Nang marinig ang malamig at matalim na tinig, tumigil si Zoey sa kanyang paglakad. Tumalon ang kanyang puso, ngunit agad din siyang naglagay ng matamis na ngiti at lumingon.“Cousin…” masuyong bati niya, sinusubukang ayusin ang sitwasyon.Ngunit ang ekspresyon ni Marco ay puno ng pagduduwal.“Ang lolo mo, malubha ang kalagayan—at ikaw ang dahilan,” sabi niya nang malamig. “At ikaw, nandiyan ka lang na kumakanta at nakangiti ng parang tanga? Wala ka bang konsensya? Wala ka bang hiya?”“N-Nandiyan kasi, Cousin, ako…” natatarantang sagot ni Zoey, desperadong magpaliwanag.Ngunit pinutol siya ni Marco nang matalim. “Huwag mong ipakita yang pekeng mukha mo sa harap ko! Wala akong pakialam kung anong kasinungalingan ang ginawa ng pamilya Jin para makuha ang pabor ni Lolo, pero pakinggan mo ito ng maayos—”Lumapit siya, at ang kanyang boses ay mababa at puno ng pagbabanta.“—mas mabuti pang alagaan mo siya ng mabuti. Kung may masamang mangyari kay Lolo, huwag mong isipin na may lugar ka pa r
Lumingon si Irina at nakita niyang si Linda ang tumatawa sa kanya.Tahimik at kalmado niyang tinugon, "Linda, naiinggit ka ba sa akin? Naiinggit ka kasi nahigitan kita kahit bagong dating lang ako? Naiinggit ka kasi mas bata ako sa’yo pero mas marami nang manliligaw? Ano ang pakiramdam? Bakit ka sobrang asim?"Napansin ni Linda na mas naging matalim na si Irina at hindi na siya basta-basta matatakot.Bago pa makasagot si Linda, sumingit si Duke."So, iniisip mo ba na ako, si Duke, galing sa isang pamilyang pabagsak, na wala nang kapangyarihan? Gano’n ba kababa ang tingin mo sa akin? Iniisip niyo na mas mababa ako sa inyo, pero kahit nasa pinakamasamang kalagayan ko, kayang durugin kami ng pamilya Evans na parang mga langgam! Hindi niyo makuha ang gusto niyo, kaya ang tanging alam niyo lang ay magbiro at magtawag ng ‘sour grapes’!"Tumingin siya sa mga babae sa silid, at tumaas ang tono ng boses niya. "Sino dito ang may lakas ng loob na magsabi na may affair kami ni Irina? May isa ba s
Tumalab ang panginginig sa boses ni Irina habang tinitingnan si Duke at nagtanong, “Mr. Evans, maaari po ba ninyo akong dalhin upang makita ang kapatid ko?”Para sa mga kalalakihang kasamahan sa trabaho, tila talagang desperado ang kanyang pakiusap—para bang sumisigaw ng saklolo mula sa puso. Iyon ang klase ng kaba na ipinapakita ng isang tao kapag ang mahal sa buhay ay nasa panganib. Lubos nilang nauunawaan ang pinagmumulan ng kanyang takot.Wala silang nakitang mali sa nangyayari sa pagitan ni Irina at ni Mr. Evans. Ang tanging nakita nila ay isang nag-aalalang kapatid, desperadong maghanap ng kanyang kapatid. Mahirap hindi makaramdam ng awa sa isang tao na kitang-kita ang pagpapahalaga sa pamilya.Tumango si Duke. “Sige. Dadalhin kita ngayon.”Mabilis na kinuha ni Irina ang kanyang bag at sumunod sa kanya palabas. Sa sobrang pagmamadali, hindi na siya nagsalita sa direktor ng departamento, hindi na rin nag-log out—diretso na siyang umalis.Paglabas nila mula sa design department, n
Plano sanang sunduin ni Alec si Irina ng maaga at dalhin siya sa driving practice—pero nakauwi na siya? May nangyaring masama sa trabaho? Baka nagkaroon ng hindi pagkakaintindihan sa mga kasamahan? Baka tinatangi siya bilang bagong hire?Tahimik si Alec, ang mga iniisip ay mabilis na naglalaro sa kanyang isipan.Si Greg na ang unang bumasag sa katahimikan. “Young Master, hindi mo ba tutugon? Nasa linya pa po si Madam.”“Ah…” Napansin ni Alec at nagbalik sa katinuan.Bumaba ang kanyang boses at nagtanong, “Anong nangyari? Bakit ka umuwi ng maaga?”Sa kabilang linya, malumanay at kalmado ang boses ni Irina. “Naghihintay lang ako sa'yo sa bahay.”At pagkatapos, inihang up na niya ang telepono.Si Greg ay medyo ngumiti at nang-iwas, “Young Master, pupuntahan pa po ba natin si Madam sa entrance ng kumpanya? O ako na lang po maghahatid sa maliit na prinsesa sa klase niya habang kayo ay uuwi?”Hindi agad sumagot si Alec. Pagkatapos, may halong pagkamausisa at pag-aalala, sinabi niyang, “Punt
Sa likod nila, si Greg, na pilit pinakain ng sobra-sobrang “dog food,” ay nawala sa salita.“Maliit na prinsesa,” pambirong wika ni Greg, “Lagi mong ipinaglalaban si Mama at pina-tingin mo si Papa sa kanyang lugar, pero ngayon, si Mama na mismo ang nagbalewala sa’yo.” Hindi niya napigilang magbiro at tapikin si Anri sa masakit na bahagi.Agad na itinaas ni Anri ang kanyang maliit na dibdib at tinangkat ang kanyang baba. “Humph! Basta’t masaya si Mama ko.”Dumating din sa kanyang utak—hindi lang pala si Irina ang minamahal ng lahat, kundi pati na ang kanyang anak, na para bang siya pa ang numero unong tagahanga. Ang batang babae ay kasing tapang at tapat ng sinumang tagahanga.Sa mga sandaling iyon, hindi napigilan ni Greg na magtangka magbuntong-hininga sa harap ng lolo: Ah, lolo, ang saya pala magpalaki ng anak na babae. Isang daang beses pa yatang mas magaan kaysa magpalaki ng anak na lalaki. Ngayon ko lang naisip kung bakit ikaw pa ang naglakbay ng libu-libong milya, gumastos ng ta
Ang ekspresyon ng lalaki ay sobrang dilim at malamig, na kahit mga salita, hindi kayang ganap na ilarawan ito. Kahit na ilang metro ang layo ni Irina mula sa kanya, ramdam na ramdam pa rin niya ang malamig na aura na bumabalot sa kanya—matalim at nakakakilabot, parang kinang ng isang nakatayong espada na nagmumula kay Irina. Ang presensyang iyon ay tila nakakamatay.Nababalisa, kinagat ni Irina ang kanyang labi at nagmamadaling tumingin sa kanyang anak na si Anri. Sa mga sandaling iyon, hawak pa rin ni Anri ang kamay ng kanyang ama. Nakakapagtaka, tila hindi ito tinatablan ng malamig at nakamamatay na aura na nagmumula kay Alec.Nagsimulang magpawis si Irina sa alala para sa kanyang anak.Pero biglang tumaas si Anri at may maligaya at inosenteng ngiti, itinaas ang mukha at sinabi, “Daddy, bakit hindi tayo maghapunan tatlong tao—kasama yung gwapong uncle na humahabol kay Mommy? Para makita niya na mas gwapo ang Daddy ko kaysa sa kanya! Hmph!”Tinapos niya ang kanyang pahayag ng isang m
Ito ang unang pagkakataon na siya ang unang kumilos ng ganito.Ang pisngi ni Irina ay namumula na, at nang dumikit ang kanyang mainit na mukha sa malamig na dibdib ni Alec, isang hindi pamilyar na, ngunit nakakakilig na sensasyon ang dumaan sa kanya.Agad na nakuha ang atensyon ng kanyang katawan—ang mga kalamnan sa ilalim ng kanyang balat ay dumighay, at hindi maitatangging naramdaman ang pagnanasa.Nagdikit ang kanyang mukha sa matigas na katawan ni Alec, at naramdaman niya ang matinding pagkakaiba—ang malamig na balat ni Alec laban sa init ng kanyang katawan. Tila may kakaibang kaligayahan at kaaliwan ang pakiramdam na iyon. Nakasubsob sa kanyang mga braso, marahang bumulong si Irina, “Bakit hindi mo… ako inimbita kanina?”Inimbita siya?Halos napatawa siya sa sarili.Inimbita siya?Tatlong beses sa isang araw—kayang-kaya niya ‘yon ng walang kahirap-hirap. Walang problema.Pero siya?Maaari niyang gawing lubos na masaya si Irina hanggang sa hindi na ito makagalaw sa kama ng tatlong
Nagtaka si Irina sandali bago kinuha ang kanyang telepono mula sa bag. Tama nga, nakapatay ito. Pinatay niya ito kahapon dahil ayaw niyang makatanggap ng tawag mula sa mga katrabaho niya sa kumpanya. Pagkatapos nilang mag-usap ni Alec, nakalimutan na niya ito. Hindi niya na naisip pang buksan muli hanggang ngayon.“Ano bang problema?” tanong ni Irina, medyo naguguluhan.Medyo nahihiya si Martha, at tumitig ito kay Irina na may halong pagdududa.“Irina, noong huling inihatid ka ng asawa mo, ang taas ng estilo at tiwala niya, akala ko napakayaman ng pamilya mo—marahil ay nasa sampung milyon, kung hindi man daan-daang milyon. Yung grupo na ipinakilala ko sayo dati ay binubuo ng mga mayayamang tao, at may mga nanay doon na nag-uusap. Gusto nilang mag-set up ng espesyal na klase para sa sampung batang ito, kasama ang ilang guro pa...”Nagkunot ang noo ni Irina. “Bakit magtatayo ng hiwalay na klase?”Ang kindergarten mismo ay maganda na. Hindi man ito ang pinakamahal sa South City, nakakaak
Ang Hangin sa loob ng bulwagan ay naging malamig, parang yelo. Bawat pares ng mata ay tumingin sa magarbong dalawang pintuan. Ang dagat ng mga reporter ay tahimik na umatras, nagbigay daan ng walang salitang paggalang, nag-iwan ng malinaw na landas na napapalibutan ng mga nanginginig na balikat at nakayukong ulo.At narito na siya.Si Alec.Naka-suot ng isang navy blue na suit na tama lang sa kanyang mataas at payat na katawan, siya’y naglakad nang hindi nagmamadali, ang isang kamay ay walang pakialam na nakatago sa bulsa. Ang kanyang mata ay matalim pero malayo ang tingin, parang wala ni isa sa mga nangyayari sa silid ang karapat-dapat ng kanyang pansin—hindi ang kaguluhan, hindi ang galit. Walang nakasulat sa kanyang mukha. Walang galit. Walang awa.Hindi kailangang magalit ni Alec para maging nakakatakot.Ang katahimikan ay bumalot sa buong bulwagan. Maririnig ang pintig ng puso. Isang hininga. Isang patak ng pawis na dumaloy sa leeg ng isang tao.Maliban kay Irina.Nakatayo siyang
“Get lost!” Marco snarled as he kicked the man.Halos sabay-sabay, sumunod si Duke at pinakawalan ang pangalawang suntok—tumilapon ang lalake palabas ng bulwagan.Sa isang iglap, ang dalawang elegante at hinahangaang ginoo ng South City—na karaniwang mahinahon at maginoo—ay parang kulog na sabay sumabog. Sa lakas ng kanilang galit, napatigil sa pagkabigla ang buong hanay ng mga nakabihis na ginang at bisita.Pati si Yngrid, na kanina pa nagmamagaling, hindi na napigilan ang pilit na ngiting puno ng kaba.Samantala, si Claire ay nakaluhod na, gumagapang papalapit kay Marco habang patuloy ang pag-agos ng luha sa kanyang mukha.“Cousin… sinipa ako ni Duke—dahil sa kanya! Sinaktan niya ako dahil kay Irina… sinipa niya talaga ako, cousin…”Tinapunan siya ni Marco ng malamig na tingin at walang-awang sumagot, “Sayang, hindi ka na lang niya sinipa hanggang mamatay.”Tumigil si Claire sa pag-iyak, nanigas.Isang mabilis na galaw—hinila ni Marco palayo ang mga braso ni Claire na nakakapit sa k
Muling nabalot ng katahimikan ang buong paligid. Ni hindi na naalala ng mga reporter na kumuha ng litrato. Bago pa man sila makabawi sa pagkabigla, biglang dumating sina Marco at Juancho, magkakasunod na pumasok.“Irina! Irina, nasaan ka?”“Nasaan si Irina?”Pagkakita nila kay Irina, sabay na kumunot ang noo ng dalawang lalaki. Kagagaling lang ni Marco sa biyahe.Kaninang umaga lang, habang binibisita niya si Don Pablo sa ospital, nakita niya ang isang still shot mula sa isang video ni Irina. Agad siyang nagtangkang tumawag sa dalaga, pero nang hindi ito sumagot, inutusan niya ang mga tao niya na palayain si Linda mula sa kulungan.Una niyang plano ay tanungin si Linda sa pamamagitan ng telepono, pero bago pa man niya magawa iyon, tinawagan siya ng staff ng hotel para sabihing may maagang flight pabalik sa South City. Pinayuhan siyang magmadali kung ayaw niyang maiwan.Dahil sa pagmamadali, hindi na niya muling natawagan si Linda. Sa dami ng kailangang ayusin—mula sa security check, p
"Hey, maglayo tayo sa babaeng ito. Huwag nating hayaang makahinga siya ng mga dumi at sakit!" sigaw ng isa sa mga babae, ang boses ay puno ng poot.Ang mga babaeng ito, na kadalasang larawan ng kagandahan at pagiging marangal, ay nagpakita ng kanilang tunay na kulay—mas bihasa pa sa pamumusong kaysa sa inaasahan ng sinuman.Ang kanilang mga salita ay mas malupit kaysa sa kahit na ang pinakamahihirap na babaeng kalye, ang lason sa kanilang mga bibig ay walang pag-aalinlangan na tinatadtad si Irina. Bawat isa sa kanila ay nagtatangkang mang-insulto, na parang may takot na baka maagaw ng iba ang pagkakataong sirain siya.Ang ingay ng kanilang mga salitang masama ay parang nagpapabigat sa hangin, at bawat salitang binibitawan nila ay isang dagok kay Irina. Habang pinapanood ni Duke ang lahat ng ito, isang matinding pagsisisi ang sumikip sa kanyang dibdib.Hindi niya ito matanggap. Ang paghihirap ni Irina, sa lahat ng mga taon—siya ang may kasalanan dito.Kung sana hindi niya siya niloko n
Habang papalabas na sana si Duke kasama si Irina, isang matinding boses ang pumutol sa tensyon sa hangin.“Duke! Stop right there!”Si Yngrid iyon, ang boses niya matalim, ang mga mata ay kumikislap sa galit. Mabilis na humarap si Duke, at ang gilid ng kanyang labi ay kurbada ng malamig at may paghamak na ngisi.“Yngrid.”Malamig ang tono ng boses niya.“Huwag mong isipin na hindi ko alam ang matagal nang ugnayan ng mga Jones at ng pinsan kong si Alec. Ang nararamdaman niya para sa pamilya mo ay mas malalim pa kaysa sa nararamdaman niya para sa mga lolo’t lola niya, mas malalim pa kaysa sa mga tiyuhin at tiyahin namin. Kaya't sabihin mo nga—ikaw ba ang nag-organisa ng Banquet na ito para kay Irina?”Hindi kumilos si Yngrid. Bagkus, nagsimula siyang magbiro ng may pang-iinsulto. “Maganda. Masaya akong naisip mo rin 'yan.”Tumingin siya sa mga noblewomen na nakatayo malapit, tapos ay ibinalik ang tingin kay Irina—na nakatayo lang doon, kalmado at maayos, ang katahimikan ay mas makapangy
Pero paano naman si Duke?Sa loob ng anim na taon, ni minsan hindi ipinakita ni Duke kay Claire ang pinakamaliit na senyales ng kabaitan. Isang lalaking palaging surrounded ng mga babae—mga mapang-akit, seduktibong, magagandang babae. Pero hindi siya kailanman humawak ni isang daliri sa kanya.Minsan, iniisip ni Claire baka nga hindi na siya interesado dahil sa dami ng mga babaeng nakapaligid sa kanya, baka naman nasanay siya sa mga alindog ng mga ito. Na baka para sa kanya, ang isang katulad niya—isang tamang babae, maayos magdala sa sarili—ay walang kwenta at hindi kaakit-akit.Pero sa kabila nito, may nakuhang ginhawa si Claire sa mga pangarap na iyon. Kung hindi siya interesado sa kanya, tiyak, hindi siya magiging interesado sa ibang babae.Ngunit ngayon, winasak ang ilusyon na iyon.Nang makita niyang tinitingnan ni Duke si Irina ng ganun, ng may matinding pagmamahal at malasakit—si Claire ay nawala sa sarili. Sumabog siya.Sa galit na tumutulo sa kanyang mga mata at sa pagkakanu
Nakatayo siya, matamlay at hindi makagalaw. Isang tahimik na bagyong umiikot sa kanyang loob. May ibang darating pa ba? Darating ba si Alec?Ang eksenang ito—sobrang pamilyar. Para itong umuukit ng isang alaala sa kanyang kaluluwa mula anim na taon na ang nakakaraan. Noon, tinawag siya ng nakatatandang miyembro ng pamilya Beaufort papunta sa pugad ng mga leon. Ang buong elite na grupo ay ibinukas ang kanilang mga pangil sa kanya, winasak siya gamit ang paghuhusga at kapangyarihan.Noon, ang nakatatandang henerasyon. Ngayon, ang mga kabataan.Ang kasaysayan ay inuulit ang sarili. Iba ang mukha, ngunit pareho ang kalupitan. Noon, pinaghati-hati nila siya. Pinatahimik siya. Ipinatapon siya. Ngunit ngayon—laban sa lahat ng pagkakataon—dumating si Duke upang hilahin siya mula sa apoy.Ngunit hindi pa rin makapagsalita si Irina. Kaya't lumapit si Duke.“Irina,” sabi ni Duke, ang boses niya mababa ngunit puno ng pagmamadali, “Lahat ng ipinaglaban ng kapatid mo, ipaglalaban ko rin ngayon. Kay
Natulala si Linda at nawalan ng boses.Sa lahat ng oras na ito, patuloy niyang binabatikos si Irina kay Daniel—sinasabi ang pinakamasasakit na bagay tungkol sa kanya. Ngayon, pinagsisisihan niya ang bawat salitang binitiwan. Tuwing binabanggit niya si Irina, hindi niya ito tinatawag sa tunay na pangalan. Imbes, tinatawag niyang "gold digger," "manloloko," at minsan ay "dating kriminal."Hindi niya akalain na posibleng magkaibigan pala sila ni Irina ni Daniel. At heto siya—nagmumukhang walang pag-aalinlangan sa pagtatanggol kay Irina.Parang sinampal si Linda. Walang nakaka-expect nito. Hindi si Linda, hindi ang mga nanonood, wala ni isa. Ngunit nanatiling kalmado si Irina.Hindi siya mukhang natuwa sa pagtatanggol ni Daniel, ni hindi rin siya nagpasaring o lumaban sa mga tao. Nakatayo lang siya, mahinahon ang ekspresyon.Hindi siya masaya. Hindi rin siya galit.Sa kanyang isipan, nakulong na siya—literal man o hindi—kaya’t bakit pa niya huhubarin ang iba? Lalo na hindi ang tulad ni Da
Si Linda, na nakahawak sa kanyang braso, ay tumayo nang walang imik sandali.Pagkalipas ng ilang segundo, bigla siyang sumigaw, ang boses ay matalim at puno ng akusasyon."Daniel, hindi ba’t sinabi mong tutulungan mo akong pabagsakin ang sinungaling at blackmailer na ito? Ano'ng nangyayari ngayon? Hindi mo ba talaga siya pinapaloko, ha?"Lumingon si Daniel kay Linda na may hindi makapaniwalang mata. "Miss Linda, kung ang ‘sinungaling’ na tinutukoy mo ay ang kaibigan ko, ang tagapagligtas ko, at ang guro ko na si Irina, ngayon pa lang ay aayusin ko na ang lahat!"Walang pasabi, itinataas ni Daniel ang kanyang kamao at tinitigan si Linda nang matalim, ang mga ngipin ay nakangiti ng matindi.Napaatras si Linda, humakbang ng ilang hakbang pabalik. Nangangatog ang boses, tinanong niya, "Daniel, anong ibig mong sabihin? Ano'ng sinasabi mo, kaibigan mo, tagapagligtas mo, guro mo? Tinutukoy mo ba itong bilanggo, blackmailer, at sinungaling na ito?""Wala kang karapatang insultuhin si Irina!"