Para kay Irina, wala nang mas mahalaga kaysa sa pagliligtas sa sarili at ang ligtas na pagsilang ng kanyang anak.Matapos ang matapang na pahayag ng direktor, totoo ngang umalis ito para sa kanyang business trip, iniwan si Irina na mag-isang nakaupo sa kanyang desk, nag-iisip.“Irina!” Isang matalim na tinig ang bumutas sa katahimikan, na gumising sa kanya mula sa kanyang pagkalibang.Si Madisson, isang senior designer na kilala sa kanyang mapangutya at masamang ugali, ay nakatayo na may hawak na braso, tinitigan siya ng masama.Tiningnan ni Irina ang kanyang mga mata ng kalmado, ang kanyang tono ay hindi nagbabago. “Miss Madisson, kung may trabaho kang kailangan, sabihin mo lang. Aasikasuhin ko.”Bahagya pang nabigla si Madisson, ngunit mabilis siyang nagbalik sa kanyang ugali.“Fine! Dalhin mo lahat ng materyales at sample na nakuha ko mula sa mga supplier sa construction site at hayaan mong suriin ng engineer iyon. Wala ang direktor kaya hindi ka makakakuha ng company car. Ayusin m
Hinawakan ni Duke si Irina nang mahigpit gamit ang kanyang malalakas na braso, saka magaan siyang ibinaba sa lupa, habang nakaukit pa rin ang pilyong ngiti sa kanyang mukha. Ang kanyang boses ay puno ng panunukso nang siya’y magsalita."Galit ka ba sa akin dahil sinabi ko sa cruise meeting na sinusubukan mong makipaglapit kay Mr. Allegre, at dahil hindi kita tinulungan?”Mabilis na itinanggi iyon ni Irina, ang boses niya ay matatag pero mahina."Hindi…”Hindi naman talaga siya galit.Ano ba talaga ang koneksyon niya kay Duke? May dahilan ba para magalit siya sa lalaki? Si Irina ay kilala sa pagiging maingat sa pag-iisip, at hindi niya makita ang lohika rito.Ang boses ni Duke ay naging matalim at malamig, habang ang kanyang tingin ay naging mas mabangis."You, country girl… Listen to me. Noong araw na iyon, desperado ka para sa pera kaya pumayag kang magpagamit. No one could have saved you—not without making enemies of every wealthy man and woman in the country.. Ang tanging posibleng
Walang sagot si Irina. Tahimik niyang iniyuko ang ulo at ipinagpatuloy ang pagkain, masusing tinatanggal ang mga hibla mula sa kanyang kamote, determinado sa kanyang gawain.“Do you like sweet potatoes that much?” Duke asked, watching her with mild amusement.“Oo, gusto ko. Matamis kasi,” sagot ni Irina ng diretso.Tumaas ang kilay ni Duke. “Matamis? Kamote lang ‘yan, hindi tsokolate! Pahingi nga ako. If I find out you’re lying to me, I’ll kill you on the spot!”Bago pa makasagot si Irina, inagaw na ni Duke ang lunch box at tinidor mula sa kanyang mga kamay. Wala siyang pakialam na nasa labas sila, na may alikabok at ingay sa paligid. Nang walang pag-aalinlangan, kinuha ni Duke ang isang piraso ng kamote gamit ang tinidor at isinubo ito sa bibig.Nakanganga si Irina, hindi makapaniwala.Hindi alintana, kumain si Duke ng isang piraso, saka ng isa pa. Nang matapos, tumigil siya sandali, ang ekspresyon ay nagbago sa pagkalito.“Damn! Hindi ko akalain na masarap pala ang pagkain sa constr
Nanatiling tahimik si Alec saka tumayo at umalis nang walang sinasabi. Pinanood siya ni Amalia na may malumanay na ngiti."That boy has always been reserved," sabi niya, sabay lingon kay Irina. "Irina, mabilis kayong nagpakasal, at walang masyadong oras para magbuo ng malalim na koneksyon, pero makikita mo rin ang mga magagandang katangian niya sa paglipas ng panahon."Ang mga labi ni Irina ay bumangon sa isang matamis na ngiti. "Naiintindihan ko po, Ma. Sasama po ako kay Alec para bumili ng mga damit.""Good," sagot ni Amalia nang may kabaitan.Sumunod si Irina kay Alec, magaan ang kanyang mga hakbang patungo sa pinto. Pagdating niya rito, narinig niyang tinawag siya ni Amalia, ang boses nito ay matatag ngunit malambing."Alec, alam kong nandiyan ka lang sa labas. Bumalik ka muna rito, may kailangan akong sabihin sayo."Tulad ng inaasahan, si Alec ay nakatayo sa labas ng pinto. Nang marinig ang tawag ng ina, tumingin siya sa kanyang assistant.Take her to the car first. I’ll join you
Saglit na natigilan si Irina, hawak pa rin ang cellphone sa kamay. Nagtama ang tingin nila ni Alec, ngunit nanatiling kalmado ang kanyang ekspresyon, hindi ipinapakita ang anumang nararamdaman sa loob.Sa kabilang linya, bumalik ang malupit at utos na boses ni Nicholas."Pumunta ka rito ngayon din! Kung hindi, pagsisisihan mo!""Oo na," sagot ni Irina, ang tono ay matatag at kontrolado, pagkatapos ay agad na pinatay ang tawag.Pareho nilang ini-redirect ang kanilang atensyon kay Irina, may kalituhan at alalahanin sa kanilang mga mukha."Ah..." nagsimula si Irina, ang mga daliri niya ay magkasabay na nagugulo. "Kanina, nagpunta ako sa construction site para mag-deliver ng mga sample. Pagkatapos, dumiretso ako sa silid ni Auntie Amalia at hindi na bumalik sa opisina. Ngayon… pinapabalik ako ng boss ko. Mahirap kong nakuha ang trabaho na 'to, kaya kailangan ko talagang umalis."Patuloy na nakatingin si Alec sa kanya, ang ekspresyon niya'y hindi mabasa, bago nagsalita."Mamaya na lang tay
Natigilan si Irina, hindi makapaniwala sa narinig. Si Alec ay isang taong mas gustong mag-isa, at dahil madalas kumain si Irina sa labas, bihirang dumaan si Manang Anita. Kaya't nagulat siya nang makita si Manang Anita na naghihintay sa dining room, ang amoy ng lutong bahay na pagkain ay pumuno sa paligid.Ngumiti si Manang Anita ng may kabaitan, tinangkang itaas ang isang maliit na casserole at naglakad papunta sa kusina.“Ito ang manok na pinili ko mula sa probinsya. Nilaga ko ito buong hapon. Mainit pa ‘yan. Subukan mo, masarap.”Hindi napigilan ni Irina ang magbalik ng ngiti. “Salamat, Manang Anita.”Matagal na siyang hindi nakakakain ng lutong bahay na pagkain. Ang isipin na may makakain siyang ulam, lalo na’t tulad ng manok na nilaga, ay parang biyaya—hindi lang para sa kanya, kundi para rin sa batang dinadala niya.Ang gutom na kanina ay natabunan ng galit at lungkot mula sa insidente kay Nicholas, ay muling sumiksik. Naupo siya sa mesa at tinikman ang masarap na pagkain. Malam
Ngunit iba si Alec.May kakaibang katahimikan siyang dala—mas tahimik pa kaysa sa sarili niyang nararamdaman. Ni hindi nakatuon ang tingin nito sa kanya, parang isa lang siyang hangin na dumadaan.Napansin ni Irina na kinakabahan niyang iniikot ang dulo ng damit niya, pilit pinapalipas ang kaba sa pamamagitan ng abalang mga kamay. Pero bago pa tuluyang lamunin ng katahimikan ang paligid, biglang nagsalita si Alec. Simple lang ang tanong niya:“Can I smoke a cigarette?”Nagulat si Irina. Nabitiwan niya ang pagkakatwist sa damit at mabilis na tumango, gulat sa biglaan at di-inaasahang tanong.“Sige.”Walang ibang sinabi si Alec. Binuksan niya ang bintana, kinuha ang sigarilyo mula sa kaha, at sinindihan ito sa isang maayos at sanay na galaw.Ang bawat kilos niya ay banayad, parang likido. Hawak niya ang sigarilyo sa mga daliri, inilapit ito sa kanyang labi, at malalim na humithit. Si Irina, na nananatiling hindi pa rin makagalaw, napansin ang kakaiba—hindi tulad ng karamihan, hindi niya
Ang sigaw ni Irina ay naputol sa kalagitnaan nang siya’y biglang mahigpit na niyakap ni Alec. Nakapatong ang kanyang mukha sa dibdib ng lalaki, at natakpan ang kanyang mga mata—wala siyang nakita kahit ano.Ngunit sa kabila ng lahat, naramdaman niya ang isang hindi maipaliwanag na pakiramdam ng seguridad.Hindi pa roon natapos; naramdaman niyang tinakpan din ni Alec ang kanyang mga tainga gamit ang malalaking kamay nito.Maya-maya, narinig ni Irina ang apat o limang malalabong tunog—parang paputok.Kusa siyang napayakap nang mas mahigpit sa bisig ng lalaki, hinahanap ang init at proteksyon nito.Ilang sandali pa, inalis ni Alec ang kamay niya sa kanyang mga tainga.“Let’s go,” utos nito kay Greg, malalim at kalmado ang boses.Sa isang iglap, sumibat ang sasakyan, mabilis na iniwan ang lugar.Unti-unting bumitiw si Irina mula sa mga bisig ni Alec. Namumula ang kanyang mukha, at hindi siya naglakas-loob na tumingin sa lalaki. Palihim lang siyang sumulyap sa rearview mirror, at nakita ni
Ang Hangin sa loob ng bulwagan ay naging malamig, parang yelo. Bawat pares ng mata ay tumingin sa magarbong dalawang pintuan. Ang dagat ng mga reporter ay tahimik na umatras, nagbigay daan ng walang salitang paggalang, nag-iwan ng malinaw na landas na napapalibutan ng mga nanginginig na balikat at nakayukong ulo.At narito na siya.Si Alec.Naka-suot ng isang navy blue na suit na tama lang sa kanyang mataas at payat na katawan, siya’y naglakad nang hindi nagmamadali, ang isang kamay ay walang pakialam na nakatago sa bulsa. Ang kanyang mata ay matalim pero malayo ang tingin, parang wala ni isa sa mga nangyayari sa silid ang karapat-dapat ng kanyang pansin—hindi ang kaguluhan, hindi ang galit. Walang nakasulat sa kanyang mukha. Walang galit. Walang awa.Hindi kailangang magalit ni Alec para maging nakakatakot.Ang katahimikan ay bumalot sa buong bulwagan. Maririnig ang pintig ng puso. Isang hininga. Isang patak ng pawis na dumaloy sa leeg ng isang tao.Maliban kay Irina.Nakatayo siyang
“Get lost!” Marco snarled as he kicked the man.Halos sabay-sabay, sumunod si Duke at pinakawalan ang pangalawang suntok—tumilapon ang lalake palabas ng bulwagan.Sa isang iglap, ang dalawang elegante at hinahangaang ginoo ng South City—na karaniwang mahinahon at maginoo—ay parang kulog na sabay sumabog. Sa lakas ng kanilang galit, napatigil sa pagkabigla ang buong hanay ng mga nakabihis na ginang at bisita.Pati si Yngrid, na kanina pa nagmamagaling, hindi na napigilan ang pilit na ngiting puno ng kaba.Samantala, si Claire ay nakaluhod na, gumagapang papalapit kay Marco habang patuloy ang pag-agos ng luha sa kanyang mukha.“Cousin… sinipa ako ni Duke—dahil sa kanya! Sinaktan niya ako dahil kay Irina… sinipa niya talaga ako, cousin…”Tinapunan siya ni Marco ng malamig na tingin at walang-awang sumagot, “Sayang, hindi ka na lang niya sinipa hanggang mamatay.”Tumigil si Claire sa pag-iyak, nanigas.Isang mabilis na galaw—hinila ni Marco palayo ang mga braso ni Claire na nakakapit sa k
Muling nabalot ng katahimikan ang buong paligid. Ni hindi na naalala ng mga reporter na kumuha ng litrato. Bago pa man sila makabawi sa pagkabigla, biglang dumating sina Marco at Juancho, magkakasunod na pumasok.“Irina! Irina, nasaan ka?”“Nasaan si Irina?”Pagkakita nila kay Irina, sabay na kumunot ang noo ng dalawang lalaki. Kagagaling lang ni Marco sa biyahe.Kaninang umaga lang, habang binibisita niya si Don Pablo sa ospital, nakita niya ang isang still shot mula sa isang video ni Irina. Agad siyang nagtangkang tumawag sa dalaga, pero nang hindi ito sumagot, inutusan niya ang mga tao niya na palayain si Linda mula sa kulungan.Una niyang plano ay tanungin si Linda sa pamamagitan ng telepono, pero bago pa man niya magawa iyon, tinawagan siya ng staff ng hotel para sabihing may maagang flight pabalik sa South City. Pinayuhan siyang magmadali kung ayaw niyang maiwan.Dahil sa pagmamadali, hindi na niya muling natawagan si Linda. Sa dami ng kailangang ayusin—mula sa security check, p
"Hey, maglayo tayo sa babaeng ito. Huwag nating hayaang makahinga siya ng mga dumi at sakit!" sigaw ng isa sa mga babae, ang boses ay puno ng poot.Ang mga babaeng ito, na kadalasang larawan ng kagandahan at pagiging marangal, ay nagpakita ng kanilang tunay na kulay—mas bihasa pa sa pamumusong kaysa sa inaasahan ng sinuman.Ang kanilang mga salita ay mas malupit kaysa sa kahit na ang pinakamahihirap na babaeng kalye, ang lason sa kanilang mga bibig ay walang pag-aalinlangan na tinatadtad si Irina. Bawat isa sa kanila ay nagtatangkang mang-insulto, na parang may takot na baka maagaw ng iba ang pagkakataong sirain siya.Ang ingay ng kanilang mga salitang masama ay parang nagpapabigat sa hangin, at bawat salitang binibitawan nila ay isang dagok kay Irina. Habang pinapanood ni Duke ang lahat ng ito, isang matinding pagsisisi ang sumikip sa kanyang dibdib.Hindi niya ito matanggap. Ang paghihirap ni Irina, sa lahat ng mga taon—siya ang may kasalanan dito.Kung sana hindi niya siya niloko n
Habang papalabas na sana si Duke kasama si Irina, isang matinding boses ang pumutol sa tensyon sa hangin.“Duke! Stop right there!”Si Yngrid iyon, ang boses niya matalim, ang mga mata ay kumikislap sa galit. Mabilis na humarap si Duke, at ang gilid ng kanyang labi ay kurbada ng malamig at may paghamak na ngisi.“Yngrid.”Malamig ang tono ng boses niya.“Huwag mong isipin na hindi ko alam ang matagal nang ugnayan ng mga Jones at ng pinsan kong si Alec. Ang nararamdaman niya para sa pamilya mo ay mas malalim pa kaysa sa nararamdaman niya para sa mga lolo’t lola niya, mas malalim pa kaysa sa mga tiyuhin at tiyahin namin. Kaya't sabihin mo nga—ikaw ba ang nag-organisa ng Banquet na ito para kay Irina?”Hindi kumilos si Yngrid. Bagkus, nagsimula siyang magbiro ng may pang-iinsulto. “Maganda. Masaya akong naisip mo rin 'yan.”Tumingin siya sa mga noblewomen na nakatayo malapit, tapos ay ibinalik ang tingin kay Irina—na nakatayo lang doon, kalmado at maayos, ang katahimikan ay mas makapangy
Pero paano naman si Duke?Sa loob ng anim na taon, ni minsan hindi ipinakita ni Duke kay Claire ang pinakamaliit na senyales ng kabaitan. Isang lalaking palaging surrounded ng mga babae—mga mapang-akit, seduktibong, magagandang babae. Pero hindi siya kailanman humawak ni isang daliri sa kanya.Minsan, iniisip ni Claire baka nga hindi na siya interesado dahil sa dami ng mga babaeng nakapaligid sa kanya, baka naman nasanay siya sa mga alindog ng mga ito. Na baka para sa kanya, ang isang katulad niya—isang tamang babae, maayos magdala sa sarili—ay walang kwenta at hindi kaakit-akit.Pero sa kabila nito, may nakuhang ginhawa si Claire sa mga pangarap na iyon. Kung hindi siya interesado sa kanya, tiyak, hindi siya magiging interesado sa ibang babae.Ngunit ngayon, winasak ang ilusyon na iyon.Nang makita niyang tinitingnan ni Duke si Irina ng ganun, ng may matinding pagmamahal at malasakit—si Claire ay nawala sa sarili. Sumabog siya.Sa galit na tumutulo sa kanyang mga mata at sa pagkakanu
Nakatayo siya, matamlay at hindi makagalaw. Isang tahimik na bagyong umiikot sa kanyang loob. May ibang darating pa ba? Darating ba si Alec?Ang eksenang ito—sobrang pamilyar. Para itong umuukit ng isang alaala sa kanyang kaluluwa mula anim na taon na ang nakakaraan. Noon, tinawag siya ng nakatatandang miyembro ng pamilya Beaufort papunta sa pugad ng mga leon. Ang buong elite na grupo ay ibinukas ang kanilang mga pangil sa kanya, winasak siya gamit ang paghuhusga at kapangyarihan.Noon, ang nakatatandang henerasyon. Ngayon, ang mga kabataan.Ang kasaysayan ay inuulit ang sarili. Iba ang mukha, ngunit pareho ang kalupitan. Noon, pinaghati-hati nila siya. Pinatahimik siya. Ipinatapon siya. Ngunit ngayon—laban sa lahat ng pagkakataon—dumating si Duke upang hilahin siya mula sa apoy.Ngunit hindi pa rin makapagsalita si Irina. Kaya't lumapit si Duke.“Irina,” sabi ni Duke, ang boses niya mababa ngunit puno ng pagmamadali, “Lahat ng ipinaglaban ng kapatid mo, ipaglalaban ko rin ngayon. Kay
Natulala si Linda at nawalan ng boses.Sa lahat ng oras na ito, patuloy niyang binabatikos si Irina kay Daniel—sinasabi ang pinakamasasakit na bagay tungkol sa kanya. Ngayon, pinagsisisihan niya ang bawat salitang binitiwan. Tuwing binabanggit niya si Irina, hindi niya ito tinatawag sa tunay na pangalan. Imbes, tinatawag niyang "gold digger," "manloloko," at minsan ay "dating kriminal."Hindi niya akalain na posibleng magkaibigan pala sila ni Irina ni Daniel. At heto siya—nagmumukhang walang pag-aalinlangan sa pagtatanggol kay Irina.Parang sinampal si Linda. Walang nakaka-expect nito. Hindi si Linda, hindi ang mga nanonood, wala ni isa. Ngunit nanatiling kalmado si Irina.Hindi siya mukhang natuwa sa pagtatanggol ni Daniel, ni hindi rin siya nagpasaring o lumaban sa mga tao. Nakatayo lang siya, mahinahon ang ekspresyon.Hindi siya masaya. Hindi rin siya galit.Sa kanyang isipan, nakulong na siya—literal man o hindi—kaya’t bakit pa niya huhubarin ang iba? Lalo na hindi ang tulad ni Da
Si Linda, na nakahawak sa kanyang braso, ay tumayo nang walang imik sandali.Pagkalipas ng ilang segundo, bigla siyang sumigaw, ang boses ay matalim at puno ng akusasyon."Daniel, hindi ba’t sinabi mong tutulungan mo akong pabagsakin ang sinungaling at blackmailer na ito? Ano'ng nangyayari ngayon? Hindi mo ba talaga siya pinapaloko, ha?"Lumingon si Daniel kay Linda na may hindi makapaniwalang mata. "Miss Linda, kung ang ‘sinungaling’ na tinutukoy mo ay ang kaibigan ko, ang tagapagligtas ko, at ang guro ko na si Irina, ngayon pa lang ay aayusin ko na ang lahat!"Walang pasabi, itinataas ni Daniel ang kanyang kamao at tinitigan si Linda nang matalim, ang mga ngipin ay nakangiti ng matindi.Napaatras si Linda, humakbang ng ilang hakbang pabalik. Nangangatog ang boses, tinanong niya, "Daniel, anong ibig mong sabihin? Ano'ng sinasabi mo, kaibigan mo, tagapagligtas mo, guro mo? Tinutukoy mo ba itong bilanggo, blackmailer, at sinungaling na ito?""Wala kang karapatang insultuhin si Irina!"