CLAIRE'S POV
Nasa kwarto na ako ngayon at oras na para matulog dahil graduation ko na bukas. But I just can't bring myself to sleep. I have to wake up early tomorrow. It's already midnight yet my eyes are still wide open and I'm in deep thought.I can't get those words out of my mind. Sigurado akong importante ang kung ano man ang ibig sabihin no'n. Malakas kasi ang pakiramdam ko na may dahilan ang paghingi ng tawad sa'kin ng mga estudyante. Though I know that it was all an act. Inaamin kong gusto kong dumating 'yong araw na hihingi rin sila ng kapatawaran, with all their heart but that seemed impossible."I don't care who you truly are, but I promise not to bother you anymore. So please, forgive me."Kanina pa gumugulo sa isip ko 'yon. Who really I am? Ano ba kasing ibig sabihin no'n? Do I have a secret identity that I'm not aware of? But why don't I know anything if it's about me? Alam kaya ito ni Mama? But if she knew, I'm sure she would tell me.Ngunit hindi rin naman malayong alam niya nga ang tungkol sa totoo kong pagkatao pero hindi niya lang sinasabi sa'kin? Pero hindi naman naglilihim sa'kin si Mama.This is crazy! Bakit naman nadamay pa si Mama rito? She doesn't even know what was happening to me at school. Kung ano man ang problema ko sa kanila, sa amin na lang 'yon dahil paniguradong wala namang kinalaman dito si Mama.Sumasakit na ang ulo ko, ayoko na ngang isipin 'yon. Ang mahalaga naman ay maayos na ang lahat. At least, I don't need to worry anymore about being bullied again.Pilit kong ipinipikit ang mga mata ko pero ayaw talagang matulog ng aking diwa. Ilang beses na rin akong papalit-palit ng pwesto at halos magpagulong-gulong na ako sa higaan. I tried to close my eyes again but I just couldn't sleep. Malalim pa akong napabuntong-hininga. Never mind.Bumangon na lang ako mula sa higaan at lumapit sa kabinet na nasa tabi ng kama ko. Binuksan ko 'yong drawer at kinuha ang isang bagay na pinakaiingatan ko saka naupo sa gilid ng kama.Pinagmasdan ko ang bagay na ito. It's a silver necklace that has my name 'Meyn' written on it which was made into a pendant. Matagal na rin noong huli kong nahawakan ang kwintas na ito. Nakatago lang kasi at hindi ko na napakikialaman."Eight years, eight years na ang nakalilipas ngunit hanggang ngayon ay hindi pa rin tayo muling nagkikita," saad ko sa kawalan. Baliw na yata ako para kausapin ang kwintas na ito.This necklace is from my best friend and I didn't just consider him a friend. He's also my first love, my childhood crush. Pero ngayon wala na akong nararamdaman sa kaniya. Siguro kung meron man, 'yon ay ang pagkasabik na makita siyang muli bilang isang matalik na kaibigan dahil walong taon na rin ang nakalipas noong huli kaming nagkita.I also gave him the same necklace but his pendant has 'Nart' written on it which I'm not sure if it's his real name or just his nickname. It's just that I used to call him that and he used to call me 'Meyn' which is only my second name. Nakatatawa lang na sa tagal naming naging magkaibigan ay hindi ko nalaman kung ano ang buo niyang pangalan at kahit siya ay hindi rin alam ang sa'kin.So how would we meet again if I don't know his full name? Perhaps, we already did but we just don't recognize each other. He might be one of the people I came across on the road.Kung ibabase naman sa kwintas na binigay ko sa kaniya, hindi ko rin siya kaagad makikilala. What if he's not wearing it like me? And among the billions of people, he may not be the only man with that name. Anyway, this necklace that we gave to each other was for goodbyes and I never knew the reason. I guess it's a goodbye that will surely never meet again.Maybe I'll just let destiny decide if we will meet again, only if it's our fate to meet each other. Ayos lang naman kahit hindi na at mananatili na lang siyang alaala sa akin.Pero iba pa rin kung magkikita kaming muli. Umaasa ako na darating ang panahon na mangyayari 'yon. Makita at makumusta ko lang siya ay sapat na. He became a part of my life after all."I kept this with me, I wonder if you do the same." Napabuntong-hininga na lang ako sa isiping 'yon bago ibinalik sa kabinet ang kwintas na hawak ko. Pagkatapos, humiga na akong muli at sinubukang ipikit ang aking mga mata para matulog.• • •Kinabukasan, napadilat ako nang marinig ang katok sa pinto ng kwarto ko. Napahikab pa ako at nag-unat ng kamay."Anak, hindi ka pa ba gising? You'll be late for your graduation." Napabalikwas na lang ako ng bangon nang marinig ang sinabi ni Mama sa labas ng pinto. Oo nga pala! Nakalimutan ko, graduation pala ngayon."Ma, bakit ngayon mo lang ako ginising!" nagrereklamo kong tanong. I darted at the wall clock and I still have thirty minutes to do my morning routine."Huwag ng maraming reklamo. Kumilos ka na, your breakfast is waiting for you," she replied.I immediately took the towel and entered the bathroom to take a shower which only took maybe fifteen minutes. Pagkatapos kong maligo ay kaagad akong nagsuot ng uniporme, nagsapatos, nagsuklay ng buhok at ang panghuli ay sinuot ko na ang eyeglasses ko. In exactly thirty minutes, I left the room and ate the breakfast that my mother prepared."Can you promise me na magiging masaya ka lang ngayon? Hindi magagalit, malulungkot o ano pa man," pakiusap ni Mama habang tinatalian ang buhok ko.Ano bang sinasabi niya? Malamang masaya dapat ako ngayon dahil graduation ko na. Idagdag mo pa na makaaalis na rin ako sa wakas sa paaralan na 'yon."Of course, Ma. Since it's my graduation!" I cheerfully responded.Matapos niyang talian ang buhok ko, inayos niya muna ang unipormeng suot ko at pinagmasdan ang buo kong hitsura. Para tuloy akong bata na kailangan pang inaayusan ng nanay niya."I think, you better change your uniform," she suggested. Mabilis akong umiling sa kaniya para tumanggi. "But look how big your uniform is. You're not even fat," she uttered with a frown. It's just big, not that very big."Please, Meyn, just this time," she begged while blinking her eyes. Goodness, she can be very childish sometimes."Fine." Pumayag na lang ako para hindi na siya mangulit pa. Saka anong oras na rin para makipagtalo pa ako sa kaniya."Okay, wait for me..." Kaagad siyang pumasok sa kwarto niya. When she returned, she was holding a pair of uniforms. She made me wear it and I can say that it's fine, just fitted for my body."See, you look pretty. Let's go, we're getting late." We immediately went outside and I was surprised when there was a black car parked in front of our house. It looks new and expensive."Get in." Nagtataka naman akong tumingin kay Mama. Is that her car? Since when did she own a car? "I'll tell you later, you're already late remember?" she reminded.Nagmadali na lang akong pumasok sa loob. I sat next to the driver's seat which was shortly followed by her and drove the car. What is this about? May kailangan ba akong malaman? I feel confused. Bakit bigla-bigla na lang siyang nagkaroon ng kotse?Mabilis kaming nakarating ng school na puro tanong ang nasa isip ko. Pero binalewala ko muna 'yon nang huminto na ang sasakyan. Naunang bumaba si Mama na kaagad ko namang sinundan.We went straight to the open field where the graduation will be held. After we got there, a remarkable arrangement of the whole place caught my sight. Chairs are stacked and there is an improvised stage with decorations.Sa tingin ko ay kompleto na ang mga estudyanteng nandito. Mga nasa kani-kanilang upuan na sila katabi ang kanilang mga magulang. Kami lang yata ang natatanging pa-importante pa ang dating kaya naman natahimik ang lahat at natuon ang atensyon sa amin. It's embarrassing, do they really have to look in my direction?Inanyayahan na ako ni Mama na maupo. Nasa harapan na lang ang bakanteng upuan kaya doon kami naupo. 'Di ko alam kung para sa amin talaga 'yon dahil binakante nila. After we sat down, a commotion shortly filled the surroundings and I even heard their different exchanges that I think were about me."That uniform suits her.""Dapat matagal na siyang nagsuot ng ganiyan.""Yeah, she looks pretty."Hindi ko alam kung matutuwa ba ako sa mga narinig ko. It's uncomfortable hearing their positive comments about me and I'm not used to it. I think I prefer being told the opposite.Mayamaya pa ay nagulat na lang ako at halos humiwalay ang tainga ko dahil sa pagsigaw at pagtili ng mga estudyante. What the—seriously, I think my eardrums are about to burst.Nang lingunin ko kung anong dahilan ng hiyawan nila, napangiti na lang ako. Drish is here but he's not alone, he got company. The one they ponder to be the prince and the one that all girls fantasize about has come, except for me. Because even though I like him, I never fantasized about him since I accepted the fact that I can only have a glimpse of him."Omg! Totoo ba 'tong nakikita ko?""My prince charming has arrived!""The four of them are stunning! God! I think I'm going to pass out!"They are even weirder than me. Ganiyan ba talaga sila kapag may nagsisilabasang mga gwapong nilalang? Well, Drish just arrived with three other men, maybe his friends. Hindi ko alam ang mga pangalan nila dahil wala naman akong balak malaman pa. All I know is that their family is also included in the ranking. They studied here but only show up once when there are important occasions at school like today.They are undeniably handsome and tall, with a fair skin color and a well-shaped body. Matatalino rin sila at may kaniya-kaniyang talento. A perfect gentleman that is almost everyone's ideal type.Sabay-sabay silang naglakad sa gitna papunta sa harapan habang patuloy pa rin sa pagtili ang karamihan. The rest of the students almost passed out when the four of them smiled and winked at them. What is this, a concert?Nang makarating sila sa harap, kaagad silang naupo malapit sa pwesto ko. Pero ngayon ko lang napansin na 'yon na lang pala ang bakanteng upuan. There are ten chairs per row which are divided into two to make an aisle."We meet again," a faint voice uttered beside me."It's because I study here," I blurted out. I turned to my right side and abruptly covered my mouth when I realized who it was."Oh my gosh..." bulong ko. It looks like I'm exaggerating but I didn't expect that Drish would sit by my side. My heart is racing, it's pounding like crazy.I suddenly turned to my left side when I heard a man's low laughter. Nakita ko naman ang isang kaibigan ni Drish na siyang tumawa. Nahihibang na ba siya?Wait, another friend of theirs is also next to them. So anong ibig sabihin nito? Pinaggigitnaan ako ng apat na lalaking ito? What the? So where is my mother? She was just next to me, I didn't even notice that she left. Where did she go?"You're funny and I found that cute," komento naman ng lalaking nasa kaliwa. I just looked away from him before I heard the four of them laughing at each other.I can't believe this! I'm right next to him and it's making my heart beat out of my chest. Gosh, I need to calm down.CLAIRE'S POVLumipas ang ilang minuto pero hindi pa rin nagsisimula ang graduation ceremony. May balak pa ba silang magsimula? Sabihin lang nila kung wala nang makaalis na ako rito.Para na akong naistatwa sa kinauupuan ko dahil ni gumalaw ay hindi ko magawa. Hindi ako tumitingin sa magkabilaang tabi ko. Kinakabahan ako dahil kapag lumingon ako sa gilid, mahuli niya akong nakatingin sa kaniya.Tumatalon sa tuwa ang puso ko habang hindi naman mapakali ang isip ko. Hindi ako komportableng katabi siya. Wala akong problema sa tatlo niyang kaibigan, tanging sa kaniya lang talaga ako naiilang. Maybe it's because I'm conscious of his presence but I shouldn't be like this. "Nga pala, my name is Clyde, Clyde Parker." Napalingon ako sa nagsalita sa kaliwang tabi ko na siyang nagpakilala bago inabot sa'kin ang kamay niya para makipagkamay. Nagdalawang-isip pa ako kung aabutin ko 'yon pero sa huli ay nakipagkamay rin ako sa kaniya."Ako naman si Claire Gomez," pagpapakilala ko naman dito."I know
CLAIRE'S POVHindi ko alam kung saang lugar ako dinala ng mga paa ko. Nawala na sa isip ko dahil paulit-ulit na umiikot sa utak ko ang mga nalaman ko. My mind is a mess right now, I don't know what's what anymore.Tumingin ako sa paligid at napansing nasa parke ako ngayon. Tahimik ang lugar at ni isa ay walang tao rito kundi ako lang. Hindi na siguro ginagamit ang bakanteng lote na ito. Naglakad ako papunta sa isang batong upuan at naupo roon. Ngayon ko lang naramdaman ang pagod dahil sa kanina pa ako naglalakad.Napatingin ako sa itaas, magdidilim na rin. Bakit ba ang bilis-bilis ng oras? Ayoko pang umuwi, ayoko pang makita si Mama. Hindi pa sapat ang oras na ito para pagaanin ang loob ko. Mas gugustuhin ko pa sigurong 'wag na lang munang umuwi.Hindi ko lubos maisip na sa loob ng labing walong taon, nagawang itago ni Mama ang katotohanang 'yon. Tanggap ko na ang buhay na meron ako ngayon. 'Yong hindi mayaman at hindi rin naman mahirap, sakto lang. Just being with my loved ones is eno
CLAIRE'S POV"Lumayo ka sa'kin!" Sa sobrang inis ko ay tinapakan ko nang napakalakas ang kaliwang paa niya dahilan para mapalayo siya sa'kin at ininda ang sakit no'n.Nagtatatalon siya sa sakit habang nakahawak sa paa nitong tinapakan ko. Sinipa ko naman ang lalaki sa kanan ko at buong puwersang hinila ang dalawa kong kamay mula sa kanila. I have no choice but to do this. How can they act indecently?Kaagad akong lumapit sa isang humawak sa'kin at sinuntok ito sa mukha. Mabilis ko pa siyang sinipa sa tiyan kaya natumba siya at hindi kaagad nakatayo. While the other guy who grabbed me tried to attack me from the back, I caught his arm and immediately twisted it as I faced him. "Fuck! Bitiwan mo ako!" sigaw nito sa'kin. Sa halip na sumunod sa kaniya, pinilipit ko pa lalo ang braso niya dahilan para mapasigaw siyang muli. Why would I listen to him? "At bakit kita bibitiwan? Ilang beses kong sinabing bitiwan niyo ako kanina, sinunod niyo ba?" tanong ko naman sa kaniya saka ngumisi.Nagka
CLAIRE'S POV Dalawang araw na ang lumipas nang malaman ko ang lahat. Ang katotohanang inilihim sa 'kin ng sobrang tagal. Nasabi sa 'kin ni Mama na matagal na n'yang alam ang mga nangyayari sa 'kin sa school. Kaya pala gano'n nalang ang inaakto n'ya kada umagang papasok ako. Tama nga ang iniisip ko na alam na n'ya talaga noong time na 'yon. Hayst. Hindi ko alam kung anong dapat kong maramdaman. Halo-halo ang nararamdaman ko ngayon. Hindi ko alam kung magagalit ba ako o matutuwa. Pero ngayon nalulungkot ako sa iba kong nalaman. Nalulungkot ako sa katotohanan na dahil sa 'kin nawala si Papa. Nawala ang itinuturing kong ama, sinisisi ko ang sarili ko dahil do'n. Pero tulad ng sinabi ni Mama, wala akong kasalanan sa nangyari. Gayunpaman, hindi ko matatanggap na nawala si Papa dahil sa mga taong gustong pumatay sa 'kin. Kaya ngayon nagagalit ako sa mga taong 'yon, sisiguraduhin kong pagbabayaran nila ang gin
CLAIRE'S POV Nagising ako sa sinag ng araw na nagmumula sa labas ng bintana ng kwarto ko. Nag-unat pa ako ng katawan bago bumangon. Panibagong araw na naman ang lilipas. Ang bilis talaga ng panahon. Linggo na ngayon at 'di ako sigurado na baka sa susunod na mga araw ay may sumundo na sa akin dito. Ayokong iwan si Mama na mag-isa. Pag-umalis ako, wala na s'yang kasama rito sa bahay. Pero kailangan kong pumasok at 'yon din naman ang gustong mangyari ni Mama. Kaso hindi ko maalis ang pangamba ko na baka pag-umalis ako ay bigla nalang dumating ang mga taong naghahanap sa 'kin. At kapag nangyari 'yon, mapapahamak si Mama. Saka kinakabahan ako sa paaralang papasukan ko ngayon. Hindi ko alam kung ano ang naghihintay sa 'kin na pwedeng mangyari. Pangalan palang ng school na 'yon, alam mo na kaagad kung anong meron. Gangster Academy, malamang may
CLAIRE'S POV Dumating kami sa cemetery mag-aalas diyes na ng umaga. Kaagad na ginarahe ni Mama 'yong kotse pagkatapos sabay na kaming bumaba. Habang hawak ang flower vase, nagsimula na kaming maglakad papunta sa lugar kung nasaan ang puntod ni Papa. Nang makarating kami roon, kaagad ko munang inilapag sa isang tabi ang bulaklak na dala ko bago lumuhod sa tapat ng lapida n'ya. Gano'n din naman ang ginawa ni Mama. Inalis ko ang mga tuyong dahon sa ibabaw ng lapida na nanggaling sa isang punong katabi lang namin. Maganda ang sikat ng araw at para lang kaming magpi-picnic ngayon. Napatingin ako kay Mama nang may ibinigay siya sa 'kin na puting kandila. Sinindihan ko 'yon at inilagay sa tabi ng lapida n'ya kung saan mayroong candle holder. Pagkatapos, inilagay ko na 'yong flower vase sa ibabaw naman ng lapida. "Nandito na ulit kami, Hon. Pasensya ka na kung ngayon nalang ulit ka
CLAIRE'S POV Nakahanda na ang mga gamit na dadalhin ko dahil ngayon na ang araw nang pag-alis ko, ang araw na may susundo sa 'kin. Nasa isang maleta lang lahat ng gamit na dadalhin ko dahil sabi ni Mama ay may mga pinalagay na raw s'yang mga susuotin ko ro'n sa kwartong tutuluyan ko. Para tuloy akong aalis ng bansa nito. Pero hindi ko pa naman alam kung saan naroroon ang paaralang 'yon. Sabi lang ni Mama, malayo raw 'yon kaya mahihirapan kaming makita ang isa't isa. Inaantok pa ako, ang aga-aga pa kasi ay pinaghanda na 'ko kaagad ni Mama para raw pagdumating 'yong sundo ko, handa na 'ko. Parang minamadali pa n'ya ang pag-alis ko e. Kaya ngayon, handang-handa na ang dating ko. Tapos narin akong kumain at ngayon nakaupo na 'ko dito sa sala. Hinihintay nalang na dumating 'yong susundo sa 'kin. Out of a sudden, bigla ko nalang naalala 'yong sinabi ni Lola kaha
CLAIRE'S POV Lumipas ang ilang oras pa ng biyahe at hindi nagtagal ay nakarating din kami sa bahay ni Mommy. Pumasok ang kotseng sinasakyan ko sa puting gate na may nagbukas pang dalawang lalaki. Malaki 'yong gate na pwedeng daanan ng dalawang sasakyan nang magkasabay. Maya-maya pa ay naramdaman ko nalang na huminto na 'yong kotse dahil nakapagpark na pala si Manong. Bababa na sana ako nang pigilan ako ni Manong. Nauna s'yang bumaba at pinagbuksan ako ng pinto kaya nagpasalamat naman ako. Pagkalabas ko ng sasakyan, napanganga nalang ako nang bumungad sa 'kin ang napakagandang bahay—este mansyon na pala. Ang ganda grabe, tutulo na yata ang laway ko rito. Kahit kailan ay hindi pumasok sa isip ko na makakakita ako ng ganitong kalaking tirahan o mansyon, tapos ngayon makakapasok pa ako sa loob. Maganda rin ang buong paligid. Merong malaking fountain sa gitna na sobrang linaw ng tubig habang pinalilibutan naman ng ibat-ibang
CLAIRE'S POV"You ready?" tanong ni Daddy bago malawak na ngumiti. Mr. Gonzales, his secretary took my luggage and put it inside the car's compartment. Inanyayahan na rin niya akong sumakay ng kotse at kaagad na tinabihan sa back seat. Nang makaupo sa driver's seat ang secretary niya ay pinaandar na nito ang sasakyan paalis ng bahay. "Are we going straight to the airport, Mr. Wilk?" magalang na tanong ni Mr. Gonzales na tumingin pa sa rear-view mirror. "Yes, that's right," pagsangayon naman ni Daddy sa tabi ko saka bumaling sa'kin ng tingin. "Did you tell your mom that I'm coming back?" he questioned.Kunot-noo akong umiling. "I thought that was supposed to be a secret?" Tumango siya bago natatawang tumingin sa harapan. Napailing na lang ako saka ngumiti. It's been three years since I lived with Dad in the States and just a heartbeat, time went by so fast. I already finished my studies in management and administration a week ago. My stay here feels like an emotional roller-coaster
XIAN'S POVAfter the attack at the parking lot, I accompanied Claire back to the hospital. I lied to her when I said I'm going back to the academy. It was just an excuse. The truth is, I recognized the pin badge that I got from Tita Mathezon. Those men who attacked us were wearing the same pin badge and it reminded me of when I saw it before. I drove back to my family's house and immediately entered when I arrived. Yumukod sa'kin ang mga katulong sa bahay nang makita ako. "Xian, you're here..." salubong sa'kin ni Mrs. Santos, she's in her late forties and the head housekeeper of the house. "Where's my father?" bungad kong tanong sa kaniya. My father has been living here alone since I and my mother stayed abroad apart from him. Matagal-tagal na rin noong huli kong pagbisita rito. "He's not home, he said he won't be going back for a while. Do you want me to inform him that you're here?" aniya na mabilis kong tinanggihan. "Hindi rin ako magtatagal," maikli kong sagot bago siya nilagp
CLAIRE'S POVHindi ko na siya nagawang pigilan nang lumabas siya ng sasakyan at harapin ang mga lalaking 'yon. Mahigit lima ang mga ito at ang iba sa kanila ay may kalakihan pa ang katawan. Xian tried to talk to them and shortly after I saw his smirk, all those guys started coming at him. Isa-isa silang sumusugod kay Xian at inatake siya ng suntok. They seem to be unarmed but they're strong and look well-trained in fighting. Hindi ko inaalis ang paningin ko kay Xian na patuloy lang sa ginagawa n'yang pakikipaglaban. Nagagawa nitong mapatumba ang ilan sa kanila pero muli silang nakababangon. His movements were fast and attentive so the enemy couldn't land a single blow at him. I know Xian is good at this but he will lose if they come at him at the same time.Hindi nagtagal ay nagawa niyang mapatumba lahat ng lalaking ito. I thought it ended but they immediately got back on their feet like nothing happened. Nangamba ako dahil sa sitwasyon ni Xian. He's catching his breath, I'm afraid
CLAIRE'S POV I still remember the day when my foster father died because of me. 29th of August, this day of the year has now come, his death anniversary. Nag-iwan ako ng note sa ibabaw ng bedside table bago tahimik na nilisan ang silid ni Mama habang natutulog pa si Mommy. Hindi ko na siya hinintay na magising dahil siguradong hindi niya ako papayagang umalis ng mag-isa. A beam of sunlight touches my face as I exit the hospital. It's still early in the morning. I called a taxi and told the location after I got inside the back seat. Kaagad namang nagmaneho paalis ang taxi driver habang kalmado akong bumaling ng tingin sa bintana ng sasakyan. Xian said he will be back this afternoon when he left last night. He told me that he's staying at his own residence in their family's hotel. He probably stayed there alone. I felt embarrassed after I misunderstood him yesterday. It's funny how we said sorry to each other after a small misunderstanding. Ilang sandali pa, napansin kong huminto
XIAN'S POVI headed directly to the headmaster's office after I found that Claire was gone from her room. Where did that woman think of going with that weak body? That stupid. "Where is she?" bungad kong tanong kay Lolo Edgar nang makapasok ako sa opisina nito. Sa unang pagkakataon, nakita ko siyang bumuntong-hininga at mapanglaw ang mga mata na tumingin sa'kin. "She's too stubborn so I let her go." He stood up and faced the window. "That's why I need you to look after her and also..." He interlocked his fingers behind his back before turning around. "I want you to do something for me in secret," he requested. Unti-unti siyang naglakad pabalik sa kaniyang lamesa at may kung anong bagay na kinuha sa drawer nito. I stared at a picture and a phone when he placed it on the table. He moved the photo toward me. It's a photograph of an old warehouse. "I ordered to burn down this warehouse six years ago. That's where all the illegal weapons were stored, it was an illegal activity committe
CLAIRE'S POVI was looking in a daze, my eyes locked directly in my grandfather's direction. He's currently talking to someone over the telephone.Mahigit isang araw akong nawalan ng malay. Nang magising ako kanina lang mula sa hospital ng akademya, nagmadali ako para pumunta sa opisina ni Lolo. He promised to let me go and visit my mother once the duel is done. He refused at first since my body is still recovering but I insisted that I must go right away.Hindi pa alam nina Elaine na nagising na ako. Hindi ko rin alam kung nasaan sila ngayon, kahit si Xian ay hindi ko nakita nang magising ako. Pero mas mabuti na 'yon dahil wala akong balak na magpaalam pa sa kanila.Nabalik ako sa huwisyo nang maibaba ni Lolo ang telepono bago bumaling sa'kin ng tingin. He just called someone who would escort me outside the academy."May naghihintay na sa'yo sa tapat ng entrance gate ng academy. I'll give you two weeks to be with your mother and after that, you have to come back here. I will send som
CLAIRE'S POVDinig ko hanggang sa loob ng waiting room ang malakas at sabay-sabay na sigawan ng mga estudyante mula sa academy's arena. Ngayong araw na gaganapin ang labanan sa pagitan naming apat.Five days have passed since I learned about my mother's accident. Supposedly, the duel should be held two days after that but Lolo gave me time to fully recover. My body is fine but my mind keeps straying, I've been restless these past few days because of too much concern.Nababahala tuloy ako sa magaganap na laban ilang sandali lang mula ngayon. Unang maghaharap sina Elaine at Rachelle bago ako at si Abby. Kaya naman nakahanda na ang lahat para sa matinding pagtutuos naming apat.Kasalukuyan akong mag-isa sa loob ng waiting room ng arena dahil ayoko pang lumabas at magpakita sa maraming estudyante. Meron namang monitor sa loob ng silid. Nakikita ko mula roon ang mga nagaganap sa labas. Maraming estudyante ang nasa kaniya-kaniya nilang upuan para manood. Pati ang mga grupo at mga miyembro
CLAIRE'S POVBumitaw siya sa pagkakayakap at naupo sa tabi ko. Nangungusap ang kaniyang mga mata na diretsong tumitig sa'kin habang marahang hinaplos ang aking mukha. At kahit hindi niya sabihin, alam kong talagang labis siyang nag-alala para sa'kin. Pero sa kabila no'n ay hindi ko rin maiwasang mag-alala because of his circumstance. It made me happy to see him but he's not supposed to be here. What if he suddenly experiences an anxiety attack? I held his hand away from my cheek and looked at him with a worried face. "You... You shouldn't be here, Xian. Paano kung-" he cut me off using his index finger."I'm fine. I don't know why but maybe I overcame my fear because of you..." He moved his face closer to mine and whispered, "You're the only one I could think of right now..." Nag-init ang pisngi ko sa sinabi niya at ilang beses pa akong kumurap ng mata. Ano bang sinasabi niya? That doesn't make any sense to me, is he serious?I wrinkled my forehead when I heard his soft laughter. Ni
CLAIRE'S POV Nang makapasok sa loob ng ikalimang kwarto ay may namataan kaming isang pigura ng babae. Nakatalikod ito sa amin habang magkalakip ang dalawang kamay sa likod. "Congratulations on reaching this level..." Unti-unti itong humarap sa amin. She seems like in her late twenties. Nakatali ang kaniyang buhok at nakasuot ng itim na pants at leather jacket. "I'm the holder of the key, kailangan niyo lang makuha ang laso sa aking braso para manalo. But if I injured your target mark, you lose..." mahaba niya pang pahayag sa marahang boses bago ngumisi. Kulay puting laso ang nakatali sa kaniyang kanang braso. We can't underestimate her, she might be a good fighter that my grandfather has chosen to be part of this tournament."What are you waiting for? Let the game begin..." nangingising usal niya bago naglabas ng punyal sa dalawa niyang kamay. Kaagad kaming naalerto ni Elaine at inihanda ang aming sarili. Hindi nagtagal ay mabilis niya kaming sinugod. Napahigpit ang pagkakahawak