Episode 4: Kiss (2)

“Morning.”

“Ay, Diyos ko!” Napahawak ako sa bandang dibdib ko nang biglang may nagsalita sa likuran ko. Agad akong pumihit sa likuran ko at bumungad agad ang bagong gising na si Clive. Kunot-noo itong nakatingin sa akin and as usual, he’s wearing his poker face. Himala! Anong nakain nito at for the first time he greeted me this morning.

Agad akong umiwas ng tingin at inabala ang sarili sa paghahain ng kanin. Narinig ko naman ang pag-usog ng upuan na nagpapahiwatig na nakaupo na siya.

“I said, morning.”

“H-Huh?” Halos mabitawan ko na ang sandok dahil sa pagtataka. Ano bang meron sa kaniya ngayon?

“Tch!”

“Oh, kain ka na.” Agad kong nilapag sa mesa ang pagkain at hindi nag-abalang tapunan siya ng tingin. Matapos ay agad-agad akong tumalikod at nag-umpisang naglakad papunta sa labasan ng kusinang ito. I feel hot even though mayroong air con dito sa condo.

Hindi pa man ako nakalimang hakbang ay bigla siyang nagsalita. “Saan ka pupunta? Sumabay ka na sa akin.”

Napapikit ako nang mariin. Ano bang masamang espirito ang sumanib sa kaniya? “Okay,” mahina kong tugon. Argh! Hindi na ako umalma pa at umupo sa bakanteng upuan.

Naging awkward para sa akin ang mga oras ngayon habang kaming dalawa ay nakaupo sa iisang mesa at nakaharap sa isa’t isa. Kapwa’y ingay lamang ng kubyertos ang maririnig sa loob ng kusina. Kanina lang ay nagtatalo ang isip ko kung makikisabay ba ako sa kaniya sa hapagkainan. Halos hindi ko na manguya at malunok ang kinakain ko. Hiyang-hiya ako ngayon dahil sa nangyari kagabi.

Hindi ko maiwasang sumulyap sa kaniya at nakita kong seryoso siya sa kaniyang pagkain. Wala bang epekto sa kaniya ang nangyari kagabi? O ako lang ang nagbibigay ng malisya sa mga nangyari? Argh! Mababaliw ako nito. Bakit ba ako naaapektuhan? Siguro nga ay sanay na siya at marami na siyang naging babae dahil sa edad niyang ’yan kaya hindi na big deal sa kaniya ang nangyari sa amin kagabi.

“Anong problema mo?" Agad nanglaki ang mga mata ko nang biglang umangat ang kaniyang ulo at nagtagpo ang mga mata namin sa isa’t isa.

Agad akong umiwas at nagkunwaring busy sa aking kinakain. “Huh? Anong pinagsasabi mo?” Hindi siya umimik at napagdesisiyonan kong sumulyap sa kaniya at laking gulat kong nakatingin pa rin siya sa akin habang nakakunot ang kaniyang noo.

“Kanina ka pa sulyap nang sulyap sa akin, may sasabihan ka ba?”

Napangiwi ako sa kaniyang sinabi. Feeling nito. “Hindi, ah! Ikaw nga riyan nakatingin sa akin.”

“Dahil nga napansin kong sumusulyap ka sa akin—”

“Masarap ba ang pagkain?” agad kong tanong sa kaniya upang maiwasan ang sasabihan niya. “’Yon ang itatanong ko sana sa iyo... tyaka hindi ako sumusulyap, a! Tinitignan ko lang if ano ang reaksiyon mo.”

Tumaas ang kaniyang kaliwang kilay at napakagat ako sa ibabang labi ko.

“Okay.”

Guminhawa ako nang bumenta sa kaniya ang palusot ko. Umagang-umaga, pagsisinungaling agad ang ginawa ko. Patawarin ako.

“Masarap.”

“Ano?” Nagsalubong ang magkabilaan kong kilay sa pagtataka.

“Sagot ko sa tanong mo. Masarap,“ tugon niya habang ang kaniyang tingin ay nasa kaniyang pinggan.

“Hihi, salamat.” Bobo ko talaga. Alam ko namang nagsisinungaling lang siya. Palagi naman kasing piniritong itlog, hotdog, at bacon ang kinakain namin dahil ’yon lang ang alam kong lutuin. For sure, umay na umay na siya hindi niya lang sinasabi sa akin.

“Tungkol pala kagabi—” Isang pag-ring ng doorbell ang nagpahinto sa kaniyang sasabihin at laking pasasalamat ko rito upang maiwasan ang tungkol sa nangyari kagabi.

“Ako na!” agad kong presenta at tumakbo ako papunta sa pintuan.

Pagkarating ko ay agad ko itong binuksan at nagtaka ako nang bumungad sa harapan ko ang isang estranghero. “Ano po ’yon?”

Pinanglandasan niya ako ng tingin mula ulo hanggang paa at ngumiti ito sa akin nang kakaiba. Alanganin naman akong ngumiti sa kaniya. Kilala ko ba ito? Parang hindi, e.

“Nagkita na ba tayo rati?” nagtataka kong tanong sa kaniya.

Umiling ito. “Ngayon pa lang. By the way, narito ba si Mr. Clive?”

“Oh!” Kilala pala ito ni Clive. Baka kasamahan niya sa trabaho. “Narito siya. Sige, pasok ka—”

“Anong kailangan mo?” Nanigas ako nang biglang may nagsalita sa likuran ko at iyon nga ay si Clive.

Agad akong umalis at bumalik sa kusina. Kakilala niya naman 'yon at tyaka hindi naman ako kailangan doon.

After a couple of minutes, natapos ko na ang kinakain ko at agad akong tumayo at nilagay ang nagamit kong pinggan sa lababo. Inumpisahan kong ihakbang ang mga paa ko palabas ng kusina. Nagkasalubong naman kami ni Clive at pinigilan ko ang sarili kong tumingin sa kaniya. Naalala ko pa naman na ayaw niyang tinitignan. Subalit, kitang-kita ko mula sa peripheral vision ko na nakatingin siya sa akin at hindi ko na inusisa pa kong anong reaksiyon ang mayroon sa mukha niya.

Halos tatlong oras akong nakakulong sa kwarto. Katatapos ko lang sa pagpapadede ni baby at dala-dala ko na ngayon ang mga damit na lalabhan ko. Tila isang housewife na ang naging peg ko sa mga nangyayari ngayon at hindi na ako nakapagpatuloy ng pag-aaral since I was pregnant. Graduating na sana ako ngayon and I don’t think na ipagpapatuloy ko pa ba ang studies ko. Isa na akong ina at kailangan kong bigyang priority ang anak ko. Thanks to Clive, nabubuhay kami ngayon and I don’t know if hanggang saan lahat magtatapos ang tulong niya. Maybe I need to find a stable job para naman hindi ako pabigat sa kaniya.

Lumabas ako sa kwarto habang dala-dala ang basket na may kalahating laman ng damit. Agad akong dumiretso papunta sa katabing silid upang mangolekta ng damit ni Clive na lalabhan ko. Matapos kong mailagay ang kaniyang damit sa basket na yari sa plastic ay lumabas ako at sinara ang pinto ng kaniyang silid. Pagkaharap ko ay agad akong natuod sa kinatatayuan ko nang makitang nakaupo siya sa sofa habang nakapukos siya sa kaniyang laptop.

“Wala ka bang trabaho ngayon?” naitanong ko. Usually kasi ay pagkalabas ko ng silid ay pumasok na siya sa kaniyang trabaho at first time kong makitang narito pa siya. Nasanay lang ako sa ganoong routine namin.

“Hindi ako papasok ngayon,“ aniya habang nakatutok sa kaniyang laptop.

Hindi raw papasok pero nakatutok sa kaniyang laptop? “Ah,” tanging naisambit ko na lang at dumiretso papunta sa iisang banyo ng condong ito. Malaki-laki rin ang condo unit ni Clive at maespasiyo rin ang banyo.

•••

Mag-aalas singko na nang hapon nang magising ako. Tinignan ko muna si baby kung gising ito at hindi ko maiwasang mapangiti. Nagiging malakas ako sa tuwing nakikita ko ang anak ko. Sa kabila ng hindi magandang nakaraan ko ay hindi ito naging dahilan upang hindi ko mamahalin ang anak ko. Wala siyang kasalanan sa lahat at ang mahalaga ay maging maayos ang baby. ’Yon lang ang nais ko.

I immediately prepared food for tonight's dinner. Nagprito ako ng isda. Nang matapos ang lahat, tahimik kaming kumain ni Clive. Ni isa sa amin ay walang nag-abalang nagsalita. Nauna siyang natapos at umalis. Tinapos ko na rin ang pagkain ko at niligpit ko na ang pinagkainan namin. Mamaya ko na siya huhugasan, titignan ko muna si baby.

I rush toward my room and luckily, mahimbing na natutulog ang baby ko. A smile plastered on my lips and gumugol muna ako ng ilang minutong pinanood lang ang anak ko.

Pagkalabas ko ng silid ay bumungad sa akin ang nagkalat na mga gusot na papel. Binalingan ko ng tingin ang nakasarang pinto ng kwarto ni Clive. Napangiwi ako sabay ikot ng aking mata.

Inis kong pinulot ang mga nagkalat na papel. Miski sa ilalim ng sofa ay meron din. Napabuga ako ng hangin at tumayo. Tinapon ko ang mga ito sa basurahan at dumiretso sa kusina upang tapusin ang pagliligpit ng pinagkainan namin.

Habang abala ako sa paghuhugas ng mga kubyertos ay naramdaman kong may tao sa likuran ko. Narinig ko rin ang pagbukas ng ref at hindi na ako nag-abala pang tingnan kung sino ito. Siyempre, sino pa ba ang ibang tao maliban sa akin? Si Clive lang.

Natapos na ako sa paghuhugas at nilalagay ko na ito lalagyanan. Bumalik ako sa lababo upang kunin ang naiwang sandok at mga kutsara. Naramdman ko na lang na nasa tabi ko na si Clive at nilalapag na niya ang pinaggamitan niyang baso at mayroon pang naiwang gatas roon. Pinigilan kong ngumuso sa inis. Abang taong ’to! Katatapos ko lang, e.

Inis kong sinabunan ang baso at binanlawan. Sinama ko na rin itong dinala at naglakad papunta sa lalagyanan ng mga ito.

“Anong mukha ’yan?” biglang tanong ni Clive sa likuran ko at sa inaakala kong umalis na siya kanina lang ay napasigaw ako sa gulat at sa hindi inaasahang pangyayari ay nawalan ako ng balanse.

Napakabilis nang pangyayari at laking pasasalamat ko nang agaran akong nasalo ni Clive. Napapikit ako nang mariin nang malakas na nabasag ang baso sa sahig. Pagkadilat ko ay bumungad sa aking paningin ang kulay abo niyang mga mata. Nangungusap ang mga ito. Hindi ko mapigilang mapatitig sa kaniyang mga mata. Bakit ba sa tuwing magkakalapit kaming dalawa ay nagpa-panic ang kalooban ko.

“Bakit ba napakagwapo mo?” Hindi ko napigilan ang sarili kong mapabulong and he chuckled a bit that makes me realize na napaka-awkward ng position namin ngayon at mas malala pa ay nakakahiya ang sinabi ko.

Agad akong lumayo sa pagkakahawak niya sa bewang ko at tumalikod. Papaalis na sana ako nang mabilis niya akong hinigit pabalik sa kaniya at bumunggo ako sa malapad niyang dibdib. Naamoy ko rin ang mabango niyang pabango. Hindi pa man ako napapikit ng aking mga mata nang biglang lumapat ang kaniyang labi sa akin. Nanglaki ang aking mga mata at gulat ang gumuhit sa aking mukha.