Episode 1: Cancellation of Marriage

“Ugh! F*ck! You’re so tight. Uhm…” His moans are all over the corner of this room while thrusting his hards in me.

Wala akong magawa kundi ang umiyak lang habang tinitira niya ako patalikod. Kagat-kagat ko ang ibaba kong labi. Unti-unti na akong nawawalan ng pag-asang makatakas sa impyernong buhay ko rito.

Ilang araw na ba akong narito? Three days. Three f*cking days! Sa loob ng tatlong araw nang pananatili ko rito ay wala siyang ginawa kundi ay baboyin at baboyin lang ako.

Pa’no ba ako napunta sa lugar na ito? Hindi ko alam. Kinidnap niya lang ako at pagkagising ko ay narito na ako.

“Ahh!” mahabang ungol nito at naramdaman ko na lang na nanginig siya sa likuran ko.

Lupaypay siyang dumikit sa aking likuran. Ramdam ko ang malalim niyang paghinga tila ay naghahabol.

Napaluhod ako sa sahig habang hawak ko ang ang makapal na kumot na nakalatag sa kama. Walang tigil ang pagtulo ng luha ko papunta sa pisngi ko. Ramdam ko rin ang lagkit na dumaloy sa pigitan ng aking mga hita.

Gumapang ako papunta sa itaas ng kama upang magpahinga. Pigil ko ang aking pag-iyak. Nangdidiri ako sa sarili ko. Napakarumi ko na!

Hindi ko na inabalang ayusin ang pagkabuhol ng kadenang nakatali sa leeg ko at tumagilid sa aking pagkahiga. Maya-maya ay naramdaman kong kinumutan niya ako. Nanatili lamang akong nakapikit.

Maya-maya ay tumabi siya sa akin at humiga sa likuran ko. Gustuhin ko mang umiwas sa kaniya subalit hindi ko magawa. Tila ako’y asong nakatali sa silid na ito.

Wala akong lakas ngayon at ang gusto ko lang ay magpahinga. Umaasang hindi na ako gigising pa.

Naramdaman ko ang kaniyang kamay na dumulas papunta sa bewang ko at hinila ako sa kaniya upang magdikit kami. Hinahalik-halikan niya ang batok ko at sinimulang nilalamas ang aking dibdib. Naging hobby niya iyon sa tuwing nagtatapos ang kaniyang pambababoy sa akin.

“Hey! Are you okay?”

Napabalik ako sa reyalidad nang marinig ko ang boses ni Barbie, ang matalik kong kaibigan.

“Huh?” agad kong tugon na ikinailing niya.

“Look at yourself. You’re beautiful yet you are spacing out! Ano bang problema? Mind sharing it with me?”

Agad akong umiling at ngumiti nang pilit sa kaniya. “Nothing. Um… I’m just nervous. Hindi ako makapaniwalang ikakasal na ako ngayon.”

I tried my voice to be cheerful like I always do. Tinignan niya naman ako nang may pag-aalala.

“Okay, naniniwala ako sa’yo. Oh my! Nakakainggit ka!” She pouted then hugged me.

Tinignan ko nang mabuti ang sarili ko sa harapan ng salamin. I look gorgeous like nothing’s happen.

Argh! Cut the crap, Donna. Kailangan kong maging masaya ngayon at kalimutan ang makasalimoot kong nakaraan.

My heart is pounding while thinking about my fiance, Leo. After 3 years we’ve been together, at last magiging isa na kami. I am waiting this day to be happen. I really love him and I know he feel the same way I do.

For now, kakalimutan ko muna ang nangyari sa akin. Kakalimutan ko ang rapist ko. It’s been a month since it happened. Walang nakakaalam kundi ako lang. Ayokong ipaalam. Natatakot ako.

Natatakot akong iwan ni Leo. Natatakot ako sa maaaring mangyari kapag iiwan niya ako. I really love Leo at dahil din sa kaniya ay maililigtas ko rin ang kompanya namin.

“Let’s go! Handa na ang lahat. I can’t wait!” masiglang tili ni Barbie na ikinangiti ko.

“Me, too. I can’t wait any longer. Let’s go!” I seconded.

“Yes, you do.”

I am with mom and dad and we’re heading to the church. They looks so happy and proud of me. Noon pa naman, they are proud of me.

Nag-iisa lang akong anak nina mom and dad kaya I will do everything just to make them happy and fortunately, I did.

Ang kasal na ito is not just for saving our company from bankruptcy but also this is my life. I and Leo have been together for 3 years of our relationship and yeah, we‘re happy and contented.

Habang papalapit na kami ay mas lalong bumibilis ang kabog ng puso ko. Kinakabahan ako ngayon at nag-iiba na rin ang pakiramdam ko. It feels like… gusto kong magsuka.

“Are you feeling sick, Donna?” mom asked me worriedly.

Umiling ako at ngumit sa kanila ni dad. “Kinalabahan lang po ako.”

“You look pale, anak. Anyway, bear with it muna dahil ganiyan talaga ang feeling kapag ikakasal na.” Mom giggled.

I nod and heaved a long sigh.

While standing at the closed doors of this church, I fell like a jelly. Nanginginig ang mga tuhod ko and the feeling of excitement and nervousity is eaten me. It’s not bad afterall, I like the feeling.

The door is now slowly opening. Nakasukbit ang magkabila kong kamay sa nakatiklop na bisig ni mom and dad.

The music is soothing me. Marahan kaming magkasabay na naglalakad sa aisle. Natatanaw ko na si Leo na nakangiting nakatingin sa akin.

His genuine smile, the happiness is written all over his face. I love this man. He is the only one I love. I flashed a smile even I wore a veil.

Kinuha niya ang kamay ko na puno nang pagmamahal sa kaniyang mga mata. I can’t take my eyes away from him at ganoon din siya. We’re madly in love to each other.

We are now standing face to face, magsasabi na ng ‘I do’s’. My stomach is rumbling and my heart, too. Nagkatitigan lang kami at hinihintay kung kailan kami sasagot.

Kapwa’y nakangiti kami at naramdaman ko ang panginginig niya. I bet he is nervous, too.

“Leo Escalante, do you take Donna Oraiz to be your wife? Do you promise to be faithful to her in good times and in bad, in sickness and in health, to love her and to honor her all the days of your life?”

Kinagat ko ang ibaba kong labi habang hinihintay ang isasagot nito. Kahit alam ko na ang kaniyang isasagot but I am eager to hear it. Gusto ko pa ring marinig.

“I do and always be.”

My heart flutters. I can’t barely breath. My eyes started in tears. I cried softly. Bakit ba napaka-emosiyonal ko? Ito ang hinihintay ko pa noon pa man and now… everything’s went what I want to be.

“Donna Oraiz, do you take Leo Escalante to be your husband? Do you promise to be faithful to her in good times and in bad, in sickness and in health, to love her and to honor her all the days of your life?”

I nodded many times while biting my lower lip. Pinipigilan ko ngayon ang pag-iyak ko.

“Please says, I do,” Leo said worriedly.

Gusto ko sanang matawa but I can’t. I feel emotional right now. Ano bang nasa isip ni Leo? Na tatanggihan ko ang kasal namin? Hell, no!

“I-I…” I stopped.

My head’s spinning. Nakaramdam ako ng pagkahilo at biglang sumasakit ang tiyan ko.

“Baby? What’s wrong?”

“Ahh!” I screamed because of pain.

Nasusuka ako na hindi ko maipaliwanag. Namimilipit na rin ang tiyan ko sa sakit. Napasabunot ako sa buhok ko at naramdaman ko na lang ang mahigpit na yakap ni Leo.

Alam kong natataranta na ngayon ang parents ko at ang in-laws ko pati na rin ang mga bisita but I can’t take the pain.

Next thing I knew, I saw nothing but darkness.

•••

“Maiwan ko na po kayo.”

I heard cries at paglagabog ng bagay. I’m now conscious right now. Nakapikit ako at nahihirapan akong buksan ang mga mata ko.

“M-Mom? D-Dad?” tawag ko kay mom and dad pagkakita ko sa kanila.

Inilibot ko ang paningin ko sa paligid. Nasa hospital ako ngayon.

“Anak!” Agad akong niyakap ni mom habang si dad naman ay nakatingin lang sa akin at hindi ko mabasa ang kaniyang ekspresiyon.

“W-What happened?” Nagtataka ako kung bakit narito ako. Ang natatandaan ko lang ay kinasal ako—wait! “Leo? Leo? Mom, asan si Leo? Ang kasal namin?”

“Shh! Huwag ka munang gumalaw. Makakasama sa baby mo ’yan.”

W-What? Baby? Agad akong napahawak sa tiyan ko. Does it mean… I’m p-pregnant?

“I’m so happy! Magiging lola na ako. Tuloy pa rin naman ang kasal n’yo, anak. Maybe kapag okay na ang pakiramdam mo. Leo will be happy to know about this—”

Kapwa kami nagulat nang biglang sinipa ni dad ang upuan. Galit niya akong tinuro at sinigawan. “Sino ang ama ng dinadala mo!?”

Tila naputulan ako ng dila. Bigla kong naalala… imposibleng si Leo ang ama nito. N-No!

Tinignan ko si Dad. Natatakot akong sabihin ang totoo. Dad will get mad because I know, mababa ang tingin niya sa mga babaeng nagagahasa. He always said na kasalanan naman iyon ng biktima dahil pabaya ito. It really hurts me big time. I’m one of those r*pe victim!

Napayuko ako. Hindi ko kayang sagutin ang tanong ni Dad. What if sabihin ko na lang na si Leo?

“Sino pa nga ba, Jerald? Si Leo! Ano bang tanong ’yan!” galit na sigaw ni mom kay dad.

“Huh! Si Leo?!” Napasabunot si dad sa kaniyang buhok dahil sa matinding galit. “Naririnig mo ba ang sagot mo, Analyn?! Paanong si Leo, huh? Paano?”

Just for a second, mom gasped. Binalingan niya ako ng tingin at tumayo siya. Nag-iba ang kaniyang reaksiyon at agad akong sinampal.

I cried. “Mom, dad… let me explain—”

“Hindi kita pinalaking kaladkarin, Donna! Bakit mo nagawa sa amin ito? Bakit mo ’yan nagawa kay Leo?”

“Anong nangyayari?”

Lahat kami ay napatingin sa bagong dating. Agad akong namutla nang makita ko siya. Si Leo. Agad na nag-unahang nagbagsakan ang mga luha ko.

“Tanungin mo ’yang fiance mo,” mom said coldy and hugged dad.

Lumapit naman si Leo sa akin at pinahid ang luha ko. “Bakit ka umiiyak, baby? May nangyari ba? Tell me.”

Napatingin ako kina mom and dad at kapwa’y nakatingin sila sa akin nang pandidiri. I can sense they are indeed disappointed. Mom still can’t stop crying. Nasaktan ko sila! Sinira ko ang lahat.

“L-Leo…” Hindi ko mapigilang mapasinok. Hindi ko na alam ang sasabihin ko. Natatakot ako. “S-Sorry!”

Agad akong niyakap ni Leo at tuluyan akong napaiyak.

“Don’t apologize. Hindi mo kasalanang natigil ang kasal natin.” Tinignan niya ako sa mata. I feel so guilty. “Maaari naman nating ituloy, e. Don’t be sad, okay?”

How could I hurt a man like this? Napakarumi ko! Napakamakasalanan ko na! Bakit ba nangyari ito sa akin? Sa dami-daming tao sa mundo bakit ako pa?

“Sabihin mo na ang totoo kung ayaw mong kami ang magsabi! Hinding-hindi ka namin mapapatawad sa ginawa mong kalapastangan sa pamilya natin!”

“Dad, no please!” pagmamakaawa ko kay dad but all I see is no hope.

“Ano bang nangyayari? Donna, tell me what is it!”

Napakagat ako sa ibaba kong labi habang nakatingin ako kay Leo. “I-I’m… p-pregnant, Leo.”

Agad akong napayuko. Napapikit ako nang mariin. Karma ko na ba ito dahil sa pagsisinungaling ko? Bakit ako lang? Biktima lang naman ako ng r*pe!

“Pregnant?” Naramdaman kong lumayo si Leo. “B-But how?”

“I’m sorry! Please hear me out—”

“How Donna? How? Ilang buwan? I’m hoping na tatlong buwan iyan or more kahit na…” He looked at my belly. “Napakaimposible.”

“I-I don’t k-know—”

“One month na!” mom answered and cried loudly.

“O-One month?” Hindi makapaniwala si Leo sa narinig. “Paanong nangyari ’yon? 2 months akong nasa America at 2 weeks pa lang akong narito at we did not do it pagkarating ko rito.”

“Leo, makinig ka. Magpapaliwanag ako.”

“May iba ka na ba, Donna? Sabihin mo sa akin!”

“No, no, no. Mali ka, Leo. Wala akong iba… ikaw lang—”

“Ako lang? F*ck!” Malakas niyang sinipa ang upuan at tumalsik ito palayo.

Natatakot na ako ngayon. Natatakot na akong mawala si Leo sa akin, ang pamilya ko, ang lahat.

“Huwag mo ’kong hawakan!” Tinuro niya ako. I could only see in his eyes is anger. Full of anger! “Hindi ka na ba makatiis, huh! Kaya nakipaglandian ka sa iba!? Nagpabuntis ka pa! Napakababaw ng lipad mo, Donna—”

Awtomatik na sinampal ko siya nang hindi ko namalayan. Nasaktan ako sa sinabi niya. Hindi ako ganoong babae dapat alam niya ’yon.

“L-Leo, p-please… makinig ka naman sa—Leo!” Ilang beses ko siyang tinawag but all he do is to left me.

Napaiyak ako nang napaiyak. I tried to call my dad and mom pero ganoon din ang kanilang ginawa. They left me without hearing my sides.

“Napakalandi mo! Hindi ko alam kung saan ka nagmana.”

“I regret having you to be our daughter! Hindi ka karapat-dapat sa apelyido ko!”

Those words are hurting me. It’s feels like I’m in a dead end. The room seems like getting smaller and smaller. It’s suffocating me, I hardly can’t breathe.

Iyak lang ako nang iyak. Maybe I need them to cool down muna. This revelations is kinda shocking. Ako man ay nagulat din. Tila nahulog ako sa napakalalim na balon. Napakadilim at nakakatakot.

Napahawk ako sa tiyan ko. Hindi ko alam kung ano ang dapat kong maramdaman. Bunga ito ng pambababoy sa akin! Subalit… bakit hindi ko kayang ipa-abort ang bata?

•••

“Mom, please! Don’t do this to me.” Napaluhod na ako ngayon sa putikan habang nagmamakaawa sa kanila.

“Dahil sa ginawa mong ito, Donna, pati kami ay damay! Paano na lang kompanya? Huh!”

Kompanya? I cracked a bitter laugh. “Company, mom? Dad? ’Yon lang ba ang mahalaga sa inyo? Kaya gusto n’yong ipa-abort ang dinadala ko?! A-Anak ko pa rin ito! Apo n’yo.”

I can’t take it. Pira-piraso na ako ngayon. Guhong-guho na ang lahat ng mga pangarap ko! Ang lahat ng mayroon ako.

“Lahat ng ito ay nangyari dahil sa pagiging malandi mo! Nagpabuntis ka pa! Nasaan ang dignidad mo, Donna? Nasaan na?!”

“Hindi mo pa masabi kong sino ang ama n’yan!” Galit na tinuro ni mom ang tiyan ko at pinagsasampal ako sa mukha.

“Mom, please! Nasasaktan ako. Baka mapano ang b-baby.”

“Huh! Wala akong pakialam! Hindi ko apo ’yan! Hindi kita anak! Wala akong anak na katulad mo!”

Next thing I knew is that they left me, again. Puro iyak lang ang nagawa ko. Ang sakit-sakit!

Nakasalampak ako ngayon sa maputik na daanan. I can feel those eyes surrounded me. Okupado ang utak ko ngayon. Paano na ako? Saan na ako pupunta?

I feel so weak. I can’t even stand right now. Tila nawalan ako ng lakas. Tuluyan na nga nila akong pinabayaan at pinagtabuyan. Do I really deserve this?

A loud roars of thunders and lightning flashes in the sky, ilang segundo lang ay bumagsak ang napakalakas na ulan. Kasabay rin ng pag-ihip ng hangin.

Nanatili akong naka-upo sa putikan at hawak-hawak ang basag kong puso. Gusto ko nang mamatay. Gusto ko nang mawala ang sakit na ito.

Miski ang sarili kong mga magulang ay hindi nag-abalang pakinggan ang side ko. Pati rin si Leo, kinamumuhian ako. Pinangdidirian ako ng marami!

Walang tigil sa pag-agos ng luha ko na humahalo na sa pagbuhos ng ulan. Nalalasahan ko rin ang pait at alat nito na nagsisilbing napakarumi kong nakaraan at ang kalunos-lunos kong sitwasiyon ngayon.

Everyone is busy running, looking for a shed while me… wishing for my death.

“Are you crazy?” A cold voice shivers my spine. Tila isang napakalamig na yelo ang kumuha sa atensiyon ko.

“I… h-help m-me…” I plead as I looked at him and wanted to reach him through my left hand. “P-Please…”

Bago pa man ako tuluyang bumagsak ay naramdaman ko ang kaniyang bisig. Nakapikit lang ako at nanginginig sa matinding ginaw.

I feel his warmth. His breath reaches my heart. Sa kabila ng lahat ng kamalasang nangyari sa akin, may tao pa palang mag-aabalang tulungan ako.

“F*ck!”

“Thank y-you,” I mouthed then I lost my consciousness.