Lumapit si Duke kay Irina nang walang pakialam."Irina, napakasensitibo talaga ng pang-amoy mo. Paano mo nalaman na maraming mayayaman ang magtitipon dito sa cruise ship ngayon?"Hindi sumagot si Irina sa tonong may halong biro at seryosong banat ni Duke. Sa halip, ngumiti siya at nagtanong, "Mr. Evans, ilang araw na kitang hindi nakikita. Hindi ka ba pumapasok sa kumpanya kamakailan?""Bakit? Namiss mo ba ako?" tanong ni Duke."Hindi…""Kung hindi mo ako na-miss, bakit ka narito?" May bahid ng katarayan at sarkasmo ang tanong ni Duke. "Hindi ako pumunta sa kumpanya dahil abala ako sa cruise meeting na ito. Dito nagtitipon ang lahat ng mayayaman ng bansa. Siyempre, hindi maaaring mawala si Duke Evans."Napailing si Irina, bahagyang napapaismid. "Hindi… hindi ako pumunta dito para sa’yo.""Talaga? Hindi para sa’kin?" Ang ngiti ni Duke ay may halong panunuya habang tinitingnan ang payak na anyo ni Irina. "Huwag mong sabihing pumunta ka rito para makita si Marco? May balita ako para sa’y
Si Irina ay mag-isa sa maliit na cabin habang ito’y kumikiskis sa kalsadang nasa kanayunan, ang kanyang mata ay nakatuon sa magulong pile ng damit sa kanyang harapan. Lahat ng damit dito ay mukhang mas mura kumpara sa mga binebenta sa mga kanto-kantong palengke. Ang tela ay manipis, ang mga kulay ay masyadong maliwanag, at ang mga disenyo ay talagang wala sa tono.Nagtama ang kanyang mga labi, pinipili ang pinaka-makumbabang piraso na nakita niya—isang unipormeng estudyante na kahit paano ay nagtataglay pa rin ng hangin ng pagkabirhen.Nang siya’y lumabas, ang suot niyang damit ay pinagtambal sa magara at murang makeup na ipininta sa kanyang mukha. Ang kanyang mga hakbang ay mabagal habang dala-dala ang tray sa kanyang mga kamay, at naglakad diretso siya kay Claire.Pinasadahan ni Claire nang masamang tingin si Irina mula ulo hanggang paa, may isang ngisi sa sulok ng kanyang labi.“Oh, alam ko naman na magpapakipot ka,” sabi nito, ang tono ay may pagdududang sarkasmo. “Pero baka gusto
Tiningnan ni Irina si Alec, ang kanyang ekspresyon ay naghalo ng kalituhan at pagkabigla. Bakit siya narito?Sandali siyang nag-isip ng sagot, ngunit mabilis niyang naisip—syempre, narito siya. Ang cruise ship na ito ay punong-puno ng mga anak ng mayayaman at makapangyarihan; hindi na nakakagulat para sa isang tulad ni Alec na magpakita.Gayunpaman, tila walang pakialam si Alec sa kanyang sarili. Ipinako niya ang suit jacket sa paligid ni Irina, siniguro niyang natatakpan si Irina nang husto, saka dumikit at kinuha siya sa kanyang mga bisig na parang ito na ang pinaka-natural na bagay sa mundo.Ang mga mata ni Alec, matalim at galit, ay dumaan sa crowd. Ang mga lalaki at babae na kanina ay puno ng pag-aasikaso at kayabangan ay tumahimik sa ilalim ng kanyang tingin. Para bang bumagsak ang temperatura sa deck.Ang cruise ship, na kanina ay buhay na buhay sa mga tawanan at malalakas na pag-uusap, ay ngayon tahimik na tahimik.Walang nangahas magsalita.Walang sinuman sa cruise ship ang h
“Mr. Evans, please, you’ve got to save us!” sigaw ng isa sa mga naroon, halatang desperado at nanginginig ang boses.“Ikaw lang ang pwedeng kumausap sa pinsan mo ngayon,” dagdag pa ng isa, kitang-kita rin ang pag-aalala.“Please, Mr. Evans!” Isang tinig ang nagtaas pa ng tono sa sobrang pagmamakaawa. “As long as you’re willing to help, I’ll transfer my newest and most prized sports car to you—no strings attached!”Doon, isang tamad pero tagumpay na ngiti ang lumitaw sa mga labi ni Duke.“Really, huh?”“Yes! I swear!” Mabilis na sagot ng lalaki, halatang gustong patunayan ang sinseridad niya.Natawa si Duke, parang naaaliw sa desperasyon ng mga tao.“O siya, pangako ko sa inyo—walang problema. Siguradong walang problema. Hindi mag-aaksaya ng oras ang pinsan ko para harapin nang harapan ang napakaraming mararangal na pamilya dahil lang sa kung sino mang babaeng parang palaboy. Marami siyang mas mahalagang inaasikaso at wala siyang pakialam sa inyo.”The crowd exhaled a collective sigh o
Itinaas ni Irina ang kanyang mga mata upang matugunan ang mga mata ni Alec, ang kanyang kalituhan ay malinaw na naglalaro sa kanyang ekspresyon.“Mr. Beaufort, ano ba talaga ang nais mong sabihin? Ang mga conspiracy ko, ang mga plano ko laban sa ‘yo—hindi mo ba alam na nasilip mo na lahat? Bakit mo pa ako tinatanong kung alam mo na lahat?” Ang kanyang boses ay malumanay, malayo, at may bahagyang pagka-detached.Bagamat naroon pa rin ang tono ng pagkakagiyagis ni Alec, nawawala na ang matalim na kalupitan nito.“It seems you’ve forgotten what I warned you about,” he said evenly.“Hindi ko nakalimutan,” tugon ni Irina, ibinaba ang ulo. Pagkaraan ng ilang segundo, may mahina at pasaring na ngiti na sumilip sa kanyang mga labi.Kahit nawala ang kanyang mga babala, wala siyang ibang maaasahan. Kahit sa cruise na iyon, walang tumingin sa kanya bilang may halaga. Kahit si Duke na minsang nagpakita ng kabaitan, hindi maitatago ang pag-aliw sa kanyang mga mata, tila siya’y isang panandaliang l
Si Alec ay nanatiling naroon, nakatayo at nakatingin kay Irina na umatras papasok sa kanyang kuwarto, ang kanyang mga iniisip ay saglit na gumulo.KinaumagahanSa unang sinag ng pagsikat ng araw ay dumaan sa mga bintana, nagising nang maaga si Irina, sumusunod sa kanyang karaniwang routine. Mabilis siyang naglinis at naghanda upang umalis nang biglang tumigil ang isang malalim na boses sa kanyang hakbang.“Sandali.”Nagulat siyang tumalikod, agad na bumungad sa kanya si Alec. Nakasuot ito ng perpektong bihis sa isang tailored suit, may briefcase sa kamay, ang kanyang kilos ay kalmado tulad ng dati.Napakurap si Irina, nagtataka kung ano ang aasahan.“I’m going to the hospital to see my mother this morning,” sabi ni Alec nang kalmado, parang pinakamainam na bagay sa mundo.Walang sagot si Irina, ngunit ang kanyang pagkabalisa ay halata. Tumango lamang siya nang pilit at sumunod sa kanya palabas, sumakay sa elevator kasama niya.Nang lumabas sila ng gusali, nakita ni Irina ang kotse ni
Biglang itinaas ni Irina ang kanyang tingin kay Alec, habang ang kanyang mga pisngi ay namula nang husto.Si Alec, na kakalunok lamang ng huling piraso ng kanyang paboritong croissant, ay tumayo mula sa kanyang upuan nang hindi man lang siya nilingon. Walang sinabi, tumalikod ito at naglakad palayo, iniwang nakatulala si Irina sa kanyang kinauupuan.Napakurap si Irina, bahagyang bumuka ang kanyang mga labi na parang may sasabihin, ngunit walang salitang lumabas.Sa di kalayuan, si Greg, na tahimik na nanonood sa eksena, ay lumapit at bumulong sa kanya na may pilyong ngiti, "Miss Montecarlos, lalo kang gumaganda kapag naguguluhan ka ng ganyan."Pagkasabi nito, sumunod si Greg kay Alec palabas ng maliit na kainan, iniwang mag-isa si Irina na ramdam ang bigat ng kanilang pag-alis.Kumuha siya ng isang subo ng kanyang kanin, waring wala sa sarili, bago ito mabilis na nilunok at nagmadaling lumabas. Sa may pintuan, huminto siya at tumingin sa paligid. Wala ang kotse ni Alec. Inakala niyang
Para kay Irina, wala nang mas mahalaga kaysa sa pagliligtas sa sarili at ang ligtas na pagsilang ng kanyang anak.Matapos ang matapang na pahayag ng direktor, totoo ngang umalis ito para sa kanyang business trip, iniwan si Irina na mag-isang nakaupo sa kanyang desk, nag-iisip.“Irina!” Isang matalim na tinig ang bumutas sa katahimikan, na gumising sa kanya mula sa kanyang pagkalibang.Si Madisson, isang senior designer na kilala sa kanyang mapangutya at masamang ugali, ay nakatayo na may hawak na braso, tinitigan siya ng masama.Tiningnan ni Irina ang kanyang mga mata ng kalmado, ang kanyang tono ay hindi nagbabago. “Miss Madisson, kung may trabaho kang kailangan, sabihin mo lang. Aasikasuhin ko.”Bahagya pang nabigla si Madisson, ngunit mabilis siyang nagbalik sa kanyang ugali.“Fine! Dalhin mo lahat ng materyales at sample na nakuha ko mula sa mga supplier sa construction site at hayaan mong suriin ng engineer iyon. Wala ang direktor kaya hindi ka makakakuha ng company car. Ayusin m
Sa loob ng marangyang kwarto, malayo ang tagpo sa inaasahan nina Duke at Zeus.Si Henry, ang matabang matandang lalaki, ay nakahandusay sa sahig, pumipilipit sa sakit, at napapalibutan ng dugo sa paligid niya.Si Irina, may hawak na sirang bote ng alak, ay nakatayo sa ibabaw niya, paulit-ulit na tinatarakan ang matanda nang may matinding galit at precision. Bawat saksak ay sinadya at brutal, ngunit ang kanyang ekspresyon ay nanatiling nakakabahala—kalma at walang emosyon.Nakatayo si Duke at Zeus, tila na-freeze sa kanilang kinatatayuan, habang ang gulat at hindi makapaniwalang reaksyon ay malinaw na nakasulat sa kanilang mga mukha.Nang sipain nila ang pinto, gumapang si Henry sa direksyon ni Duke, parang nagmamakaawa sa kanya na parang ito ang kanyang huling pag-asa. Ang kanyang tinig ay puno ng pagdurusa at desperasyon."Mr. Evans, tulungan mo ako! Pakiusap, tawagan mo ang mga tauhan ko! Papuntahin mo sila dito para supilin ang baliw na babaeng ito! Patayin ninyo siya sa harapan ko
"Magmaneho ka na!" utos ni Henry, at agad namang sumunod ang driver, pinaandar ang sasakyan palayo."Ang matandang lalaki ang kumuha sa babaeng taga-probinsiya!"Nang mawala ang sasakyan ni Henry, napansin ito ni Duke na naghihintay sa traffic light. Nang mag-green ang ilaw, mabilis niyang pinatakbo ang kotse at sinundan ang sasakyan.Binalaan siya ni Zeus, na nakaupo sa tabi niya. "Ang matandang Henry na iyon, nakakatakot na manyakis, dude. Mabuti pang huwag mong pakakawalan."Ngunit ngumisi lang nang may bahagyang pangungutya si Duke. "Lalo akong humahanga sa babaeng taga-probinsiya na iyon. Iba siya! Hindi lang siya nakapag-asawa ng pinsan kong si Alec, ang pinaka-makapangyarihang tao sa bansa, kundi nakuha rin niya ang batang master ng pamilya Allegre, ang pinakamarangal na tao sa syudad. At ngayon? Nakipagtalik pa siya kay Henry sa kotse."Tumigil siya sandali, puno ng panghahamak ang boses. "Sino ba si Henry? Siya ang pinakamalaking kaaway ng pinsan ko! Noong bagsak si Alec, si
Hinawakan ng matandang lalaki si Irina nang mahigpit, hinila siya papalapit sa kanyang bisig habang tumatawa nang malakas."Ah, talaga bang makakalimutin ka? Lagi kang humihingi sa akin ng pera at kung anu-ano noong dalawang taon sa kolehiyo. Noon pa nga, tinatawag mo pa akong 'asawa.' Pero ngayon, pagkatapos mong tumira doon ng dalawang taon, iba na ang tawag mo sa akin? 'Lolo' na ngayon? Ganun na ba talaga ako katanda?"Pumiglas si Irina, namumula ang mukha sa inis. "Sino ka ba? Bitawan mo ako! Kung hindi, tatawag ako ng pulis!"Ang matanda sa kanyang harapan ay mukhang hindi bababa sa dalawampung taon ang tanda kaysa kay Nicholas. Paano niya nagagawang magsalita ng ganito kabastos sa gitna ng liwanag ng araw? Nagngingitngit si Irina, halos nais na niyang sampalin ang lalaki.Ngunit mahigpit na hawak ng matanda ang kanyang braso, at kahit anong pagpupumiglas niya, hindi siya makawala. Bagama't mukha itong nasa animnapu't lima hanggang pitumpung taong gulang, nakakagulat ang lakas ng
Itinaas ni Duke ang kilay, isang ngisi ng kasiyahan ang kumikinang sa kanyang mga labi."Wala akong magawa. Alam mo naman, dito sa atin, lahat ng klase ng babae ay nandiyan—matangkad at mababa, mataba at payat. Ako, naranasan ko na silang lahat. At sawa na ako." Huminto siya sandali, pagkatapos ay nagdagdag, "Tingnan mo na lang si Claire, ang panganay na anak ng mga Allegre. Sabihin mo sa akin, gusto mo ba siya?"Tumaas ang kilay ni Zeus, ngunit hindi nagsalita.Nakangisi si Duke. "Hindi siya makatao, mayabang, hindi maabot. Kung talagang panganay na anak siya ng mga Allegre, edi okay lang. Pero isa lang siyang Briones na pinalaki ng pamilya Allegre. Sawa na ako sa pagiging mapagkunwari niya!"Nagpigil si Zeus sa mga salitang iyon at hindi nakasagot.Nagpatuloy si Duke sa buong araw ng pagpapanggap na nagtatrabaho sa labas ng construction site, abala sa sarili. Nang magsimula nang magtapos ang araw at magtigil ang mga aktibidad sa site, napansin ni Duke si Irina na naglalakad sa malay
Nakasuot si Duke ng pormal na kasuotan, at ang kanyang mukha ay seryoso at nakatutok. Maliwanag na abala siya sa trabaho—mayroon siyang kasamang measuring instrument at seryosong pinag-aaralan ang mga numerong ipinapakita ng aparato. Nakatayo siya sa gitna ng kalsada at hindi yata niya napansin si Irina hanggang sa mabangga siya nito.Sa oras ng pagkabangga, tiningnan siya ni Duke ng malamig na ekspresyon at nagsalita sa isang tuwid na tono, "Bakit ikaw? Hindi mo ba nakita na nagtatrabaho ako? Bakit ka sumugod papunta sa mga kamay ko? Masyado kang pabaya! Ang mga personal na bagay ay personal, at ang trabaho ay trabaho. Sa susunod, lalo na kapag nagtatrabaho ako, kailangan mong maging mas maingat."Walang biro o pang-uuyam sa tono ng kanyang mga salita. Talaga namang naiinis siya na inistorbo siya ni Irina habang nakatutok siya sa kanyang gawain.Pumikit si Irina at mahinang nag-sorry, "Pasensya na."Pagkatapos, itinagilid niya ang ulo at mabilis na lumakad palayo sa kanya, papunta sa
Pagkatapos ng trabaho, hindi na kayang ipagpaliban pa ni Irina. Umalis siya sa ospital at nagtungo sa opisina.Buti na lang at dumaan ang hapon nang walang anumang aberya o awkward na pangyayari. Malapit nang magtapos ang araw ng trabaho nang lumapit sa kanya ang isa sa mga designer na pansamantalang pumapalit sa direktor.“Irina, simula bukas, hindi mo na kailangang pumasok sa opisina ng isang linggo. Kailangan ka sa construction site, kulang ang tao doon."Tumango si Irina, nagpapasalamat sa pagbabago. "Sige, naiintindihan ko."Sa totoo lang, natuwa siya sa ideya na pupunta siya sa construction site. Bagamat mabigat ang pisikal na trabaho roon, direkta at simple lang ito, kaya hindi gaanong nakakastress. Bukod pa rito, laging marami ang servings sa cafeteria, kaya't malaking tulong ito sa kanyang lumalaking ganang kumain dulot ng pagbubuntis.Sandaling nag-hesitate si Irina sa labas ng kwarto, nang makita ang pamilyar na tanawin ni Alec na nakaupo sa tabi ng kama ng ina, hawak ang k
Nakatayo si Alec sa harap niya, ang ekspresyon niya ay seryoso. Ang kanyang bronze na kutis ay naglalabas ng raw na lakas panlalaki, ngunit ang kanyang mukha ay naglalaman ng isang hindi maikakailang kalungkutan—tahimik, at pinipigilang ipakita.Ngunit sa kabila nito, ang kanyang mga emosyon ay nanatiling nakatago.Ang kanyang pagod at malungkot na mga mata ay nakatagpo ng mga mata ni Irina, ngunit wala siyang sinabi, ang kanyang titig ay matatag at hindi mababasa.Hindi kayang malaman ni Irina kung ano ang nasa isipan niya.Palaging ipinagmamalaki ni Irina ang pagiging kalmado at tapat sa sarili, ngunit sa harap ni Alec, pakiramdam niya'y isang piraso lang siya ng papel na malinaw—wala ni isang lihim na hindi makikita.Kahit ngayon, bagamat ang kondisyon ng kanyang ina ay patuloy na lumalala, hindi ipinakita ni Alec ang kanyang kalungkutan. Walang luha, tanging tahimik na kalungkutan ang nakabaon sa kanyang puso, itinatago at hindi ipinapakita.Sa labas, siya ay nakasuot pa rin ng po
Ayaw na ni Irina mag-aksaya ng salita sa kahit sino.Ang tanging layunin niya ay makita si Amalia at tiyakin ang kalagayan nito sa lalong madaling panahon.Nabobor si Claire, kaya sumunod na lang kay Don Pablo papasok. Ilang saglit pa, dumating si Marco, bagong parking lang ng sasakyan. Matagal na rin mula nang huli niyang makita si Irina, hindi pa mula nang ikulong siya ng matanda sa bahay at ipagbawal siyang makipagkita sa kanya. Nang magtama ang kanilang mga mata, parang tinamaan si Marco ng alon ng magkahalong emosyon.Hindi niya maiwasang makaramdam ng awa para sa kanya."Paano... ka ba napunta sa ganito?" tanong niya, ang boses puno ng tunay na malasakit.Mabilis na sumagot si Irina, matalim at malamig. "Mr. Allegre, kung ayaw mong ipatawag ko ang pulis, mas mabuti pang lumayo ka sa akin."Napaatras si Marco, naguguluhan. Pagkatapos ng ilang sandali, nagsalita siya muli, mas taos-puso ngayon"Alam kong galit ka, at hindi kita sinisisi. Pag natapos na ang isyu kay Mrs. Beaufort,
Agad na tumuwid si Irina. Nang makita kung sino ang nabangga niya, agad nagbago ang ekspresyon ng kanyang mukha.“Pasensya na,” sabi niya nang malamig.Tinutok ng matandang lalaki mula sa mga Allegre ang tingin sa kanya ng may paghamak, tapos ay hinarangan ang daraanan niya at nagtawanan.“Noong huling nakita kita, puno ka ng mura at makapal na makeup. Ngayon, para kang multo, marumi at wasak. Sino ka ba?”Wala nang panahon si Irina para makipag-usap pa sa matanda. Sa panlabas, mukhang seryoso at mabait siya, pero sa totoo lang, ang trato nito sa kanya ay malupit. Hindi na siya umimik at nilampasan ang matanda upang magpatuloy sa paglalakad. Pero iniangat ng matanda ang kanyang baston at muling hinarangan siya.“Ano ba ang gusto mo?” tanong ni Irina ng malamig.“Sagutin mo ang tanong ko!” sigaw niya, ang tono'y puno ng utos kahit pa nagkunwaring magalang.Hinaplos ni Irina ang kanyang mga kamao, pinipigilan ang galit. “Pasensya na, sir, pero kilala ko ba kayo?”“Hindi ba't ikaw ang as