Kinabukasan, maagang nagising si Irina at kumatok sa pinto. Nang buksan ni Alec ang pinto, napatigil siya saglit, nagulat sa kanyang presensya.Ang mukha ni Irina ay kumikislap ng enerhiya at sigla, isang matinding kaibahan sa tahimik na imahe na inasahan niya. Tumingin siya sa kanya nang may maliwanag na ekspresyon at sinabi, "Ang ganda ng laptop na binigay mo sa kin. Ang bilis, at ang software na naka-install, sobrang ganda ng pagkakagawa. Salamat. Seryoso, mas kapaki-pakinabang pa ito kaysa sa mga damit na binigay mo sa akin dati."Tumigil siya sandali at nagmalumanay ang tingin habang nagpatuloy, "Actually, gusto ko sanang sabihin sa’yo. Kung hindi mo man ako pinapirma ng kontrata, pakakasalan pa rin kita. Tatawagin ko pa rin si auntie ng mama at mananatili sa kanya hanggang sa huling hinga niya."Matatag ang boses niya pero tapat, "Mula ngayon, hindi mo na kailangang tuparin ang mga kondisyon ng kontrata para sa akin. Salamat sa lahat."Bago pa siya makapagsalita, nagbigay siya n
Lalong humina ang mga hikbi ni Zoey, bawat salita ay puno ng pagdalamhati.“Alec, hindi na kita istorbohin. Pakiusap, hayaan mo akong ituloy ang pagbubuntis. Aalis na ako, ipinapangako ko! Ilalayo ko ang bata at maglalaho na sa buhay niyo magpakailanman. Hindi niya malalaman kung sino ang ama niya—pakiusap, humihingi ako ng tawad…”“Ano, nasaan ka?” mabilis na tanong ni Alec, ang tinig niya matalim sa pagmamadali.Sa likod niya, ang grupo ng mga executives na nag-aabang sa meeting ay nakatingin sa kanya na puno ng kalituhan. Nang maramdaman ang tensyon, agad na lumapit si Greg.“Dismissed!” utos ni Greg. Nagpalitan ng mga tingin ang mga executives ngunit matalino nilang iniwan ang silid nang walang pagtutol.Paglingon ni Greg kay Alec, nakaukit sa kanyang mukha ang alalahanin. “Young Master, anong nangyayari?”Hindi pinansin ni Alec si Greg. Nanatili siyang malamig at hindi mabasa ang ekspresyon, ang buong atensyon niya ay nakatutok sa nanginginig na boses sa kabilang linya.“Huwag, A
"T-totoo ba ang sinasabi mo?" tanong ni Zoey, ang kanyang mukha na puno ng luha ay nakataas para tumanaw kay Alec."Totoo," sagot ni Alec, ang boses niya ay matatag at buo.Ibinangon ni Zoey ang ulo, bagong luha na bumagsak. "Pero hindi mo ako mahal. Si Irina ang mahal mo. Hindi ko gustong pilitin ka, at hindi ko gustong gawing banta ang bata. Ang gusto ko lang... hindi ko kayang ipalaglag ang anak ko.. Hindi ako babalik sa'yo—tatakas ako."Lumambot ang ekspresyon ni Alec sa isang saglit, ngunit agad ding tumigas ng may matinding determinasyon."Sinabi ko na sa'yo, pakakasalan kita. Ikaw ang magiging asawa ko—ang tanging asawa ko—at ang batang dinadala mo ang magiging tagapagmana ng pamilya Beaufort."Bago pa makasagot si Zoey, niyakap siya ni Alec at dinala sa kanyang mga bisig. Napahinto siya sa paghinga sa gulat habang mabilis na naglakad si Alec patungo sa examination room.Tahimik lang si Zoey, ang mga luha ay dahan-dahang natutuyo. Nakayakap sa dibdib ni Alec, nagbigay siya ng i
"Understood." Maikli ang sagot ni Alec, ang boses niya mababa, bago niya ibaba ang telepono. Nang tumingin siya kay Zoey, ang kanyang malamig at matalim na mga mata ay bahagyang lumambot. Ang tono niya ay naging mas banayad nang magsalita."You’re carrying my child. How could I ever let you return to live alone?""Hindi," sagot ni Zoey nang matatag, kinakabig ang ulo. "Hindi pa tayo kasal, Alec, at hindi ako ang asawa mo. Pero ngayon na malalaman ko na magiging ina ako, kailangan kong maging magandang halimbawa sa anak ko. Hindi ko pwedeng patagilid na magka-relasyon sa ibang lalaki. Kailangan kong maging matatag at may prinsipyo. Kaya hanggang hindi tayo kasal, hindi kita sasamahan sa bahay mo. Pero sana ay magtiwala ka na aalagaan ko nang mabuti ang anak natin. Nangangako ako."Ang mga salita niya ay matatag at walang pag-aalinlangan, kaya sandali ring naramdaman ni Alec na parang ibang tao na siya—mas determinado, mas may prinsipyo.Huminto saglit si Alec upang mag-isip sa mga sina
"Matagal na simula nung huling family dinner natin. Dapat nakapagdesisyon ka na, hindi ba? Anong babae ang gusto mo?" tanong ni Don Hugo, ang mukha niyang seryoso habang tinitingnan ang kanyang apo.Sa edad na tatlumpu’t dalawa, si Alec ay lampas na sa edad na sa isang karaniwang pamilya, may mga anak na sa elementarya. Hindi maiwasang makaramdam si Don Hugo ng kaunting pagkainis sa katahimikan ng kanyang apo.Nanatiling kalmado si Alec, hindi sumasagot. Nainis si Don Hugo, ngunit hindi niya ito ipinakita nang buo. Sa halip, malalim na nagbuntung-hininga at nagsalita nang diretso."Wala nang maraming pamilya na makakatapat sa atin ngayon. Yung nag iisang babaeng anak ng Altamirano Group, kapatid ni Zeus—dalawampu’t dalawang taon at madalas nakikipaglaro kay Layla. Mayroon din sa mga Vallejo, pero ang pinaka-interesado ako ay yung galing sa mga Allegre..."Kahit na mahaba ang pagpapaliwanag ng lolo, hindi kumibo si Alec.Ngunit napansin ni Don Hugo ang hindi pagkakaroon ng reaksyon ni
Ngumiti si Irina ng mahiyain nang magtagpo ang mga mata nila ni Alec. Ang ngiti niya ay tapat at puno ng init, at sa sandaling iyon, parang ang buong kwarto ay nagliwanag.Maganda ang naging araw ni Irina. Simula nang ibigay ni Alec sa kanya ang bagong laptop, tumaas nang malaki ang kanyang efficiency sa trabaho. Ang mga design na isinubmit niya sa mga designer sa opisina ay tinanggap nang may paghanga. Noong una, inakalang mga tao na siya lang ay isang helper at baka hindi pa marunong gumamit ng computer. Ngunit nang makita nila ang kalidad ng kanyang mga design, kasama ang mga detalyadong notes na isinama niya, natulala sila. Ang mga design ay sobrang professional kaya’t walang makapagsabi ng kahit ano, at wala ni isa mang designer ang naglakas-loob na magtanggol laban sa kanya.Matapos niyang tapusin ang trabaho, maaga siyang pumunta sa ward ni Amalia. Magkasama silang nag-usap tungkol sa mga bagay tungkol sa pamilya, at sa gitna ng kanilang pag-uusap, sinabi ni Irina na ang kabait
Hindi kailanman nagsusuot si Greg ng guwantes, kahit sa pinakamalamig na panahon. Hindi naman siya tutol dito; ang totoo, walang nag-isip na maghanda ng simpleng pampatanggal lamig para sa kanya, para maibsan ang ginaw.Ngunit sa pagkakataong iyon, ang galanteng alok ng babae—ang pag-aalok ng init—ay may kakaibang epekto sa kanya.Isang tanong ang bumasag sa isip niya: Paano kaya nagkaganoon ang babaeng ito, na nagdadalang-tao habang nakakulong? Anong hirap ang tinamo niya?Tahimik na nagpatibay ang kanyang desisyon. Nangako siya sa sarili na aalamin agad kung sino ang may kagagawan ng ganitong malupit na kapalaran para sa kanya.Walang alinlangan, binuksan niya ang pinto ng sasakyan at, sa isang magalang ngunit matibay na tono, tinawag si Alec at Irina."Sir, Madam, sakay na po."Pumula ang mga pisngi ni Irina sa kanyang sinabi, ngunit mabilis din itong nakabawi at ngumiti nang maayos."Salamat."Habang nagmamaneho, napansin ni Irina na abala si Alec sa kanyang trabaho, abala sa pag-
Malayo at malamig ang tinig ni Irina nang tanungin, "Kailan? Anong oras?"Zoey responded, "Four o'clock in the afternoon.""Okay, pupunta ako, pero may kondisyon ako," sabi ni Irina nang matatag. "Huwag mong istorbohin si Auntie Amalia, kung hindi, hindi ako magdadalawang-isip na saktan ka."Humalakhak nang malakas si Zoey sa kabilang linya."Irina, para bang si Auntie Amalia talaga ang nanay mo. Huwag mong kalimutan, ikaw ang pekeng asawa, ako ang tunay. Ina ni Alec si Auntie Amalia—paano ko siya sasaktan? Baka ikaw lang ang nag-iisip ng masama."Hindi apektado ang tono ni Irina. "Mabuti naman at alam mong siya ang nanay ng asawa mo. Nandiyan ako ng eksaktong apat."Tinapos ni Irina ang tawag ng walang pag-aalinlangan.Habang papasok siya sa opisina upang ayusin ang mga gamit at maghanap ng tindahan ng meryenda para sa tanghalian, tumunog muli ang telepono ni Irina. Akala niya, si Zoey na naman ang tumatawag, kaya’t tumaas ang inis sa kanyang dibdib. Pero nang tingnan niya ang numero
Hindi pumasok si Irina.Nanatili lang siya sa labas ng salaming bintana, tahimik na pinagmamasdan ang tanawin sa harap niya—isang ama at anak, magkasama.Si Alec ay nakatutok nang husto, maingat na binubuo ang maliit na bahay, habang si Anri naman ay nakamasid, ang mukha puno ng paghanga at inosenteng tuwa.Isang banayad na init ang sumilay sa dibdib ni Irina.Sa isang saglit, parang pamilya sila.Alam niyang isa lang itong ilusyon—isang panandaliang sandali na bunga ng sariling mga pangarap at pag-asang hindi naman totoo.Pero kahit ganoon, sapat na iyon para pasakitan ang puso niya… ng isang pakiramdam na halos matatawag na kaligayahan.Ang tanawing iyon ay tila bumuhay ng isang lumang alaala.Labindalawa siya noong ipinadala siya ng kanyang ina upang manirahan sa mga Jin. Mula noon, lagi na lang siyang tagamasid sa gilid—habang silang tatlo, ang tunay na pamilya, ay malayang tumatawa at naglalaro nang magkasama.Palagi siyang nasa labas, isang estrangherang bata na walang lugar sa
Mabilis ang pagtibok ng puso ni Irina habang instinctively niyang hinila pabalik ang chopsticks niya.Kumakain siya ng hapunan kasama ang isang lalaking walang ibang ginawa kundi magdala ng takot—isang demonyo sa anyo ng tao. Kanina lang, walang-awang nilasing nito ang isang sikat na artista at itinapon palabas nang walang pag-aalinlangan. At ngayon, sa hindi malamang dahilan, nagkasabay pa silang kunin ang parehong piraso ng spare ribs, ang kanilang chopsticks nagtagpo sa ere.Pwede pa bang maging mas awkward ito?Habang lalo siyang naguguluhan, mas lalo siyang hindi sigurado kung ano ang gagawin sa chopsticks niya. Dapat ba niyang bitiwan na lang? Ngunit sa parehong segundo na inisip niyang sumuko—si Alec rin ay sumabay sa pagbitiw.Muli, nagkasalpukan ang kanilang chopsticks, isang tahimik na labanan kung sino ang unang aatras.Sa huli, si Irina ang bumigay.Kasabay nito, umatras din si Alec.Nang lingunin niya ito, isang malamig at matalim na tingin ang sumalubong sa kanya, dahila
Nagniningning ang mga mata ni Anri na parang maliliit na bituin. “Baho… bibilhan mo ba ako ng regalo?”“Oo,” sagot ng lalaki, seryosong-seryoso.Hindi siya sanay makipag-usap sa mga bata, kaya ang tono niya ay kasing-pormal at matigas tulad ng pakikitungo niya sa mga empleyado niya sa trabaho.Tiningnan siya ni Anri nang may hinala. “Talaga?”“Hindi ako bumabawi sa salita,” sagot ni Alec, walang bakas ng pag-aalinlangan sa mukha.Pero tinawag pa rin siya nitong mabaho!Gaano ba siya kabaho sa tingin ng batang ‘to?!Hindi na siya nagsalita pa. Tumalikod siya at pumasok sa kwarto, iniwan sina Irina at Anri sa labas.Napakurap si Anri at tumingala sa ina niya. “Mama, napikon ba si Mabahong Masamang Tao?”Napabuntong-hininga si Irina, halos sukuan na ang kakulitan ng anak niya.Lumuhod siya at bumulong sa tainga nito, “Anri, kung gusto mo ng regalo at handa naman siyang magbigay, huwag mo siyang tawaging mabaho—lalo na sa harapan niya. Naiintindihan mo?”Ngumiti si Anri.Ang totoo, hindi
Matapos ang isang saglit ng pag-iisip, marahang nagbulong si Greg sa sarili, “Hindi ko na talaga alam kung sino ang nagpapahirap kanino—si Madam ba o ang Pang-apat na Panginoon? Mahal ba nila ang isa’t isa o nakakulong lang sa isang siklo ng sakit?”Napailing siya.Ah, wala na siyang pakialam.Sa loob ng elevator, tahimik na binuhat ni Alec si Irina sa kanyang mga bisig. Nakasandal ang ulo nito sa kanyang balikat, at marahang bumubulong, “Hindi naman… ganito kasama.”Tumingin siya pababa rito. “Ano?”Mainit ang namumulang pisngi ni Irina laban sa malamig niyang balat, dala pa rin ng init mula sa sasakyan. Bahagyang gumalaw ito, idiniin ang mukha sa kanyang leeg, tila hinahanap ang ginhawa mula sa malamig-init na pakiramdam.Sa kabila ng lahat, may kakaibang aliw na dulot iyon.Sa kanilang dalawa.“Hindi mo ako tinrato nang kasing-sama ng inaakala ko,” mahina niyang bulong. “Hindi mo ako kailanman pinilit na mapunta sa ibang lalaki. Inaalagaan mo si Anri. Pati siya, hinayaan mong pumas
Kahit na nakakulong ka na sa putikan…Ngumiti nang bahagya si Irina. “Sa tingin mo, may pag-asa pa ba akong makabalik sa larangan ng arkitektura?”“Bakit hindi?” sagot ni Jigo, may nakakaluwag na ngiti sa labi. “Nasubukan mo na bang maghanap ng trabaho sa field na ‘yon?”Trabaho… May posibilidad pa kayang makahanap siya muli?Ibinaling ni Irina ang tingin pababa, dumaan ang lungkot sa kanyang mukha.“Kung hindi mo susubukan, paano mo malalaman kung hindi mo kaya?” mahinahong tanong ni Jigo.Napakagat-labi siya, nag-aalangan.Saktong dumating sina Alec at Kristoff matapos ang kanilang pag-uusap. Sinulyapan ni Alec ang kanyang relo bago nagsalita. “Gabi na.”Gabi na…Lumubog ang dibdib ni Irina.Oras na para maghiwa-hiwalay sila. Pero kanino siya ipapaubaya ni Alec?Kay Jigo—na siyang madalas makipag-usap sa kanya?O kay Liam—ang lalaking may pilat sa mukha?Hindi niya alam. Yumuko na lang siya, ibinaba ang ulo nang husto, hanggang sa para bang hindi na siya tao.Parang isa na lang siya
Narinig ng buong lungsod ang balitang itinapon palabas ang sikat na aktres na si Ivy Montenegro.Pagkalabas niya ng club, pasuray-suray siyang sumakay ng taxi, lasing na lasing. Agad niyang tinawagan si Layla—ang asawa ni Zian.Sa kabilang linya, hindi na nagpaliguy-ligoy pa si Layla. “Ivy Montenegro, kumusta? Kinausap ba ng asawa ko si Alec?”Laslas ang dila sa kalasingan, pasigaw na nagbuntong-hininga si Ivy. “Ang demonyang si Irina! Halimaw siya—isang totoong halimaw!”At bago pa makasagot si Layla, bigla na lang binaba ni Ivy ang tawag at nawalan ng malay sa likod ng taxi.Natulala si Layla habang nakatitig sa kanyang telepono. Napakunot ang noo niya bago mabilis na tinawagan ang pinsan niyang si Jigo.Sa loob ng isang pribadong silid, kasalukuyang nag-aalay ng tagay si Jigo kay Alec nang tumunog ang kanyang cellphone. Saglit niyang sinulyapan ang screen bago tumingin kay Zian, na halatang hindi mapakali at tila kinakabahan. Ngumisi si Jigo at iniabot ang telepono.“Asawa mo.”San
Si Alec ay tumawa nang malamig, walang emosyon ang tingin niya."Artista? Bagong kinoronahang aktres?" Umayos siya ng upo, nakapamulsa at walang bahid ng interes. "Akala mo ba dapat alam ng lahat ang pangalan mo? Na dapat kang sambahin dahil sa tinatawag mong kasikatan?"Lumamig pa lalo ang tono niya, matalim na parang talim ng kutsilyo."Tandaan mo ito—mas mabuting iwanan mo na ang industriya ng pelikula sa loob ng tatlong taon."Ang sumunod niyang mga salita ay parang hatol ng kamatayan."Hindi ka makakatanggap ng kahit isang proyekto. Ni isang patalastas, hindi mo mahahawakan."Bumagsak ang katahimikan sa silid.Ito na ang awa niya—ang bersyon niya ng habag.Isang bagong sikat na artista, isang tinaguriang pampublikong pigura, ngunit nagawa niyang utusan ang ibang babae na buhatin ang sapatos niya sa loob ng banyo? Hiyain ang iba nang walang dahilan?Kung hindi lang dahil sa kawalan ng interes ni Irina sa paghihiganti, mas malala pa sana ang naging parusa ni Ivy.Ngunit kahit sa ga
Nabigla si Irina sa biglaang pagpapamalas ng dominasyon ni Alec.Kakasanay pa lang niya sa sitwasyon nang, sa di-inaasahang pagkakataon, biglang lumuhod si Ivy sa harapan niya, isang malakas na plop ang umalingawngaw. Pumatak ang luha sa pisngi nito habang desperadong nagsusumamo."Miss Montecarlos, maawa ka sa’kin!" humagulgol si Ivy. "Isang beses lang—pakiusap, hayaan mo na ako!"Walang masabi si Irina. Napatingin siya pababa, nakatitig kay Ivy na parang hindi siya makapaniwala.Ang babaeng ito na naman?Ni hindi niya nga gustong bigyang pansin ito sa simula pa lang.Hindi naman sila magkakilala. Pero kanina lang sa banyo, naglakad itong parang reyna, buong yabang na inutusan siyang buhatin ang sapatos nito—kahit na wala silang anumang ugnayan.At hindi lang iyon.Ininsulto pa siya.Sa harap ng lahat. Malakas. Lantaran.At ngayon, ang parehong babaeng iyon ay nakaluhod sa harapan niya, umiiyak na parang kawawang biktima.Dahan-dahang bumuga ng hininga si Irina, nanatiling kalmado an
Naroon si Ivy, hindi makapaniwala. "Mr. Beaufort… anong sinabi mo?"Marahil ay mali lang ang dinig niya. Hindi maaaring totoo ang narinig niya—na si Alec mismo ang nagsabing magpanggap siyang hostess. Kailanman ay hindi siya nalagay sa ganitong kahihiyan."Be a hostess," Alec repeated calmly.Nanlamig ang tingin ni Ivy at mariing sumagot, "Mr. Beaufort, hindi ba’t may kasama na kayong hostess? Hindi ako isa sa kanila, at wala akong balak na magpanggap!"Nanatiling kalmado si Alec. "Kung ganoon, sabihin mo sa akin—bakit ka narito ngayong gabi?"Mataas ang tinig ni Ivy nang sumagot siya, bahagyang itinaas ang baba. "Kasama ako ni Mr. Altamirano—""Pero ang asawa ni Mr. Altamirano ay pinsan ni Jigo, hindi ba?" putol ni Alec, payapa ngunit matalim ang pananalita. "Sabihin mo sa akin, ano ba talaga ang papel mo rito?"Napipi si Ivy."Hostess pa rin ang hostess," malamig na saad ni Alec. "Kahit ano pang pagpapanggap ang gawin niya, hindi mababago ang katotohanan."Pumikit si Ivy, pilit pini