Nang makita nila ang doktor na nakaupo sa isa sa mga sofa, Rose greeted her with a warm smile. Xavion stood by the doorway, his arms crossed over his chest, a stoic expression on his face. "Good afternoon, Doc," bati niya rito habang pababa sila ng hagdan. Maingat naman siyang inaalalayan ni Nikolas sa bawat paghakbang niya. "Good afternoon, Rose. How have you been feeling?" nakangiting lumapit ito sa kanya at inalalayan na rin siya. Huminga siya ng malalim, ang kanyang kamay ay nakahawak sa kanyang malaking tiyan. "Okay lang naman po ako, Doctor. Medyo exhausted lang," Habang patuloy na chinicheck ng doctor ang kalusugan ni Rose at ng baby niya, nakaagapay lang si Nikolas sa tabi niya, offering words of encouragement her. Samantalang si Xavion ay nanatili ang distansya habang matalim na nakamasid sa eksena sa harapan niya. After a thorough check-up, ngumiti ng matamis ang doctor sa kanya. "Sa nakikita ko, you're doing good naman, Rose. Just make sure na kumain ka ng mga pagkaing
Sa loob ng ospital, while waiting for their turn for the ultrasound procedure, ramdam ni Rose ang kaba sa kanyang dibdib. Ito ang unang pagkakataon na makapasok siya sa lugar na ganito, at hindi maiwasang maramdaman siya ng takot. Mabuti na lamang at hindi madami ang nakapila roon. Katabi niya si Xavion, "Xavion, kinakabahan ako," sambit ni Rose, habang naglalakad sila patungo sa waiting area. "Relax, Rose. Nothing's gonna happen to you," walang emosyong sagot nito sa kanya. Naglakad sila papunta sa upuan, at pumwesto sila sa dulo. Ramdam niya ang pamamasa ng kanyang palad. Samantala, habang naghihintay sila, pinagmamasdan ni Xavion si Rose, na hindi mapakali sa kanyang upuan. "Are you really that nervous? I told you we shouldn't have gone here." giit nito. Marahas siyang umiling, "Hindi, okay lang ako. Isa pa, nandito naman na tayo," sagot niya, pero bakas pa rin sa kanyang mukha ang kaba. "Just calm down, everything will be fine. I'll be accompanying you inside, okay?" Hinawaka
Habang papalabas ng hospital, hindi pa rin mabitaw-bitawan ni Xavion ang sonogram kung saan naka-imprenta ang imahe ng mga sanggol nila. Hindi pa rin mabasa ni Rose ang kanyang ekspresyon, a rare moment of vulnerability flickering in his eyes habang sinusuri ito ng maigi. Pinagmasdan niya ito mula sa gilid ng kanyang mata, napansin niya ang maliit na ngiti sa labi nito. She reached out and gently touched his arm, offering him a reassuring smile. "Okay ka lang?" mahinahong tanong niya. Xavion glanced at her, his features softening slightly at her touch. "I'm fine," maikling tugon nito saka itinago ang litrato sa kanyang bulsa. Tumango na lamang si Rose, naiintindihan niyang hirap si Xavion na ipakita ang tunay nitong nararamdaman. She knew that beneath his stoic exterior, he was just as thrilled about his babies as she was. Rose clutched onto Xavion's arm, hirap na hirap pa rin sa paglalakad. Napansin ni Xavion ang discomfort sa kanyang ekspresyon. Lumambot ang emosyon niya sa naki
Inilibot ni Xavion ang paningin sa isa sa mga aisle ng baby store, kumunot ang noo niya habang pinopokus ang stensyon sa bawat shelves na madaraanan niya. "Excuse me, miss," tawag niya sa isa sa mga saleslady na malapit sa kanya, "I'm looking for some baby essentials." Agad namang lumapit ang babae sa kanya, "Yes, Sir?" nakangiting tanong nito. Xavion wasted no time in listing off their requirements, his tone brisk and businesslike. "I'm looking for a crib, a stroller, diapers, bottles, and anything else you think we might need for newborns. For triplets." Tumango na lamang ito, taking note of his requests. "Absolutely, sir. Let me show you some options," tugon nito saka siya iginiya papunta sa section mg mga cribs at bassinets. Napalingon si Xavion sa babae at agad itong pinaulanan ng sunod-sunod ng tanong, ang atensyon ay nakatuon sa mga kung ano ang best para sa mga anak niya. "Are these cribs sturdy? Do they meet safety standards? And what about the mattresses—are they hypoal
"Grabe, Ma'am Rose, tatlong baby agad! Baka triplets na agad ang magiging pambato natin sa fiesta!" pabirong bulalas ni Yanna. Hindi niya mapigilang matawa sa mga reaksyon ng tatlo nang malaman ng mga ito na triplets ang dinadala niya. Hindi sila magkamaling ang mga ito sa paghawak sa tiyan niya. Maski si Nikolas ay hindi rin maipaliwanag ang saya na nararamdaman sa paparating na mga sanggol. "Oo nga! Baka magsimula na tayo ng sarili nating baby daycare dito sa mansion!" hirit pa ni Colet. "Parang nandito na ang pista sa loob ng tiyan niyo, Ma'am!" si Renalyn naman ang nagsalita. "Baka mamaya lumabas ang mga baby, piñata ang peg!" dagdag niya pa. "Oo nga, baka mamaya biglang may lumabas na candy sa tiyan niyo, Ma'am Rose!" "At least, siguradong magkakaroon tayo ng instant supply ng candy para sa mga bata dito sa Hacienda," "Kung gano'n, dapat na nating simulan ang paghahanda para sa baby shower! Kailangan natin ng maraming balloons at party hats!" "Sabi nga nila, the more, the m
Marahang itinabig ni Rose ang kurtina sa bintana ng kwarto ng mga bata, napangiti siya ng makita ang maliwanag na buwan sa kalangitan na pinapalibutan ng mga kumikislap na bituin. Humaplos ang kanyang kamay sa kanyang tiyan. Sa likod, marahan at mahinang tugtugin ang naririnig, nagdadala ng romantikong atmospera sa silong ng gabi. Kumawala siya ng malalim na buntonghininga. "Ang ganda ng mga bituin, mga anak. Kapag lumabas na kayo, makikita niyo rin 'to." malumanay at malambing ang tono ng boses. Muli niyang naramdaman ang mahinang pagsipa sa kanyang tiyan. Hindi niya maipagkailang masakit nga iyon, at mukhang malalakas ang mga ito. Dagdag pang hindi lang isa ang nasa tiyan niya, na madalas nagiging dahilan para hindi siya makatulog ng maayos dahil dito. Sumilay ang ngiti sa kanyang labi. Sinubukan niyang iwaksi muna ang mga bagay na nagpapalungkot sa kanya. Advice ng doktor na iwasan niya ang mga ganoong bagay. Limang buwan... limang buwan na lamang ang natitira. Mukhang matagal
Sa isang masikip na lugar kung saan napapalibutan ng mga bakal na rehas, ang lugar kung saan umiikot ang mga buhay ng mga taong nahatulan ng ilang buwan o taong kaparusahan sa mga krimen na kanilang nagawa, naroon ang isang babaeng may katandaan na na nababalot ng mga tattoo ang katawan. Si Mercedes Verdejo, ang tiyahin ni Rose. Ang taong nagmanipula ng buhay niya. Matalim ang tinging ipinukol nito sa mga nagtutumpukang mga prisoners sa bawat sulok ng seldang iyon. Walang nangahas na salubungin ang mga mata niya sa kadahalinang may kalakip iyon na pagdurusa. Kahit gaano kabigat ang kaso ng lahat ng mga naroon ay hindi sila umuubra sa kanya. "Verdejo, may bisita ka!" Nabaling ang atensyon niya sa pinanggalingan ng boses. Pagkuwa'y tinabig niya ang kamay ng inmate niyang nagmamasahe ng kanyang balikat at tinungo ang pintuan. Lahat ng mga madaraanan niya ay agad na nagsitabihan sa takot na mapagdiskitahan nito. "Sino raw?" "Puntahan mo na lang," iyon lamang ang naging sagot ng puli
Nagising si Rose sa sinag ng araw na tumama sa mukha niya, napaungol siya habang hinaharang ang kanyang kamay sa tapat ng mukha niya. Gusto niya pa na matulog pero hindi na siya muling dinapuan ng antok. Huminga siya ng malalim habang pinipilit niyang iniinda ang pagdapo ng pagod sa kanyang katawan. Hindi nga talaga biro ang magdala ng triplets sa sinapupunan. Halos hindi ka makakagalaw ng maayos kung hindi mo tutulungan ang sarili mo. Ngunit sa kabila ng mga pagsubok, determinado siya na maging malakas para sa kanyang mga anak. Dahan-dahan siyang bumangon mula sa kanyang kama, hinahabol ang bawat hininga habang inaangat ang kanyang katawan. Eksaktong pag-upo niya ay siyang pagbukas ng pinto ng silid, pumasok si Xavion. May dala itong tray na may lamang... pagkain? "Good morning..." Ang aliwalas ng mukha nito at halatang gumising ng maaga. Ito ang unang beses na gumawa ito ng ganoong bagay. Syempre, nagulat siya. Pero nanatili siyang kalmado. "Ano 'yan?" tanong niya habang inaayo