Inilibot ni Xavion ang paningin sa isa sa mga aisle ng baby store, kumunot ang noo niya habang pinopokus ang stensyon sa bawat shelves na madaraanan niya. "Excuse me, miss," tawag niya sa isa sa mga saleslady na malapit sa kanya, "I'm looking for some baby essentials." Agad namang lumapit ang babae sa kanya, "Yes, Sir?" nakangiting tanong nito. Xavion wasted no time in listing off their requirements, his tone brisk and businesslike. "I'm looking for a crib, a stroller, diapers, bottles, and anything else you think we might need for newborns. For triplets." Tumango na lamang ito, taking note of his requests. "Absolutely, sir. Let me show you some options," tugon nito saka siya iginiya papunta sa section mg mga cribs at bassinets. Napalingon si Xavion sa babae at agad itong pinaulanan ng sunod-sunod ng tanong, ang atensyon ay nakatuon sa mga kung ano ang best para sa mga anak niya. "Are these cribs sturdy? Do they meet safety standards? And what about the mattresses—are they hypoal
"Grabe, Ma'am Rose, tatlong baby agad! Baka triplets na agad ang magiging pambato natin sa fiesta!" pabirong bulalas ni Yanna. Hindi niya mapigilang matawa sa mga reaksyon ng tatlo nang malaman ng mga ito na triplets ang dinadala niya. Hindi sila magkamaling ang mga ito sa paghawak sa tiyan niya. Maski si Nikolas ay hindi rin maipaliwanag ang saya na nararamdaman sa paparating na mga sanggol. "Oo nga! Baka magsimula na tayo ng sarili nating baby daycare dito sa mansion!" hirit pa ni Colet. "Parang nandito na ang pista sa loob ng tiyan niyo, Ma'am!" si Renalyn naman ang nagsalita. "Baka mamaya lumabas ang mga baby, piñata ang peg!" dagdag niya pa. "Oo nga, baka mamaya biglang may lumabas na candy sa tiyan niyo, Ma'am Rose!" "At least, siguradong magkakaroon tayo ng instant supply ng candy para sa mga bata dito sa Hacienda," "Kung gano'n, dapat na nating simulan ang paghahanda para sa baby shower! Kailangan natin ng maraming balloons at party hats!" "Sabi nga nila, the more, the m
Marahang itinabig ni Rose ang kurtina sa bintana ng kwarto ng mga bata, napangiti siya ng makita ang maliwanag na buwan sa kalangitan na pinapalibutan ng mga kumikislap na bituin. Humaplos ang kanyang kamay sa kanyang tiyan. Sa likod, marahan at mahinang tugtugin ang naririnig, nagdadala ng romantikong atmospera sa silong ng gabi. Kumawala siya ng malalim na buntonghininga. "Ang ganda ng mga bituin, mga anak. Kapag lumabas na kayo, makikita niyo rin 'to." malumanay at malambing ang tono ng boses. Muli niyang naramdaman ang mahinang pagsipa sa kanyang tiyan. Hindi niya maipagkailang masakit nga iyon, at mukhang malalakas ang mga ito. Dagdag pang hindi lang isa ang nasa tiyan niya, na madalas nagiging dahilan para hindi siya makatulog ng maayos dahil dito. Sumilay ang ngiti sa kanyang labi. Sinubukan niyang iwaksi muna ang mga bagay na nagpapalungkot sa kanya. Advice ng doktor na iwasan niya ang mga ganoong bagay. Limang buwan... limang buwan na lamang ang natitira. Mukhang matagal
Sa isang masikip na lugar kung saan napapalibutan ng mga bakal na rehas, ang lugar kung saan umiikot ang mga buhay ng mga taong nahatulan ng ilang buwan o taong kaparusahan sa mga krimen na kanilang nagawa, naroon ang isang babaeng may katandaan na na nababalot ng mga tattoo ang katawan. Si Mercedes Verdejo, ang tiyahin ni Rose. Ang taong nagmanipula ng buhay niya. Matalim ang tinging ipinukol nito sa mga nagtutumpukang mga prisoners sa bawat sulok ng seldang iyon. Walang nangahas na salubungin ang mga mata niya sa kadahalinang may kalakip iyon na pagdurusa. Kahit gaano kabigat ang kaso ng lahat ng mga naroon ay hindi sila umuubra sa kanya. "Verdejo, may bisita ka!" Nabaling ang atensyon niya sa pinanggalingan ng boses. Pagkuwa'y tinabig niya ang kamay ng inmate niyang nagmamasahe ng kanyang balikat at tinungo ang pintuan. Lahat ng mga madaraanan niya ay agad na nagsitabihan sa takot na mapagdiskitahan nito. "Sino raw?" "Puntahan mo na lang," iyon lamang ang naging sagot ng puli
Nagising si Rose sa sinag ng araw na tumama sa mukha niya, napaungol siya habang hinaharang ang kanyang kamay sa tapat ng mukha niya. Gusto niya pa na matulog pero hindi na siya muling dinapuan ng antok. Huminga siya ng malalim habang pinipilit niyang iniinda ang pagdapo ng pagod sa kanyang katawan. Hindi nga talaga biro ang magdala ng triplets sa sinapupunan. Halos hindi ka makakagalaw ng maayos kung hindi mo tutulungan ang sarili mo. Ngunit sa kabila ng mga pagsubok, determinado siya na maging malakas para sa kanyang mga anak. Dahan-dahan siyang bumangon mula sa kanyang kama, hinahabol ang bawat hininga habang inaangat ang kanyang katawan. Eksaktong pag-upo niya ay siyang pagbukas ng pinto ng silid, pumasok si Xavion. May dala itong tray na may lamang... pagkain? "Good morning..." Ang aliwalas ng mukha nito at halatang gumising ng maaga. Ito ang unang beses na gumawa ito ng ganoong bagay. Syempre, nagulat siya. Pero nanatili siyang kalmado. "Ano 'yan?" tanong niya habang inaayo
Hindi maiwasan ni Rose na mapangiti habang pinagmamasdan ang napakagandang tanawin sa harapan niya habang si Xavion ay nakaalalay sa kanya sa bawat kilos niya. Napakahalimuyak ang simoy ng hangin na pumapalantik sa kanyang mahabang buhok. "Breath in, breath out..." wika ni Xavion sa tabi niya. Sinunod niya naman iyon at mas gumaan ang pakiramdam niya. Halos palagi na lang din kasi siyang nasa loob lang ng bahay at minsan niya lang maramdaman ang ganito kahit pa sa terrace siya. Iba pa rin na nasa labas siya at nakakapaglakad-lakad ng maayos. "How's your feeling?" "Okay na ako, mas gumaan na ang pakiramdam ko. Siguro dala na lang din siguro ng kabagutan sa loob ng bahay. Normal lang din ata 'yon." Xavion nooded. Ilang segundo silang nanatili sa ganoong sitwasyon, dahan-dahang naglalakad, ang mga kamay ni Xavion ay nakahawak sa magkabilaang braso niya para magsilbing lakas niya. Hindi niya mapigilan ang ngiti na sumilay sa kanyang labi. Something tells her that Xavion isn't the
"I'm sorry" paghingi ni Xavion ng paumanhin, "but I didn't realize you perceived it like that. My concern for you stems from my desire to prevent any suffering for my kids. If my actions could bring you comfort, then I'm glad. That's the reality. Please consider the bigger picture, Rose, and avoid selfishness." Nasaktan siya sa mga salitang binitawan nito. Hindi niya maitatangging ang katotohanan sa mga sinabi nito, but it still stung to hear him dismiss her feelings so callously. "Kaya ko na ang sarili ko, Xavion. Ang presensya mo sa paligid ko ang mas lalong nagpapahirap sa akin para makausad. Sabihin mo nang makasarili ako pero iyon ang totoo. Sa bawat sandaling nandyan ka, mas lalo akong nasasaktan. Sinubukan ko na namang pigilan e, pero hindi madali." Xavion's expression softened. Inabot niya ang kamay ni Rose at marahan iyong pinisil. Agad namang iniwas ni Rose ang kanyang tingin rito. A tear fell from her eyes. "I didn't mean to hurt you, Rose," malumaanay na saad ni Xavion
As Nikolas led Xavion to a secluded spot where they could talk privately, nakasunod lang si Xavion nang walang pag-aalinlangan, walang kamalay-malay sa kung ano ang gusto nitong pag-usapan. Nang sila ay nakarating sa isang tahimik na espasyo, humarap si Nikolas kay Xavion, ang kanyang mukha'y nanggagalaiti sa galit. Umiigting ang panga nito habang nakatingin sa kanya. Without warning, sinugod ni Nikolas si Xavion, ang kanyang kamao ay sumalaksak sa panga ni Xavion ng isang matinding suntok. Nagulantang si Xavion, taken aback by the sudden assault, but he quickly regained his composure, his eyes narrowing in confusion and disbelief. "What the hell, Nikolas?" bulalas ni Xavion, rubbing his jaw where Nikolas's punch had landed. "What's gotten into you?" Nikolas glared at him, his fists clenched at his sides as he struggled to contain his anger. "Talagang sinamantala mo ang pagkakataon na matali si Rose sa isang responsibilidad para sa kagustuhan mong makapaghiganti. Huh, Xavion?" Nana