Parang banabayo ang puso ko sa subrang kaba. Ito na ba ang kataposan ng lahat? "Tangina!? Desmund naman e. Bilisan mo naman sa pag-da-drive. Paano natin maabutan si Jonathan nito kung kasing bagal ng pagong itong kotse mo!" Singhal ko sa lalaking nag mamaneho. "Tsaka ilagay mo nga 'yang cellphone mo. Kanina mo pa 'yan hawak-hawak ah, alam mo ba na bawal 'yan?" "Hey, lady. Calm down, okay? Maabotan natin si Jonathan. Jeez! I'm not Aiden. Racer lang 'yon pero mas gwapo pa rin ako," proud sa sariling sagot nito. Sabay hagis sa cellphone nito sa dashboard. "Tsaka malapit na tayo okay?" Ani nito sabay turo sa isang hospital sa di kalayuan, "we're already here." Anonsiyo nito. "Faster, please." she pleaded. Dito nakasasalay ang buhay pag-ibig ko at ang buhay ng anak namin. Oo may kasalanan ako per
"Hindi na ako mapapagod na mahalin ka. Kahit hindi tayo magkakasundo sa isang bagay, tahimik lang ako. Pero gusto ko pa rin na masunod ang gusto ko. Syempre Nakadepende pa rin sa sitwasyon basta give and take tayong dalawa, ganyan ang nagmamahalan. Tama na 'yung ikaw na lang lage ang nagbibigay. T-tsaka, kung mag-aaway tayo pwedeng pahinga lang pero huwag naman dumating sa puntong mag papa-hypnotismo tayo. Masyadong professional ang dating hindi ko afford." Mahaba kung litanya habang May mga luhang dumadaloy sa aking mga mata. "T-tsaka, m-miss ka na ni baby." Biglang lumambot ang mga mata ni Jonathan. "M-miss ko na rin si baby. I'm sure our baby is perfectly fine in the hands of our God. She's an angel n-now. Our angel. G-gawa na lang tayo ulit. Damihan natin gusto mo ba isang batalyon?" Biglang napalunok ito at mababanaag ang pag-asa sa mga mata nito. "Iyon ay kung tatanggapin mo pa ako ulit." Bigla akong tumayo mula sa
Jonathan'sNapatigil ako sa pagpasok ng may narinig akong tawanan galing sa kusina. Hindi ko maitago ang ngiti na agad naka-paskil sa aking mga labi. Parang kailan lang subrang tahimik ng buong bahay, ngayon lang ulit bumalik ang sigla nang lahat. I don't blame her it's my fault from the first place."Naku, Ma'am. Na-miss ka ng mga tao rito sa bahay. Parang nawalan din nang gana mga guawdiya rito." Narinig kung wika ni Mang Bert. "Kuya Bert, magsabi ka nga nang totoo. Ako ba talaga o ang loto ko. Ang na-miss niyo? Pero kahit hindi mo na sabihin, masyado kang halata Kuya Bert. Naubos mo na ang limang pancake, kaya pala punong-puno iyang belt bag niyo, e." "E, sa masarap ma'am eh. Hindi ko po mapigilan ang sarili ko." Yup. Me too. Na-miss ko ang loto ni Brittany. Ilang araw akong hindi makakain ng maayos, hinahanap-hanap ko ang loto niya, lalo na ang kamote fries na gawa nito.
"Where are we going?" I asked. Mas pinapainit lalo ni Desmund ulo ko. "M-may nakalimutan lang ako," natatarantang sagot nito. "Fuck! We don't have a time. At ano ang nakalimutan mo sa loob ng simbahan?" Ang daan na tinatahak nila ay patungong Manila cathedral, isa sa pinakamalaking simbahan sa lungsod ng Maynila. "And now? Where stuck in this fucking traffic. Maneuver the car, Desmund. I don't fucking care if may nakalimutan kang pakasalan." "Ayaw na nga akong pakasalan! Ang ingay mo, pa! Manahimik ka nga muna riyan. Hayaan mo akong mag drive." Naasar na sagot ni Desmund. Nagulat ako ng biglang iniabot ni Tristan ang isang blue necktie at walang pakialam na kinuha nito ang hinubad kung coat kanina, at pinagpagan iyon. "What are you doing?" Naguguluhang tanong ko. "Ha?" Wala sa sariling sagot nito. "
Every girl has a biological clock. A crowning glory and every year it's ticking. Unlike sa mga lalaki na kahit lumagpas na sa edad na trenta'y walang problema. Pero iba na ang usapan pag dating sa mga babae.Cramming na ang ovaries ng mga babaeng single at higit sa lahat malapit ng tumungtong sa edad na trenta.At isa na doon si...Brittany De Salve ang babaeng kontrabida ang pangalan pero manang naman. Malapit na niyang maabot ang edad ng mga babaeng isang kembot na lang, kasama na sa mga federation ng mga old maid. Hangang ngayon kasi wala pa din nag ka-kamaling manligaw at pu-pwedeng bumasag sa kipayla niya. In short, malapit nang malanta bulaklak niya down there.Kaya napag isipan niyang kung walang papatol sa tulad niya. E di hanap nalang siya'ng sperm donor. Pangarap niya'ng mag kaanak kahit hindi niya na pangarapin 'pang maging kasing kulay ng rainbow ang buhay pag-ibig niya. Wala na siya'ng pakialam doon mas kailangan niya ng anak.What if i
ISANG MALALIM na buntong-hininga ang pinakawalan ni Brittany De Salve, 28 years old. Walang trabaho, sariling bahay, sasakyan, sariling pamilya, ganda, at higit sa lahat, walang lovelife.When God showered misfortune, misery, and stroke of bad luck, she was wide arms open and caught them all. How sweet could that be?They say, when life throws you lemons, make a lemonade. Kaya lang, nagreklamo ang universe ang mahal daw ng lemon, kaya calamansi na lang—maliliit pero mas masakit. Pero ‘pag naging calamansi juice naman ay sulit sa sarap, kaya inaabangan ni Britanny kung kailan sasarap ang buhay niya.Pasalampak siyang umupo sa maliit niyang sofa, sa munti niyang sala, nakaharap sa TV niyang hindi 32” flat screen, wala pang cable. Hindi uso ang Netflix and chill sa buhay at bahay niya.Tila tamad na tamad siya habang kumakain ng mainit-init pang mani. Kailan nga ba siya nagsimulang maging ganito?Ahhh...Isa
Baon ang lakas ng loob, isang pakete ng skyflakes at isang bote ng minute maid na hangang ngayon ay hindi ko pa nabubuksan, dahil sa sobrang kaba. Pinipilit kung pigilan ang pangangatal nang aking katawan dahil sa nerbiyos, kanina ko pa pinipiga ang mga kamay na malamig at nanginginig. Pakiramdam ko namumula na ang kawawa kung kamay. Hindi dahil sa malamig na aircon kundi sa nararamdaman kung nerbiyos ngayon. Nasa opisina na ako ngayon ng Montejo Development Corp. Isa sa pinakasikat na construction company, hindi lang local dahil pati na rin sa international ay na invade na nila. Grabe ang paghanga ko kanina noong nasalabas pa lang ko ng naturang gusali. Isa sa matayog na building sa Makati ang Montejo Corp. Kaya hindi ako naligaw kahit sabihing first time niyang pumunta rito, dahil sa labas palang ng building ay nagsusumigaw na ang matayog na instraktura ng kompanyang pagt-trabahuhan ko. Oo, inangkin
On the other hand, this was supposed to be a normal busy day for Jonathan, aside from the fact that he feels more light and productive today. “Someone seems to wake up at the right side of the bed.” “You think so?” From snickering like a dumb head, nakataas ang kilay na tiningnan ko ang lalaking biglang pumasok at bumasag sa katahimikan ng kaniyang opisina. Ang lalaking sumira o sisira ng magandang mood na mayroon siya ngayon. “Dude! I’m pissed right now! I’m gonna erase that smug on your face. Stop smiling like an idiot!” asik nito sa kaniya. "Naiirita ang guwapo kung mukha sa `yo!” I laughed like a lunatic. Mukhang ako pala ang sisira sa araw nito. Hindi ko alam kung paano nalaman ni Aiden na maganda araw ko at nasa mode ako ngayon, gayong wala naman akong pinapakitang kakaiba. Ah, maybe my smile? Or the way my blue eyes’ sparks? “
This is it! Today is the most anticipated day in my life. The day that I finally that my boring world would probably change...or just I thought? I stared at the beautiful building in front of me. I didn't mind the cars moving in unison, the people out about and enjoy their daily life routine, nor the sunrise peeking on my back. Tila nag karoon ng panandaliang Slowmo sa paligid ko. Dahan-dahan kung ini-angat ang aking kanang kamay na animo'y ina-abot ang gusaling nasa harapan. "Ako ang pinaka magaling at masipag na empleyadong meron ka. Tandaan mo yan!" Parang baliw kung i-sinigaw ang mga salitang 'yun sa gusali. Gusto kung matawa sa sariling kahibangan at kagagahan. Kong meron man makarinig sa mga sinasabi ko, malamang sa malamang napag-kamalan na akong baliw. Kaso, naalala kung may pag-kabaliw din pala ako minsan. Kaya ayos lang, blame it t