Sa likod ni Irina, napakatindi ng galit ni Don Pablo na nanatiling walang imik ng matagal na minuto. Hanggang sa mawala si Irina sa dressing room na siya tuluyang sumiklab, ang kanyang boses ay nanginginig sa galit“I’ll make sure Marco cuts all ties with you, a woman like you! Huwag mong aasahan na makakakuha ka ng kahit isang kusing mula sa kanya!”Kasunod niyon, naglakad palayo ang matanda, ang mga hakbang niya ay mabigat sa pagkadismaya.Hindi nagtagal, lumapit si Claire kay Irina na may pilit na ngiti na hindi maipinta ang kawalang sinseridad.“Pasensiya na, Irina. Talaga namang hindi ko inisip na mangyayari ito. Wala akong ideya kung paano nalaman ng lolo ko na narito kami. Maybe one of the servants tipped him off,” aniya, ang tono ay may bahid ng maling inosensya.“Grandpa has been so upset these past few days, saying Marco has been spending time with an unworthy woman. Nagmamasid siya sa mga lugar na pinupuntahan ni Marco at ako…”Ang kanyang paliwanag ay puno ng mga kabalintu
Nabaling ang atensyon ni Alec sa isang kumpletong disenyo. Isang guhit-kamay na may maraming mga anotasyon sa paligid nito, lahat ay malinaw at detalyado. Mukhang katulad ito ng nakita ni Alec ilang araw na ang nakalipas sa silid ni Irina. Hindi gaanong detalyado ang orihinal na guhit kumpara sa ngayon, at may mga pagbabago sa ilang bahagi na mukhang mas pino at makatwiran."Sinong nagpadala ng draft na ito?" agad na tanong ni Alec sa assistant."Ay, mukhang ang assistant ng design director ng Hidalgo Group, si Monte... Miss Montecarlos," sagot ng assistant."Dalhin mo ako sa kanya kaagad!" utos ni Alec, ang tono’y nagmamadali."Masusunod, Mr. Beaufort."Pinangunahan ng assistant si Alec palabas, habang naglalakad sila."Naghihintay si Miss Montecarlos sa harap, makikita mo siya agad.""Alright," sagot ni Alec nang maikli.Nabigla si Irina na nakatayo sa harap, nang marinig ang boses ni Alec. Paano siya napunta rito?Sa hindi maipaliwanag na dahilan, ayaw makita ni Irina si Alec sa gan
Lumapit si Duke kay Irina nang walang pakialam."Irina, napakasensitibo talaga ng pang-amoy mo. Paano mo nalaman na maraming mayayaman ang magtitipon dito sa cruise ship ngayon?"Hindi sumagot si Irina sa tonong may halong biro at seryosong banat ni Duke. Sa halip, ngumiti siya at nagtanong, "Mr. Evans, ilang araw na kitang hindi nakikita. Hindi ka ba pumapasok sa kumpanya kamakailan?""Bakit? Namiss mo ba ako?" tanong ni Duke."Hindi…""Kung hindi mo ako na-miss, bakit ka narito?" May bahid ng katarayan at sarkasmo ang tanong ni Duke. "Hindi ako pumunta sa kumpanya dahil abala ako sa cruise meeting na ito. Dito nagtitipon ang lahat ng mayayaman ng bansa. Siyempre, hindi maaaring mawala si Duke Evans."Napailing si Irina, bahagyang napapaismid. "Hindi… hindi ako pumunta dito para sa’yo.""Talaga? Hindi para sa’kin?" Ang ngiti ni Duke ay may halong panunuya habang tinitingnan ang payak na anyo ni Irina. "Huwag mong sabihing pumunta ka rito para makita si Marco? May balita ako para sa’y
Si Irina ay mag-isa sa maliit na cabin habang ito’y kumikiskis sa kalsadang nasa kanayunan, ang kanyang mata ay nakatuon sa magulong pile ng damit sa kanyang harapan. Lahat ng damit dito ay mukhang mas mura kumpara sa mga binebenta sa mga kanto-kantong palengke. Ang tela ay manipis, ang mga kulay ay masyadong maliwanag, at ang mga disenyo ay talagang wala sa tono.Nagtama ang kanyang mga labi, pinipili ang pinaka-makumbabang piraso na nakita niya—isang unipormeng estudyante na kahit paano ay nagtataglay pa rin ng hangin ng pagkabirhen.Nang siya’y lumabas, ang suot niyang damit ay pinagtambal sa magara at murang makeup na ipininta sa kanyang mukha. Ang kanyang mga hakbang ay mabagal habang dala-dala ang tray sa kanyang mga kamay, at naglakad diretso siya kay Claire.Pinasadahan ni Claire nang masamang tingin si Irina mula ulo hanggang paa, may isang ngisi sa sulok ng kanyang labi.“Oh, alam ko naman na magpapakipot ka,” sabi nito, ang tono ay may pagdududang sarkasmo. “Pero baka gusto
Tiningnan ni Irina si Alec, ang kanyang ekspresyon ay naghalo ng kalituhan at pagkabigla. Bakit siya narito?Sandali siyang nag-isip ng sagot, ngunit mabilis niyang naisip—syempre, narito siya. Ang cruise ship na ito ay punong-puno ng mga anak ng mayayaman at makapangyarihan; hindi na nakakagulat para sa isang tulad ni Alec na magpakita.Gayunpaman, tila walang pakialam si Alec sa kanyang sarili. Ipinako niya ang suit jacket sa paligid ni Irina, siniguro niyang natatakpan si Irina nang husto, saka dumikit at kinuha siya sa kanyang mga bisig na parang ito na ang pinaka-natural na bagay sa mundo.Ang mga mata ni Alec, matalim at galit, ay dumaan sa crowd. Ang mga lalaki at babae na kanina ay puno ng pag-aasikaso at kayabangan ay tumahimik sa ilalim ng kanyang tingin. Para bang bumagsak ang temperatura sa deck.Ang cruise ship, na kanina ay buhay na buhay sa mga tawanan at malalakas na pag-uusap, ay ngayon tahimik na tahimik.Walang nangahas magsalita.Walang sinuman sa cruise ship ang h
“Mr. Evans, please, you’ve got to save us!” sigaw ng isa sa mga naroon, halatang desperado at nanginginig ang boses.“Ikaw lang ang pwedeng kumausap sa pinsan mo ngayon,” dagdag pa ng isa, kitang-kita rin ang pag-aalala.“Please, Mr. Evans!” Isang tinig ang nagtaas pa ng tono sa sobrang pagmamakaawa. “As long as you’re willing to help, I’ll transfer my newest and most prized sports car to you—no strings attached!”Doon, isang tamad pero tagumpay na ngiti ang lumitaw sa mga labi ni Duke.“Really, huh?”“Yes! I swear!” Mabilis na sagot ng lalaki, halatang gustong patunayan ang sinseridad niya.Natawa si Duke, parang naaaliw sa desperasyon ng mga tao.“O siya, pangako ko sa inyo—walang problema. Siguradong walang problema. Hindi mag-aaksaya ng oras ang pinsan ko para harapin nang harapan ang napakaraming mararangal na pamilya dahil lang sa kung sino mang babaeng parang palaboy. Marami siyang mas mahalagang inaasikaso at wala siyang pakialam sa inyo.”The crowd exhaled a collective sigh o
Itinaas ni Irina ang kanyang mga mata upang matugunan ang mga mata ni Alec, ang kanyang kalituhan ay malinaw na naglalaro sa kanyang ekspresyon.“Mr. Beaufort, ano ba talaga ang nais mong sabihin? Ang mga conspiracy ko, ang mga plano ko laban sa ‘yo—hindi mo ba alam na nasilip mo na lahat? Bakit mo pa ako tinatanong kung alam mo na lahat?” Ang kanyang boses ay malumanay, malayo, at may bahagyang pagka-detached.Bagamat naroon pa rin ang tono ng pagkakagiyagis ni Alec, nawawala na ang matalim na kalupitan nito.“It seems you’ve forgotten what I warned you about,” he said evenly.“Hindi ko nakalimutan,” tugon ni Irina, ibinaba ang ulo. Pagkaraan ng ilang segundo, may mahina at pasaring na ngiti na sumilip sa kanyang mga labi.Kahit nawala ang kanyang mga babala, wala siyang ibang maaasahan. Kahit sa cruise na iyon, walang tumingin sa kanya bilang may halaga. Kahit si Duke na minsang nagpakita ng kabaitan, hindi maitatago ang pag-aliw sa kanyang mga mata, tila siya’y isang panandaliang l
Si Alec ay nanatiling naroon, nakatayo at nakatingin kay Irina na umatras papasok sa kanyang kuwarto, ang kanyang mga iniisip ay saglit na gumulo.KinaumagahanSa unang sinag ng pagsikat ng araw ay dumaan sa mga bintana, nagising nang maaga si Irina, sumusunod sa kanyang karaniwang routine. Mabilis siyang naglinis at naghanda upang umalis nang biglang tumigil ang isang malalim na boses sa kanyang hakbang.“Sandali.”Nagulat siyang tumalikod, agad na bumungad sa kanya si Alec. Nakasuot ito ng perpektong bihis sa isang tailored suit, may briefcase sa kamay, ang kanyang kilos ay kalmado tulad ng dati.Napakurap si Irina, nagtataka kung ano ang aasahan.“I’m going to the hospital to see my mother this morning,” sabi ni Alec nang kalmado, parang pinakamainam na bagay sa mundo.Walang sagot si Irina, ngunit ang kanyang pagkabalisa ay halata. Tumango lamang siya nang pilit at sumunod sa kanya palabas, sumakay sa elevator kasama niya.Nang lumabas sila ng gusali, nakita ni Irina ang kotse ni
Hindi pumasok si Irina.Nanatili lang siya sa labas ng salaming bintana, tahimik na pinagmamasdan ang tanawin sa harap niya—isang ama at anak, magkasama.Si Alec ay nakatutok nang husto, maingat na binubuo ang maliit na bahay, habang si Anri naman ay nakamasid, ang mukha puno ng paghanga at inosenteng tuwa.Isang banayad na init ang sumilay sa dibdib ni Irina.Sa isang saglit, parang pamilya sila.Alam niyang isa lang itong ilusyon—isang panandaliang sandali na bunga ng sariling mga pangarap at pag-asang hindi naman totoo.Pero kahit ganoon, sapat na iyon para pasakitan ang puso niya… ng isang pakiramdam na halos matatawag na kaligayahan.Ang tanawing iyon ay tila bumuhay ng isang lumang alaala.Labindalawa siya noong ipinadala siya ng kanyang ina upang manirahan sa mga Jin. Mula noon, lagi na lang siyang tagamasid sa gilid—habang silang tatlo, ang tunay na pamilya, ay malayang tumatawa at naglalaro nang magkasama.Palagi siyang nasa labas, isang estrangherang bata na walang lugar sa
Mabilis ang pagtibok ng puso ni Irina habang instinctively niyang hinila pabalik ang chopsticks niya.Kumakain siya ng hapunan kasama ang isang lalaking walang ibang ginawa kundi magdala ng takot—isang demonyo sa anyo ng tao. Kanina lang, walang-awang nilasing nito ang isang sikat na artista at itinapon palabas nang walang pag-aalinlangan. At ngayon, sa hindi malamang dahilan, nagkasabay pa silang kunin ang parehong piraso ng spare ribs, ang kanilang chopsticks nagtagpo sa ere.Pwede pa bang maging mas awkward ito?Habang lalo siyang naguguluhan, mas lalo siyang hindi sigurado kung ano ang gagawin sa chopsticks niya. Dapat ba niyang bitiwan na lang? Ngunit sa parehong segundo na inisip niyang sumuko—si Alec rin ay sumabay sa pagbitiw.Muli, nagkasalpukan ang kanilang chopsticks, isang tahimik na labanan kung sino ang unang aatras.Sa huli, si Irina ang bumigay.Kasabay nito, umatras din si Alec.Nang lingunin niya ito, isang malamig at matalim na tingin ang sumalubong sa kanya, dahila
Nagniningning ang mga mata ni Anri na parang maliliit na bituin. “Baho… bibilhan mo ba ako ng regalo?”“Oo,” sagot ng lalaki, seryosong-seryoso.Hindi siya sanay makipag-usap sa mga bata, kaya ang tono niya ay kasing-pormal at matigas tulad ng pakikitungo niya sa mga empleyado niya sa trabaho.Tiningnan siya ni Anri nang may hinala. “Talaga?”“Hindi ako bumabawi sa salita,” sagot ni Alec, walang bakas ng pag-aalinlangan sa mukha.Pero tinawag pa rin siya nitong mabaho!Gaano ba siya kabaho sa tingin ng batang ‘to?!Hindi na siya nagsalita pa. Tumalikod siya at pumasok sa kwarto, iniwan sina Irina at Anri sa labas.Napakurap si Anri at tumingala sa ina niya. “Mama, napikon ba si Mabahong Masamang Tao?”Napabuntong-hininga si Irina, halos sukuan na ang kakulitan ng anak niya.Lumuhod siya at bumulong sa tainga nito, “Anri, kung gusto mo ng regalo at handa naman siyang magbigay, huwag mo siyang tawaging mabaho—lalo na sa harapan niya. Naiintindihan mo?”Ngumiti si Anri.Ang totoo, hindi
Matapos ang isang saglit ng pag-iisip, marahang nagbulong si Greg sa sarili, “Hindi ko na talaga alam kung sino ang nagpapahirap kanino—si Madam ba o ang Pang-apat na Panginoon? Mahal ba nila ang isa’t isa o nakakulong lang sa isang siklo ng sakit?”Napailing siya.Ah, wala na siyang pakialam.Sa loob ng elevator, tahimik na binuhat ni Alec si Irina sa kanyang mga bisig. Nakasandal ang ulo nito sa kanyang balikat, at marahang bumubulong, “Hindi naman… ganito kasama.”Tumingin siya pababa rito. “Ano?”Mainit ang namumulang pisngi ni Irina laban sa malamig niyang balat, dala pa rin ng init mula sa sasakyan. Bahagyang gumalaw ito, idiniin ang mukha sa kanyang leeg, tila hinahanap ang ginhawa mula sa malamig-init na pakiramdam.Sa kabila ng lahat, may kakaibang aliw na dulot iyon.Sa kanilang dalawa.“Hindi mo ako tinrato nang kasing-sama ng inaakala ko,” mahina niyang bulong. “Hindi mo ako kailanman pinilit na mapunta sa ibang lalaki. Inaalagaan mo si Anri. Pati siya, hinayaan mong pumas
Kahit na nakakulong ka na sa putikan…Ngumiti nang bahagya si Irina. “Sa tingin mo, may pag-asa pa ba akong makabalik sa larangan ng arkitektura?”“Bakit hindi?” sagot ni Jigo, may nakakaluwag na ngiti sa labi. “Nasubukan mo na bang maghanap ng trabaho sa field na ‘yon?”Trabaho… May posibilidad pa kayang makahanap siya muli?Ibinaling ni Irina ang tingin pababa, dumaan ang lungkot sa kanyang mukha.“Kung hindi mo susubukan, paano mo malalaman kung hindi mo kaya?” mahinahong tanong ni Jigo.Napakagat-labi siya, nag-aalangan.Saktong dumating sina Alec at Kristoff matapos ang kanilang pag-uusap. Sinulyapan ni Alec ang kanyang relo bago nagsalita. “Gabi na.”Gabi na…Lumubog ang dibdib ni Irina.Oras na para maghiwa-hiwalay sila. Pero kanino siya ipapaubaya ni Alec?Kay Jigo—na siyang madalas makipag-usap sa kanya?O kay Liam—ang lalaking may pilat sa mukha?Hindi niya alam. Yumuko na lang siya, ibinaba ang ulo nang husto, hanggang sa para bang hindi na siya tao.Parang isa na lang siya
Narinig ng buong lungsod ang balitang itinapon palabas ang sikat na aktres na si Ivy Montenegro.Pagkalabas niya ng club, pasuray-suray siyang sumakay ng taxi, lasing na lasing. Agad niyang tinawagan si Layla—ang asawa ni Zian.Sa kabilang linya, hindi na nagpaliguy-ligoy pa si Layla. “Ivy Montenegro, kumusta? Kinausap ba ng asawa ko si Alec?”Laslas ang dila sa kalasingan, pasigaw na nagbuntong-hininga si Ivy. “Ang demonyang si Irina! Halimaw siya—isang totoong halimaw!”At bago pa makasagot si Layla, bigla na lang binaba ni Ivy ang tawag at nawalan ng malay sa likod ng taxi.Natulala si Layla habang nakatitig sa kanyang telepono. Napakunot ang noo niya bago mabilis na tinawagan ang pinsan niyang si Jigo.Sa loob ng isang pribadong silid, kasalukuyang nag-aalay ng tagay si Jigo kay Alec nang tumunog ang kanyang cellphone. Saglit niyang sinulyapan ang screen bago tumingin kay Zian, na halatang hindi mapakali at tila kinakabahan. Ngumisi si Jigo at iniabot ang telepono.“Asawa mo.”San
Si Alec ay tumawa nang malamig, walang emosyon ang tingin niya."Artista? Bagong kinoronahang aktres?" Umayos siya ng upo, nakapamulsa at walang bahid ng interes. "Akala mo ba dapat alam ng lahat ang pangalan mo? Na dapat kang sambahin dahil sa tinatawag mong kasikatan?"Lumamig pa lalo ang tono niya, matalim na parang talim ng kutsilyo."Tandaan mo ito—mas mabuting iwanan mo na ang industriya ng pelikula sa loob ng tatlong taon."Ang sumunod niyang mga salita ay parang hatol ng kamatayan."Hindi ka makakatanggap ng kahit isang proyekto. Ni isang patalastas, hindi mo mahahawakan."Bumagsak ang katahimikan sa silid.Ito na ang awa niya—ang bersyon niya ng habag.Isang bagong sikat na artista, isang tinaguriang pampublikong pigura, ngunit nagawa niyang utusan ang ibang babae na buhatin ang sapatos niya sa loob ng banyo? Hiyain ang iba nang walang dahilan?Kung hindi lang dahil sa kawalan ng interes ni Irina sa paghihiganti, mas malala pa sana ang naging parusa ni Ivy.Ngunit kahit sa ga
Nabigla si Irina sa biglaang pagpapamalas ng dominasyon ni Alec.Kakasanay pa lang niya sa sitwasyon nang, sa di-inaasahang pagkakataon, biglang lumuhod si Ivy sa harapan niya, isang malakas na plop ang umalingawngaw. Pumatak ang luha sa pisngi nito habang desperadong nagsusumamo."Miss Montecarlos, maawa ka sa’kin!" humagulgol si Ivy. "Isang beses lang—pakiusap, hayaan mo na ako!"Walang masabi si Irina. Napatingin siya pababa, nakatitig kay Ivy na parang hindi siya makapaniwala.Ang babaeng ito na naman?Ni hindi niya nga gustong bigyang pansin ito sa simula pa lang.Hindi naman sila magkakilala. Pero kanina lang sa banyo, naglakad itong parang reyna, buong yabang na inutusan siyang buhatin ang sapatos nito—kahit na wala silang anumang ugnayan.At hindi lang iyon.Ininsulto pa siya.Sa harap ng lahat. Malakas. Lantaran.At ngayon, ang parehong babaeng iyon ay nakaluhod sa harapan niya, umiiyak na parang kawawang biktima.Dahan-dahang bumuga ng hininga si Irina, nanatiling kalmado an
Naroon si Ivy, hindi makapaniwala. "Mr. Beaufort… anong sinabi mo?"Marahil ay mali lang ang dinig niya. Hindi maaaring totoo ang narinig niya—na si Alec mismo ang nagsabing magpanggap siyang hostess. Kailanman ay hindi siya nalagay sa ganitong kahihiyan."Be a hostess," Alec repeated calmly.Nanlamig ang tingin ni Ivy at mariing sumagot, "Mr. Beaufort, hindi ba’t may kasama na kayong hostess? Hindi ako isa sa kanila, at wala akong balak na magpanggap!"Nanatiling kalmado si Alec. "Kung ganoon, sabihin mo sa akin—bakit ka narito ngayong gabi?"Mataas ang tinig ni Ivy nang sumagot siya, bahagyang itinaas ang baba. "Kasama ako ni Mr. Altamirano—""Pero ang asawa ni Mr. Altamirano ay pinsan ni Jigo, hindi ba?" putol ni Alec, payapa ngunit matalim ang pananalita. "Sabihin mo sa akin, ano ba talaga ang papel mo rito?"Napipi si Ivy."Hostess pa rin ang hostess," malamig na saad ni Alec. "Kahit ano pang pagpapanggap ang gawin niya, hindi mababago ang katotohanan."Pumikit si Ivy, pilit pini