Chapter 52

[52]

Tristan's POV:

Humiwalay s'ya at naghabol ng hininga, nakapikit pa rin s'ya at nakaawang ang labi. Totoo ang sinabi ko tatanggapin ko pa rin s'ya hanggang kaya ko, hindi ko kaya na pati s'ya ay mawala sa akin. Niyakap ko nalang s'ya ang sikip ng dibdib ko, siniksik ko ang mukha ko sa leeg niya rinig ko ang buntong hininga. 

"Hanggang kailan ka aalis?" saad ko sa kanya, nakasiksik ang mukha sa leeg niya panaka nakang hinahalikan.

"Hindi ko alam." mahinang saad niya at hinaplos ang buhok ko. "Hindi ako sigurado." saad niya pa.

Naiintindihan ko naman walang problema sa'kin 'yun, madaming trabaho si cathalina. I can't risk it seeing her in this situation mas mabuti pang hindi ako maging selfish kaysa sa ganito na makita ko s'yang nahihirapan. Ayokong nahihirapan si cathalina, parang sinasakal ako ng paulit ulit hindi ko makakaya na s'ya ay magsawa sa kakulitan ko.