Para kay Irina, wala nang mas mahalaga kaysa sa pagliligtas sa sarili at ang ligtas na pagsilang ng kanyang anak.Matapos ang matapang na pahayag ng direktor, totoo ngang umalis ito para sa kanyang business trip, iniwan si Irina na mag-isang nakaupo sa kanyang desk, nag-iisip.“Irina!” Isang matalim na tinig ang bumutas sa katahimikan, na gumising sa kanya mula sa kanyang pagkalibang.Si Madisson, isang senior designer na kilala sa kanyang mapangutya at masamang ugali, ay nakatayo na may hawak na braso, tinitigan siya ng masama.Tiningnan ni Irina ang kanyang mga mata ng kalmado, ang kanyang tono ay hindi nagbabago. “Miss Madisson, kung may trabaho kang kailangan, sabihin mo lang. Aasikasuhin ko.”Bahagya pang nabigla si Madisson, ngunit mabilis siyang nagbalik sa kanyang ugali.“Fine! Dalhin mo lahat ng materyales at sample na nakuha ko mula sa mga supplier sa construction site at hayaan mong suriin ng engineer iyon. Wala ang direktor kaya hindi ka makakakuha ng company car. Ayusin m
Hinawakan ni Duke si Irina nang mahigpit gamit ang kanyang malalakas na braso, saka magaan siyang ibinaba sa lupa, habang nakaukit pa rin ang pilyong ngiti sa kanyang mukha. Ang kanyang boses ay puno ng panunukso nang siya’y magsalita."Galit ka ba sa akin dahil sinabi ko sa cruise meeting na sinusubukan mong makipaglapit kay Mr. Allegre, at dahil hindi kita tinulungan?”Mabilis na itinanggi iyon ni Irina, ang boses niya ay matatag pero mahina."Hindi…”Hindi naman talaga siya galit.Ano ba talaga ang koneksyon niya kay Duke? May dahilan ba para magalit siya sa lalaki? Si Irina ay kilala sa pagiging maingat sa pag-iisip, at hindi niya makita ang lohika rito.Ang boses ni Duke ay naging matalim at malamig, habang ang kanyang tingin ay naging mas mabangis."You, country girl… Listen to me. Noong araw na iyon, desperado ka para sa pera kaya pumayag kang magpagamit. No one could have saved you—not without making enemies of every wealthy man and woman in the country.. Ang tanging posibleng
Walang sagot si Irina. Tahimik niyang iniyuko ang ulo at ipinagpatuloy ang pagkain, masusing tinatanggal ang mga hibla mula sa kanyang kamote, determinado sa kanyang gawain.“Do you like sweet potatoes that much?” Duke asked, watching her with mild amusement.“Oo, gusto ko. Matamis kasi,” sagot ni Irina ng diretso.Tumaas ang kilay ni Duke. “Matamis? Kamote lang ‘yan, hindi tsokolate! Pahingi nga ako. If I find out you’re lying to me, I’ll kill you on the spot!”Bago pa makasagot si Irina, inagaw na ni Duke ang lunch box at tinidor mula sa kanyang mga kamay. Wala siyang pakialam na nasa labas sila, na may alikabok at ingay sa paligid. Nang walang pag-aalinlangan, kinuha ni Duke ang isang piraso ng kamote gamit ang tinidor at isinubo ito sa bibig.Nakanganga si Irina, hindi makapaniwala.Hindi alintana, kumain si Duke ng isang piraso, saka ng isa pa. Nang matapos, tumigil siya sandali, ang ekspresyon ay nagbago sa pagkalito.“Damn! Hindi ko akalain na masarap pala ang pagkain sa constr
Nanatiling tahimik si Alec saka tumayo at umalis nang walang sinasabi. Pinanood siya ni Amalia na may malumanay na ngiti."That boy has always been reserved," sabi niya, sabay lingon kay Irina. "Irina, mabilis kayong nagpakasal, at walang masyadong oras para magbuo ng malalim na koneksyon, pero makikita mo rin ang mga magagandang katangian niya sa paglipas ng panahon."Ang mga labi ni Irina ay bumangon sa isang matamis na ngiti. "Naiintindihan ko po, Ma. Sasama po ako kay Alec para bumili ng mga damit.""Good," sagot ni Amalia nang may kabaitan.Sumunod si Irina kay Alec, magaan ang kanyang mga hakbang patungo sa pinto. Pagdating niya rito, narinig niyang tinawag siya ni Amalia, ang boses nito ay matatag ngunit malambing."Alec, alam kong nandiyan ka lang sa labas. Bumalik ka muna rito, may kailangan akong sabihin sayo."Tulad ng inaasahan, si Alec ay nakatayo sa labas ng pinto. Nang marinig ang tawag ng ina, tumingin siya sa kanyang assistant.Take her to the car first. I’ll join you
Saglit na natigilan si Irina, hawak pa rin ang cellphone sa kamay. Nagtama ang tingin nila ni Alec, ngunit nanatiling kalmado ang kanyang ekspresyon, hindi ipinapakita ang anumang nararamdaman sa loob.Sa kabilang linya, bumalik ang malupit at utos na boses ni Nicholas."Pumunta ka rito ngayon din! Kung hindi, pagsisisihan mo!""Oo na," sagot ni Irina, ang tono ay matatag at kontrolado, pagkatapos ay agad na pinatay ang tawag.Pareho nilang ini-redirect ang kanilang atensyon kay Irina, may kalituhan at alalahanin sa kanilang mga mukha."Ah..." nagsimula si Irina, ang mga daliri niya ay magkasabay na nagugulo. "Kanina, nagpunta ako sa construction site para mag-deliver ng mga sample. Pagkatapos, dumiretso ako sa silid ni Auntie Amalia at hindi na bumalik sa opisina. Ngayon… pinapabalik ako ng boss ko. Mahirap kong nakuha ang trabaho na 'to, kaya kailangan ko talagang umalis."Patuloy na nakatingin si Alec sa kanya, ang ekspresyon niya'y hindi mabasa, bago nagsalita."Mamaya na lang tay
Natigilan si Irina, hindi makapaniwala sa narinig. Si Alec ay isang taong mas gustong mag-isa, at dahil madalas kumain si Irina sa labas, bihirang dumaan si Manang Anita. Kaya't nagulat siya nang makita si Manang Anita na naghihintay sa dining room, ang amoy ng lutong bahay na pagkain ay pumuno sa paligid.Ngumiti si Manang Anita ng may kabaitan, tinangkang itaas ang isang maliit na casserole at naglakad papunta sa kusina.“Ito ang manok na pinili ko mula sa probinsya. Nilaga ko ito buong hapon. Mainit pa ‘yan. Subukan mo, masarap.”Hindi napigilan ni Irina ang magbalik ng ngiti. “Salamat, Manang Anita.”Matagal na siyang hindi nakakakain ng lutong bahay na pagkain. Ang isipin na may makakain siyang ulam, lalo na’t tulad ng manok na nilaga, ay parang biyaya—hindi lang para sa kanya, kundi para rin sa batang dinadala niya.Ang gutom na kanina ay natabunan ng galit at lungkot mula sa insidente kay Nicholas, ay muling sumiksik. Naupo siya sa mesa at tinikman ang masarap na pagkain. Malam
Ngunit iba si Alec.May kakaibang katahimikan siyang dala—mas tahimik pa kaysa sa sarili niyang nararamdaman. Ni hindi nakatuon ang tingin nito sa kanya, parang isa lang siyang hangin na dumadaan.Napansin ni Irina na kinakabahan niyang iniikot ang dulo ng damit niya, pilit pinapalipas ang kaba sa pamamagitan ng abalang mga kamay. Pero bago pa tuluyang lamunin ng katahimikan ang paligid, biglang nagsalita si Alec. Simple lang ang tanong niya:“Can I smoke a cigarette?”Nagulat si Irina. Nabitiwan niya ang pagkakatwist sa damit at mabilis na tumango, gulat sa biglaan at di-inaasahang tanong.“Sige.”Walang ibang sinabi si Alec. Binuksan niya ang bintana, kinuha ang sigarilyo mula sa kaha, at sinindihan ito sa isang maayos at sanay na galaw.Ang bawat kilos niya ay banayad, parang likido. Hawak niya ang sigarilyo sa mga daliri, inilapit ito sa kanyang labi, at malalim na humithit. Si Irina, na nananatiling hindi pa rin makagalaw, napansin ang kakaiba—hindi tulad ng karamihan, hindi niya
Ang sigaw ni Irina ay naputol sa kalagitnaan nang siya’y biglang mahigpit na niyakap ni Alec. Nakapatong ang kanyang mukha sa dibdib ng lalaki, at natakpan ang kanyang mga mata—wala siyang nakita kahit ano.Ngunit sa kabila ng lahat, naramdaman niya ang isang hindi maipaliwanag na pakiramdam ng seguridad.Hindi pa roon natapos; naramdaman niyang tinakpan din ni Alec ang kanyang mga tainga gamit ang malalaking kamay nito.Maya-maya, narinig ni Irina ang apat o limang malalabong tunog—parang paputok.Kusa siyang napayakap nang mas mahigpit sa bisig ng lalaki, hinahanap ang init at proteksyon nito.Ilang sandali pa, inalis ni Alec ang kamay niya sa kanyang mga tainga.“Let’s go,” utos nito kay Greg, malalim at kalmado ang boses.Sa isang iglap, sumibat ang sasakyan, mabilis na iniwan ang lugar.Unti-unting bumitiw si Irina mula sa mga bisig ni Alec. Namumula ang kanyang mukha, at hindi siya naglakas-loob na tumingin sa lalaki. Palihim lang siyang sumulyap sa rearview mirror, at nakita ni
Sa loob ng marangyang kwarto, malayo ang tagpo sa inaasahan nina Duke at Zeus.Si Henry, ang matabang matandang lalaki, ay nakahandusay sa sahig, pumipilipit sa sakit, at napapalibutan ng dugo sa paligid niya.Si Irina, may hawak na sirang bote ng alak, ay nakatayo sa ibabaw niya, paulit-ulit na tinatarakan ang matanda nang may matinding galit at precision. Bawat saksak ay sinadya at brutal, ngunit ang kanyang ekspresyon ay nanatiling nakakabahala—kalma at walang emosyon.Nakatayo si Duke at Zeus, tila na-freeze sa kanilang kinatatayuan, habang ang gulat at hindi makapaniwalang reaksyon ay malinaw na nakasulat sa kanilang mga mukha.Nang sipain nila ang pinto, gumapang si Henry sa direksyon ni Duke, parang nagmamakaawa sa kanya na parang ito ang kanyang huling pag-asa. Ang kanyang tinig ay puno ng pagdurusa at desperasyon."Mr. Evans, tulungan mo ako! Pakiusap, tawagan mo ang mga tauhan ko! Papuntahin mo sila dito para supilin ang baliw na babaeng ito! Patayin ninyo siya sa harapan ko
"Magmaneho ka na!" utos ni Henry, at agad namang sumunod ang driver, pinaandar ang sasakyan palayo."Ang matandang lalaki ang kumuha sa babaeng taga-probinsiya!"Nang mawala ang sasakyan ni Henry, napansin ito ni Duke na naghihintay sa traffic light. Nang mag-green ang ilaw, mabilis niyang pinatakbo ang kotse at sinundan ang sasakyan.Binalaan siya ni Zeus, na nakaupo sa tabi niya. "Ang matandang Henry na iyon, nakakatakot na manyakis, dude. Mabuti pang huwag mong pakakawalan."Ngunit ngumisi lang nang may bahagyang pangungutya si Duke. "Lalo akong humahanga sa babaeng taga-probinsiya na iyon. Iba siya! Hindi lang siya nakapag-asawa ng pinsan kong si Alec, ang pinaka-makapangyarihang tao sa bansa, kundi nakuha rin niya ang batang master ng pamilya Allegre, ang pinakamarangal na tao sa syudad. At ngayon? Nakipagtalik pa siya kay Henry sa kotse."Tumigil siya sandali, puno ng panghahamak ang boses. "Sino ba si Henry? Siya ang pinakamalaking kaaway ng pinsan ko! Noong bagsak si Alec, si
Hinawakan ng matandang lalaki si Irina nang mahigpit, hinila siya papalapit sa kanyang bisig habang tumatawa nang malakas."Ah, talaga bang makakalimutin ka? Lagi kang humihingi sa akin ng pera at kung anu-ano noong dalawang taon sa kolehiyo. Noon pa nga, tinatawag mo pa akong 'asawa.' Pero ngayon, pagkatapos mong tumira doon ng dalawang taon, iba na ang tawag mo sa akin? 'Lolo' na ngayon? Ganun na ba talaga ako katanda?"Pumiglas si Irina, namumula ang mukha sa inis. "Sino ka ba? Bitawan mo ako! Kung hindi, tatawag ako ng pulis!"Ang matanda sa kanyang harapan ay mukhang hindi bababa sa dalawampung taon ang tanda kaysa kay Nicholas. Paano niya nagagawang magsalita ng ganito kabastos sa gitna ng liwanag ng araw? Nagngingitngit si Irina, halos nais na niyang sampalin ang lalaki.Ngunit mahigpit na hawak ng matanda ang kanyang braso, at kahit anong pagpupumiglas niya, hindi siya makawala. Bagama't mukha itong nasa animnapu't lima hanggang pitumpung taong gulang, nakakagulat ang lakas ng
Itinaas ni Duke ang kilay, isang ngisi ng kasiyahan ang kumikinang sa kanyang mga labi."Wala akong magawa. Alam mo naman, dito sa atin, lahat ng klase ng babae ay nandiyan—matangkad at mababa, mataba at payat. Ako, naranasan ko na silang lahat. At sawa na ako." Huminto siya sandali, pagkatapos ay nagdagdag, "Tingnan mo na lang si Claire, ang panganay na anak ng mga Allegre. Sabihin mo sa akin, gusto mo ba siya?"Tumaas ang kilay ni Zeus, ngunit hindi nagsalita.Nakangisi si Duke. "Hindi siya makatao, mayabang, hindi maabot. Kung talagang panganay na anak siya ng mga Allegre, edi okay lang. Pero isa lang siyang Briones na pinalaki ng pamilya Allegre. Sawa na ako sa pagiging mapagkunwari niya!"Nagpigil si Zeus sa mga salitang iyon at hindi nakasagot.Nagpatuloy si Duke sa buong araw ng pagpapanggap na nagtatrabaho sa labas ng construction site, abala sa sarili. Nang magsimula nang magtapos ang araw at magtigil ang mga aktibidad sa site, napansin ni Duke si Irina na naglalakad sa malay
Nakasuot si Duke ng pormal na kasuotan, at ang kanyang mukha ay seryoso at nakatutok. Maliwanag na abala siya sa trabaho—mayroon siyang kasamang measuring instrument at seryosong pinag-aaralan ang mga numerong ipinapakita ng aparato. Nakatayo siya sa gitna ng kalsada at hindi yata niya napansin si Irina hanggang sa mabangga siya nito.Sa oras ng pagkabangga, tiningnan siya ni Duke ng malamig na ekspresyon at nagsalita sa isang tuwid na tono, "Bakit ikaw? Hindi mo ba nakita na nagtatrabaho ako? Bakit ka sumugod papunta sa mga kamay ko? Masyado kang pabaya! Ang mga personal na bagay ay personal, at ang trabaho ay trabaho. Sa susunod, lalo na kapag nagtatrabaho ako, kailangan mong maging mas maingat."Walang biro o pang-uuyam sa tono ng kanyang mga salita. Talaga namang naiinis siya na inistorbo siya ni Irina habang nakatutok siya sa kanyang gawain.Pumikit si Irina at mahinang nag-sorry, "Pasensya na."Pagkatapos, itinagilid niya ang ulo at mabilis na lumakad palayo sa kanya, papunta sa
Pagkatapos ng trabaho, hindi na kayang ipagpaliban pa ni Irina. Umalis siya sa ospital at nagtungo sa opisina.Buti na lang at dumaan ang hapon nang walang anumang aberya o awkward na pangyayari. Malapit nang magtapos ang araw ng trabaho nang lumapit sa kanya ang isa sa mga designer na pansamantalang pumapalit sa direktor.“Irina, simula bukas, hindi mo na kailangang pumasok sa opisina ng isang linggo. Kailangan ka sa construction site, kulang ang tao doon."Tumango si Irina, nagpapasalamat sa pagbabago. "Sige, naiintindihan ko."Sa totoo lang, natuwa siya sa ideya na pupunta siya sa construction site. Bagamat mabigat ang pisikal na trabaho roon, direkta at simple lang ito, kaya hindi gaanong nakakastress. Bukod pa rito, laging marami ang servings sa cafeteria, kaya't malaking tulong ito sa kanyang lumalaking ganang kumain dulot ng pagbubuntis.Sandaling nag-hesitate si Irina sa labas ng kwarto, nang makita ang pamilyar na tanawin ni Alec na nakaupo sa tabi ng kama ng ina, hawak ang k
Nakatayo si Alec sa harap niya, ang ekspresyon niya ay seryoso. Ang kanyang bronze na kutis ay naglalabas ng raw na lakas panlalaki, ngunit ang kanyang mukha ay naglalaman ng isang hindi maikakailang kalungkutan—tahimik, at pinipigilang ipakita.Ngunit sa kabila nito, ang kanyang mga emosyon ay nanatiling nakatago.Ang kanyang pagod at malungkot na mga mata ay nakatagpo ng mga mata ni Irina, ngunit wala siyang sinabi, ang kanyang titig ay matatag at hindi mababasa.Hindi kayang malaman ni Irina kung ano ang nasa isipan niya.Palaging ipinagmamalaki ni Irina ang pagiging kalmado at tapat sa sarili, ngunit sa harap ni Alec, pakiramdam niya'y isang piraso lang siya ng papel na malinaw—wala ni isang lihim na hindi makikita.Kahit ngayon, bagamat ang kondisyon ng kanyang ina ay patuloy na lumalala, hindi ipinakita ni Alec ang kanyang kalungkutan. Walang luha, tanging tahimik na kalungkutan ang nakabaon sa kanyang puso, itinatago at hindi ipinapakita.Sa labas, siya ay nakasuot pa rin ng po
Ayaw na ni Irina mag-aksaya ng salita sa kahit sino.Ang tanging layunin niya ay makita si Amalia at tiyakin ang kalagayan nito sa lalong madaling panahon.Nabobor si Claire, kaya sumunod na lang kay Don Pablo papasok. Ilang saglit pa, dumating si Marco, bagong parking lang ng sasakyan. Matagal na rin mula nang huli niyang makita si Irina, hindi pa mula nang ikulong siya ng matanda sa bahay at ipagbawal siyang makipagkita sa kanya. Nang magtama ang kanilang mga mata, parang tinamaan si Marco ng alon ng magkahalong emosyon.Hindi niya maiwasang makaramdam ng awa para sa kanya."Paano... ka ba napunta sa ganito?" tanong niya, ang boses puno ng tunay na malasakit.Mabilis na sumagot si Irina, matalim at malamig. "Mr. Allegre, kung ayaw mong ipatawag ko ang pulis, mas mabuti pang lumayo ka sa akin."Napaatras si Marco, naguguluhan. Pagkatapos ng ilang sandali, nagsalita siya muli, mas taos-puso ngayon"Alam kong galit ka, at hindi kita sinisisi. Pag natapos na ang isyu kay Mrs. Beaufort,
Agad na tumuwid si Irina. Nang makita kung sino ang nabangga niya, agad nagbago ang ekspresyon ng kanyang mukha.“Pasensya na,” sabi niya nang malamig.Tinutok ng matandang lalaki mula sa mga Allegre ang tingin sa kanya ng may paghamak, tapos ay hinarangan ang daraanan niya at nagtawanan.“Noong huling nakita kita, puno ka ng mura at makapal na makeup. Ngayon, para kang multo, marumi at wasak. Sino ka ba?”Wala nang panahon si Irina para makipag-usap pa sa matanda. Sa panlabas, mukhang seryoso at mabait siya, pero sa totoo lang, ang trato nito sa kanya ay malupit. Hindi na siya umimik at nilampasan ang matanda upang magpatuloy sa paglalakad. Pero iniangat ng matanda ang kanyang baston at muling hinarangan siya.“Ano ba ang gusto mo?” tanong ni Irina ng malamig.“Sagutin mo ang tanong ko!” sigaw niya, ang tono'y puno ng utos kahit pa nagkunwaring magalang.Hinaplos ni Irina ang kanyang mga kamao, pinipigilan ang galit. “Pasensya na, sir, pero kilala ko ba kayo?”“Hindi ba't ikaw ang as