Chapter 5: Stranger Before Danger

CLAIRE'S POV

Hindi ko alam kung saang lugar ako dinala ng mga paa ko. Nawala na sa isip ko dahil paulit-ulit na umiikot sa utak ko ang mga nalaman ko. My mind is a mess right now, I don't know what's what anymore.

Tumingin ako sa paligid at napansing nasa parke ako ngayon. Tahimik ang lugar at ni isa ay walang tao rito kundi ako lang. Hindi na siguro ginagamit ang bakanteng lote na ito. Naglakad ako papunta sa isang batong upuan at naupo roon. Ngayon ko lang naramdaman ang pagod dahil sa kanina pa ako naglalakad.

Napatingin ako sa itaas, magdidilim na rin. Bakit ba ang bilis-bilis ng oras? Ayoko pang umuwi, ayoko pang makita si Mama. Hindi pa sapat ang oras na ito para pagaanin ang loob ko. Mas gugustuhin ko pa sigurong 'wag na lang munang umuwi.

Hindi ko lubos maisip na sa loob ng labing walong taon, nagawang itago ni Mama ang katotohanang 'yon. Tanggap ko na ang buhay na meron ako ngayon. 'Yong hindi mayaman at hindi rin naman mahirap, sakto lang. Just being with my loved ones is enough and I have nothing I could wish for more than that.

Pero kung tutuusin, wala rin namang masama kung mayaman nga kami. But it changes many things in my life that I got used to and even turned into something I didn't wish for. Nang dahil sa katotohanang 'yon, nagbago ang turing sa'kin ng mga estudyante. At ngayong nasa rank ng mayayaman sa bansa ang magulang ko, pati ako ay dapat na igalang ng lahat. Ayokong mangyari 'yon dahil hindi ko tanggap na irerespeto lang ako ng iba dahil sa anak ako ng mayaman at hindi dahil sa totoong ako.

But that's the fact that I have to accept and I can't escape it no matter how many times I run away. Mahal ko ang magulang ko at hindi ko kayang mawala siya sa'kin pero hindi ko rin kaya na nagsisinungaling siya sa'kin dahil nga sa mahal ko siya.

She must have her reason, that might be a white lie but I didn't know that being lied to by someone important to me is more painful than I could imagine. I should let her explain everything, and maybe I will understand why she had to do that.

"Miss, ang lalim naman yata ng... problema mo?" Nagulat na lang ako sa nagsalita at nakita ang tatlong mamang nasa harapan ko na pala. Mga lasing sila at may hawak pang bote ng alak 'yong nasa gitna na siyang nagsalita. Where did they come from?

"Gusto mong pagaanin natin 'yang problema mo?" tanong ng nasa kanang mama habang sinisinok pa. Nabigla pa ako nang ipatong niya sa balikat ko ang kamay nito kaya kaagad kong inalis 'yon at napatayo na lang sa kinauupuan ko.

"Wag ka ng pakipot, Miss. May gagawin tayong maganda," singit pa ng nasa kaliwa na hindi masyadong lasing dahil nakapagsasalita pa ito nang diretso. Napaatras ako nang humakbang sila palapit sa'kin.

"Lumayo kayo! Anong kailangan niyo sa'kin?" usal ko namang tanong sa kanila. Panira naman sila ng moment, nagmumukmok akong mag-isa rito tapos bigla silang lilitaw. Hindi ko tuloy maiwasang pangunahan ng kaba.

"Alam mo kasi, kaming mga lasinggero, marami kaming problema. Kaya nga dinaraan na lang namin sa alak e, nang makalimutan naman namin pansamantala. 'Yong tipong wala ka nang mahanap na solusyon kaya naisip mong lumapit na lang sa alak." Natahimik ako sa sinabi niya. Kahit papaano ay nasa katinuan pa naman siya para sabihin ang mga salitang 'yon.

Ang mga tao, madalas naglalasing kapag may problema. It's because it will temporarily relieve their pain and distress, to cry it out or forget those unpleasant memories. Pero tama bang idaan na lang sa alak ang problema? It's probably the only way for a person who didn't try to find the answer to their problems.

"Pero manong, kailangan niyo ng lakas ng loob. Hindi po ba dapat gumagawa kayo ng paraan kung ano man ang problema niyo? Hindi 'yong sumusuko kayo kaagad," I frankly said. It's true but I think for some, that's not an easy thing to do.

"Alam mo, ang unfair naman kasi ng buhay," pagsasalita ni manong na nasa kanan. Napaatras pa ako nang lumapit siya pero mauupo lang pala, hanggang sa naupo na silang tatlo sa upuang nasa harap ko.

Marahan naman akong naupo sa tabi nila. Tiningnan ko sila isa-isa na ngayon ay nakatulala na sa kawalan habang si manong na nasa gitna ay tungga-tungga 'yong boteng hawak nito. Wala pala akong karapatan para magdrama ngayon. Halata naman sa mga hitsura nila na mas malalim pa ang kanilang problema kaysa sa'kin.

"Bakit 'yong iba, nagpapakasaya't nagpapakasarap sa kanilang mga yaman habang kami rito'y nagpapakahirap pang magtrabaho para lang may makain at mapakain sa sariling pamilya?" dagdag ni manong na nagsalita kanina.

May kurot sa puso akong napaisip. Marami ang naghihirap sa pagtatrabaho at nagugutom dahil walang perang pambili ng makakain nila. Habang ang ibang mga mayayaman ay nagpapakasasa sa kanilang mga kayamanan na hindi man lang maisipang tulungan ang ibang tao.

I guess it's really unfair, it's a sad reality. Hindi lang talaga pare-pareho ang katayuan ng bawat isa sa buhay. Talagang may mayaman, may mahirap at may nagpapakasaya habang may nagpapakahirap. Pero bilog ang mundo, it won't forever stay the way things are in the present.

"Sana dumating 'yong araw na matulungan naman tayo ng ibang mayayamang pamilya..."

"Halos ang pamilyang Wilk at Sciff lang naman kasi ang nakagagawang tumulong sa atin na siyang nangunguna sa pinakamayamang tao sa buong bansa."

"Wala akong pakialam kung tumulong sila o hindi. Basta, kinamumuhian ko silang mga mayayaman! At kahit kailan hindi ko kailangan ng tulong nila. Mas pipiliin ko pang mamatay na lang!"

Tumagos sa puso ko ang kanilang mga hinanaing. Hindi ko inaasahang sa oras na ito ay makatatagpo ako ng katulad nila na siyang naglabas ng kani-kanilang saloobin.

Kinamumuhian at hinahangad na matulungan pa sila ng mga mayayaman. Paano pa kaya kung malaman nilang isa ang pamilya ko sa mga taong 'yon? Napabuntong-hininga na lang ako. I don't even know what to say, does it even concern me?

Mayamaya pa ay naramdaman kong tumayo na sila at humarap sa akin. "Sorry kanina, Miss. Mauna na kami, pwede mo nang ipagpatuloy ang ginagawa mo kanina. Alam kong may problema ka rin, tutal nalaman mo ang problema namin, pwede bang sabihin mo ang sa'yo?" marahang sambit ni manong na nasa kaliwa.

Napayuko na lang ako at sandaling natahimik. I don't know if it's okay to tell this to them, but maybe it's better to say it to strangers since we won't see each other again.

"Isang mahalagang tao po kasi sa'kin ang itinago ang katotohanan sa loob ng labing walong taon at tanging ngayon ko lang nalaman," pagkukwento ko sa kanila. Nakatatawa lang na sila pa ang nakakausap ko ngayon, hindi naman pala sila mga masasamang tao.

"Ganoon ba, mabuti siguro kung mapapatawad mo siya kaagad dahil mahalaga siya sa'yo. At kung ano man ang itinago niya na umabot pa ng ganoon katagal, malay mo para naman siguro 'yon sa kabutihan mo. Kaya mas mabuting 'wag mo nang patagalin pa ang inyong problema. Ang mahalaga nalaman mo na, hindi ba?"

Tumango ako sa kaniya at ngumiti. Tama naman ang mga sinabi niya. Maybe I'm just waiting to hear those words from someone so that I can have the courage to face her.

"Siya sige, mauna na kami. Mabuting mauwi ka na ineng baka lapitan ka na naman ng lasing diyan," sinisinok pa ring wika ni manong na may dalang bote.

"Ah opo, kaya ko naman ang sarili ko. Mag-iingat po kayo," sabi ko naman sa magalang na boses.

"Oh, halika na pare! Lasing ka na e." Naglakad na sila paalis habang inaakay nila si manong na patumba-tumba na.

"Tanga, hindi pa ako lasing! Ikaw ang lasing!"

"Bubungangaan na naman tayo ni misis nito."

"Sino ba kasing nag-aya sa ating uminom ha? Ikaw ba?"

"Hindi ako, ikaw kaya 'yon! Tingnan mo ang dami mong nainom..."

Pinagmasdan ko pa sila paalis hanggang sa tuluyan na silang makalayo. Napangiti na lang ako sa sarili ko, ang iingay nila. I'm glad that despite their circumstances, they still chose to be good people and I hope they won't ever lose their way.

Kinuha ko sa bulsa ng skirt ko ang aking telepono nang maramdaman kong nag-vibrate 'yon. Kanina pa ito nagba-vibrate kaya paniguradong marami na akong natanggap na mensahe galing kay Mama.

Binuksan ko 'yon at nakita ang notification. 20 messages and 15 missed calls na galing lahat kay Mama. Pinindot ko ang isang mensahe niya at binasa 'yon.

From: Mama

Meyn, please go home. Let me explaine and tell you everything. Please, I'm so worried about you.

Tiningnan ko pa ang iba nitong mensahe at halos lahat ganoon ang nakasulat. Gabi na, kailangan ko na rin sigurong umuwi at kausapin siya. Nagpadala ako sa nararamdaman ko kanina, pinag-aalala ko pa tuloy siya.

Naglakad na ako paalis ng parke at napahinto na lang nang maalala kong hindi ko nga pala alam kung nasaan na ako napunta. Nasa gilid na ako ng kalsada, wala namang masyadong dumadaang sasakyan dito at wala ring masyadong napapadpad na tao. Mga ilaw lang sa poste ang nagbibigay ng liwanag sa daan. I think I'm the one who lost my way.

Naglakad na lang ulit ako kung saan naalala kong dinaanan ko. Pero napahinto ako nang may naramdaman akong parang sumusunod sa'kin. This feels creepy but maybe I'm just being nervous for nothing. Tumingin ako sa likuran ko pero wala naman akong nakita kaya nagpatuloy na lang ulit ako sa paglalakad.

"Where are you going?" Napahinto na naman ako sa paglalakad at dahan-dahan pang lumingon sa aking likuran.

This time, someone is really following me but at least it's not a ghost. Apat na lalaki ang nasa harapan ko ngayon, they seem to be my age. I can't deny that they're good-looking but their earrings and black outfit made them look like a bad guy. They kinda look like gangsters.

"Are you lost?" Tanong ng nasa gitna na mukhang leader nila. He looks dangerous for a man who got an attractive appearance, his voice creeps me out.

"Wanna join us?" tanong nitong muli. Sino naman ang sasama sa kanila sa ganitong oras at sitwasyon? Hindi naman ako nahihibang para sumangayon sa kaniya.

"N-No, thanks. Hindi ko kailangan ng tulong niyo," lakas loob kong sagot sa kaniya. I'm not afraid, but this is my first time encountering people like them. I don't want to be in trouble but if I have to fight, then I will.

Ngumisi ang pinuno nila na ginaya naman ng kaniyang mga kasama. Nagulat pa ako nang bigla nila akong lapitan at hawakan ng dalawang lalaki sa magkabilaang braso.

Mabilis akong nagpumiglas. "B-Bitiwan niyo ko! Tulong!" paghuhumiyaw ko pero nagsitawanan lang sila. Bakit pa ba ako humihingi ng tulong kung wala namang makaririnig sa'kin. Ni isang tao walang dumadaan dito, malas ko lang dahil katulad lang yata nila ang napapadpad.

"Anong gusto mo? Sasama ka sa amin o dito na lang? Anything will do," muling tanong ng leader nila.

Hinihila ko ang braso ko sa dalawang mokong na lalaking ito pero ang higpit ng pagkakahawak nila sa'kin. "Ano bang sinasabi mo?! Bitiwan niyo sabi ako!" naiinis ko nang sigaw sa kanila.

"Pipili ka lang naman sa sinabi ko," he said mischievously. Matalim ko itong tinitigan dahil sa nakayayamot niyang pagngisi.

"Go to hell!" I cursed. "Let me go or else..." Sandali akong napahinto at tiningnan isa-isa ang mga kasama niya. Ang sakit na ng braso ko, they're grabbing my arms too hard as if it's going to rip off of my body at any time.

"Or else? May magagawa ka ba?" nang-aasar niyang tanong. Or else? Ano nga bang magagawa ko na hindi makawala sa kanila? But l surely won't forgive them once I'm free. They're pissing me off.

"Tutal ayaw mong pumili, dito na lang tayo." I didn't follow what he meant until he got closer and leaned forward. He touched my face with that dirty hand of his and gave off a lustful gaze.

Naiiwas ko pa ang mukha ko nang ilapit niya ang kaniyang mukha sa'kin. Pero nanghina ang mga tuhod ko nang maramdaman ang labi niya na marahang dumikit sa aking leeg. No, I can't be weak at this moment, or else I might really end up getting raped by this bastard.

I can't believe I actually got into this situation. This is... disgusting! It's giving me goosebumps. I can't let them take advantage of me!