CLAIRE'S POV
Naglalakad na ako ngayon papuntang school. Binabagalan ko lang dahil baka kasi makarating kaagad ako roon, saka maaga pa naman. Pinaghahandaan ko pa kasi ang sakaling sumalubong sa'kin ngayon.Dalawang araw na ang nakalilipas simula nang maganap ang pangyayaring 'yon. Something terrible and pathetic happened to me because of that, because of encountering him. Should I have just not wished to cross-path with him?Noong araw kasing nakaharap ko si Drish Croughwell, inaamin kong natuwa ako dahil sa tagal ng panahon ay nagkaroon ako ng pagkakataong makaharap at makausap siya ng ganoon. Ngunit sa kabila nito hinihiling ko na lang na hindi na sana pa nangyari 'yon.Kinabukasan kasi, kaagad akong sinalubong ng mga estudyante. I received a goodbye treatment as soon as I entered the school. But the surprising thing is that Chelsyn did not take part in it. She's just watching me from afar.While the crowd started throwing crumpled paper and a bunch of eggs at me. Wala akong nagawa kundi ang sanggain na lang ang mga 'yon kahit naiiyak na ako sa sitwasyon ko. Not only that, but they even poured a bucket of baking powder on me accompanied by insults that pierced my heart.Napapatanong na lang rin ako sa sarili ko, ano bang nagawa kong mali? They're treating me like garbage. Paano nila nagagawa 'yon sa'kin, hindi man lang ba sila nakokonsensya? I'm getting tired of their pathetic schemes.But I let them mistreat me, I showed them that I'm weak that's why they keep bullying me. They make it sound like bullying is not a big deal inside the university. They're only targeting the weak, those inferior to them. It's funny how they see me as some kind of toy they could play with anytime. But I don't blame them, this is my choice after all.Hindi na sana ako papasok ngayon dahil sa ayoko naman nang maulit pa 'yon. Pero ayoko rin namang malaman ni Mama ang tungkol doon. Siguradong magtatanong pa siya kapag hindi ako pumasok.I will just put up with what might happen today since it's my last day. I will now say goodbye because it's already our graduation tomorrow. In just a snap, I will now graduate from high school and leave this university. That's what I'm waiting for.Makakahinga na ako ng maluwag dahil hindi ko na sila makikita at matatapos na rin ang pagtitiis at paghihirap na nararanasan ko dahil sa kanila. I endured everything for the sake of my mother, I don't want to involve her in this trouble.I stopped walking and noticed that I had entered the school. But why does it seem so quiet around here? Am I late? Tiningnan ko pa ang relo ko at maaga pa naman. Nakapagtataka lang dahil walang estudyante ang sumasalubong sa'kin ngayong umaga. I'm the only person outside the building.Maybe they agreed about not going to school since there's nothing else to do? But that's unfair, I wasn't even told. Shouldn't I be the one who has to do that?Shall I go in or just go home? Maybe because the class is suspended? I just sighed, let's just see if there is someone inside the classroom. Nagpatuloy ako sa paglalakad at wala pang limang hakbang, napahinto ulit ako at nagulat na lang mula sa bumungad sa harapan ko. A banner was suddenly dropped off from the third floor, of the fourth-year building. Hindi ako makapaniwala nang makita ko ang nakasulat doon."Claire Meyn Gomez, please forgive us..." nagtataka kong binasa kung ano ang nakasulat doon sa banner. They even wrote my full name. And what? 'Please forgive us' they say, seriously? Did they really make an effort to create a banner? What kind of show is this? How did I even last in this school with crazy and tiresome students? I can't believe this!Ilang sandali pa, unti-unting nagsilabasan ang mga estudyante at ngayon ay nasa harapan ko na sila. Nangunguna sa kanila sina Chelsyn, Emil at Gerly. Nakapagtataka talaga dahil ang hitsura nila ngayon ay parang mga maaamong kuting. It's honestly terrifying. Kinakabahan ako sa kung ano man ang gagawin nila ngayon na wala man lang akong kaalam-alam. Hindi ko alam kung ano ba itong palabas nila ngayon.Napaatras ako nang biglang humakbang palapit sina Chelsyn. "C-Claire," she stuttered my name. Hindi ko alam kung bakit ngayon ay nahihirapan yata siyang banggitin ang pangalan ko. From the tone of her voice, it seems that she was regretting something.Is this the most exciting part where they will kneel in front of me and apologize for everything that they did? Imposible, ano naman ang dahilan nila para gawin 'yon?Napaatras ulit ako nang humakbang na naman sila papalapit. Ano bang ginagawa nila? Can't they see that I'm nervous right now? I have to stay on guard 'cause they might attack me anytime, I'm just being careful. Hindi pa ba sapat lahat nang ginawa nila sa'kin?Napaatras na naman ako nang muli silang lumapit pero laking gulat ko pa nang bigla silang lumuhod sa harapan ko. What is this?! Did they read my mind? But seriously, how can they suddenly kneel in front of me? Asking for forgiveness is not that easy!Nilibot ko pa ang aking paningin sa mga estudyanteng narito ngayon at halos lahat sila ay parang sangayon pa sa ginawa nina Chelsyn. Wait, is this for real or just my wide imagination?I reverted my gaze to the three women now kneeling in front of me. Sinenyasan ko silang tumayo pero hindi nila ako pinansin. And it shocked me, even more, when I saw them crying so I almost panicked. I didn't know what to do. Why are they like this? Pakitang-tao lang ba ang lahat ng ito? Seriously, they're good at acting."T-Teka, Ano bang nangyayari sa inyo? Tumayo nga kayo riyan," utos ko. Lumapit ako kay Chelsyn at inalalayan siyang tumayo.Nang makatayo siya ay bigla na lang niya akong niyakap ng mahigpit habang patuloy pa rin sa pag-iyak. What is really going on? Am I going to die that's why they are crying? I don't want to die yet 'cause I still have something to do. If this is just some kind of joke, it's not funny."S-Sorry, I'm sorry. I hope you can forgive me for everything I did to you," she said in tears while hugging me. Forgiveness? They indeed asked for my forgiveness out of a sudden, as if everything was just a joke. But I don't want to turn this into a serious matter even though it's really a big deal, I will let this slide because she showed me a small act of conscience.That day, for the first time in my life, someone lent me their uniform when I was about to change mine. Hindi ko alam kung kanino 'yon galing until I saw Chelsyn wearing her PE uniform throughout the day. Doon ko napagtanto na mukhang sa kaniya galing ang uniporme na 'yon.Ngunit kasabay noon ang pag-iwas niya sa'kin at ng mga kaibigan niya. Naiilang pa siya sa akin sa tuwing magtatama ang paningin naming dalawa na lubos ko talagang ipinagtaka. It was really suspicious since she's Chelsyn, the girl who loves making fun of me for no reason but she's acting weird."I-I'm so stupid for realizing it just now. I just realized that what I'm doing was inhumane. I-I'm such a bad person! Patawarin mo ako, Claire. I hate myself for being like this. I don't care who you truly are, but I promise not to bother you anymore. So please, forgive me," she cried.Who I truly am? Ano namang ibig niyang sabihin? And why do I feel like her apology was not as sincere as I thought. Para bang sinasabi niyang hindi niya mapatatawad ang sarili niya kung hindi ko siya patatawarin. I feel like it was just for her own advantage, to stop being guilty. But being aware of that, I still want to forgive her. Maybe she has her reason, and I just want everything to get off of my chest."You're not sincere, but the apology is accepted." I pulled back from her and then faked a smile. She stayed silent."Now that I've forgiven you, answer my question..." I looked at her with a steady gaze."S-Sure, what is it?" she stammered."What's your reason? For messing up with me?" I asked which made her hushed and bowed her head. The same goes for her other two friends who looked at each other.Apat na taon ako rito sa Keighley University at nang tumuntong ako ng third year, doon na nila ako napansin at sinimulang guluhin ang tahimik kong buhay. I'm not the only one who has experienced bullying here. There were others before me and they were all forced to leave the school.I still remember my first class in my third year of high school. They pulled the chair I was supposed to sit on so my poor buttocks fell on the ground. And since then, they have been doing that to me every day, repeatedly. It's embarrassing because despite being an adult, they act like a child-minded person.I put up with it for a long time because I didn't want my mother to get involved and on top of that, the students at this school are rich so they can easily cover up their misdeeds with money.Kaya naman hinahayaan ko lang na gawin sa'kin ang mga bagay na 'yon kahit hindi ko alam kung ano ang kanilang dahilan. Apart from the fact that they were engrossed by my clothes and my big eyeglasses, and because they had nothing to do so they thought of bothering me. They just like to mess up with poor and weak people, reality frankly sucks."Sa totoo lang... I don't even know why, but maybe it's because I'm jealous of you," Chelsyn uttered an answer.Did I hear it right? Someone like her who is almost perfect, except for her attitude is jealous of me? Should someone be envious of me?"Naiinggit ako kasi mas matalino ka kaysa sa'kin. I'll also admit that you're kind even if you're lonely and no one wants to be friends with you," she added.She doesn't need to say that I'm lonely here and have no friends. Tanggap ko na namang walang gustong makipagkaibigan sa'kin at sanay na rin akong nag-iisa. But being alone doesn't mean I'm lonely."And most of all, it's embarrassing to say but I admit that I can't accept that you're more beautiful than me." Napanganga naman ako sa sinabi niya. I was stunned by what she said. I feel like my jaw is going to fall off. What kind of reason was that? Does she hear what she is saying? Why did she have to get insecure? She's already good as it is and that's enough to feel grateful."I'm sorry because I called you 'ugly'. But believe me, totoo ang mga sinabi ko ngayon," she continued.I have never believed that I'm ugly. I am who I am and being ugly doesn't give anyone the right to treat someone like an inferior person. We're all human, after all.CLAIRE'S POVNasa kwarto na ako ngayon at oras na para matulog dahil graduation ko na bukas. But I just can't bring myself to sleep. I have to wake up early tomorrow. It's already midnight yet my eyes are still wide open and I'm in deep thought. I can't get those words out of my mind. Sigurado akong importante ang kung ano man ang ibig sabihin no'n. Malakas kasi ang pakiramdam ko na may dahilan ang paghingi ng tawad sa'kin ng mga estudyante. Though I know that it was all an act. Inaamin kong gusto kong dumating 'yong araw na hihingi rin sila ng kapatawaran, with all their heart but that seemed impossible."I don't care who you truly are, but I promise not to bother you anymore. So please, forgive me."Kanina pa gumugulo sa isip ko 'yon. Who really I am? Ano ba kasing ibig sabihin no'n? Do I have a secret identity that I'm not aware of? But why don't I know anything if it's about me? Alam kaya ito ni Mama? But if she knew, I'm sure she would tell me.Ngunit hindi rin naman malayong ala
CLAIRE'S POVLumipas ang ilang minuto pero hindi pa rin nagsisimula ang graduation ceremony. May balak pa ba silang magsimula? Sabihin lang nila kung wala nang makaalis na ako rito.Para na akong naistatwa sa kinauupuan ko dahil ni gumalaw ay hindi ko magawa. Hindi ako tumitingin sa magkabilaang tabi ko. Kinakabahan ako dahil kapag lumingon ako sa gilid, mahuli niya akong nakatingin sa kaniya.Tumatalon sa tuwa ang puso ko habang hindi naman mapakali ang isip ko. Hindi ako komportableng katabi siya. Wala akong problema sa tatlo niyang kaibigan, tanging sa kaniya lang talaga ako naiilang. Maybe it's because I'm conscious of his presence but I shouldn't be like this. "Nga pala, my name is Clyde, Clyde Parker." Napalingon ako sa nagsalita sa kaliwang tabi ko na siyang nagpakilala bago inabot sa'kin ang kamay niya para makipagkamay. Nagdalawang-isip pa ako kung aabutin ko 'yon pero sa huli ay nakipagkamay rin ako sa kaniya."Ako naman si Claire Gomez," pagpapakilala ko naman dito."I know
CLAIRE'S POVHindi ko alam kung saang lugar ako dinala ng mga paa ko. Nawala na sa isip ko dahil paulit-ulit na umiikot sa utak ko ang mga nalaman ko. My mind is a mess right now, I don't know what's what anymore.Tumingin ako sa paligid at napansing nasa parke ako ngayon. Tahimik ang lugar at ni isa ay walang tao rito kundi ako lang. Hindi na siguro ginagamit ang bakanteng lote na ito. Naglakad ako papunta sa isang batong upuan at naupo roon. Ngayon ko lang naramdaman ang pagod dahil sa kanina pa ako naglalakad.Napatingin ako sa itaas, magdidilim na rin. Bakit ba ang bilis-bilis ng oras? Ayoko pang umuwi, ayoko pang makita si Mama. Hindi pa sapat ang oras na ito para pagaanin ang loob ko. Mas gugustuhin ko pa sigurong 'wag na lang munang umuwi.Hindi ko lubos maisip na sa loob ng labing walong taon, nagawang itago ni Mama ang katotohanang 'yon. Tanggap ko na ang buhay na meron ako ngayon. 'Yong hindi mayaman at hindi rin naman mahirap, sakto lang. Just being with my loved ones is eno
CLAIRE'S POV"Lumayo ka sa'kin!" Sa sobrang inis ko ay tinapakan ko nang napakalakas ang kaliwang paa niya dahilan para mapalayo siya sa'kin at ininda ang sakit no'n.Nagtatatalon siya sa sakit habang nakahawak sa paa nitong tinapakan ko. Sinipa ko naman ang lalaki sa kanan ko at buong puwersang hinila ang dalawa kong kamay mula sa kanila. I have no choice but to do this. How can they act indecently?Kaagad akong lumapit sa isang humawak sa'kin at sinuntok ito sa mukha. Mabilis ko pa siyang sinipa sa tiyan kaya natumba siya at hindi kaagad nakatayo. While the other guy who grabbed me tried to attack me from the back, I caught his arm and immediately twisted it as I faced him. "Fuck! Bitiwan mo ako!" sigaw nito sa'kin. Sa halip na sumunod sa kaniya, pinilipit ko pa lalo ang braso niya dahilan para mapasigaw siyang muli. Why would I listen to him? "At bakit kita bibitiwan? Ilang beses kong sinabing bitiwan niyo ako kanina, sinunod niyo ba?" tanong ko naman sa kaniya saka ngumisi.Nagka
CLAIRE'S POV Dalawang araw na ang lumipas nang malaman ko ang lahat. Ang katotohanang inilihim sa 'kin ng sobrang tagal. Nasabi sa 'kin ni Mama na matagal na n'yang alam ang mga nangyayari sa 'kin sa school. Kaya pala gano'n nalang ang inaakto n'ya kada umagang papasok ako. Tama nga ang iniisip ko na alam na n'ya talaga noong time na 'yon. Hayst. Hindi ko alam kung anong dapat kong maramdaman. Halo-halo ang nararamdaman ko ngayon. Hindi ko alam kung magagalit ba ako o matutuwa. Pero ngayon nalulungkot ako sa iba kong nalaman. Nalulungkot ako sa katotohanan na dahil sa 'kin nawala si Papa. Nawala ang itinuturing kong ama, sinisisi ko ang sarili ko dahil do'n. Pero tulad ng sinabi ni Mama, wala akong kasalanan sa nangyari. Gayunpaman, hindi ko matatanggap na nawala si Papa dahil sa mga taong gustong pumatay sa 'kin. Kaya ngayon nagagalit ako sa mga taong 'yon, sisiguraduhin kong pagbabayaran nila ang gin
CLAIRE'S POV Nagising ako sa sinag ng araw na nagmumula sa labas ng bintana ng kwarto ko. Nag-unat pa ako ng katawan bago bumangon. Panibagong araw na naman ang lilipas. Ang bilis talaga ng panahon. Linggo na ngayon at 'di ako sigurado na baka sa susunod na mga araw ay may sumundo na sa akin dito. Ayokong iwan si Mama na mag-isa. Pag-umalis ako, wala na s'yang kasama rito sa bahay. Pero kailangan kong pumasok at 'yon din naman ang gustong mangyari ni Mama. Kaso hindi ko maalis ang pangamba ko na baka pag-umalis ako ay bigla nalang dumating ang mga taong naghahanap sa 'kin. At kapag nangyari 'yon, mapapahamak si Mama. Saka kinakabahan ako sa paaralang papasukan ko ngayon. Hindi ko alam kung ano ang naghihintay sa 'kin na pwedeng mangyari. Pangalan palang ng school na 'yon, alam mo na kaagad kung anong meron. Gangster Academy, malamang may
CLAIRE'S POV Dumating kami sa cemetery mag-aalas diyes na ng umaga. Kaagad na ginarahe ni Mama 'yong kotse pagkatapos sabay na kaming bumaba. Habang hawak ang flower vase, nagsimula na kaming maglakad papunta sa lugar kung nasaan ang puntod ni Papa. Nang makarating kami roon, kaagad ko munang inilapag sa isang tabi ang bulaklak na dala ko bago lumuhod sa tapat ng lapida n'ya. Gano'n din naman ang ginawa ni Mama. Inalis ko ang mga tuyong dahon sa ibabaw ng lapida na nanggaling sa isang punong katabi lang namin. Maganda ang sikat ng araw at para lang kaming magpi-picnic ngayon. Napatingin ako kay Mama nang may ibinigay siya sa 'kin na puting kandila. Sinindihan ko 'yon at inilagay sa tabi ng lapida n'ya kung saan mayroong candle holder. Pagkatapos, inilagay ko na 'yong flower vase sa ibabaw naman ng lapida. "Nandito na ulit kami, Hon. Pasensya ka na kung ngayon nalang ulit ka
CLAIRE'S POV Nakahanda na ang mga gamit na dadalhin ko dahil ngayon na ang araw nang pag-alis ko, ang araw na may susundo sa 'kin. Nasa isang maleta lang lahat ng gamit na dadalhin ko dahil sabi ni Mama ay may mga pinalagay na raw s'yang mga susuotin ko ro'n sa kwartong tutuluyan ko. Para tuloy akong aalis ng bansa nito. Pero hindi ko pa naman alam kung saan naroroon ang paaralang 'yon. Sabi lang ni Mama, malayo raw 'yon kaya mahihirapan kaming makita ang isa't isa. Inaantok pa ako, ang aga-aga pa kasi ay pinaghanda na 'ko kaagad ni Mama para raw pagdumating 'yong sundo ko, handa na 'ko. Parang minamadali pa n'ya ang pag-alis ko e. Kaya ngayon, handang-handa na ang dating ko. Tapos narin akong kumain at ngayon nakaupo na 'ko dito sa sala. Hinihintay nalang na dumating 'yong susundo sa 'kin. Out of a sudden, bigla ko nalang naalala 'yong sinabi ni Lola kaha
CLAIRE'S POV"You ready?" tanong ni Daddy bago malawak na ngumiti. Mr. Gonzales, his secretary took my luggage and put it inside the car's compartment. Inanyayahan na rin niya akong sumakay ng kotse at kaagad na tinabihan sa back seat. Nang makaupo sa driver's seat ang secretary niya ay pinaandar na nito ang sasakyan paalis ng bahay. "Are we going straight to the airport, Mr. Wilk?" magalang na tanong ni Mr. Gonzales na tumingin pa sa rear-view mirror. "Yes, that's right," pagsangayon naman ni Daddy sa tabi ko saka bumaling sa'kin ng tingin. "Did you tell your mom that I'm coming back?" he questioned.Kunot-noo akong umiling. "I thought that was supposed to be a secret?" Tumango siya bago natatawang tumingin sa harapan. Napailing na lang ako saka ngumiti. It's been three years since I lived with Dad in the States and just a heartbeat, time went by so fast. I already finished my studies in management and administration a week ago. My stay here feels like an emotional roller-coaster
XIAN'S POVAfter the attack at the parking lot, I accompanied Claire back to the hospital. I lied to her when I said I'm going back to the academy. It was just an excuse. The truth is, I recognized the pin badge that I got from Tita Mathezon. Those men who attacked us were wearing the same pin badge and it reminded me of when I saw it before. I drove back to my family's house and immediately entered when I arrived. Yumukod sa'kin ang mga katulong sa bahay nang makita ako. "Xian, you're here..." salubong sa'kin ni Mrs. Santos, she's in her late forties and the head housekeeper of the house. "Where's my father?" bungad kong tanong sa kaniya. My father has been living here alone since I and my mother stayed abroad apart from him. Matagal-tagal na rin noong huli kong pagbisita rito. "He's not home, he said he won't be going back for a while. Do you want me to inform him that you're here?" aniya na mabilis kong tinanggihan. "Hindi rin ako magtatagal," maikli kong sagot bago siya nilagp
CLAIRE'S POVHindi ko na siya nagawang pigilan nang lumabas siya ng sasakyan at harapin ang mga lalaking 'yon. Mahigit lima ang mga ito at ang iba sa kanila ay may kalakihan pa ang katawan. Xian tried to talk to them and shortly after I saw his smirk, all those guys started coming at him. Isa-isa silang sumusugod kay Xian at inatake siya ng suntok. They seem to be unarmed but they're strong and look well-trained in fighting. Hindi ko inaalis ang paningin ko kay Xian na patuloy lang sa ginagawa n'yang pakikipaglaban. Nagagawa nitong mapatumba ang ilan sa kanila pero muli silang nakababangon. His movements were fast and attentive so the enemy couldn't land a single blow at him. I know Xian is good at this but he will lose if they come at him at the same time.Hindi nagtagal ay nagawa niyang mapatumba lahat ng lalaking ito. I thought it ended but they immediately got back on their feet like nothing happened. Nangamba ako dahil sa sitwasyon ni Xian. He's catching his breath, I'm afraid
CLAIRE'S POV I still remember the day when my foster father died because of me. 29th of August, this day of the year has now come, his death anniversary. Nag-iwan ako ng note sa ibabaw ng bedside table bago tahimik na nilisan ang silid ni Mama habang natutulog pa si Mommy. Hindi ko na siya hinintay na magising dahil siguradong hindi niya ako papayagang umalis ng mag-isa. A beam of sunlight touches my face as I exit the hospital. It's still early in the morning. I called a taxi and told the location after I got inside the back seat. Kaagad namang nagmaneho paalis ang taxi driver habang kalmado akong bumaling ng tingin sa bintana ng sasakyan. Xian said he will be back this afternoon when he left last night. He told me that he's staying at his own residence in their family's hotel. He probably stayed there alone. I felt embarrassed after I misunderstood him yesterday. It's funny how we said sorry to each other after a small misunderstanding. Ilang sandali pa, napansin kong huminto
XIAN'S POVI headed directly to the headmaster's office after I found that Claire was gone from her room. Where did that woman think of going with that weak body? That stupid. "Where is she?" bungad kong tanong kay Lolo Edgar nang makapasok ako sa opisina nito. Sa unang pagkakataon, nakita ko siyang bumuntong-hininga at mapanglaw ang mga mata na tumingin sa'kin. "She's too stubborn so I let her go." He stood up and faced the window. "That's why I need you to look after her and also..." He interlocked his fingers behind his back before turning around. "I want you to do something for me in secret," he requested. Unti-unti siyang naglakad pabalik sa kaniyang lamesa at may kung anong bagay na kinuha sa drawer nito. I stared at a picture and a phone when he placed it on the table. He moved the photo toward me. It's a photograph of an old warehouse. "I ordered to burn down this warehouse six years ago. That's where all the illegal weapons were stored, it was an illegal activity committe
CLAIRE'S POVI was looking in a daze, my eyes locked directly in my grandfather's direction. He's currently talking to someone over the telephone.Mahigit isang araw akong nawalan ng malay. Nang magising ako kanina lang mula sa hospital ng akademya, nagmadali ako para pumunta sa opisina ni Lolo. He promised to let me go and visit my mother once the duel is done. He refused at first since my body is still recovering but I insisted that I must go right away.Hindi pa alam nina Elaine na nagising na ako. Hindi ko rin alam kung nasaan sila ngayon, kahit si Xian ay hindi ko nakita nang magising ako. Pero mas mabuti na 'yon dahil wala akong balak na magpaalam pa sa kanila.Nabalik ako sa huwisyo nang maibaba ni Lolo ang telepono bago bumaling sa'kin ng tingin. He just called someone who would escort me outside the academy."May naghihintay na sa'yo sa tapat ng entrance gate ng academy. I'll give you two weeks to be with your mother and after that, you have to come back here. I will send som
CLAIRE'S POVDinig ko hanggang sa loob ng waiting room ang malakas at sabay-sabay na sigawan ng mga estudyante mula sa academy's arena. Ngayong araw na gaganapin ang labanan sa pagitan naming apat.Five days have passed since I learned about my mother's accident. Supposedly, the duel should be held two days after that but Lolo gave me time to fully recover. My body is fine but my mind keeps straying, I've been restless these past few days because of too much concern.Nababahala tuloy ako sa magaganap na laban ilang sandali lang mula ngayon. Unang maghaharap sina Elaine at Rachelle bago ako at si Abby. Kaya naman nakahanda na ang lahat para sa matinding pagtutuos naming apat.Kasalukuyan akong mag-isa sa loob ng waiting room ng arena dahil ayoko pang lumabas at magpakita sa maraming estudyante. Meron namang monitor sa loob ng silid. Nakikita ko mula roon ang mga nagaganap sa labas. Maraming estudyante ang nasa kaniya-kaniya nilang upuan para manood. Pati ang mga grupo at mga miyembro
CLAIRE'S POVBumitaw siya sa pagkakayakap at naupo sa tabi ko. Nangungusap ang kaniyang mga mata na diretsong tumitig sa'kin habang marahang hinaplos ang aking mukha. At kahit hindi niya sabihin, alam kong talagang labis siyang nag-alala para sa'kin. Pero sa kabila no'n ay hindi ko rin maiwasang mag-alala because of his circumstance. It made me happy to see him but he's not supposed to be here. What if he suddenly experiences an anxiety attack? I held his hand away from my cheek and looked at him with a worried face. "You... You shouldn't be here, Xian. Paano kung-" he cut me off using his index finger."I'm fine. I don't know why but maybe I overcame my fear because of you..." He moved his face closer to mine and whispered, "You're the only one I could think of right now..." Nag-init ang pisngi ko sa sinabi niya at ilang beses pa akong kumurap ng mata. Ano bang sinasabi niya? That doesn't make any sense to me, is he serious?I wrinkled my forehead when I heard his soft laughter. Ni
CLAIRE'S POV Nang makapasok sa loob ng ikalimang kwarto ay may namataan kaming isang pigura ng babae. Nakatalikod ito sa amin habang magkalakip ang dalawang kamay sa likod. "Congratulations on reaching this level..." Unti-unti itong humarap sa amin. She seems like in her late twenties. Nakatali ang kaniyang buhok at nakasuot ng itim na pants at leather jacket. "I'm the holder of the key, kailangan niyo lang makuha ang laso sa aking braso para manalo. But if I injured your target mark, you lose..." mahaba niya pang pahayag sa marahang boses bago ngumisi. Kulay puting laso ang nakatali sa kaniyang kanang braso. We can't underestimate her, she might be a good fighter that my grandfather has chosen to be part of this tournament."What are you waiting for? Let the game begin..." nangingising usal niya bago naglabas ng punyal sa dalawa niyang kamay. Kaagad kaming naalerto ni Elaine at inihanda ang aming sarili. Hindi nagtagal ay mabilis niya kaming sinugod. Napahigpit ang pagkakahawak