"O ano? Nakatulala? Pinakawalan mo na 'yan kaya hangang tingin ka na lang ngayon. Kuh! Mga babae talaga." Nakataas ang kilay sabay irap na wika ni Rose.
Doon lang ako natauhan. Nahihiyang binawi ko na ang tingin sa katawan ng binata.
Damn it. Bat' naman kasi nakaka-akit pagmasdan ang katawan nitong makasalanan. Hiyaw ng aking isipan masama sa kalusugan at lalo na sa mga mata ko ang tanawing iyon.
Kaya nakayuko at may pag mamadaling tinungo ko ang pintoan ng aking apartment. Dumaan ako sa pinaka gilid iniiwasan kung makuha ng atensiyon lalo na ang mga naglalaro. Luckily, marami ang nanunoud ng basketball. Kaya mal
Chapter 53"Thank you, Cairo. Kung hindi dahil sa'yo hindi ko mapapayag Tita mo," nakangiti kong saad kay Cairo. Hawak-hawak ko ang dalawa niyang kamay. Finally may masisimulan na rin akong bagong negosyo. She's praying na sana ay lumago iyon, hindi na ako mahihirapan pa kapag tumanda man akong mag-isa. "Ano ka ba? Okay lang 'yon." "Gusto mo ba treat kita? Dinner? Anong gusto mong kainin? Libre na kita." I want to express my gratitude. Kahit simpleng dinner man lang sana ay mabigyan ko man lang sana ito. "No. It's okay--" Naputol ang kung ano pa man ang sasabihan nito ng bigla ay may tumikhim nang malakas. Hindi pa nakontento sa tikhim sinabayan pa ng ubo. Nanlilisik ang matang tiningnan ko ang salarin. Nakatingin si Jonathan sa kanila magkadikit ang mga kilay habang kinakagat ang isang kutsara. Mariin itong nakatitig sa mga kamay nimang da
May mali ba sa desisyon ko? Gusto ko lang naman huminga, at uunahin muna ang sarili dahil masyado akong nasaktan. Masama ba na unahin ko muna sarili ko? Nanghihinang napasandal ako sa dingding. Drain na drain na puso niya kasama pa lakas ko. Nakakapagod na rin ang umiyak pero masyadong pasaway mga luha ko. Oo, mahal namin ang isa't-isa pero kailangan din namin ng pahinga. "Natakot lang ako, boss. Kaya mas pinili ko muna ang mapag-isa. Pero bakit pinaparamdam mo sa akin na nag kamali ako ng pinili ko muna ang sarili ko?" Mahina kung wika sa sarili. Hahanapin ko muna sarili ko, bago ako lumaban ulit. Hindi ako nakatulog nang maayos ng gabing iyon. Kinabukasan maaga akong gumising pero wala ng Jonathan ang gumambala sa akin at sa buong compound. Bumalik sa dati ang lahat, naging maingay na ang compound dahil sa mga chismosa, at sa mga tambay, sa mga batang naglalaro.
Parang banabayo ang puso ko sa subrang kaba. Ito na ba ang kataposan ng lahat? "Tangina!? Desmund naman e. Bilisan mo naman sa pag-da-drive. Paano natin maabutan si Jonathan nito kung kasing bagal ng pagong itong kotse mo!" Singhal ko sa lalaking nag mamaneho. "Tsaka ilagay mo nga 'yang cellphone mo. Kanina mo pa 'yan hawak-hawak ah, alam mo ba na bawal 'yan?" "Hey, lady. Calm down, okay? Maabotan natin si Jonathan. Jeez! I'm not Aiden. Racer lang 'yon pero mas gwapo pa rin ako," proud sa sariling sagot nito. Sabay hagis sa cellphone nito sa dashboard. "Tsaka malapit na tayo okay?" Ani nito sabay turo sa isang hospital sa di kalayuan, "we're already here." Anonsiyo nito. "Faster, please." she pleaded. Dito nakasasalay ang buhay pag-ibig ko at ang buhay ng anak namin. Oo may kasalanan ako per
"Hindi na ako mapapagod na mahalin ka. Kahit hindi tayo magkakasundo sa isang bagay, tahimik lang ako. Pero gusto ko pa rin na masunod ang gusto ko. Syempre Nakadepende pa rin sa sitwasyon basta give and take tayong dalawa, ganyan ang nagmamahalan. Tama na 'yung ikaw na lang lage ang nagbibigay. T-tsaka, kung mag-aaway tayo pwedeng pahinga lang pero huwag naman dumating sa puntong mag papa-hypnotismo tayo. Masyadong professional ang dating hindi ko afford." Mahaba kung litanya habang May mga luhang dumadaloy sa aking mga mata. "T-tsaka, m-miss ka na ni baby." Biglang lumambot ang mga mata ni Jonathan. "M-miss ko na rin si baby. I'm sure our baby is perfectly fine in the hands of our God. She's an angel n-now. Our angel. G-gawa na lang tayo ulit. Damihan natin gusto mo ba isang batalyon?" Biglang napalunok ito at mababanaag ang pag-asa sa mga mata nito. "Iyon ay kung tatanggapin mo pa ako ulit." Bigla akong tumayo mula sa
Jonathan'sNapatigil ako sa pagpasok ng may narinig akong tawanan galing sa kusina. Hindi ko maitago ang ngiti na agad naka-paskil sa aking mga labi. Parang kailan lang subrang tahimik ng buong bahay, ngayon lang ulit bumalik ang sigla nang lahat. I don't blame her it's my fault from the first place."Naku, Ma'am. Na-miss ka ng mga tao rito sa bahay. Parang nawalan din nang gana mga guawdiya rito." Narinig kung wika ni Mang Bert. "Kuya Bert, magsabi ka nga nang totoo. Ako ba talaga o ang loto ko. Ang na-miss niyo? Pero kahit hindi mo na sabihin, masyado kang halata Kuya Bert. Naubos mo na ang limang pancake, kaya pala punong-puno iyang belt bag niyo, e." "E, sa masarap ma'am eh. Hindi ko po mapigilan ang sarili ko." Yup. Me too. Na-miss ko ang loto ni Brittany. Ilang araw akong hindi makakain ng maayos, hinahanap-hanap ko ang loto niya, lalo na ang kamote fries na gawa nito.
"Where are we going?" I asked. Mas pinapainit lalo ni Desmund ulo ko. "M-may nakalimutan lang ako," natatarantang sagot nito. "Fuck! We don't have a time. At ano ang nakalimutan mo sa loob ng simbahan?" Ang daan na tinatahak nila ay patungong Manila cathedral, isa sa pinakamalaking simbahan sa lungsod ng Maynila. "And now? Where stuck in this fucking traffic. Maneuver the car, Desmund. I don't fucking care if may nakalimutan kang pakasalan." "Ayaw na nga akong pakasalan! Ang ingay mo, pa! Manahimik ka nga muna riyan. Hayaan mo akong mag drive." Naasar na sagot ni Desmund. Nagulat ako ng biglang iniabot ni Tristan ang isang blue necktie at walang pakialam na kinuha nito ang hinubad kung coat kanina, at pinagpagan iyon. "What are you doing?" Naguguluhang tanong ko. "Ha?" Wala sa sariling sagot nito. "
Every girl has a biological clock. A crowning glory and every year it's ticking. Unlike sa mga lalaki na kahit lumagpas na sa edad na trenta'y walang problema. Pero iba na ang usapan pag dating sa mga babae.Cramming na ang ovaries ng mga babaeng single at higit sa lahat malapit ng tumungtong sa edad na trenta.At isa na doon si...Brittany De Salve ang babaeng kontrabida ang pangalan pero manang naman. Malapit na niyang maabot ang edad ng mga babaeng isang kembot na lang, kasama na sa mga federation ng mga old maid. Hangang ngayon kasi wala pa din nag ka-kamaling manligaw at pu-pwedeng bumasag sa kipayla niya. In short, malapit nang malanta bulaklak niya down there.Kaya napag isipan niyang kung walang papatol sa tulad niya. E di hanap nalang siya'ng sperm donor. Pangarap niya'ng mag kaanak kahit hindi niya na pangarapin 'pang maging kasing kulay ng rainbow ang buhay pag-ibig niya. Wala na siya'ng pakialam doon mas kailangan niya ng anak.What if i
ISANG MALALIM na buntong-hininga ang pinakawalan ni Brittany De Salve, 28 years old. Walang trabaho, sariling bahay, sasakyan, sariling pamilya, ganda, at higit sa lahat, walang lovelife.When God showered misfortune, misery, and stroke of bad luck, she was wide arms open and caught them all. How sweet could that be?They say, when life throws you lemons, make a lemonade. Kaya lang, nagreklamo ang universe ang mahal daw ng lemon, kaya calamansi na lang—maliliit pero mas masakit. Pero ‘pag naging calamansi juice naman ay sulit sa sarap, kaya inaabangan ni Britanny kung kailan sasarap ang buhay niya.Pasalampak siyang umupo sa maliit niyang sofa, sa munti niyang sala, nakaharap sa TV niyang hindi 32” flat screen, wala pang cable. Hindi uso ang Netflix and chill sa buhay at bahay niya.Tila tamad na tamad siya habang kumakain ng mainit-init pang mani. Kailan nga ba siya nagsimulang maging ganito?Ahhh...Isa