Chapter 31

DEBORAH’S POV

“Coffee?”

Napalingon ako kay Byeongyun na nakatayo ngayon sa aking harapan habang dala ang dalawang kapeng kaniyang tinimpla.

Iniaabot niya sa akin iyong isa.

“Salamat,” tugon ko sabay abot niyon mula sa kaniya. Muli akong tumingin sa bintana.

Alas otso na ng gabi at hindi ko akalaing mai-stranded ako sa bahay ni Byeongyun.

Ang lakas ng ulan at hangin sa labas.

Nag-aalala ako dahil bukod sa takot ako sa bagyo ay natatakot ako para sa pamilya ko. Hindi ganoong katibay ang bahay namin para sa signal number 2 na bagyo.

Napabuntong-hininga ako bago ako humigop ng kape.

“You okay?” tanong ni Byeongyun nang mapansin niya ang paghinga ko nang malalim.

Tumango naman ako.

Kanina pa kaming parehong nakatambay sa kaniyang sala habang patay ang karamihan sa mga ilaw. Kaunting liwanag lang ang nagsisilbi nami