CHAPTER 1:

"Okay Ms. Annastasia, try to pinch this ball harder," wika ng isang pilipinong nurse na nag aalaga sa kan'ya na kaagad niya namang ginawa. "Good. Now your lift your foot, then follow by the other one," dugtong nito. 

Gaya nga ng sinabi ng nurse ay itinaas nga niya ang isang paa, at isinunod ang isa pa. 

"Okay, very good. Mukhang unti unti ng bumabalik ang lakas mo ah. Siguradong next week ay tuluyan ng babalik ang lakas na nawala sa'yo," masayang pahayag pa nito kaya napangiti siya. 

"I hope so," she said wearing her beautiful smile. 

It's been a week since she woke up from coma for almost 5 years and now she's on the process of gaining her energy back. 

Napahinto siya sa ginagawa niya at napatingin sa kakabukas lang na pintuan kung saan pumasok ang mag-ama niya. 

"Mommy!" Tumatakbong tawag ng anak niya papalapit sa kan'ya. 

After she wokes up from coma, she found out that she had her own family. She's married and has a son. At first she doubt it because she doesn't remember anything that proves that they are her family but soon, she realized that how can she tell that her husband is lying when she can't even remember? Dahil wala siyang maalala, hindi niya matukoy kung alin nga ba ang totoo at hindi. Pero magaan ang loob niya sa dalawa kaya hindi niya maiwasang maniwala. Nararamdaman niya rin ang sinasabi ng mga taong lukso ng dugo. 

Ngumiti siya at sinalubong ang anak. 

"How's your day baby?" Annastasia asked her son when they parted from their hugs. Her son, Johan, is a sweet and loving son. And so her husband Enzo. 

"He didn't enjoy it there. He just keep on pursuing me to go back home because he wants you to go with us," her husband Enzo answered while giving her a peck kiss in her cheek. "Sinabi ko nga sa kan'ya na hindi ka pa namin pwedeng isama kasi nagpapagaling ka pa pero umiling lang siya," pagpapatuloy ng asawa niya. 

"Oh! My baby is sweet. Sorry if mom can't come with you for now, but I'll make sure that next time, we'll go to the mall together with your dad," she said with assurance while gently touching her son's face. Hindi niya maiwasang malungkot. Maraming taon ang nasayang niya na makasama ang kaniyang mag ama dahil na-coma siya, at ngayong nagising na siya, hindi niya pa rin ito makasama. 

"It's okay mom, I understand. Dad explained to me why you can't go with us, but I really want to go there with you and dad," his son said. Johan is not just a good child but an intelligent one. At his young age, he can now understand the situation of his family, especially the situation of her mother. 

Annastasia look at her son then look at Enzo and smile. Kung may ipagpapasalamat man siya, 'yon ay ang nagising siya matapos ang ilang taong pagka-coma at ang pagkakaroon niya ng asawa at anak. 

Senenyasan niya si Enzo na lumapit sa kanila ng anak at niyakap ang mag-ama niya. 

Pagkatapos ng therapy session niya ay inalalayan na siya ni Enzo papuntang labas ng bahay nila upang magpahangin sa garden. Malaki ang utang na loob niya kay Enzo kasi sa mga panahong nasa bingit siya ng kamatayan ay nanatili ito sa tabi niya at hindi siya sinukuan. Inalagaan at pinalaki din nito ng maayos ang anak nila. At ngayong gising na siya, tinutulungan siya nitong mapabilis ang recovery niya. Isa itong doctor kaya naman ito na mismo ang naging doctor niya noong mga panahong nasa coma siya. Ayon dito ay car accident daw ang dahilan kung bakit na-coma siya. 

Napag usapan na din nila na kapag naka-recover na siya ay sa ibang bansa na sila titira upang doon magsimula ng panibagong buhay at pumayag naman siya kasi iyon din naman ang gusto niya. Ang makasama at mamuhay ng masaya kasama ang kaniyang mag-ama. 

2 years later:

"Johan baby, don't run!" pasigaw na saway ni Annastasia sa anak. Panay kasi ang takbo nito kaya natatakot siyang baka madapa ito. Nasa mall sila ngayon kasi nag-aya ang anak niya na mamasyal ngayong araw. Ang totoo ay pagod siya sa trabaho pero pagdating sa anak niya ay hindi siya kailanman nakaramdam ng pagod. Kulang pa nga ito para makabawi siya sa limang taon na nasayang. Maaga namang umuwi si Enzo galing sa hospital para makasama sa kanila. 

Dalawang taon na rin ang nakalipas mula ng magsimula sila ng panibagong buhay sa Italy. Ngayon, isa na siyang sikat na Architect at si Enzo naman ay may sarili ng hospital, samantalang si Johan ay nasa 2nd grade. Kinalimutan niya lahat ng nangyari sa kan'ya sa Pilipinas at nagsimula ng bago at masayang pamumuhay kasama ang dalawang lalake sa buhay niya. Hindi na siya nagtanong pa kay Enzo kung ano ang nangyari sa kan'ya, basta ang alam niya ay naaksidente siya. 

"Sweetheart, please don't run!" muli ay saway niya rito. Tatakbo na sana siya para lapitan ito kaso siya namang pag-ring ng cellphone niya. Kinuha niya ito at tumingin kay Enzo pagkatapos.

"Take it hon, I'll take care of our son," sabi sa kan'ya ni Enzo kaya ngumiti siya. She really need to take the call because it is her important client. 

Si Enzo nga ang nagbantay muna kay Johan samantalang pumunta siya sa may gilid, malapit sa may fitting room at sinagot ang tawag. 

"Yes, I had already sent an email accepting the offer and I had already prepared everything so next week I can now go back to Philippines," pahayag niya sa kausap. She received an offer from one of the top hotel in the Philippines to be the architect of their new project building. May bagong branch daw ito ng hotel na ipapatayo at siya ang napili para gumawa ng blueprint. 

Gusto niya sanang tanggihan ang offer kasi masyadong malayo ang Pilipinas mula Italy. Ayaw niya kasing mapalayo sa mag-ama niya pero malaki ang makukuha niya sa project na ito. It's not just thousands but million, kaya naman kinausap niya si Enzo na bumalik na sila ng Pilipinas at pansamantalang manirahan doon hanggang sa matapos ang project na ginagawa niya at pumayag naman ito ng walang reklamo. 

Inasikaso na niya ang lahat ng requirements para makabalik sila ng Pilipinas at sa susunod na linggo na ang flight nila. 

Matapos ang pag uusap nila ng kliyente niya ay isinilid na niya ang cellphone niya sa dalang shoulder bag bago nagsimulang maglakad paalis. Pabalik na sana siya sa kan'yang mag-ama ng maagaw ang atensyon niya sa nagkukumpulang tao at hindi niya alam pero bigla siyang na-curious ng marinig ang boses ng sumisigaw na lalake. Lumapit siya rito at nakiusisa. 

"Is that how the employees here treat their customers?" rinig niyang sigaw ng lalakeng hindi niya makita ang mukha dahil nakatalikod ito at kaharap ang limang empleyado ng mall na ngayon ay nakatungo ang ulo. Mukhang nagkaroon ng hindi pagkakaunawaan sa pagitan nila at nitong lalake kaya ito nag-iiskandalo ngayon. Napatingin siya sa sahig at doon ay nakita niya ang mga nagkakalat na mga damit at iba pang gamit. Grabe naman palang magalit ang lalakeng ito. Nakakatakot! 

Umiling-iling nalang siya sabay talikod at eksaktong pagtalikod niya ay ang pagharap naman ng lalake. Huli na para makita niya ang mukha nito. Narinig niya pa ang mga sigaw nito at maging ang tunog ng isang parang nabasag na salamin habang papaalis na siya kaya bahagya siyang napaigtad at muling napa-iling. Mabuti nalang at hindi siya nakatagpo ng lalaking kagaya nito at buti nalang na kagaya ni Enzo ang napangasawa niya. 

"Damn this f****** s*** life!" 

Malulutong na mura ang mga salitang lumabas sa bibig ngayon ni Ried ng may biglang bumangga sa kan'ya. Inis na inis na nga siya dahil sa mga empleyado ng mall na ito at ngayon ay binangga pa siya. 

Napahawak siya sa sintido at tumingin sa taas habang natatawa ng pagak. Frustrated na frustrated na siya sa mga nangyayaring kamalasan sa araw niya ngayon kaya konting pagkakamali lang ay ginagawa na niyang big deal. 

"Why don't you---" 

"I'm so sorry Mr., I was in a hurry that's why I didn't saw you," 

Bigla siyang napahinto sa pagsasalita ng marinig ang malumanay na boses nito kaya agad siyang napatingin rito at isang maamo at inosenteng batang lalaki ang tumambad sa harap niya. Hindi niya ito kaagad napansin kasi imbes na sa bata ay sa kesame siya tumingin. 

Ang kaninang galit na galit na ekspresyon ng mukha niya ay biglang naging maamo na kagaya nito. Hindi niya maintindihan pero kakaiba ang nararamdaman niya habang nakatingin sa bata. Sigurado siyang ngayon palang niya ito nakita but he feels something special towards the kid. 

"No, it's okay. I was the one who suppose to say sorry. I wasn't in the mood that's why I said those bad words," malumanay niyang pahayag. 

"My mom always told me that we should not say bad words," sabi ng bata kaya napangiti siya. 

"Yeah I know, that is why you should'nt say what I said earlier. Your mom is right, we should not say bad words," pagsang-ayon niya. Hinawakan niya ito sa ulo at bahagyang ginulo ang buhok. "By the way, are you lost buddy?" pagkunwa'y tanong niya at umiling naman ang bata. "Where are you going?"

"I'm going to buy flower for my mom. She really loves receiving flower from dad but this past few days, dad can't buy mom flowers because he was very busy at work," sagot ng bata. 

"Really? Do you want me to accompany you in buying flowers for your mom?" suhestiyon niya at tumango naman ito. Nakangiting inilahad nito ang kamay sa kan'ya at masaya niya naman itong hinawakan. Magkasama nilang tinungo ang flower shop sa loob ng mall. They pick a bouquet of red roses. 

"Johan!" nag-aalalang tawag ni Annastasia sa anak. Kanina pa ito nawawala kaya kanina pa din nila ito hinahanap ni Enzo. Nag aalala na siya na baka kung napa'no ito lalo pa't maraming tao sa loob ng mall.  Naghiwalay sila ni Enzo ng direksyon para hanapin ang anak nila. 

Tila nanlambot siya sa kinatatayuan niya habang nangingilid ang luha sa mga mata ng makilala niya ang batang nakatayo tatlong dipa ang layo mula sa kan'ya. Nakatayo ito at masayang nakikipag-usap sa lalaking nakatalikod kaya di niya makita ang mukha nito. Lalapitan na niya sana ito pero natigil siya ng makita niya ang paglapit ni Enzo rito. 

"Johan!" tawag ni Enzo sa anak pagkakita rito. Kaagad itong lumapit at niyakap ang anak. "You made us worry, especially your mom. She's really worried about you. Where have you been?" 

"Sorry dad," hinging paumanhin ng bata at tsaka tumingin ito sa lalakeng kasama niya. "I was with him. He accompanied me to buy flowers for mom." kwento pa nito.

Napatingin si Enzo sa lalakeng sinasabi ng anak niya. The man is familiar to him, and if he's not mistaken, he is Ried Dela Riva Atkinson, one of the youngest billionaire all over the world. 

"Mr. Atkinson right?" tanong niya rito pero hindi ito sumagot at tinitigan siya. 

"You should not let your son be alone in this kind of place. What if something happened to him?" giit nitong sabi sa kan'ya. Hindi niya nagustuhan ang sinabi nito kasi parang gusto nitong palabasin na hindi niya binabantayan ang anak niya ng maayos pero hindi na siya nakipagtalo rito. Hindi niya naman kailangan magpaliwanag rito. 

"Thank you," Imbes na explanation ay nagpasalamat nalang siya. 

Nag-iwas ito ng tingin sa kan'ya at ibinaling ang atensyon sa anak niya. 

"Hey buddy! Next time don't leave without your dad and mom, understand?" anito at tumango naman ang bata. "I'll be heading now." paalam nito bago magsimulang maglakad paalis. 

"Mr.?" tawag ng anak niya sa papaalis na lalake, napahinto ito at lumingon sa gawi nila. Nagulat nalang siya ng biglang tumakbo ang anak niya papalapit sa lalake at niyakap ito na siyang kinagulat rin nito. 

Pagkaalis ng lalake ay siya namang paglapit ni Annastasia sa mag-ama niya. Pagkalapit niya ay sinalubong niya ng yakap ang anak. 

"Wag mo ng gagawin ulit 'yon ha? Wag ka na uling aalis ng wala kami," aniya sa anak at tumango naman ito at humingi ng tawad sa kanila ni Enzo. "By the way, who is that man you are with? Didn't dad tell you that you should not talk to strangers?" wika pa ni Annastasia habang nakatingin sa direksyon na dinaanan ng lalake.

"He's not a bad guy mom. He even accompanied me to bought you this." Iniabot sa kan'ya ng anak ang bouquet ng bulaklak kaya napatingin siya rito. "He said that red roses are a symbol of love." 

"Red roses are symbol of love,"

Napapikit siya ng bigla siyang may maalala. Hindi niya alam kung saan at kung kanino pero pamilyar sa kan'ya ang mga salitang iyon. Pero bakit? Bakit ngayon lang siya may naalala? Sa loob kasi ng dalawang taon ay ito palang ang unang alaala na bumalik sa kan'ya. 

Napatingin siya sa mga bulaklak na nakalahad sa harap niya at inabot iyon. Binalewala niya na rin lang ang alaalang 'yon. 

"Oh thank baby, but next time, if you want to buy flower for me, go with your dad. Okay?" aniya sa anak at tango ulit ang sinagot nito. 

Nag-aya na siyang umuwi kaya ngayon ay nasa loob na sila ng kotse pero hindi pa din sila umaalis kasi may nakalimutan daw bilhin si Enzo kaya bumalik muna ito sa loob ng mall. 

"Mom," tawag sa kan'ya ng anak kaya napatingin siya rito. "Did you see him?" tanong nito na ikinakunot ng noo niya. 

"See who?" tanong niya. 

"That man who bought you flowers. His eyes looks like mine." nakangiting sagot ng anak niya. "Is he one of our relatives?" dugtong na tanong nito kaya napangiti na rin siya. 

"No baby, normal lang 'yon kasi dahil sa dami ng tao dito sa mundo, hindi talaga maiiwasang may kapareho tayo. 'Yong iba nga magkamukha pa eh," paliwanag niya sa anak. 

"Really? So there's a person who look like me?" masayang tanong ng anak kaya hindi niya maiwasang hindi matawa. Bata pa nga talaga ito. 

"Maybe," sagot niya nalang.