Chapter 5

“Are you sure that it's really okay to look for a gift here? Pwede kitang samahan na maglibot dito sa mall. I know some good places here that sells the best gift items. Besides, I think Kia will take some time in buying certain stuffs.”

Mabilis akong umiling kay Kiel.

“Okay na dito. Mahilig din naman sa Korean stuffs yung kaibigan ko eh.” Sabi ko bago luminga-linga.

Napako ang tingin ko sa isang bahagi ng mall kung saan nandoon ang mga arcade games. Babalewalain ko na lang sana iyon pero nakita ko ang laman ng isang claw machine. Wala sa sariling humakbang ako para maglakad papunta sa puwesto ng claw machine.

“Marie? Why? Hey, where are you going?!” Narinig kong tanong ni Kiel sa akin pero hindi ko iyon pinansin at nakapako lang talaga ang tingin ko sa claw machine.

“Bear.”

“What?”

“Bear!” Mula sa paghakbang ay kaagad akong tumakbo papalapit sa claw machine. My jaw literally drops in awe as I continue to look at the bear plushies sitting cutely inside the claw machine's cabinet. “Oh my gosh! It's a We Bare Bears cute version plushies!” Masaya at mahinang hiyaw ko.

“I didn't know that you're a fan of We Bare Bears.” Sabi ni Kiel sa akin habang may himig ng pagkamangha sa boses niya.

Kaagad ko siyang nilingon and with that I saw him staring at the plushies that my eyes had been laying on earlier.

“Super duper fan. At pinakagusto ko sa lahat ay itong cute version nila. Kapag nakakakita ako ng ganito ay palagi akong napapabili kahit pa medyo kapos ako sa budget.” Sabi ko.

“I see.” Sabi ni Kiel bago luminga-linga sa paligid. “Where's the person in charge in here?” Tanong niya.

“Ha? Bakit?”

“So that we can buy those plushies.”

Mahina akong natawa nang sabihin niya iyon. He's so innocent while saying those words.

“Naku Kiel, hindi ka pa nakakapaglaro ng claw machine ano?” Tanong ko sa kaniya.

“Claw Machine? What's that?”

Maingat ko namang hinaplos ang salamin ng claw machine na nasa harapan namin. 

“Ito. Ito ang tinatawag na claw machine. Kailangan mong laruin ito para makuha mo iyong mga cute na plushies na nasa loob. Let's see.....Aha!” Kinuha ko ang natira kong token na nakalagay sa bulsa ko at tsaka ipinakita iyon kay Kiel. “Ito naman ang token. Mabuti na lang at may natira pa.”

Pumwesto kaagad ako sa harap ng claw machine. And then I inserted the token to the token slot of the claw machine. Nang magawa ko iyon ay isang nakaka-enjoy na music ang nagplay, sign na nagsimula na ang laro ng claw machine.

“Watch and learn.” Nakangiting sabi ko kay Kiel pagkatapos kong hawakan ang joystick at mariin na pinindot ang hold button gamit ang isa kong kamay. Nang maiposisyon ko na ang claw sa tapat ng plushie ay dali-dali kong binitawan ang hold button. Pigil-hininga kong pinanood ang pagbaba ng claw pero ganun na lang ang pagkadismaya ko nang sa pag-angat ng claw ay hindi sumama ang plushie.

“Bakit hindi sumama?” Tanong ni Kiel sa akin na nakita rin ang hindi pagsama ng plushie sa claw. “It seems like this machine is broken.” Sabi pa niya.

“Naku hindi sira itong claw machine. Game of luck talaga ang laro na ito. And I guess it's not my lucky day today.” Pilit na ngiting sabi ko pa bago tiningnan ang mga plushie na nasa loob ng claw machine. I really want to have one of those cute plushies.

I wish na may mahanap ako sa toy store na ganiyan.

“You still have a token right?” Tanong ni Kiel sa akin at tumango naman ako bilang sagot. “Can I have one?” Panghihingi pa niya.

“And why?” Wala sa sariling tanong ko sa kaniya bago ko binigay ang token na hinihingi niya sa akin.

“I'll try to play this claw machine. Who knows, I might be more lucky than you today.”

Nakangiti ako habang umaatras para bigyan siya ng space sa harap ng claw machine. 

“Goodluck then.”

Tinuruan ko pa siya kung paano laruin ang claw machine at sinunod niya naman lahat ng tinuro ko.

“Okay!” Sigaw pa niya bago bitawan ang hold button. Pero kagaya ng sa akin kanina ay hindi rin sumama ang plushie sa claw. Nakakunot ang noo niya nang bumaling siya sa akin. “Can I have another token?” Panghihingi pa niya ulit at tsaka inilahad ang kamay niya sa harapan ko.

Napailing na lang ako nang ibigay ko sa kaniya ang natitirang token na nasa bulsa ko.

“Here.”

Habang naglalaro si Kiel sa claw machine ay hindi ko maiwasan na titigan siya. I watch closely how his facial expression changes every moment. Mula sa pagiging seryoso to frustrated, pagiging excited to disappointed. Natutuwa ako na tingnan ang pabago-bagong ekspresiyon ng mukha niya.

“Not again!” Frustrated na sabi niya nang hindi na naman sumama sa claw ang plushie. “Do you still have a token?” Tanong niya sa akin.

Umiling naman ako.

“Wala na. Inubos mo na lahat ng token.” Sabi ko sabay tapik sa balikat niya. “Okay lang iyan. Mahirap talagang kumuha ng prize sa claw machine. Pahirapan at paswertehan kasi iyan.”

“Excuse me po.” Sabi ng isang batang babae kaya kaagad kaming lumingon ni Kiel sa kaniya. “Tapos na po ba kayong maglaro?” 

“Ah yes baby girl. Sige lang ikaw na ang maglaro.” Sabi ko sa bata at hinila ko kaagad si Kiel sa may tabi. Yayayain ko na sana siya na umalis na pero nakita ko kung paanong nakuha kaagad ng batang babae ang isang plushie ng walang kahirap-hirap. I stared with wide eyes at the girl as she picks out the plushie that she got and hugs it tightly.

Paano niya ginawa iyon?

“Thank you po.” Sabi pa ng bata bago siya naglakad paalis habang yakap-yakap ang plushie na nakuha niya. Napatango na lang ako at pinagmasdan ang bata na naglalakad na palayo.

“This can't be happening!”

Napatingin ako kay Kiel nang sabihin niya iyon. Gusto kong matawa dahil sa hitsura niya. He looked so irritated and disbelief was plastered on his face.

“Ahm Kiel....”

“Bakit nakakuha kaagad ng plushie ang batang iyon at wala pa talagang kahirap-hirap niya iyong nakuha while me doesn't get anything?” Iritableng tanong niya.

“Ahm siguro ano......maybe swerte lang talaga siya ngayong araw. It's her lucky day siguro ngayon.” Alanganing sabi ko.

“This is so unfair! I can't lose to a child and to a machine. That's it. I'm going to play again!”

Nagulat ako dahil sa sinabing iyon ni Kiel. 

“Pero Kiel wala na tayong token. Hayaan mo na lang—”

“No!” Nakita ko na may kinuha siya sa bulsa niya at iniabot niya iyon sa akin. “Go and buy some tokens. Ubusin mo iyan lahat.”

“Teka lang....” Nanlaki kaagad ang dalawang mata ko nang makita ko ang halaga ng pera na hawak ko. “Two thousand pesos para lang sa tokens? Grabe ang laki naman nito. Alam mo Kiel, mabuti pa kalimutan mo na iyang plushie sa loob ng claw machine. Hanapin na lang natin si Kia at—”

Hindi ko na natapos ang sasabihin ko dahil pinutol iyon ni Kiel at nagsalita siya.

“We won't leave here. Not until I can get one of those plushies inside this damn claw machine!” Nakita ko ang matalim na tingin niya sa claw machine. Sa paraan ng pagtingin niya sa claw machine ay para niya itong kaaway o ano. “I'm not going to lose. Not to a little girl and not to a damn claw machine!”

“Hay naku. Bahala ka na nga.”

“I'm really sorry Marie. Because of me, you still haven't bought a gift for your friend.” Sabi ni Kiel sa akin.

“Naku okay lang kasi kung hindi mo pinanggigilan iyong claw machine kanina ay hindi rin naman ako magkakaroon nitong cute na plushie na ito.” Sabi ko habang yakap-yakap ang plushie na nakuha ni Kiel doon sa claw machine kanina. Nakangiti ako habang yakap-yakap ko ang plushie. Kiel managed to get it after so many attempts. Halos maubos niya pa nga ang tokens niya na worth of two thousand pesos. “Tsaka in the first place ay kasalanan ko din naman talaga. Ako ang unang lumapit at naglaro sa claw machine. Naimpluwensiyahan lang kita.” Sabi ko pa.

Tumawa naman si Kiel.

“Definitely. Anyway, let's find again a gift for your friend.” Tinuro niya ang isang bahagi ng mall. “Let's go and find some in that way.”

Sabay kaming naglalakad at tumitingin sa mga tindahan na nandito sa mall. Maya't maya ko ring sinusulyapan si Kiel. Tahimik lang siyang naglalakad sa tabi ko kaya naman medyo na-guilty ako. Feeling ko pagod na siya. Napagod pa tuloy siya dahil sa kasinungalingan ko.

Sa totoo lang, kasinungalingan talaga ito ni Katie at Stacey eh. Silang dalawa ang may pakana ng lahat ng ito.

Pero kahit na ganun ay may kasalanan din naman ako. Kaya mas binilisan ko na lang ang paghahanap ng regalo. Dinampot ko ang isang puzzle piece necklace sa lamesa nang mapunta kami ni Kiel sa isa sa mga booth. The puzzle piece necklace consists of two pieces of metal pendant. One is molded into a heart-shaped figure while the other one has an unconventional shape. Both are attached to each other.

“That looks nice.” Komento ni Kiel nang makita niya ang puzzle piece necklace na hawak ko.

“You think so?”

“Yes, it's nice.”

“Breakable Heart po ang tawag diyan Ma'am.” Sabi ng tindera sa akin. “Best seller po namin iyan dito lalo na sa mga mag-couple.”

“Mga mag-couple?” Nagtatakang tanong ko sa tindera.

Kailan pa naging couple item ang puzzle piece necklace?

“Yes po Ma'am. Pinaghihiwalay nila ang pendants at tsaka ginagawang keychain or bracelet.” Paliwanag ng tindera sa akin. “Noong una po ay hindi ko rin naintindihan iyon. Pero may nakapagsabi po sa akin na ginagawa nga pong symbol iyan ng mga magkasintahan. Wala pong bubuo ng other half kundi ang—”

“Ang other half! Ang twin flame niya!” Sabi ko.

Bakit hindi ko iyon na-gets kaagad?

“Twin Flame?” Nagtatakang tanong ni Kiel.

Tumango ako.

“Maituturing din na couple necklace itong puzzle piece necklace. Walang ibang bubuo ng kahati kundi ang isa pang kahati. Diba ang sweet?” Excited na paliwanag ko. I had a wide grin plastered on my face as I looked at the puzzle piece necklace in my palm.

Alanganing ngumiti si Kiel.

“In a way, yes. Pero hindi siya magandang panregalo. Let's go Marie. We have to find something else before the mall closes.” Pagkasabi niya nun ay nauna na siyang maglakad.

Sumimangot ako.

“Maganda naman ah. Ang cute pa.” Mahinang sabi ko bago inilapag ulit sa lamesa ang puzzle piece necklace. Pagkatapos magpasalamat sa tindera ay sumunod na ako kay Kiel.

“I didn't know that you believed about those things.” Sabi ni Kiel nang maka-abot ako sa kaniya.

“Saan?”

“Twin Flame. Kanina kasi sa tindahan parang alam na alam mo ang tungkol doon. Even your eyes twinkled while you were explaining it back there.” He grinned at me.

“You're teasing me, huh? But yeah, I find it interesting and romantic. Twin Flame, Destiny, and Fate. Natutuwa ako kapag nakakabasa o nakakarinig ako ng mga kuwento tungkol doon.”

“And you believed that there is a certain someone that is destined for you?”

Nakangiti akong tumango.

“Oo naman. Imagine, out of billions of people all over the world, there is this special someone that is connected to me. Someone that is my missing part. Sabi nga ng isang artista sa pelikula, someone who completes me.”

“We share common interests with our friends. Does that mean that they're our twin flame?”

“Maybe. Friends can be lovers hindi ba? Pero malalaman mo rin ang pagkakaiba nila sa special someone mo. Mas iba iyong pakiramdam. Mas malalim iyong connection niyo sa isa't isa ganun.”

“You sound like a high school student.”

Sumimangot ako sa sinabi niya.

“Hindi ko alam na may itinatago ka pala na masamang ugali Kiel.” Nakataas ang kilay ko habang sinasabi iyon. Napailing ako nang itaas ni Kiel ang dalawa niyang kamay. Para siyang isang kriminal na sumusuko sa mga police. “Lahat na lang ba talaga ng tao sa mundo ngayon ay ganiyan na kababa ang tingin sa Twin Flame? Tungkol sa love?”

“I believe in love. Of course it exists. Pero naniniwala ako na para matagpuan mo ang pag-ibig na iyon, iyong other half na sinasabi mo ay dapat hanapin mo siya. At hindi siya ganun kadaling hanapin Marie.”

“Hindi hinahanap ang pag-ibig Kiel. Kusa iyong dumarating sayo. At mararamdaman mo rin iyon dito.” Itinuro ko ang dibdib ko.

“At paano kung nagkamali ka ng nararamdaman? Paano kung hindi pala siya iyong inaakala mo na nakatadhana para sayo?”

“Hindi nagkakamali ang puso Kiel. Iba-iba ang papel ng bawat taong dumarating sa buhay natin. Hindi man siya ang twin flame na hinihintay mo, ang importante ay nagmahal ka.” Hindi na sumagot si Kiel. I blink because in a split second, I thought I saw sadness on his face. “Ikaw ba, hindi ba sumagi minsan sa isip mo na may isang babae na nakatadhana para sayo?” Hindi ko napigilan ang sarili ko na itanong iyon. Tumigil si Kiel sa paglalakad at tsaka siya tumingin sa akin. Gusto kong bawiin ang tanong ko nang makita ko ang hitsura niya. Tuluyan na kasing naka-display sa mukha niya ang malungkot na ekspresiyon.

“Nope. I do believe in love but I don't believe about twin flame.”

I felt my heart sank the moment I heard his answer in a flat, monotone voice.