Naiiyak akooo T.T comment and likes! and share your thoughts! please, follow my efbi page: Oautkuforever12
JAMILA: "Mom!" bungad niya sa kanyang ina na agad niyang nahanap sa loob na naman ng opisina ng kanyang Daddy. She went straight looking for her instead of looking for his sick dad. Hindi pa rin niya kaya kasing harapan ang ama nitong nakaratay hindi dahil naiiyak siya kung hindi nagagalit siya ngayon rito kung bakit may malaking problema ang kanilang pamilya. Her didn't look surprise when she went in. She just gave her a look for a seconds and went back to signing some paperworks. Halatang masama pa rin ang loob niya. "Kung wala kang sasabihing maganda, you may go out. I don't want to talk to you." Sambit nito habang patuloy na may binabasang dokumento sa lamesa ng daddy niya. "I want to talk to the Aragons." pagpipilit niya. "What for?" "I'll talk to tgem na hindi pwedeng matuloy ang kasal namin ni Garett." Nang marinig ng kanyang ina ang pangalan na binanggit niya ay saka lamang ito huminto sa ginagawa at muki siyang tinapunan ng tingin. "Who's Garett?" Napatigi
JAMILA:“This way Madames,” Isang lalaking nakaformal na coat and tie ang sumalubong sa kanila ng kanyang ina mula sa malaking entrance ng Aragon Empire Hotel upang sunduin sila papunta sa isang floor kung saan matatagpuan ang private restaurant ng nasabing lugar. The Restaurant was closed due to their private dinner.Her mom made her put the black and backless gown. Hapit na hapit iyon sa kanyang katawan at masaabi mong isang elegante ang pagkakagawa ng gown na iyon. Ayaw niya sanang sundin ito dahil hindi naman siya pumayag na sumama ngayong gabi para matuloy ang pagpapakasal. Ngunit mas lalong nagagalit ang kanyang ina sa tuwing nakikipagtalo siya.“Stop frowning, Jamila.” Narinig niyang bulong ng kanyang ina habang papasok sila sa isang malaking private hall ng hotel kung saan na kareserve ang VIP table ng mga ito. Para itong isa malaking modernong kwarto na hiwalay sa labas ng restaurant.That was how rich the Aragons were? Kaya ng mga ito ipasara ang sariling restaurang tsa isang
JAMILA: She was quiet when Garett dragged her to the elevator and it went up higher than the floor they were staying. Magka-krus ang kanyang magkabilang braso habang tinatap ng isa niyang paa ang floor ng elevator. While at the other corner of the elevator was Garett, patiently waiting for the elevator to open. Mukha silang nagpapakiramdamang dalawa na unang magsalita. The tension between them was getting higher. Garett knew how mad she was when all this mysterious moment suddenly unfolded like a bomb on her face.[Ting!]Finally, the elevator opened. Ang malamig na simoy ng hangin at malakas ng indayo nito ang sumalubong sa kanyang mukha ng mgbukas iyon. Nagpatiuna siyang naglakad papalabas ng elevator. Nasa rooftop sila ng hotel ng mga Aragon. Sa bandang dulo ng rooftop ay makikita ang isang napakalaking penthouse na mukhang pribado. “Okay!” Sigaw niya ng mapagod siya sa paglalakad. “Now what? Any explanation Garett? Garett Aragon?!” Taas-kilay niya sa binatang nagpamulsa lang h
JAMILA: (Huh?) Ngunit ilang segundo na siyang nakapikit at waring hinhintay na lumapat ang labi ni Garett ay walang lumanding kahit pa dampi. Mabilis niyang iminulat ang kanyang mga mata. Garett was just looking st her while seriously thinking deeply. Naramdaman na langn iya ang unti-unti pagluwag ng pagkakahaklot nito sa kanyang mga braso at tuluyang rin binitawan. “Huh.” Garett chuckled. “You should look at your face, Jamila. You were so scared.” Bulalas nito habang kumawala ang kanina pa pinipigilang tawa. Namula tuloy ang mukha ni Jamila. Ang pagkabiglang naramdaman ay napalitan ng inis. “Damn you, Garett!” Hindi niya mapigilang magmaktol sa ginawa nitong pagbibiro. Inihampas niya ang kamao sa dibdib nito at pinagpapalo ito habang tumawa-tawa pa rin si Garett. “Do you think this is funny?! I almost cried.” Gusto tuloy mangilid ng kanyang luha sa pinakitang ugali nito. He was starting to become a different person. “Relax, I don’t want to be in your love-triangle, okay? Hindi ko
DANIEL: “Jamila, tone down your voice,” Mariing bulong ni Daniel sa kanyang nobra habang hawakan ang kamay nito. Paakyat sila ng hagdan. The stairs were made of narra wood kung kaya’t ang suot nitong heels ay tumutunog sa table kasabay pa ng maingay na bulong nito na h’wag siyang hilahin. “Shhh, shhh,” Natatawang ginaya ni Jamila ang kanyang mwestra na parang naglaalro lang sa dilim. Gusto niyang ma-excite sa pinaggagawa nilang dalawa ngunit kahit matanda na siya ay takot pa rin siyang mahuli ng magulang. Lalo na ng kanyang ina at baka magiiyak iyon. Jamila excites him when it comes to this. Naalala niya ang pagiging mapusok nitong noong unang magkatikiman sila sa banyo. That night was very long for him and he tried his best to cool down himself. At ngayon ay mukhang matutuloy na iyon. Well, they did it anyway in the farm. Nang mabuksan niya ang doorknob ng kanyang pintuan ay sumilip pa siya sa paligid kung may nakatunong, marahan niyang hinawakan ang nobya papasok sa kwarto ngu
DANIEL: “Good morning Son,” Isang malapad na ngiti ang iginawad ng kanyang ina na si Marion. Habang inaabangan ang pagbaba niya sa hagdanan. Mainit ang ulo niya pagkagising dahil na rin sa unang pagtatalo nila ni Jamila.His parents were waiting at the dining table with his sister. Muli na naman niyang ginulo ang buhok ng nakakabatang kapatid upang inisin. Hindi kumpleto ang kanyang umagsa kahit pa mainit ang kanyang ulo.“Sit down, what would you like for breakfast?” His mom never got tired taking care of them kahit pa malalaki na sila but today was extra. Mukhang nangangamoy may kailangan ito o sasabihin. Ganito ito kapag naglalambing.Ang ama naman nito ay nakatingin lang sa kanya na parang natatawa. Hindi niya talaga maintidihan minsan ang mga ito. Kadalasan ang mga magulang lang niya ang nagkakaintidihan pagdating sa mga bagay-bagay.“Want some peaches?” Alok ng ama na inaabot ang isang buong prutas.“No?” takang-tanggi niya sa mga ito. Nakita niyang siniko ng kanyang ina ang ka
JAMILA: "Jamila," Isang mahinang tawag mula kay Garett ang nakapagbalik sa kanyang malalim na pag-iisip habang sila ay nasa saloob nang sasakyang nitong halatang mamahalin talaga at iilan lang ang mayroon nito. Their family's wealth was really nothing compared to the Aragon's wealth. The Aragons were out of reach. kumbaga sa mayayaman, Ito ang masasabing mong tunay na silver' spoon. Daniel and she was also in the higher statuses. Lalo na ang pamilyang Sylvanno. Kung tutuusin ay kaya ng mga itong tulungan silang mga Honrade. Ngunit hindi naman iyon lang ang problema. Mabigat ang kanilang kinakaharap, sa sobrang pagmamahal niya kay Daniel ay dumating na siya sa puntong ayaw na niya ito idamay. She was not holding her future anymore. Na kay Garett na ito. Naniniwala siyang tutuparin nito ang napagkasunduan. "We're here at your house." mahinang sambit nito na pinakikiramdaman ang kanyang pananahimik. All this time, ngayon lang niya naranasang manahimik ng buong maghapon. Nagp
DUNCAN:“What happened?” Duncan asked as he arrived at late in the evening. His wife called that Daniel was in a high tempered. Nagsimula daw itong magwala sa loob ng kwarto nito. Daniel locked the door.“Your son,” Malungkot na sambit ni Marion sa kanya. “I didn’t open the door.” Nasa harapan sila ng kwarto ni Daniel, rinig pa rin ang pagbabasak nito ng babasagin. Mukhang ang mga collections nito na babasagin ang pinuntiryang sirain ng anak.Nakayakap naman ang isa niyang anak na si Daniella na nakayakap kay Marion na parang natatako sa pinapakitangg pagwawala ni Daniel.“Talk to your son, it must be about Jamila.” Nakita niyang naluluha na rin ang kanyang asawa. Marion loved her children so much and she didn’t want someone to hurt her children. Hinimas niya ang braso ng kanyang asawa upang mapatahan ito sa nagbabadyang luha. Tumango ito kay Marion.“Is kuya will be fine?” Marahang tanong ng bunso niyang si Daniella, Duncan made such a sudden reakuzation when he looked at his younges