Chapter 4

Kia POV

Kakauwi ko lang ngayon dito sa bahay, napasalampak ako sa aking kama dahil sa labis na pagod. Ilang taon na din simula ng magpasya akong dito na ipagpatuloy ang aking pag aaral at naging masaya naman ako dahil naging okay ako simula na namalagi ako dito.

Pero minsan hindi din mawala sa isipan ko ang inisipin siya, hindi naman kasi madali kalimutan ang lalaking 'yon kahit na sinaktan niya ako ay mahal ko pa din siya. Sadyang hindi ko lang siya kayang harapin dati kaya hindi na ako nag abala pang mag paalam sa kanya ng umalis ako. 

FLASHBACK ....

Naglalakad ako papunta sa condo ngayon ni Aiden habang dala ang pagkain na niluto ko bilang peace offering sa kanya, nagkaroon kasi kami ng hindi pagkakaunawaan ng isang araw kaya nagpasya akong ipagluto siya ng kanyang paborito at mag sorry na din, palagi na lang kasi siya ang gumagawa ng paraan sa tuwing nag aaway kami para magkabati lang kami kaya naisip ko na dapat ako naman ngayon dahil ako naman kasi ang may kasalanan.

Ilang araw din kaming hindi nagkita dahil naging busy kaming pareho pero nag uupdate pa din naman kami sa isa't isa kahit pa na hindi kami okay, 'yon naman kasi ang napag usapan naming dalawa na kahit magkaaway kami kailangan alam pa din namin ang where abouts ng isa't isa.

Nang nasa tapat na ako ng kanyang unit ay pumasok na lang ako agad sa loob dahil alam ko naman na ang code nito dahil madalas din akong matulog dito. Hindi ko siya naabutan sa sala kaya sigurado ako na tulog pa ito, inilapag ko na lang ang dala ko sa mesa at saka naglakad papunta sa kanyang kwartp.

Habang papalapit ako sa pinto ay may mga boses akong naririnig at sigurado akong galing 'yon sa loob ng kwarto, bigla akong kinabahan dahil do'n. Hindi naman ako tanga para hindi malaman na may babae sa loob. Huminga muna ako ng ilang beses bago dahah dahan na binuksan ang pinto ng kwarto. Napaawang ang labi ko dahil sa nakikita ko, ilang beses ko pang ipinikit ang mga mata ko dahil baka nagkakamali lang ako.

Hindi ko na namalayan na napadpad ang tingin sa akin ng babae at nagulat din siya ng makita ako, sinundan ng tingin ni Aiden ang tinitingnan niya at bakas sa kanyang mukha ang pagkagulat. Mabilis niyang itinulak ang babae at saka tumayo.

"B-babe?" kinakabahang saad niya at mabilis sabay lapit sakin.

Ang babae naman na kasama niya at agad nag bihis at nagmadaling tumakbo paalis. Gusto ko siyang hilain at pigilan pero hindi ko nagawa, pakiramdam ko ay namamanhid ang buong katawan ko dahil sa nakita. Gulong gulo ang isip ko. Nanghihina ako kaya hindi ko alam ang gagawin ko.

Hanggang sa dumapo ang mga palad ko sa mukha niya "B-bakit?" nanginginig na sambit ko habang nakatingin sa kanya.

"L-let me explain, please.. babe" pagsusumamo nito.

"Explain what? Ano pa bang sasabihin mo ha? Anong kasinungalingan pa? Malinaw na ang nakita ng dalawang mata ko kaya imposible pang maipaliwanag mo sa akin 'yon dahil hindi ako tanga para hindi malaman kung ano ang ginagawa niyo! Malay ko ba kung kagabi niyo pa ginagawa ang bagay na 'yon. Tangina lang! Ilang taon na tayo pero bakit? Bakit nagawa mo akong lokohin? Anong naging kasalanan ko? Anong pagkukulang ko? Answer me!! sigaw ko dito, habang napaupo.

Hindi siya makasagot, nakayuko lang ito at nagsimula ng umiyak.

"B-babe I-I'm sorry! Hindi ko sinasadya lasing lang ako. P-please forgive me, pag usapan natin 'to, ayusin natin. Mahal na mahal kita" pagmamakaawang anas niya sabay yakap sa akin.

Tinanggal ko ang pagkakayakap niya sa akin at malakas siyang itinulak. Wala ng mas masakit pa sa nararamdaman ko ngayon. Of all the people bakit siya pa? Bakit siya pa ang kailangan na manakit sa akin ng ganito?

How could you do this to me Aiden?

Mapakla lang akong ngumiti sabay baling sa kanya. "Sorry? Forgive you? Ayusin natin? Nagpapatawa ka ba? Paano mo gagawin 'yon sige nga! Hindi mo sinasadya? That's bullshit! Sa tingin mo mapapatawad kita sa ginawa mo? Hindi ako tanga! Alam kung ako ang may kasalanan kaya nag away tayo kaya nga ako nandito para kausapin ka at humingi ng tawad sayo pero tangina ako pala ang masusorpresa sayo. Kaya ba hindi mo sinasagot ang mga tawag ko kagabi? Dahil busy ka sa babae mo? "nanggigigil na duro ko sa kanya

Tumayo ako sabay ayos ng sarili ko at naglakad paalis pero bago ako tuluyang lumabas ay nilingon ko pa itong makayuko pa rin. "Kung mahal mo ako sana hindi mo 'to nagawa. Kung mahal mo ako hindi mo ako sasaktan at kung mahal mo ako hindi mo ako lolokohin at gagaguhin!" puno ng hinanakit na wika ko. "Kung ganito ang pagmamahal para sayo sana hindi na lang ikaw ang minahal ko. Ang sakit sakit mong mahalin! Huwag ka nang umasa pang magpapakatanga ako para tanggapin 'yang sorry mo. Hindi ako sumira sa ilang taong relasyon na meron tayo kung hindi ikaw. You choose this so face the consequences. From now on forget everything that we had. Lahat ng 'yon ay mananatiling isang alaala na lang." dagdag ko pa at patakbo ng nilisan ang lugar na yun

Pagkatapos ng pangyayari na 'yon ay hindi pa rin siya tumitigil na suyuin ako at humingi ng tawad, palagi pa rin siyang gumagawa ng paraan para makausap ako, minsan pumupunta siya sa bahay pero hindi ko siya hinaharap.

Ilang araw kung iniyak ang nangyari. Halos mawalan ako ng ulirat. Masyadong masakit para sa akin ang ginawa niya. Hanggang sa nagkaroon ako ng depresyon to the point na nagawa kung mag commit ng suicide pero hindi niya iyon alam.

I love him so much that's why I'm hurting.

Hanggang sa isang araw nagdesisyon na akong ayusin ang buhay ko at umalis papuntang ibang bansa ng hindi niya alam. Pinili kong pumunta ng Korea at dito ipinagpatuloy ang pag aaral ko at the same time para na rin makalimot.

End of Flashback

Aaminin ko na hanggang ngayon ay nasasaktan pa din ako sa tuwing naalala ko ang pangyayari na 'yon. Nasasayangan ako sa limang taon na relasyon namin, akala ko kami na talaga pero masisira lang pala kami ng gano'n kabilis ng hindi ko man lang namamalayan.

Hindi ko masasabi na nakamove on na ako dahil ayaw ko naman lokohin ang sarili ko at magpanggap na wala na talaga kung alam kung mahal ko pa naman talaga siya, pero 'yong sakit ay nandito pa din at hindi ko alam kung kailan ito mawawala o maghihilum. Ayaw ko naman pilitin ang sarili ko dahil mas lalo lang akong masasaktan. Kagaya nga ng sabi nila trust the process.