CHAPTER 4

Nawala sa kaniyang pagmumuni-muni at pagkakatitig si Calynn sa mamahaling singsing na hawak-hawak nang maulinigan niya ang pagbukas ng main door ng apartment nila.

At hindi na niya kailangang hulaan kung sino ang dumating. Alas dyes y media na, ganoong oras nakakauwi ang kaniyang kapatid kapag weekends ang pasok nito sa school. Working student kasi ito kapag Sabado at Linggo. Tinutulungan siya sa pagpapaaral dito kahit sa simpleng pamamaraan lang na kaya nito.

“Ate, kumain ka na?” malakas ngang boses ni Gela sa ibaba.

Nagmadali na siyang bumaba sa kama. Tinakbo niya ang vanity mirror. Sa isang drawer na alam niyang hindi nila madalas buksan na magkapatid niya isinuksok ang jewelry box.

Kilala niya si Gela. Pumapasok iyon bigla-bigla sa silid niya nang walang katok-katok. Ayaw niya muna na makita ng kaniyang kapatid ang singsing.

“Dito ka muna, ha?” aniya sa singsing na animo’y bata na pinagsabihan.

“Ay, palaka!” Ngunit katulad nga ng kaniyang inisip, biglang bungad si Gela sa pinto. At hustong pagpasok nito ang patulak niyang pagsara sa drawer.

Buking!

Nagmaang-maangan siya at inayos-ayos ang sarili sa salamin. Alam niyang nakita ni Gela ang hindi normal niyang ikinilos at siguradong mag-uusisa ito. Umasa lang siya na sana mali siya. Sa loob-loob niya ay sana… sana talaga ay hindi pairalin ngayon ng kapatid ang kakulitan.

“Ano iyong itinago mo, Ate?” ngunit usisa na nga ni Gela.

Napangiwi siya’t nakapakamot sa ulo. Wala talaga siyang lusot. Ay, naku naman talaga!

“Ano’ng sekreto mo, ha?”

“Anong sekreto? Wala. Itinago ko lang ang suklay,” alibi niya’t mabilis niyang iniharang ang sarili sa drawer. Puprotektahan niya ang kaniyang singsing. Ngayong nagbalik na ito sa kaniya at pag-aari na niya, hindi na niya hahayaang mawala pa.

“Anong wala? May nakita akong itinago mo at hindi iyon suklay.” Ayaw maniwala ni Gela. Hinila siya sa braso.

“Wala nga. Pagkain lang,” pagsisinungaling niya pa kahit confirmed na niya na hindi talaga siya magaling magsinungaling. Tinatagan niya ang sarili upang hindi siya mahila ng kapatid. Ayaw niya talagang makita ni Gela ang singsing dahil paano niya ipapaliwanag na nagkaroon siya ng ganoong kamahal na singsing. Sino ang maniniwala na ibinigay lang sa kaniya iyon kung kahit siya mismo sa sarili niya’y hindi pa rin makapaniwala hanggang ngayon?

Baliw kasing Reedz na ‘yon, eh!

Napahalukipkip si Gela. “So, nagdadamot ka na kung gano’n? May dala rin akong pagkain para sa ’ting dalawa dahil sumahod ako kanina. Nandoon sa baba. Naisip ko kasi na baka hindi ka pa kumain kasi concern ako sa ‘yo pero tinataguan mo pala ako ng pagkain mo. Ang bad mong kapatid,” pagkuwa’y nagdrama na.

Nabahalang ikinampay-kampay ni Calynn ang mga kamay. “Hindi sa gano’n. Hindi mo lang puwede kasi na makita.”

“Hindi ko puwedeng makita ang pagkain mo? Ano bang pagkain ‘yan?” Tumaas ang isang kilang ni Gela. Kahit mas bata ito sa kaniya ay mas mataray na talaga ito sa kaniya noon pa. Gayunman, kapag seryosong usapan na’y syempre takot din naman ito sa kaniya bilang nakakatandang kapatid. Sa mga tulad nitong senaryo lang talaga na para lang silang magbarkada.

Katulad lang din sila ng ibang magkapatid na nagbabangayan, nagkakasakitan, at minsan halos magpatayan na, pero bandang huli mahal pa rin nila ang isa’t isa.

“Ano, uhm...” Umasim na talaga ang kaniyang mukha.

“Damot mo!” Kasabay nang sabing iyon ay walang anu-anong hinila siya ni Gela at hindi niya iyon napaghandaan. Nagmistula siyang papel na walang lakas kaya nahila siya.

Wala na siyang nagawa. Nakangiwing napayuko na lamang siya nang mabuksan ni Gela ang drawer. At katulad ng kaniyang inasahan. Takang-taka na inilabas nito ang jewelry box mula roon.

“Ang ganda!” Namilog ang mga mata ni Gela nang makita ang laman niyon na singsing.

Pahablot na kinuha Calynn ang box at singsing. “Hindi ka dapat nangingialam ng gamit ng may gamit,” saka pantatakip niyang sermon sa kapatid.

Subalit ayaw patalong tinaasan siya nito ng kilay. “At kailan pa nagkaroon ng batas na ganyan dito? Eh, kahit underwear mo nga ginagamit ko?”

“Iba naman ‘yon!” Napalatak niyang tiningnan ng masama ang kapatid, pagkatapos ay maayos na ibinalik ang singsing sa box. “Alam mo ba kung magkano ang halaga nito?”

“Bakit magkano ba ‘yan? 1K? 2K?” Nga lang ay hinalukikipan siya nito. Palibhasa ay walang alam sa mga alahas na fake at hindi.

“Hindi mo na dapat malaman,” pagtataray na rin niya.

“Ano ba’ng meron diyan sa singsing na ‘yan at ayaw mong makita ko? Napulot mo ba ‘yan o ano?” subalit ay pangungulit pa rin nito.

Kung buhay lang ang magulang nila, tatanungan na talaga niya sila kung ilang beses ipinanganak si Gela. Ang kulit-kulit talaga, eh.

“Huwag mong sabihing may nagbigay sa ‘yo? Wala ka namang jowa since birth? Ang pangit mo kasi!” at talagang panlalait pa sa kaniya nito.

Nagpakawala muna siya ng buntong-hininga upang kumalma bago sumagot. “Ibinigay nga sa akin.”

“Weh? Sino naman?” Mas hindi makapaniwala si Gela. “Patingin nga ulit niyan.” At inagaw pa ang box sa kamay niya.

Hinayaan naman niya. Pero nang akmang isusuot nito sa daliri ay iyon ang pinigilan niya. “Oy, huwag.”

“Bakit?” maang si Gela.

“Kasi si Miss Avy lang ang tingin ko ang may karapatan na isuot ‘yan,” tugon niya. Na-realize na niya kasi kanina pa na kahit hindi tinanggap ni Miss Avy ang proposal ni Reedz ay may karapatan pa rin ito sa singsing. Binili ni Reedz ang singsing para sa dalaga kaya kahit masakit ay tanggap na niya na pag-aari na ni Miss Avy ang singsing.

Makapal lang talaga ang kaniyang mukha kaya sinasabi niya pa rin na ‘singsing ko’.

“Hindi ko gets, Ate. Sino si Miss Avy? At bakit nasa sa ‘yo ang singsing na ito kung kaniya pala ito?” mga tanong pa ni Gela. Kita na sa noo ang guhit ng mga wrinkles nito patotoo na naguguluhan na rin ito dahil sa singsing.

Calynn took a deep breath. Paghahanda sa tingin niyang mahabang paliwanagan na gagawin niya para maintindihan nang mabuti ng kaniyang kapatid ang tungkol sa singsing.

“Tapos iyon bigla na lang ibinigay sa akin. Sabi niya na sa ’kin na lang daw. Gusto kong ibalik sa kaniya pero pinaharurot na niya ang kotse niya. Ano pa’ng habol ko?” pagtatapos niya sa kaniyang kuwento.

Unti-unting naghulas ang pagdududa o anuman sa mukha ni Gela. Napatitig na naman ito sa singsing. Singsing na alam na nito na milyon ang halaga at hindi 1k at 2K na hula nito kanina dahil totoo pala na diamond.

“Hoy! Buhay ka pa?” kalabit ni Calynn rito.

“Oo naman. Iniisip ko lang kasi kung bakit ang suwerte mo, eh, malayong mas maganda naman ako sa ’yo. Kamukha ko kaya si Nanay,” paingot nitong sagot. Umiral na rin ang pagiging ingitera. Palibhasa, bata pa lang sila ay madami nang nagsasabi na mas maganda siya. Binabaliktad lang nito.

Iningusan niya ito. “Seryoso kasi.”

“Seryoso naman ako, ah,” giit ni Gela sa kamalditahan.

Rolling her eyes, dinampot ni Calynn ang box ng singsing. Isinilid na niya sa kanyang bag.

“At bakit diyan mo inilagay?”

“Dadalhin ko at baka bukas magkita kami ulit. Natitiyak ko na bukas ay maalala na ni Sir Reedz ang nangyari at babawiin niya itong singsing. Lasing iyon kanina kaya baka kapag nahimasma`san siya ay maalala niya ang ginawa. Hahanapin ako niyon panigurado,” kanyang paliwanag.

“Kahit kailan ay shunga ka talaga, Ate!” Subalit hinablot ni Gela ang kaniyang shoulder bag at kinuha roon ang jewelry box.

“Ano’ng ginagawa mo?” saway niya.

“Umayos ka nga, Ate. Ibinigay na nga sa ’yo, ibabalik mo pa? Alalahanin mo kailangan natin ng pera. Hindi pa tayo nakakabayad ng upa dito sa bahay at hindi pa ako nakakabayad ng tuition. Isangla o ibenta na lang natin ito.”

“Hindi ka naman seryoso diyan, ano?”

“Seryoso ako, Ate. Ang laking tulong na nito sa atin kung totoong milyon nga ang halaga nito,” paninindigan ni Gela sa masamang binabalak sa singsing.

“Ano ka ba? Isipin mo kasi, Gela. Sino ang matinong tao ang magbibigay ng million-peso worth na diamond ring sa hindi niya kilala? Sige nga?”

“Kasalanan niya nagpakalasing-lasing siya. Walang bawian kamo,” giit pa rin ng kaniyang kapatid.

“Lasing nga, ‘di ba? Gusto mo ba mapahamak tayo dahil lang diyan sa singsing? Mayaman pa naman ‘yong Reedz na ‘yon.”

Kikibot-kibot ang mga labi na sandaling pinag-aralan ni Gela ang hawak-hawak na jewelry box. “Sayang naman kasi ‘pag ibabalik pa. Pero tama ka, Ate. Delikado nga na mang-angkin ng ganito kamahal na bagay.”

“’Di ba? Kahit gustong-gusto ko ang singsing na ‘yan ay nakakatakot namang angkinin. Isa pa ay nakakakonsensya. Paano kapag nagbago ang isip ni Miss Avy at tanggapin na ang proposal ni Sir Reedz?”

Animo’y nakakadiri na ang jewelry box na ibinalik na ni Gela sa kaniya. “Bahala ka na, Ate. Malaki ka na. Alam mo na ang dapat mong gawin.”

Ngumiti na siya sa kapatid.

“So, ano’ng balak mo talaga diyan?”

“Dadalhin ko sa Lux Fine tapos hihintayin ko si Sir Reedz doon.”

“Worth million-pesos ilalagay mo lang sa bag mo na parang bato lang? Huwag ka ngang shunga, Ate!”

Nagdikit ang mga kilay niya. “Ano naman?”

“Oo nga’t suwerte ka ngayon dahil napakadaling nagkaroon ka ng singsing na ganyan. But what if tyempong malasin ka naman bukas? Ma-holdap ka gano’n, eh, di wala na? Baka imbes na maibalik mo, eh, babayaran mo pa.”

“Huwag ka ngang nega.” Nag-knock on the wood siya sa maliit na lamesa na sa may gilid ng kama. Kahit magtrabaho siya ng buong buhay niya ay alam niya na hindi siya makakaipon ng higit isang milyon.

“Aba’y hindi mo alam ang mangyayari. Buti sana kung may pambayad ka,” pananakot pa rin ni Gela.

Kumibot-kibot ang kaniyang mga labi. May punto nga ang kaniyang kapatid. “So, ano’ng gagawin ko?”

“Simple lang, iwanan mo lang dito sa bahay at hintayin sa shop ang lalaking iyon. Kadali lang naman puntahan dito kapag dumating nga ang Reedz na ‘yon,” ideya ni Gela.

Kagat-kagat ang kuko ng kaniyang hintuturo ay nag-isip si Calynn. Tinimbang niya sa isip niya kung ang mas tamang gawin.

“Alam ko na kung saan itatago.” Muli ay kinuha ni Gela ang jewelry box sa kaniyang kamay. Tumayo at tinungo ang lagayan ng mga labahin nila.

“Bakit diyan?” nakangiwing tanong ni Calynn nang makitang isinuksok ng kapatid ang jewelry box sa mga madumi nilang damit.

“Ikaw, Ate? Kung ikaw ang magnanakaw? Maiisip mo ba na may bagay na nagkakahalaga ng milyones sa mga labahan?”

Napalabi siya. “Sabagay, hindi siguro.”

“See,” proud na ani Gela.

“Sure ka diyan?”

“Oo naman.”

“Okay, sige. Sinabi mo, eh,” isang daang porsyentong sang-ayon na niya. Kung meron mang tao na kaniyang pinagkakatiwalaan at pinaniniwalaan, syempre ang kaniyang kapatid iyon.