Chapter 6

Hindi ko na alam kung ilang minuto na akong nakaupo sa bahaging ito ng cafeteria. Tahimik lang ako habang pinagmamasdan ko ang nakabukas na box ng Hershey's at Ferrero Rocher na binili ko. During my normal days, kanina ko pa dapat kinain ang chocolates. Pero ngayon ay walang epekto sa akin ang mabangong amoy at nakakatakam na hitsura ng chocolates. Bumuntong-hininga ako at tsaka nangalumbaba sa lamesa.

“Hindi siya naniniwala sa twin flame.” Pagkausap ko sa sarili ko. Ilang araw na ang nakalipas mula noong nagkita kami ni Kiel sa convention event sa mall. Pagkatapos kong marinig na hindi siya naniniwala sa twin flame ay hindi na nawala pa ang pagkalungkot na nararamdaman ko.

Paano pa magiging kami as twin flame kung hindi siya naniniwala? We're supposed to be connected with each other, diba?

Muli akong bumuntong-hininga.

“That one on a heart-shaped container looks really good.”

Mabilis akong napatingin sa likuran ko.

“Sir Kaiden! Good morning.” But my lively greeting started to fall off as I stared at him. He was seriously looking at.......

Alanganin akong napatingin sa box sa may lamesa.

I see.

Palihim akong napangiti nang malaman ang lahat. Bakit ko ba nakalimutan na ang pinakapaborito nga palang pagkain ng boss ko take note, sa buong mundo ay Ferrero Rocher chocolate? Kinuha ko sa lamesa ang box at muling humarap kay Sir Kaiden. 

“Kain tayo sir?” Alok ko. Pinigilan ko ang sarili na huwag matawa nang makita ang expression sa mukha niya. I swear, I saw how his eyes twinkle. 

“Could I have this one then?” Sir Kaiden asked as he pointed his finger to the Ferrero Rocher chocolate. Tumango ako at binigyan ng chocolate ang boss ko. Napailing na lang ako habang pinamamasdan siya. Kung hindi ko kilala si Sir Kaiden ay hindi ko maiisip na siya ang nagmamay-ari ng isa sa mga matagumpay na production company sa bansang ito. Daig pa kasi ni Sir Kaiden ang isang batang tuwang-tuwa habang pinagmamasdan ang hawak niya na chocolate.

“Thank you Marie.” He said. He flashed me with one of his brightest smile. “By the way, ang aga mo yata ngayon?”

“Nagpatawag kasi ng meeting si Katie. Mahirap ng ma-late Sir. Fresh na fresh pa sa utak ko ang ginawang panenermon ni Katie sa akin last time.”

“Meeting?” Saglit na nag-isip si Sir Kaiden. “Siguro tungkol iyan sa video concept para sa kantang You and I.”

“You and I? Pero hindi ba na-reject na ang concept proposal namin para sa kantang iyon?” Nagtatakang tanong ko.

“Yes. But Kiel showed up at my office 2 days ago. Kinausap niya ako tungkol doon at nagpaset-up siya ng meeting sa inyo. Mukhang may nakausap ang isang iyon tungkol sa concept. He's really eager about this meeting, you know? Anyway, good luck sa meeting ninyo. I hope this time pumasa na ang gawa niyo. At salamat ulit para dito.” Tinaas ni Sir Kaiden ang hawak niya na chocolate.

Dahil sa sobrang gulat ko sa mga sinabi ni Sir Kaiden ay napatango na lang ako bilang sagot. 

Kiel.

Napangiti ako.

He's giving us another chance.

Bumalik ako sa upuan ko at mabilis na nilabas ang notebook na sinusulatan ko ng mga nabubuo kong ideas para sa mga project namin. I was starting to get fired up.

Wait and see Kiel. This time, sinisigurado kong hindi ka lang basta matutuwa sa concept namin. Patutunayan ko sayo kung ano ang kayang gawin ng isang concept development team in full condition.

I was busy scribbling some ideas in my notebook when I heard my name being called loudly. Magrereklamo na sana ako sa kung sino man ang nagbo-broadcast ng pangalan ko sa buong cafeteria nang makita ko na si Sir Kaiden pala iyon.

“Tell me, where did you buy this?” Seryosong tanong ni Sir Kaiden pagkalapit niya ulit sa akin. Nasanay na ako na nakikitang palaging nakangiti ang boss ko kaya naman ay nagtaka ako sa ikinikilos niya ngayon.

“A-Ang alin?”

“This.” Pinakita ni Sir Kaiden sa akin ang hawak niya na Ferrero Rocher chocolate na ngayon ay may kagat na. “Marie, this is very important to me. Kailangan kong malaman kung saan mo ito binili.”

Kahit naguguluhan ako ay sinagot ko pa rin ang tanong ni Sir Kaiden.

“Sa Sweet Claveria Factory. Iyong bagong bukas na shop sa kabilang kanto.”

“Sweet Claveria Factory.” Unti-unting sumilay sa mga labi ni Sir Kaiden ang isang ngiti. “I found her. I already found her!”

“Sino Sir—” Hindi ko na naituloy ang pagtatanong ko dahil for the second time ay ginulat ako ng boss ko. Only this time, hindi dahil sa sinabi niya kundi dahil sa biglaang pagyakap niya sa akin. “Sir?”

“Thank you so much Marie!” Bakas ang kasiyahang sabi ni Sir Kaiden at lalo pang hinigpitan ang pagyakap sa akin. “I owe you one because of this. You deserve to be rewarded. Ah! Pinangako ko nga pala sa inyo iyong salary increase niyo diba? Iyon ang unang-una kong aasikasuhin ngayong araw. Dadagdagan ko na rin.”

“T-thank you Sir.”

Napatingin ako sa buong cafeteria. May iilang empleyado ang nandoon at nakatingin sa amin. Hindi ko tuloy maiwasan ang ma-concious.

“Now this is interesting.”

Mabilis akong napatingin sa isang sulok nang marinig ko ang isang pamilyar na boses. Nakatayo sa hindi kalayuan si Kiel at base sa hilatsa ng mukha niya ay hindi siya natutuwa sa nakikita niya. Naramdaman ko naman na lumuwag ang pagkakayakap sa akin ni Sir Kaiden. Sinamantala ko iyon para makalayo ako sa kaniya.

“Mabuti na lang pala at maaga akong nagpunta rito.” Sabi ni Kiel at tsaka naglakad palapit sa amin. “I didn't expect to witness such a scene this early.”

“Good morning Hiro!” Bati ni Sir Kaiden. “And that? It was nothing. May nagawa lang si Marie na nagpasaya sa akin ngayong araw.”

“Really? Enough to hug her in front of many people in this cafeteria?”

“Oh!” Tila ngayon lang iyon narealize ni Sir Kaiden. Kaagad siyang humarap sa akin. “I'm really sorry Marie. I didn't mean to hug you here. Masyado lang talaga akong natuwa sa nalaman ko sayo that's why I hug you. I'm really sorry.” Paghingi ng sorry ni Sir Kaiden sa akin.

Tumango naman ako.

“It was nothing Sir.”

Napansin kong kumuyom ang kamay ni Kiel. I was about to say something but I stopped when I saw him looking at me. He looked very irritated. It was as if something really did piss him off. Hindi ko na natagalan ang tingin na binibigay niya sa akin kaya nag-iwas na lang ako ng tingin.

“The meeting will start in ten minutes. I suggest na pumunta ka na sa meeting room Marie. Unless gusto mong mapagalitan muna bago tayo magsimula ng meeting.” Narinig kong sabi ni Kiel.

“Yes Sir.” I answered in a soft voice. Nang wala na akong narinig na sagot galing sa kaniya ay naglakas-loob ako na tingnan siya ulit. Natigilan ako nang makita ko na iba na ulit ang ekspresiyon ng mukha niya.

“I already told you on what you're going to call me. Don't make me feel worse.” Pagkatapos niyang sabihin iyon ay tumalikod na siya at naglakad na paalis. I suddenly felt my chest ached as if my heart was being crushed slowly. At habang pinagmamasdan ko ang papalayong pigura ni Kiel ay isang bagay lang ang naging malinaw sa isipan ko. It was Kiel's pained look and I was totally bothered by it now.

Pero bakit naman ganun ang naging reaksiyon niya?

Mga ilang minuto pa akong nakatulala lang habang iniisip ang bagay na iyon.

Bakit naman ganun na lang ang naging hitsura ng mukha niya? Nakakaconfuse naman masyado. From galit at iritable to nasasaktan look tapos iritable look again. Naku naman talaga. Bahala na nga iyon.

Nang maalala ko ang sinabi ni Kiel sa akin kanina ay kaagad akong napatingin sa wrist watch ko.

Shit! Five minutes na lang ay male-late na ako sa meeting!

Kanina pa ako hindi mapakali sa kinauupuan ko. Nakailang ulit na akong magbago ng upo pero hindi ko pa rin magawang mag-focus. Wala sa mga kasamahan kong nagsasalita sa harapan ang atensiyon ko. Abala ako sa pagde-decipher ng mga nangyari bago magsimula ang meeting na ito, particularly sa mga nangyari sa pagitan namin ni Kiel kanina doon sa cafeteria. Pasimple akong tumingin sa bahagi ng meeting room kung saan nakaupo si Kiel. Tahimik lang siyang nakaupo sa upuan habang pinaglalaruan niya ang hawak niya na ballpen at tsaka seryoso siyang nakikinig. He was displaying a very professional aura. Palaisipan pa rin para sa akin ang nangyari kanina sa cafeteria. Hindi ko talaga maintindihan kung bakit ganun na lang ang naging reaksiyon ni Kiel kanina. At habang tumatagal ay parami ng parami ang mga tanong na gumugulo sa isipan ko.

Galit ba talaga siya? Pero bakit naman siya magagalit? Kadarating lang niya pero galit na kaagad siya. Ano iyon? Power tripping ganun? May menstruation ba siya kaya siya ganun. Tsk! Daig pa niya ang babaeng may menstruation sa inasta niya kanina eh. Grabe iyong mood swings.

Sumagi ulit sa isipan ko ang hitsura ni Kiel bago niya ako iwanan sa cafeteria kanina. His sad expression at that end moment was still bugging me. Nararamdaman ko pa rin ang matinding lungkot na nakita ko sa mukha niya kanina. Hindi ko talaga maintindihan.

May nagawa ba talaga akong mali kanina? Parang wala naman. Pero bakit ganun siya makatingin? It was as if I've done something.

Napatingin ako sa katabi ko nang maramdaman ko ang ginawa nitong pagkalabit sa akin. Magtatanong na sana ako kung bakit pero naunahan na niya ako na sumenyas. Doon ko lang naalala na nasa meeting pala ako. Dahan-dahan akong napatingin sa paligid at bigla ay parang gusto ko na lang lumubog mula sa kinauupuan ko nang makitang nakatingin sa akin ang mga kasama ko. I had even seen how Katie mouthed “What do you think you're doing?” And then there was Kiel. His face was blank, making me unable to know what he was thinking. Wala sa sariling napalunok ako nang makita ko kung paano ako tingnan ni Kiel. A slight shiver ran down my spine as I stared back at his cold eyes.

Lupa lamunin mo na lang ako now na! Please lang!

“Marie?”

I tried my best not to cringe when I heard him call my name.

“Yes Sir?” Pagkasabi ko nun ay bahagyang kumunot ang noo ni Kiel.

“I called you and your attention for several times but it seems like your mind is somewhere else.” Nakaupo kami pero pakiramdam ko ay unti-unti akong nanliliit sa tingin na ibinibigay ni Kiel sa akin. “Mukhang malalim ang iniisip mo. May kinalaman ba iyan sa meeting natin right now?” Tanong pa niya.

“None Sir.” Mahinang sagot ko.

“Family problem perhaps?”

Umiling ako. Hindi ko naman pwedeng sabihin na siya mismo ang dahilan kung bakit ako nagsi-space out. May ilang sandali ang lumipas na ang tunog lang ng aircon ang naririnig namin sa buong meeting room. Ramdam na ramdam ko ang tensiyon sa kabuoan ng room na iyon. Maya-maya pa ay narinig kong bumuntong-hininga si Kiel.

“I was kind enough to give you this chance to show me your real concept for my song despite my busy schedule. Hindi naman siguro kalabisan kung mag-expect ako ng full attention mula sa inyo, hindi ba?”

Pinagpapawisan na ako dala ng sobrang tensiyon.

Calm down Marie. Just calm down.

Hinawakan ko ng mahigpit ang isa kong braso para pakalmahin ang sarili ko.

“Kaiden boasted to me that you are all professionals. Kaya naman hindi na ako nagdalawang-isip na bigyan kayo ng second chance. Lalo pa at natuwa ako sa pinakita ninyong trabaho last time. Don't you think what you're doing right now is very unprofessional Marie? You know very well that you shouldn't let your personal problems interfere with your work.” Sabi ni Kiel. “It seems like my impression to all of you are wrong. Really, I'm very disappointed.”

Daig ko pa ang sinampal dahil sa mga sinabi ni Kiel. Yumuko ako.

“I'm sorry.”

“You should be. Especially to your teammates. Nadadamay silang lahat dahil sa ginagawa mo at ikinikilos mo.” Naramdaman ko na tumayo siya. “Approved na sa akin ang concept ninyo. Coordinate with the director for further details about the shooting.”

Hindi pa rin ako nag-aangat ng tingin hanggang sa marinig ko ang pagbukas at pagsara ng pintuan ng meeting room. Hiyang-hiya ako sa mga nangyari. Sa sobrang hiya ay hindi ko kayang tingnan sa mga mata ang mga kasamahan ko. Kinagat ko ang pang ibabang labi ko para pigilan ang sarili na maiyak sa harapan nilang lahat. Muli akong kumuha ng tissue sa bag ko. Pinunasan ko ang mukha ko pero parang wala pa ring nangyari dahil umagos lang ulit ang mga luha galing sa mga mata ko. Nang matapos ang meeting kanina ay kaagad akong nilapitan ng mga kasama ko para i-comfort at i-console. Pilit kong pinatatag ang sarili ko at ngumiti ako sa kanila para ipakita na ayos lang ako. Nang masigurado kong umalis na silang lahat ay tsaka ko lang hinayaan ang sarili ko na umiyak. Nasaktan ako ng sobra sa ginawa ni Kiel. It was so embarrassing on my part. Pwede naman niya akong pagalitan. Maiintindihan ko naman since may kasalanan naman talaga ako. Pero sana hindi sa harap ng mga kasama ko. Si Sir Kaiden nga kapag may mali kaming nagawa ay pinapatawag niya kami sa office niya at doon kinakausap. Privately.

Tapos siya wala man lang kahit pasakalye? Grabe siya.

I was ranting, alright. Pero aminado pa rin naman ako na mali ang ginawa ko sa meeting. Tama si Kiel. What I did was very unprofessional. It was unfair. Hindi lang para sa kaniya kundi pati na rin sa mga teammates ko. I made a mental note to apologize to everyone lalong-lalong na kay Kiel. Pero napatingin ako sa pinto nang maramdaman ko na bumukas iyon. Bahagyang nanlaki ang mga mata ko nang makita ko na nakatayo doon si Kiel. Hindi ko inaasahan na nandoon pala siya.

Ang bilis mo namang ipadala si Kiel, Lord. Hindi mo man lang ako binigyan ng panahon para makapagcompose ng sasabihin ko sa kaniya. 

Nag-register kaagad sa mukha ni Kiel ang pagkagulat nang makita niya ako. Siguro hindi niya rin inaasahan na nandito ako o dahil......... Mabilis akong tumalikod nang maalala ko ang hitsura ko.

My gosh! Nakakahiya ang hitsura ko.

Huminga ako ng malalim at tsaka nagmadaling kumuha ulit ng tissue para punasan ang mukha ko. 

“You're still here?” I heard him asked. “It's already lunch break.”

“M-may inayos lang akong mga papeles.” Sagot ko at tumikhim tsaka saglit na tiningnan siya. Pakiramdam ko ay anumang oras ay tutulo na naman ang mga luha ko. Bigla ring nanuyo ang lalamunan ko. “Palabas na rin ako.”

“I see.”

Pareho kaming natahimik pagkatapos nun. Habang tumatagal ay palala ng palala ang tensiyon na nararamdaman ko. Halos mabingi na ako sa lakas ng kabog ng dibdib ko. Huminga ako ng malalim. Sinubukan ko na mag-isip ng kung ano ang pwede kong sabihin pero hindi ako makapag-isip ng matino.

Talk Marie! Kaya mo iyan! You can do this!

“Wha—”

“I'm sorry.” Sabi ko kay Kiel. Dahil sa gulat nang marinig ko ang boses niya ay wala sa loob na nasabi ko iyon. Dahan-dahan akong pumihit paharap sa kaniya. I swallowed a lump in my throat after seeing that he was looking at me. “Doon sa nangyari sa meeting, it was very unprofessional of me. I'm really sorry. Pero sana huwag mong hayaan na mag-iba ang impression mo sa mga kasama ko nang dahil lang sa nagawa ko.” Napiyok pa ang boses ko nang sabihin ko ang mga salitang iyon at kasabay nun ay ang pagtulo ulit ng mga luha ko galing sa mga mata ko. Mabilis kong pinahid ang luha sa mukha ko gamit ang isa kong kamay. “They are all good in their work and they don't deserve to be marked that way. Ako lang ang may mali kaya ako lang ang dapat na mapagalitan. Kakausapin ko si Sir Kaiden tungkol sa nangyari. Kung kinakailangan na tanggalin ako sa project na ito, so be it. Maiintindihan ko kung iyon ang magiging desisyon niyo. Again, I sincerely apologize. I'm really sorry.” Hinintay ko na sumagot si Kiel pero wala akong narinig. Naisip ko na baka nagalit talaga siya ng husto dahil sa ginawa ko.

At least nakapagsorry na ako. Nasa kaniya na iyon kong tatanggapin niya ang sorry ko o hindi.

Yumuko ako para itago ang mukha ko. Nagbabadya na naman kasing tumulo ang mga luha ko. Naramdaman ko na naglakad palapit sa akin si Kiel. Hindi ko na nagawang iiwas ang mukha ko nang umangat ang isa niyang kamay at pahirin ang luha sa mga mata ko.

“S-Sir—”

“Kiel.” Matigas na sabi niya. “Ano ulit ang itatawag mo sa akin?”

Ilang segundo ang dumaan na nakatitig lang ako sa mukha niya. Hindi ko napigilan ang sarili ko na mapaiyak ulit bago sumagot sa tanong niya.

“Kiel.”

Para bang nawala ang lahat ng bigat na nararamdaman ko sa dibdib ko nang makita ko ulit ang ngiti ni Kiel. I thought I won't see that smile again after what happened. I miss that smile. Kumilos siya para kunin ang bag ko. Pagkatapos ay hinawakan niya ang kamay ko at hinila niya ako palabas ng meeting room.

“Hindi ka dapat nagpapalipas ng gutom. Baka magkasakit ka pa niyan.” Sabi niya bago buksan ang pinto.

Habang naglalakad kami ay napatingin ako sa magkahawak naming mga kamay. Naramdaman ko na naman ang kakaibang pakiramdam. Pero sa pagkakataong ito ay iba na ang reaksiyon ko kumpara noong unang beses na hinawakan ni Kiel ang kamay ko. Ngayon ay wala na akong naramdamang pagkataranta at sa halip ay parang pinakakalma pa ako nito.