Chapter 4: Run Away, Claire

CLAIRE'S POV

Lumipas ang ilang minuto pero hindi pa rin nagsisimula ang graduation ceremony. May balak pa ba silang magsimula? Sabihin lang nila kung wala nang makaalis na ako rito.

Para na akong naistatwa sa kinauupuan ko dahil ni gumalaw ay hindi ko magawa. Hindi ako tumitingin sa magkabilaang tabi ko. Kinakabahan ako dahil kapag lumingon ako sa gilid, mahuli niya akong nakatingin sa kaniya.

Tumatalon sa tuwa ang puso ko habang hindi naman mapakali ang isip ko. Hindi ako komportableng katabi siya. Wala akong problema sa tatlo niyang kaibigan, tanging sa kaniya lang talaga ako naiilang. Maybe it's because I'm conscious of his presence but I shouldn't be like this.

"Nga pala, my name is Clyde, Clyde Parker." Napalingon ako sa nagsalita sa kaliwang tabi ko na siyang nagpakilala bago inabot sa'kin ang kamay niya para makipagkamay. Nagdalawang-isip pa ako kung aabutin ko 'yon pero sa huli ay nakipagkamay rin ako sa kaniya.

"Ako naman si Claire Gomez," pagpapakilala ko naman dito.

"I know." Nagtaka ako sa sinabi niya. Alam niya na ang pangalan ko? I don't remember introducing myself just to anyone. I'm not even that friendly or approachable, to begin with.

"Paano mo naman nalaman?" tanong ko na nginisian niya pa at muling tumawa. Nagsalubong ang dalawa kong kilay at seryoso siyang tinitigan.

"Easy there, it's written on your uniform." Tumingin naman ako sa suot kong uniporme at may nakalagay nga na name tag sa kanan nito. Napipilitan na lang akong ngumiti saka umiwas ng tingin.

"You already know my name right?" Nabaling ang atensyon ko sa kaniya at doon bigla na naman nagtama ang paningin namin. He's putting on that gentle smile that almost melts my heart. I felt nervous at the same time, I couldn't look at his gaze any longer.

"Ahm, O-Oo," nauutal kong sagot sa kaniya. Kaya ayaw ko siyang kausapin kasi hindi ko mapigilang mautal sa harapan niya. It's embarrassing.

"As expected," sabi niya. Sino ba kasing hindi makaaalam ng pangalan niya? Isa lang naman siya sa may pamilya na pinakamayayaman sa bansa at ang taong hinahangaan ko.

Paanong hindi ko malalaman ang pangalan niya kung halos dalawang taon na simula noong nagkagusto ako sa kaniya. I almost couldn't get my eyes off of him every time I saw him from afar. Pero hindi kailanman pumasok sa isip ko na lapitan siya dahil hanggang tingin lang talaga ako. Hindi lang naman kasi ako ang may gusto sa kaniya dahil lahat ay humahanga sa kaniya. At kahit baliktarin pa ang mundo, hindi kami talo'. Kumbaga siya ang langit, ako naman ang lupa.

"Hey, cutie girl! Kenzo Nementer is my name..." pagpapakilala naman ng katabi ni Clyde na kinindatan pa ako. Sa oras na 'yon ay biglang nagtilian ang mga babaeng nakakita sa pagkindat niya. Pati yata ang mga nanay nilang bata pa ang hitsura ay nakikitili na rin. Napipilitan na lang akong ngumiti sa kaniya.

"And his name is Loyd Webler," sabi ni Kenzo na itinuro 'yong lalaking katabi ni Drish. Kumaway siya sa'kin saka ngumiti, hindi ko maitatangging ang cute niya tingnan lalo na't may dimple pa siya. Ngumiti ako sabay kumaway pabalik ngunit kaagad ko ring naibaba nang mapansin ang matatalim na titig ng mga estudyante sa'kin.

"Ang swerte niya 'no?" narinig kong sabi ng isa kong kaklase. Malapit lang sila sa pwesto ko kaya naririnig ko ang mga sinasabi nila. Swerte na ba kaagad ang makausap ang apat na lalaking ito? Well, I can't deny it since they're famous.

"Kairita, gusto ko siyang sabunutan pero hindi ko na naman pwedeng gawin!" Hindi na ako naapektuhan sa narinig kong 'yon. It's better to express how they really feel than to act like they really respected me.

Tumingin ako sa pwesto nina Chelsyn but they are just staying still from their seats. Napaiwas pa siya ng tingin nang magtama ang aming mga mata. She's really trying hard to avoid me.

"I'm glad that you're now okay with them," biglang imik ni Drish. Nakalimutan ko yatang katabi ko pa siya ngayon. Alam niyang hindi kami maayos noon? But we're still not okay until now. That doesn't matter though.

"Thank you," mahina kong sambit. Wait, nasabi ko ba 'yon ng diretso? Hindi yata ako nautal.

Mayamaya pa ay may bigla nang nagsalita sa mikropono na nasa stage kaya natahimik ang lahat at natuon sa kaniya ang atensyon. Nandoon si Mrs. Daris na siyang principal nitong Keighley University.

"Today is the day that you're all waiting for. And after this, all of you will be going to a different school for college. I congratulate everyone on your new journey in life and I hope for your success. Keep soaring high, students!"

Marami pa siyang sinabi at kung ano-ano pa. Tulad ng pagpapasalamat niya sa mga estudyante lalo na sa apat na lalaking katabi ko ngayon dahil ang Keighley University raw kasi ang napili nilang pasukan. Sa pagkakaalam ko kasi ay may iba pang school na mas sikat at maraming mayayaman ang nag-aaral kaysa sa school na ito.

Hindi nagtagal ay nagsimula na ring tawagin isa-isa ang mga estudyante. They walked to the stage and were awarded a silver medal with their parents.  Pagkatapos kinuhaan din sila ng litrato habang hawak ng estudyante ang kani-kanilang diploma.

Lahat ng estudyante ay makatatanggap ng pare-parehong medalya maliban na lang sa may mataas na karangalan na siyang naiiba. A medal was given to them for the recognition of the university students other than the diploma.

Natapos nang tawagin ang lahat maliban sa'kin pati narin sina Drish. Pati ba naman ako isinama pa nila sa mga huling tatawagin? I should be the first so that I can also go home right away. Nasaan na ba kasi 'yong nanay ko? Saan na 'yon nagsusuot?

"Natapos ang lahat, and now let's welcome our special guests. Let's give them around applause!" Nagpalakpakan ang lahat at lumingon sa likuran. Naroon ang mga magulang ni Drish at ng tatlo niyang kaibigan. So they're special guests, I thought they wouldn't be here.

It's my first time seeing them. Mga bata pa ang histura nila at halata pa rin ang kanilang kagandahan at kagwapuhan. Tumingin ako sa pamilyar na mukha ng isang lalaki at sigurado ako na 'yon ang magulang ni Drish. Kahawig niya ang tatay niya, ganoon rin naman sina Clyde.

"Mr. Drish Croughwell, Clyde Parker, Loyd Webler, and Mr. Kenzo Nementer. Please go to your parents now and Ms. Claire Gomez, stay at your seat," utos ni Mrs. Daris sa kanila kaya kaagad silang tumayo para lumapit sa kanilang mga magulang. Nagulat pa ako nang ngitian ako ni Drish kaya medyo nag-init ang pisngi ko.

What about me? Bakit naman hindi pa ako isinama sa kanila? O baka naman hindi ako kasali sa graduation na ito? Wag naman silang ganiyan. Nasaan na ba kasi si Mama? Lagot talaga sa'kin 'yon kapag nakita ko.

Tulad kanina, isa-isa rin silang tinawag at pumunta ng stage para parangalan. Nang ipakilala ang mga ito, nalaman ko na ang pamilyang Parker ay nasa rank eight. Ang pamilyang Webler ay nasa rank nine at rank ten naman ang pamilyang Nementer.

Nagtilian at nagsigawan ang mga estudyante nang isa-isa silang kuhaan ng litrato kasama ang mga magulang nila. They're so loud that it's hurting my ears. Matapos no'n, nakipagkamay sila sa principal at sa iba pang namamahala ng school. Hindi nagtagal ay bumalik na sina Drish sa dating upuan habang ang magulang nila ay naiwan sa stage at doon naupo.

"And lastly, let's welcome the owner of this university which is on rank seven!"

Muling natahimik ang lahat. Ngayon lang ang unang beses na makikita ko siya dahil hindi naman siya pumupunta rito kahit na graduation pa 'yan. It's making me curious since even her name is confidential.

"Mrs. Mathezon Gomez!" dagdag ng nagsasalita. Napuno ulit ng palakpakan ang buong paligid.

Ako naman ay natahimik at pilit na ipinapasok sa utak ko ang sinabi nito. Did I just hear the name of my mother? Tama naman ang pagkakarinig ko 'di ba? Mathezon Gomez? Pangalan nga 'yon ng nanay ko, pero paano nangyari 'yon?

Lumabas ng stage ang isang babaeng kamukhang-kamukha ng nanay ko, 'cause she really is my mother! Gusto kong magpakatanga dahil ayokong isipin na nanay ko siya.

She's not the person I knew. Ang magulang na tinuring ko ay hindi nagmamay-ari ng paaralan. Ang magulang na tinuring ko ay wala sa rank na pinakamayaman sa bansa. At higit sa lahat, ang magulang na tinuring ko ay hindi nagsisinungaling at naglilihim sa'kin! I don't know what's happening but it all makes sense to me. How did I even get admitted into this university in the first place? It's because of her.

Nakipagbatian at nakipagkamay siya sa mga magulang nina Drish pati na rin sa principal bago lumapit sa mikropono. Nagtama pa ang aming paningin pero ni isang ekspresyon ay wala akong ipinakita sa kaniya. Hindi ko maintindihan ang sarili ko. Ayokong intindihin ang nakikita ko ngayon, ayokong tanggapin.

Nagmukha akong kaawa-awa sa lahat ng estudyante rito, nilait, kinawawa at inapi. Tapos sa huli humingi ng tawad dahil... dahil anak ako ng may-ari ng paaralang pinapasukan nila. Kaya naman pala...

"Can you promise me na magiging masaya ka lang ngayon? Hindi magagalit, malulungkot o ano pa man."

Kaya pala sinabi niya ang mga salitang 'yon dahil sa malalaman ko ngayong araw. I agreed with her because I didn't know what she was planning to do. Pero ngayong nalaman ko na, hindi ko yata kayang tuparin ang pangakong 'yon.

Bakit kasi kailangang ngayong araw pa niya ipaalam ang katotohan sa'kin? Anong akala niya matutuwa ako dahil anak ako ng mayaman? Ang galing niyang magtago ng kasinungalingan!

"First of all—" Napatigil siya sa sasabihin niya at tumingin sa'kin nang bigla na lang akong tumayo.

Hindi ko gustong pakinggan ang kung ano man ang sasabihin niya. Ang lakas naman ng loob niyang magsalita pa sa harapan ng maraming tao. She doesn't even care about my feelings and just does whatever she wants. What did she expect me to do? I could no longer take those sharp gazes that were looking in my direction. It feels like they are strangling me and I couldn't breathe.

Walang pag-aatubili akong umalis sa inuupuan ko at tumakbo na lang palayo sa pwestong 'yon. Tumakbo ako paalis ng field at nang makarating ako ng gate, bigla na lang akong hinarang ng guard.

"Ms. Gomez, hindi pa po tapos ang—" Hindi ko na siya pinatapos.

"I need to go!" sigaw ko sa kaniya habang nagliligalig sa sakit ang puso ko. I shouldn't have done this but the truth just makes me want to disappear from everyone's sight.

"Pero—" Binalewala ko ang sasabihin niya at nagpumilit na makalabas.

"Saan ka pupunta?" Napalingon ako sa nagsalita at nakita ko sina Drish na sinundan pala ako. I turned away to avoid his eyes, I don't want to look pathetic to him but maybe I already am.

"Wala na kayong pakialam doon," sagot ko na lang bago mabilis na tumakbo palabas ng gate hanggang sa makalayo sa kanilang harapan. Doon ko na lang naramdaman na kanina pa pala tumutulo ang mga luha ko. Umiiyak na pala ako nang hindi ko napapansin. I hate this day.