaw din ayaw mo yatang kumain ulit sa Mezzú eh,
"Ayokong mag-asawa. Pero before I turn thirty. Which is by the way, two years from now, gusto kung mag-kaanak. Pangarap ng bawat babae ang magkaroon ng anak." "What?" Gulat na gulat na wika ni Jonathan.Buti nalang talaga wala itong iniinom na tubig or kinakain man lang. Masakit kaya mabilaokan. Gusto kung matawa sa itsura nitong nanlalaki ang mga mata naka-awang pa ang mapupulang labi. Ngumiti ako ng nakakaloko. Hah! Get that! Natameme ka rin. Hiyaw ko sa isipan. "Narinig mo ako." kibit-balikat na turan ko. "Ayaw kong mag-asawa pero gusto kung magkaroon ng anak within two years, to be precise. Thirty is a crowning glory of a woman and by that time, gusto kung may kasa-kasama na akong matatawag na akin talaga. Walang iba kundi ang anak ko." Nakita kung mabilis na dinampot ni Jonathan ang basong na nasa harapan nito, at nag lalaman 'yun ng malamig na
"I'll give you Twenty million just have my baby." And his blue eyes stares at me intently. His damn serious on this matter isn't he? Anong gagawin ko? The way He looked at me, as if his dealing with one of his clients. Mga titig na tipong kapag hindi ka pumayag ipapasara ko kompanya mo, O magsisi ka kung hindi ka pumayag sa gusto ko. Nakakatakot man isipin pero kayang-kaya nitong mapa 'OO' ako sa isang tingin lang. And crazy it may sound, but I'm hopelessly waiting for him to crack a joke. Baka kasi biglang sabihin nito na 'Oy joke lang naniwala ka naman'. I'm waiting for that to happened but I'm waiting for nothing. "I'm dead serious here, Brittany. That's my offer take it or leave it. But you don't have to answer me right away, I'll give you an ampule time to think this through," And he give me his crooked smile. "For the meantime, let's eat. I'm famished." And he starts to dig in. &
Chapter 19 Isang sakong eyebags? Check! Buhaghag ang mahabang buhok papasa ng bird nest? Check! Papasa na bang extrang zombie sa The Walking dead? Double check! 'Yan ang itsura ko habang wala sa sariling nag lalakad palabas ng aking bahay, kinaumagahan. Literal talaga na hindi ako nakatulog ng maayos. Dahil sa lahat ng nangyari kagabi, about the baby thingy, about the deal, at ito ang pinakamatindi. Ang nangyaring halikan ang mas hindi nag patulog sa akin. She acted like a wanton woman who are craving for sex. Mind you Jonathan just give her a taste. A freaking taste, a simple slow and molten kiss and her body, still puzzled for her and surprisingly wants more? It just happened maybe because she possess a heart so pure and a dirty mind? Juice colored! Ganyan ba kasabik sa sex itong katawan ko? Ano ba itong nangyayari sa akin. Kaya heto kahit hindi pa su