Chapter 4

Busy sa pakikipag-usap sina Katie at Stacey sa isang grupo ng cosplayers nang mahagip ng paningin ko ang isang cosplayer na nakaupo sa may gilid.

Ang cute niya naman!

Sabi ko sa isip ko habang patuloy na pinagmamasdan ang dalagita. She was wearing a black dress na kagaya ng sinuot ni Kim Yoo Jung sa K-drama na My Demon. Her long black hair was not tied. Nakalugay lamang iyon. She also wore an earrings and a necklace that matched her outfit. All in all, her appearance was very similar to Do Do Hee, which is portrayed by Kim Yoo Jung in the K-drama My Demon. Determinado ako na kuhanan ng litrato ang cosplayer na iyon kaya naman nagdecide ako na lapitan siya. Pero habang papalapit ako sa kaniya ay napansin ko na parang hindi siya mapakali. Para siyang may problema.

“Excuse me.” Tawag-pansin ko sa kaniya. Nang mag-angat siya ng tingin ay kaagad kong napansin ang mga mata niya. Namumula ang mga iyon. “Why are you crying? May problema ka ba?” Hindi ko napigilan ang sarili ko na magtanong. Hindi siya sumagot at nanatili lang na nakatingin sa akin. May ideya na ako kung bakit. “Hindi ako member ng anumang sindikato promise. Magpapapicture sana ako sayo, kaso...” Pero hindi pa rin sumasagot ang dalagita. Habang tumatagal ay nagiging awkward na ang sitwasyon para sa akin.

Wrong timing yata talaga ang pag-approach ko sa kaniya. Ang mabuti pa mag-excuse na lang ako para hindi masyado.....

“Ninakaw ang cellphone at wallet ko.”

“Ha?”

Akala ko ay hindi na siya sasagot pero nagulat na lang ako nang marinig ko ang boses niya.

“Someone stole my things earlier at the restroom. Someone asked for my help with her dress. Nawala sa isip ko ang bag ko habang tinutulungan ko siya. The next thing I knew was my phone and wallet were gone.”

Wrong timing nga ako. 

Naupo ako sa tabi niya.

“Naku, nakita ko sa news ang ganiyang mga mudos. Tsk, dumadami na talaga ang masasamang loob dito sa mundo.”

“What should I do? Paano ako makakauwi? If I have my phone, tatawagan ko na lang si Kuya para sunduin ako.”

Iniyakap niya ang dalawa niyang braso sa mga binti niya. 

“Have you tried asking for help? Sa customer service, nagpunta ka ba?”

Umiling siya.

“I'm not a kid anymore. Nakakahiya.”

Understandable, but still.

“Pero walang mangyayari sayo kung hindi ka hihingi ng tulong. Paano kung hindi kita napansin at nilapitan?” Hindi siya sumagot pero feeling ko ay pinag-iisipan niya kung ano ang sasabihin niya. Bumuntong-hininga ako at tsaka binuksan ko ang bag ko. “Let's try to call your brother. Alam mo ba kung ano ang number niya?” Mabilis siyang nag-angat ng mukha niya at tiningnan niya ako.

“Ipapahiram mo sa akin ang cellphone mo?” Hindi makapaniwalang tanong niya pagkatapos kong iabot sa kaniya ang cellphone ko.

“Since ako ang may kakayahang tumulong, why not?” Nakangiting sabi ko. “Huwag lang masyadong matagal ha. Less than 30 na lang kasi ang load ko eh.”

Nakangiting tumango siya sa akin. Habang pinagmamasdan ko na nakikipag-usap siya sa kapatid niya ay hindi ko naiwasan ang mapangiti. Inside my mind, I pat my shoulder because of what I did. Pagkatapos ng tawag ay inabot na niya sa akin ang cellphone ko.

“Nasa vicinity lang daw po si Kuya kaya masusundo niya ako dito.” Nakangiting sabi niya. Maaliwalas na ang mukha niya. “Maraming salamat po talaga sa tulong mo.” 

“Glad to help. Mabuti na lang at nasa malapit lang ang Kuya mo. Hindi ka na maghihintay ng matagal.”

Tumango naman siya.

“Kanina pa po pala tayo nag-uusap at natulungan mo na rin ako pero hindi ko pa rin po alam ang pangalan mo.”

“Oo nga ano?” Natatawang sabi ko. Inilahad ko ang isa kong kamay. “I'm Shaina Marie Reyes but you can just call me Ate Marie and you are?”

Nakangiti niyang tinanggap ang kamay ko. 

“Hellestia Kiara, but do call me Kia na lang po para mas cute.”

“You know what, masuwerte ka pa rin. If I will be the one to be asked, mas okay na sa akin iyong manakawan kaysa sa makidnap.” Sabi ko pagkatapos kong uminom sa shake na hawak ko.

Once again, we were inside the Korean Café. Pero sa pagkakataong ito ay apat na kaming nakaupo sa isa sa mga lamesa dito. Kasama na namin si Kia. Ilang sandali pagkatapos tawagan ni Kia iyong kapatid niya ay nakatanggap ako ng tawag mula kina Stacey at Katie. After kong ipakilala si Kia at magpaliwanag sa mga kaibigan ko tungkol sa sitwasyon niya ay nag-decide kami na samahan na muna namin ang dalagita sa paghihintay sa kapatid niya.

“I agree.” Pagsang-ayon naman ni Katie. “Usong-uso na rin ang kidnapan ngayon kaya mag-iingat ka.”

“Oo nga, ang cute mo pa man din.” Sabi naman ni Stacey.

“Thank you po.” Nakangiting sabi ni Kia.

“Paano ka na nga pala niyan? Paano ka makikita ng kapatid mo dito?” Tanong ko.

“Sinabi ko naman po kay Kuya na nandito lang ako. Kahit malaki itong vicinity ay madali lang po niya akong mahahanap. Alam naman po niya ang mga lugar kung saan po ako naroroon kapag sa mga ganitong events.”

“Nakakatuwa naman ang ka-sweetan ng Kuya mo.” Comment naman ni Stacey.

“Kayo lang ba ng Kuya mo o may iba pa kayong kapatid?”

“Kaming dalawa lang po ni Kuya. Kahit sa bahay ay kaming dalawa lang din.”

“Kayong dalawa lang? Bakit? Nasaan ba ang parents niyo?” Tanong ko.

“Busy po sa work ang parents namin at minsan nasa out-of-town trips po sila kaya madalas na kami lang ni Kuya ang naiiwan sa bahay. Pero hindi naman po nila kami pinapabayaan.”

“Ah. Akala ko parang iyong sa mga nababasa kong story sa W*****d ang kwento ng pamilya mo.” Sabi ni Stacey.

“Well, good to know that. Matanong ko lang, how old are you na ba?”

“I'll be turning 16 a week from now po.”

“Ay talaga? Advance happy birthday kung ganun.” Bati ko naman. Bumati na din sina Katie at Stacey. 

“Ang Kuya mo ilang taon na ba? May trabaho na ba siya? May girlfriend na ba? Ano ang tipo niyang ba—aray ko! Katie, may galit ka ba sa akin ha?”

Natawa naman ako at si Kia nang batukan ni Katie si Stacey dahil sa tanong niya. Sa huli ay tumawa na rin silang dalawa.

“Pagpasensiyahan mo na itong si Stacey, Kia.” Sabi ko. “Well, may saltik na naman kasi siya.”

“Sanay na po ako sa mga ganiyan. Kami rin po kasi ng mga kaibigan ko ay ganito din mag-usap.” Sabi ni Kia.

“Isa ka pa Marie. Ang sasamá ng mga ugali ninyo! Bakit ko ba kayo naging kaibigan?” Pagdadramang tanong ni Stacey.

“Simple lang. Magkapareho kasi ang mga ugali nating tatlo kaya tayo naging magkaibigan. Birds of the same feather flock together, hindi ba?” Sagot ni Katie na ikinatawa ulit namin.

“Can I ask po ba? Cosplayers din po ba kayo?” Tanong ni Kia sa aming magkakaibigan.

“Naku hindi. Mahilig lang talaga kami sa mga ganitong events.” Sagot ko.

“Swerte lang namin at wala kaming pasok ngayon kaya nakapunta kami dito.”

“Nagtatrabaho na po kayo?” Hindi makapaniwalang tanong ulit ni Kia. “Ang akala ko po ay nag-aaral pa rin po kayong tatlo just like me.”

“I really like you na.” Tumatawang sabi ni Stacey. “Pero iyon nga. May work na kaming tatlo. Secretary ako sa isang company while itong sina Katie at Marie ay mga head ng concept development team sa isang production company.”

“Concept development?” Tumingin si Kia sa amin ni Katie. “Ano po ang ginagawa ninyo?”

“Kami ang nag-iisip ng concept para sa music videos. Yung kagaya sa mga napapanood mo sa YouTube. Madalas kasama namin ang mga producer at director. Minsan pati iyong artist na kakanta.” Paliwanag ni Katie.

“Wow! I bet hindi po ganoon kadali iyong trabaho ninyo.”

“Medyo hindi nga ganoon kadali. May mga times kasi na hindi na namin alam kung anong gagawin namin para sa isang kanta. Minsan ay nakikipag-usap kami sa mismong composer para mas madali naming maintindihan at ma-visualize ang kanta nila.” Sabi ko naman.

“Composer? Ibig sabihin nakikipag-usap po kayo sa mga katulad ni Kuya? Baka nga nagawan niyo na ng music video ang isa sa mga kanta niya.”

Kumunot ang noo ko.

“Kuya?”

Nakangiting tumango si Kia.

“Composer kasi ang Kuya ko. Lyricist din siya. Then singer-songwriter po. As far as I know, ipinasa na niya sa producer niya ang mga bago niyang kanta.”

Bigla akong kinabahan nang marinig ko ang mga sinabi ni Kia.

“Teka, anong pangalan—”

Hindi ko na natapos ang sasabihin ko nang umangat ang isang kamay ni Kia at may kinawayan siya sa likuran ko.

“Nandito na ang Kuya ko.” Sabi niya tsaka tumayo. “Kuya Kiel, here!”

Para akong binuhusan ng malamig na tubig nang marinig ko ang pangalang iyon.

“Kanina pa kita hinahanap Kia. You could've waited at the entrance para hindi na ako nahirapan sa paghahanap sayo.”

At lalong lumala ang nararamdaman ko nang marinig ko ang pamilyar na boses na iyon.

“Wala kasing maupuan sa labas Kuya kaya dito na lang kami naghintay sayo.”

Tiningnan ko ang dalawang kaibigan ko at bakas sa mukha ni Katie ang pagkabigla. Don't tell me......

No fucking way!

“May kasama ka?” Narinig kong tanong ni Kiel kay Kia.

“Yes Kuya. They're the one who helped me earlier. Ang babait nila ano? Come here, ipapakilala kita sa kanila.”

Naramdaman ko na tumigil sa likuran ko sina Kiel at Kia. Habang ako naman ay halos mabingi na dahil sa lakas ng kabog ng dibdib ko.

“Mga Ate, siya ang Kuya Kiel ko. Much known as Hiro Noah Zadkiel, he's one of the famous composer and lyricist, singer-songwriter. Kuya, they're the one who—”

Hindi na naituloy ni Kia ang pagsasalita niya nang biglang magsalita si Kiel.

“Katie? You're the one who helped my sister?” Tanong ni Kiel kay Katie.

“Actually Sir, no. I'm not po kundi iyang nasa harapan niyo.”

Biglang nanlaki ang mga mata ko nang itinuro ako ni Katie. Napabuntong-hininga na lang ako bago ako dahan-dahang humarap kina Kiel at Kia. Kahit na sobrang lakas na ng kabog ng dibdib ko ay nagawa ko pa ring ngumiti ng napaka-awkward bago ako bumati kay Kiel.

“He-hello Kiel.”

“Anyway, I haven't thanked you yet.”

Napatingin ako kay Kiel nang sabihin niya iyon. Ngumiti muna ako sa kaniya bago ako nagsalita.

“Naku okay lang. Ang importante ay walang nangyari masama kay Kia maliban na lang sa pagkawala ng phone at wallet niya. Mas importante na ligtas siya. Let's just be glad about it.”

“Those are not important to me. I can easily replace Kia's phone and wallet.” Narinig ko ang ginawang pagbuntong-hininga ni Kiel matapos niya iyong sabihin. “You can't imagine what I felt after that phone call earlier. Even though she said that she's safe, hindi ko pa rin maiwasan ang hindi mag-alala. Napanatag lang ang loob ko noong makita ko siya na kasama kayo. I'm really happy to see her with you.”

Ako rin, masaya ako noong nakita kita.

Sabi ko sa isipan ko. Hanggang ngayon ay hindi pa rin talaga ako makapaniwala sa lahat ng mga nangyari. Nakita ko si Kiel dito kagaya ng challenge na sinabi ni Katie.

So, it means that Kiel is really my twin flame? Oh my gosh!

I can't help but to squeal in my mind. Hindi lang talaga ako makapaniwala. Kinalma ko muna ang sarili ko at tsaka tumikhim bago nagsalita.

“You're just worried about Kia. Normal lang naman iyon sa mga magkakapatid. She's your sister after all.” Nakangiti kong sabi kay Kiel.

“To be honest, there were some times that I want to choke Kia out of frustration.” Sabi naman niya sa akin.

Hinanap kaagad ng mga mata ko si Kia at nakita ko siyang nakatayo sa isa sa mga booth. Nakakunot pa ang noo niya habang tinitingnan ang mga paper bags na nakasabit sa magkabilaan niyang kamay. Sakto namang lumingon siya sa gawi namin ni Kiel kaya kinawayan ko siya at tsaka nginitian. Kahit na may hawak siyang mga paper bags sa magkabilaan niyang kamay ay nagawa niya pa ring iangat ang mga iyon at tsaka kumaway din sa amin habang nakangiti.

“I'm pretty sure that the cash in my wallet will soon vanish.” Narinig kong sabi ni Kiel habang nakatingin siya sa nakababatang kapatid niya. Napailing-iling pa siya nang makita niyang ipinabalot na ng kapatid niya ang mga paper bags na hawak nito. “How about you? May napili ka na ba?” Tanong niya sa akin.

“Ha? Ako?” Nagtatakang tanong ko naman sa kaniya.

“Yes, you. Aren't you looking a gift for your friend?”

“Ah...”

Ngayon ko lang naalala kung bakit nandito pa ako sa mall na ito habang kasama ang magkapatid na Zadkiel. Kanina kasi matapos naming malaman na si Kiel pala ang hinihintay namin na kapatid ni Kia ay nagpaalam na sina Katie at Stacey para umuwi. Magpapaalam na rin sana ako na uuwi na din pero bigla akong ni-remind ni Katie tungkol sa regalo na bibilhin ko. Hindi na niya ako binigyan pa ng chance na makapagreklamo at umalis na rin siya kaagad kasama si Stacey. Kung hindi ko pa nakita ang palihim na fighting pose na ginawa ni Stacey ay hindi ko maiintindihan kung ano ang nangyayari.

“Ano.....wala pa akong napipili.” Sagot ko kay Kiel while secretly crossing my fingers behind my back.

Lord, promise magco-confess na talaga ako.