Saglit na natigilan si Irina, hawak pa rin ang cellphone sa kamay. Nagtama ang tingin nila ni Alec, ngunit nanatiling kalmado ang kanyang ekspresyon, hindi ipinapakita ang anumang nararamdaman sa loob.Sa kabilang linya, bumalik ang malupit at utos na boses ni Nicholas."Pumunta ka rito ngayon din! Kung hindi, pagsisisihan mo!""Oo na," sagot ni Irina, ang tono ay matatag at kontrolado, pagkatapos ay agad na pinatay ang tawag.Pareho nilang ini-redirect ang kanilang atensyon kay Irina, may kalituhan at alalahanin sa kanilang mga mukha."Ah..." nagsimula si Irina, ang mga daliri niya ay magkasabay na nagugulo. "Kanina, nagpunta ako sa construction site para mag-deliver ng mga sample. Pagkatapos, dumiretso ako sa silid ni Auntie Amalia at hindi na bumalik sa opisina. Ngayon… pinapabalik ako ng boss ko. Mahirap kong nakuha ang trabaho na 'to, kaya kailangan ko talagang umalis."Patuloy na nakatingin si Alec sa kanya, ang ekspresyon niya'y hindi mabasa, bago nagsalita."Mamaya na lang tay
Natigilan si Irina, hindi makapaniwala sa narinig. Si Alec ay isang taong mas gustong mag-isa, at dahil madalas kumain si Irina sa labas, bihirang dumaan si Manang Anita. Kaya't nagulat siya nang makita si Manang Anita na naghihintay sa dining room, ang amoy ng lutong bahay na pagkain ay pumuno sa paligid.Ngumiti si Manang Anita ng may kabaitan, tinangkang itaas ang isang maliit na casserole at naglakad papunta sa kusina.“Ito ang manok na pinili ko mula sa probinsya. Nilaga ko ito buong hapon. Mainit pa ‘yan. Subukan mo, masarap.”Hindi napigilan ni Irina ang magbalik ng ngiti. “Salamat, Manang Anita.”Matagal na siyang hindi nakakakain ng lutong bahay na pagkain. Ang isipin na may makakain siyang ulam, lalo na’t tulad ng manok na nilaga, ay parang biyaya—hindi lang para sa kanya, kundi para rin sa batang dinadala niya.Ang gutom na kanina ay natabunan ng galit at lungkot mula sa insidente kay Nicholas, ay muling sumiksik. Naupo siya sa mesa at tinikman ang masarap na pagkain. Malam
Ngunit iba si Alec.May kakaibang katahimikan siyang dala—mas tahimik pa kaysa sa sarili niyang nararamdaman. Ni hindi nakatuon ang tingin nito sa kanya, parang isa lang siyang hangin na dumadaan.Napansin ni Irina na kinakabahan niyang iniikot ang dulo ng damit niya, pilit pinapalipas ang kaba sa pamamagitan ng abalang mga kamay. Pero bago pa tuluyang lamunin ng katahimikan ang paligid, biglang nagsalita si Alec. Simple lang ang tanong niya:“Can I smoke a cigarette?”Nagulat si Irina. Nabitiwan niya ang pagkakatwist sa damit at mabilis na tumango, gulat sa biglaan at di-inaasahang tanong.“Sige.”Walang ibang sinabi si Alec. Binuksan niya ang bintana, kinuha ang sigarilyo mula sa kaha, at sinindihan ito sa isang maayos at sanay na galaw.Ang bawat kilos niya ay banayad, parang likido. Hawak niya ang sigarilyo sa mga daliri, inilapit ito sa kanyang labi, at malalim na humithit. Si Irina, na nananatiling hindi pa rin makagalaw, napansin ang kakaiba—hindi tulad ng karamihan, hindi niya
Ang sigaw ni Irina ay naputol sa kalagitnaan nang siya’y biglang mahigpit na niyakap ni Alec. Nakapatong ang kanyang mukha sa dibdib ng lalaki, at natakpan ang kanyang mga mata—wala siyang nakita kahit ano.Ngunit sa kabila ng lahat, naramdaman niya ang isang hindi maipaliwanag na pakiramdam ng seguridad.Hindi pa roon natapos; naramdaman niyang tinakpan din ni Alec ang kanyang mga tainga gamit ang malalaking kamay nito.Maya-maya, narinig ni Irina ang apat o limang malalabong tunog—parang paputok.Kusa siyang napayakap nang mas mahigpit sa bisig ng lalaki, hinahanap ang init at proteksyon nito.Ilang sandali pa, inalis ni Alec ang kamay niya sa kanyang mga tainga.“Let’s go,” utos nito kay Greg, malalim at kalmado ang boses.Sa isang iglap, sumibat ang sasakyan, mabilis na iniwan ang lugar.Unti-unting bumitiw si Irina mula sa mga bisig ni Alec. Namumula ang kanyang mukha, at hindi siya naglakas-loob na tumingin sa lalaki. Palihim lang siyang sumulyap sa rearview mirror, at nakita ni
Si Cassandra, na nakatayo sa gilid, ay nag-aalab sa galit, ang mukha ay puno ng poot. Itinaas niya ang kamay at malakas na tinamaan ang balikat ng kanyang asawa."Nicholas, hindi ba't nakipag-usap ka sa kanya kahapon?" tanong niya, ang boses ay matalim.Ang ekspresyon ni Nicholas ay madilim, ang mga mata ay naglalagablab ng galit na para bang kaya niyang tusukin si Irina gamit ang kanyang titig."Oo," sagot niya nang mapait. "Ang babaeng 'yan, may ganang sumuway sa akin! Mukhang sinusuportahan siya ni Alec ngayon. Lalo pa siyang tumatapang araw-araw!"Pinagpiit ni Cassandra ang mga ngipin, ang mga salitang lumabas mula sa kanya ay puno ng poot."Kung makuha natin ang babaeng 'yan, wala siyang magiging choice kundi yumuko sa atin!" Luminga siya kay Nicholas, ang tingin ay puno ng galit. "Ginastos mo ang malaking halaga para kumuha ng pribadong detektib na hanapin siya. May nahanap na ba silang lead?"Pumulupot ang isang mabigat na buntong-hininga mula kay Nicholas."Eh…"Tahimik siyang
Ang mga mata ni Irina ay kumislap ng purong saya.Sa harap niya ay ang pinakabago at pinakamodernong laptop na dinisenyo para sa pagguhit. Makintab, sobrang nipis, at sobrang ganda. Paano niya hindi ito magugustuhan?Pero para kay Irina, ang laptop na ito ay higit pa sa isang piraso ng teknolohiya—ito ay isang luxury na hindi niya kailanman naisip na maabot. Ang camera, marahil, ay mas makatarungan. Pero ito, hindi niya ito balak bilhin—hindi noong nakaraang anim na buwan, hindi noong nakaraang taon, at malamang ay hindi pa rin sa susunod na dalawang taon.“Gusto ko… Gustong gusto…” nauutal niyang sinabi, ang kanyang karaniwang mahinahong pag-uugali ay ganap na nagbago.Si Irina, na karaniwang kalmado at mailap, ay nahirapang lunukin ang kanyang mga salita, ang kanyang kasiyahan ay dumaloy sa isang hindi karaniwang magulong paraan.Kinuskos niya ang ulo niya ng medyo awkward, at isang mahiyain na ngiti ang kumalat sa kanyang mukha.“Pasensya na… Ang tanga ko ba?” tanong niya, pilit na
Kinabukasan, maagang nagising si Irina at kumatok sa pinto. Nang buksan ni Alec ang pinto, napatigil siya saglit, nagulat sa kanyang presensya.Ang mukha ni Irina ay kumikislap ng enerhiya at sigla, isang matinding kaibahan sa tahimik na imahe na inasahan niya. Tumingin siya sa kanya nang may maliwanag na ekspresyon at sinabi, "Ang ganda ng laptop na binigay mo sa kin. Ang bilis, at ang software na naka-install, sobrang ganda ng pagkakagawa. Salamat. Seryoso, mas kapaki-pakinabang pa ito kaysa sa mga damit na binigay mo sa akin dati."Tumigil siya sandali at nagmalumanay ang tingin habang nagpatuloy, "Actually, gusto ko sanang sabihin sa’yo. Kung hindi mo man ako pinapirma ng kontrata, pakakasalan pa rin kita. Tatawagin ko pa rin si auntie ng mama at mananatili sa kanya hanggang sa huling hinga niya."Matatag ang boses niya pero tapat, "Mula ngayon, hindi mo na kailangang tuparin ang mga kondisyon ng kontrata para sa akin. Salamat sa lahat."Bago pa siya makapagsalita, nagbigay siya n
Lalong humina ang mga hikbi ni Zoey, bawat salita ay puno ng pagdalamhati.“Alec, hindi na kita istorbohin. Pakiusap, hayaan mo akong ituloy ang pagbubuntis. Aalis na ako, ipinapangako ko! Ilalayo ko ang bata at maglalaho na sa buhay niyo magpakailanman. Hindi niya malalaman kung sino ang ama niya—pakiusap, humihingi ako ng tawad…”“Ano, nasaan ka?” mabilis na tanong ni Alec, ang tinig niya matalim sa pagmamadali.Sa likod niya, ang grupo ng mga executives na nag-aabang sa meeting ay nakatingin sa kanya na puno ng kalituhan. Nang maramdaman ang tensyon, agad na lumapit si Greg.“Dismissed!” utos ni Greg. Nagpalitan ng mga tingin ang mga executives ngunit matalino nilang iniwan ang silid nang walang pagtutol.Paglingon ni Greg kay Alec, nakaukit sa kanyang mukha ang alalahanin. “Young Master, anong nangyayari?”Hindi pinansin ni Alec si Greg. Nanatili siyang malamig at hindi mabasa ang ekspresyon, ang buong atensyon niya ay nakatutok sa nanginginig na boses sa kabilang linya.“Huwag, A
Hindi pumasok si Irina.Nanatili lang siya sa labas ng salaming bintana, tahimik na pinagmamasdan ang tanawin sa harap niya—isang ama at anak, magkasama.Si Alec ay nakatutok nang husto, maingat na binubuo ang maliit na bahay, habang si Anri naman ay nakamasid, ang mukha puno ng paghanga at inosenteng tuwa.Isang banayad na init ang sumilay sa dibdib ni Irina.Sa isang saglit, parang pamilya sila.Alam niyang isa lang itong ilusyon—isang panandaliang sandali na bunga ng sariling mga pangarap at pag-asang hindi naman totoo.Pero kahit ganoon, sapat na iyon para pasakitan ang puso niya… ng isang pakiramdam na halos matatawag na kaligayahan.Ang tanawing iyon ay tila bumuhay ng isang lumang alaala.Labindalawa siya noong ipinadala siya ng kanyang ina upang manirahan sa mga Jin. Mula noon, lagi na lang siyang tagamasid sa gilid—habang silang tatlo, ang tunay na pamilya, ay malayang tumatawa at naglalaro nang magkasama.Palagi siyang nasa labas, isang estrangherang bata na walang lugar sa
Mabilis ang pagtibok ng puso ni Irina habang instinctively niyang hinila pabalik ang chopsticks niya.Kumakain siya ng hapunan kasama ang isang lalaking walang ibang ginawa kundi magdala ng takot—isang demonyo sa anyo ng tao. Kanina lang, walang-awang nilasing nito ang isang sikat na artista at itinapon palabas nang walang pag-aalinlangan. At ngayon, sa hindi malamang dahilan, nagkasabay pa silang kunin ang parehong piraso ng spare ribs, ang kanilang chopsticks nagtagpo sa ere.Pwede pa bang maging mas awkward ito?Habang lalo siyang naguguluhan, mas lalo siyang hindi sigurado kung ano ang gagawin sa chopsticks niya. Dapat ba niyang bitiwan na lang? Ngunit sa parehong segundo na inisip niyang sumuko—si Alec rin ay sumabay sa pagbitiw.Muli, nagkasalpukan ang kanilang chopsticks, isang tahimik na labanan kung sino ang unang aatras.Sa huli, si Irina ang bumigay.Kasabay nito, umatras din si Alec.Nang lingunin niya ito, isang malamig at matalim na tingin ang sumalubong sa kanya, dahila
Nagniningning ang mga mata ni Anri na parang maliliit na bituin. “Baho… bibilhan mo ba ako ng regalo?”“Oo,” sagot ng lalaki, seryosong-seryoso.Hindi siya sanay makipag-usap sa mga bata, kaya ang tono niya ay kasing-pormal at matigas tulad ng pakikitungo niya sa mga empleyado niya sa trabaho.Tiningnan siya ni Anri nang may hinala. “Talaga?”“Hindi ako bumabawi sa salita,” sagot ni Alec, walang bakas ng pag-aalinlangan sa mukha.Pero tinawag pa rin siya nitong mabaho!Gaano ba siya kabaho sa tingin ng batang ‘to?!Hindi na siya nagsalita pa. Tumalikod siya at pumasok sa kwarto, iniwan sina Irina at Anri sa labas.Napakurap si Anri at tumingala sa ina niya. “Mama, napikon ba si Mabahong Masamang Tao?”Napabuntong-hininga si Irina, halos sukuan na ang kakulitan ng anak niya.Lumuhod siya at bumulong sa tainga nito, “Anri, kung gusto mo ng regalo at handa naman siyang magbigay, huwag mo siyang tawaging mabaho—lalo na sa harapan niya. Naiintindihan mo?”Ngumiti si Anri.Ang totoo, hindi
Matapos ang isang saglit ng pag-iisip, marahang nagbulong si Greg sa sarili, “Hindi ko na talaga alam kung sino ang nagpapahirap kanino—si Madam ba o ang Pang-apat na Panginoon? Mahal ba nila ang isa’t isa o nakakulong lang sa isang siklo ng sakit?”Napailing siya.Ah, wala na siyang pakialam.Sa loob ng elevator, tahimik na binuhat ni Alec si Irina sa kanyang mga bisig. Nakasandal ang ulo nito sa kanyang balikat, at marahang bumubulong, “Hindi naman… ganito kasama.”Tumingin siya pababa rito. “Ano?”Mainit ang namumulang pisngi ni Irina laban sa malamig niyang balat, dala pa rin ng init mula sa sasakyan. Bahagyang gumalaw ito, idiniin ang mukha sa kanyang leeg, tila hinahanap ang ginhawa mula sa malamig-init na pakiramdam.Sa kabila ng lahat, may kakaibang aliw na dulot iyon.Sa kanilang dalawa.“Hindi mo ako tinrato nang kasing-sama ng inaakala ko,” mahina niyang bulong. “Hindi mo ako kailanman pinilit na mapunta sa ibang lalaki. Inaalagaan mo si Anri. Pati siya, hinayaan mong pumas
Kahit na nakakulong ka na sa putikan…Ngumiti nang bahagya si Irina. “Sa tingin mo, may pag-asa pa ba akong makabalik sa larangan ng arkitektura?”“Bakit hindi?” sagot ni Jigo, may nakakaluwag na ngiti sa labi. “Nasubukan mo na bang maghanap ng trabaho sa field na ‘yon?”Trabaho… May posibilidad pa kayang makahanap siya muli?Ibinaling ni Irina ang tingin pababa, dumaan ang lungkot sa kanyang mukha.“Kung hindi mo susubukan, paano mo malalaman kung hindi mo kaya?” mahinahong tanong ni Jigo.Napakagat-labi siya, nag-aalangan.Saktong dumating sina Alec at Kristoff matapos ang kanilang pag-uusap. Sinulyapan ni Alec ang kanyang relo bago nagsalita. “Gabi na.”Gabi na…Lumubog ang dibdib ni Irina.Oras na para maghiwa-hiwalay sila. Pero kanino siya ipapaubaya ni Alec?Kay Jigo—na siyang madalas makipag-usap sa kanya?O kay Liam—ang lalaking may pilat sa mukha?Hindi niya alam. Yumuko na lang siya, ibinaba ang ulo nang husto, hanggang sa para bang hindi na siya tao.Parang isa na lang siya
Narinig ng buong lungsod ang balitang itinapon palabas ang sikat na aktres na si Ivy Montenegro.Pagkalabas niya ng club, pasuray-suray siyang sumakay ng taxi, lasing na lasing. Agad niyang tinawagan si Layla—ang asawa ni Zian.Sa kabilang linya, hindi na nagpaliguy-ligoy pa si Layla. “Ivy Montenegro, kumusta? Kinausap ba ng asawa ko si Alec?”Laslas ang dila sa kalasingan, pasigaw na nagbuntong-hininga si Ivy. “Ang demonyang si Irina! Halimaw siya—isang totoong halimaw!”At bago pa makasagot si Layla, bigla na lang binaba ni Ivy ang tawag at nawalan ng malay sa likod ng taxi.Natulala si Layla habang nakatitig sa kanyang telepono. Napakunot ang noo niya bago mabilis na tinawagan ang pinsan niyang si Jigo.Sa loob ng isang pribadong silid, kasalukuyang nag-aalay ng tagay si Jigo kay Alec nang tumunog ang kanyang cellphone. Saglit niyang sinulyapan ang screen bago tumingin kay Zian, na halatang hindi mapakali at tila kinakabahan. Ngumisi si Jigo at iniabot ang telepono.“Asawa mo.”San
Si Alec ay tumawa nang malamig, walang emosyon ang tingin niya."Artista? Bagong kinoronahang aktres?" Umayos siya ng upo, nakapamulsa at walang bahid ng interes. "Akala mo ba dapat alam ng lahat ang pangalan mo? Na dapat kang sambahin dahil sa tinatawag mong kasikatan?"Lumamig pa lalo ang tono niya, matalim na parang talim ng kutsilyo."Tandaan mo ito—mas mabuting iwanan mo na ang industriya ng pelikula sa loob ng tatlong taon."Ang sumunod niyang mga salita ay parang hatol ng kamatayan."Hindi ka makakatanggap ng kahit isang proyekto. Ni isang patalastas, hindi mo mahahawakan."Bumagsak ang katahimikan sa silid.Ito na ang awa niya—ang bersyon niya ng habag.Isang bagong sikat na artista, isang tinaguriang pampublikong pigura, ngunit nagawa niyang utusan ang ibang babae na buhatin ang sapatos niya sa loob ng banyo? Hiyain ang iba nang walang dahilan?Kung hindi lang dahil sa kawalan ng interes ni Irina sa paghihiganti, mas malala pa sana ang naging parusa ni Ivy.Ngunit kahit sa ga
Nabigla si Irina sa biglaang pagpapamalas ng dominasyon ni Alec.Kakasanay pa lang niya sa sitwasyon nang, sa di-inaasahang pagkakataon, biglang lumuhod si Ivy sa harapan niya, isang malakas na plop ang umalingawngaw. Pumatak ang luha sa pisngi nito habang desperadong nagsusumamo."Miss Montecarlos, maawa ka sa’kin!" humagulgol si Ivy. "Isang beses lang—pakiusap, hayaan mo na ako!"Walang masabi si Irina. Napatingin siya pababa, nakatitig kay Ivy na parang hindi siya makapaniwala.Ang babaeng ito na naman?Ni hindi niya nga gustong bigyang pansin ito sa simula pa lang.Hindi naman sila magkakilala. Pero kanina lang sa banyo, naglakad itong parang reyna, buong yabang na inutusan siyang buhatin ang sapatos nito—kahit na wala silang anumang ugnayan.At hindi lang iyon.Ininsulto pa siya.Sa harap ng lahat. Malakas. Lantaran.At ngayon, ang parehong babaeng iyon ay nakaluhod sa harapan niya, umiiyak na parang kawawang biktima.Dahan-dahang bumuga ng hininga si Irina, nanatiling kalmado an
Naroon si Ivy, hindi makapaniwala. "Mr. Beaufort… anong sinabi mo?"Marahil ay mali lang ang dinig niya. Hindi maaaring totoo ang narinig niya—na si Alec mismo ang nagsabing magpanggap siyang hostess. Kailanman ay hindi siya nalagay sa ganitong kahihiyan."Be a hostess," Alec repeated calmly.Nanlamig ang tingin ni Ivy at mariing sumagot, "Mr. Beaufort, hindi ba’t may kasama na kayong hostess? Hindi ako isa sa kanila, at wala akong balak na magpanggap!"Nanatiling kalmado si Alec. "Kung ganoon, sabihin mo sa akin—bakit ka narito ngayong gabi?"Mataas ang tinig ni Ivy nang sumagot siya, bahagyang itinaas ang baba. "Kasama ako ni Mr. Altamirano—""Pero ang asawa ni Mr. Altamirano ay pinsan ni Jigo, hindi ba?" putol ni Alec, payapa ngunit matalim ang pananalita. "Sabihin mo sa akin, ano ba talaga ang papel mo rito?"Napipi si Ivy."Hostess pa rin ang hostess," malamig na saad ni Alec. "Kahit ano pang pagpapanggap ang gawin niya, hindi mababago ang katotohanan."Pumikit si Ivy, pilit pini