Ang ekspresyon ng lalaki ay sobrang dilim at malamig, na kahit mga salita, hindi kayang ganap na ilarawan ito. Kahit na ilang metro ang layo ni Irina mula sa kanya, ramdam na ramdam pa rin niya ang malamig na aura na bumabalot sa kanya—matalim at nakakakilabot, parang kinang ng isang nakatayong espada na nagmumula kay Irina. Ang presensyang iyon ay tila nakakamatay.Nababalisa, kinagat ni Irina ang kanyang labi at nagmamadaling tumingin sa kanyang anak na si Anri. Sa mga sandaling iyon, hawak pa rin ni Anri ang kamay ng kanyang ama. Nakakapagtaka, tila hindi ito tinatablan ng malamig at nakamamatay na aura na nagmumula kay Alec.Nagsimulang magpawis si Irina sa alala para sa kanyang anak.Pero biglang tumaas si Anri at may maligaya at inosenteng ngiti, itinaas ang mukha at sinabi, “Daddy, bakit hindi tayo maghapunan tatlong tao—kasama yung gwapong uncle na humahabol kay Mommy? Para makita niya na mas gwapo ang Daddy ko kaysa sa kanya! Hmph!”Tinapos niya ang kanyang pahayag ng isang m
Ito ang unang pagkakataon na siya ang unang kumilos ng ganito.Ang pisngi ni Irina ay namumula na, at nang dumikit ang kanyang mainit na mukha sa malamig na dibdib ni Alec, isang hindi pamilyar na, ngunit nakakakilig na sensasyon ang dumaan sa kanya.Agad na nakuha ang atensyon ng kanyang katawan—ang mga kalamnan sa ilalim ng kanyang balat ay dumighay, at hindi maitatangging naramdaman ang pagnanasa.Nagdikit ang kanyang mukha sa matigas na katawan ni Alec, at naramdaman niya ang matinding pagkakaiba—ang malamig na balat ni Alec laban sa init ng kanyang katawan. Tila may kakaibang kaligayahan at kaaliwan ang pakiramdam na iyon. Nakasubsob sa kanyang mga braso, marahang bumulong si Irina, “Bakit hindi mo… ako inimbita kanina?”Inimbita siya?Halos napatawa siya sa sarili.Inimbita siya?Tatlong beses sa isang araw—kayang-kaya niya ‘yon ng walang kahirap-hirap. Walang problema.Pero siya?Maaari niyang gawing lubos na masaya si Irina hanggang sa hindi na ito makagalaw sa kama ng tatlong
Nagtaka si Irina sandali bago kinuha ang kanyang telepono mula sa bag. Tama nga, nakapatay ito. Pinatay niya ito kahapon dahil ayaw niyang makatanggap ng tawag mula sa mga katrabaho niya sa kumpanya. Pagkatapos nilang mag-usap ni Alec, nakalimutan na niya ito. Hindi niya na naisip pang buksan muli hanggang ngayon.“Ano bang problema?” tanong ni Irina, medyo naguguluhan.Medyo nahihiya si Martha, at tumitig ito kay Irina na may halong pagdududa.“Irina, noong huling inihatid ka ng asawa mo, ang taas ng estilo at tiwala niya, akala ko napakayaman ng pamilya mo—marahil ay nasa sampung milyon, kung hindi man daan-daang milyon. Yung grupo na ipinakilala ko sayo dati ay binubuo ng mga mayayamang tao, at may mga nanay doon na nag-uusap. Gusto nilang mag-set up ng espesyal na klase para sa sampung batang ito, kasama ang ilang guro pa...”Nagkunot ang noo ni Irina. “Bakit magtatayo ng hiwalay na klase?”Ang kindergarten mismo ay maganda na. Hindi man ito ang pinakamahal sa South City, nakakaak
Agad na kumalma si Irina. Hindi man lang siya tumingin sa babae—ibinaba niya ang ulo at nagpatuloy sa kanyang ginagawa.Napatawa ang babae nang pilit, saka nagsalita sa mayabang na tono, “Alam mo ba kung sino ako?”Napairap si Irina at pinisil ang tulay ng ilong sa inis. “Lumayo ka.”“Aba, tuso at kalmado ka pala. Mukhang sanay ka na sa ganitong sitwasyon, ano?” ani ng babae habang nakangisi. Saka pa siya nagdagdag ng may panlalait, “Grabe ka. Tipikal na maldita. Tapos na ang usapan.”Tinitigan niya si Irina nang may malamig at bahagyang aliw sa mukha—parang laruan lang ito sa kanya na tinutukso para makita ang reaksyon.Sa pananaw niya, anuman ang isagot ni Irina ay parte lang ng palabas. Sa mata niya, isa lang si Irina na katatawanan—isang payasong puwedeng pagtawanan.Nagkatinginan ang mga lalaking katrabaho sa paligid, halatang nag-aalala para kay Irina.Tahimik na nagpadala ng mensahe si Xavier sa group chat:Xavier: Hindi ko na kaya, ang sakit sa tenga. Maganda man 'yung babae,
Nanatiling tahimik si Irina, tulalang nakatitig sa kawalan.Hindi si Juancho ang dahilan.Kundi ang taong dinala ni Zoey.Matagal nang walang balita si Zoey. At sa wakas, kumilos na rin siya—hindi para tulungan si Irina, kundi para durugin siya nang walang pakundangan. Mapait na ngiti ang lumitaw sa mga labi ni Irina.Pinanood niya si Yngrid habang matagumpay na umaalis, matapos ipamalas ang kapangyarihan niya. Pagkaalis nito, agad na nabasag ang katahimikan sa opisina."Irina! Alam mo bang mataas ang tingin ng buong Kyoto kay Miss Yngrid? Tingnan natin ngayon kung paano ka makakaganti!" pangungutya ni Linda, lantaran at mapanlait."Ilang araw mo nang tinatapakan si Linda, ngayon, nakuha mo na ang karapat-dapat sa’yo!" sabat ng isa pa, may halong halakhak sa boses."Irina! Akala mo ba may hari kang tinutuluyan sa bahay mo? Ang lakas ng loob mong sagasaan si Miss Yngrid. Tsk tsk… ang sarap mo palang makita habang nagmamakaawa. Hahaha!"Maging ang design director ay hindi na rin nagawan
Ang babaeng kausap ni Irina ay isang taong hindi pa niya kailanman nakita. Maganda ito, at mas marangya pa ang kasuotan kaysa sa ina ni Susan.Hindi kalayuan sa babae ay nakaparada ang isang Bentley na halos tatlong milyong piso ang halaga. Sa isang iglap, naisip agad ni Irina na siguradong mayaman ang babaeng ito—marahil isang anak-mayaman.Matapang at matalim ang tono ng babae. Bagamat halatang hindi ito natuwa, ayaw nang palalain pa ni Irina ang sitwasyon, lalo na’t may gulo nang idinulot si Yngrid kaninang umaga.Sa kagustuhang pakalmahin ang tensyon, mapagkumbabang sinabi ni Irina.“Pasensya na po, sino po ba kayo sa mga magulang? Humihingi ako ng paumanhin kung hindi ako naging aktibo sa group chat nitong mga nakaraang araw—sobrang abala lang talaga ako. Dumalo naman po ako sa party na biglaang inorganisa ng grupo. Maaari niyo po bang sabihin kung saang hotel ito ginanap, o kung sa bahay po ba ng isa sa atin? Kahit saan pa ito ginanap—hotel man o tahanan—masaya akong mag-ambag n
Bumigat ang dibdib ni Irina, ngunit pinanatili niya ang kanyang mahinahong anyo. Hindi na niya muling tiningnan si Alec. Sa halip, ibinaling niya ang tingin sa bintana ng sasakyan. Tahimik siya, malayo ang tingin, tila ba naputol sa kasalukuyan—wala sa gitna ng galit o lungkot, at ni wala ring saya.Parang wala na siyang pakialam. Kahit may kutsilyong nakatutok sa leeg niya sa mga sandaling iyon, hindi siya mag-aaksaya ng tingin—lalong hindi siya magpapakita ng takot.May kung anong kinatutuwaan si Alec sa ganyang katahimikan niya. Tahimik niyang pinagmasdan ang ayos nito—tuwid ang likod—at marahang inakbayan, dahan-dahang hinila papalapit sa kanyang dibdib. Hindi siya tumutol. Bagkus, yumakap siya pabalik, parang kuting na payapang humahanap ng init.Isa lang ang sinabi ni Alec, “Huwag mong alalahanin si Yngrid.”Pero sapat na iyon para maintindihan niya ang lahat.Ang pamilya nila ang pinakamalapit niyang kaibigan—sobrang lapit na ang isang babaeng tulad niya, na kinuha lang ni Alec
“An important call?”Dapat ko bang akyatin at tanungin siya tungkol sa pera?Nagdalawang-isip si Irina, at nagpasya na lang na maghintay sa ibaba. Dahil umakyat siya sa taas para tumanggap ng mahalagang tawag, tiyak na may kinalaman ito sa isang bagay na lihim—isang bagay na hindi nararapat marinig ng iba.At tama ang kutob ni Irina. Ayaw ni Alec na malaman niya ang tungkol sa tawag na iyon.Sampung taon na ang nakalipas, noong si Alec ay namumuhay pa sa banyaga, nagsimula si Yngrid—ang pangalawang anak na babae ng pamilya nila, na bagong labing-walo—na maghabol sa kanya.Ngunit noong panahong iyon, wala talagang interes si Alec sa mga relasyon. Exiled siya, at ang pag-ibig ay wala sa kanyang isipan. Bukod pa rito, hindi niya gusto si Yngrid. Palasak, matigas ang ulo, at tuso siya, at wala siyang pasensya sa ganitong klase ng tao. Paulit-ulit niyang tinanggihan ang mga alok nito. Hanggang sa isang punto, para lang tuluyang makawala sa kanya, nagalit siya at mariing itinaboy si Yngrid.
Ang Hangin sa loob ng bulwagan ay naging malamig, parang yelo. Bawat pares ng mata ay tumingin sa magarbong dalawang pintuan. Ang dagat ng mga reporter ay tahimik na umatras, nagbigay daan ng walang salitang paggalang, nag-iwan ng malinaw na landas na napapalibutan ng mga nanginginig na balikat at nakayukong ulo.At narito na siya.Si Alec.Naka-suot ng isang navy blue na suit na tama lang sa kanyang mataas at payat na katawan, siya’y naglakad nang hindi nagmamadali, ang isang kamay ay walang pakialam na nakatago sa bulsa. Ang kanyang mata ay matalim pero malayo ang tingin, parang wala ni isa sa mga nangyayari sa silid ang karapat-dapat ng kanyang pansin—hindi ang kaguluhan, hindi ang galit. Walang nakasulat sa kanyang mukha. Walang galit. Walang awa.Hindi kailangang magalit ni Alec para maging nakakatakot.Ang katahimikan ay bumalot sa buong bulwagan. Maririnig ang pintig ng puso. Isang hininga. Isang patak ng pawis na dumaloy sa leeg ng isang tao.Maliban kay Irina.Nakatayo siyang
“Get lost!” Marco snarled as he kicked the man.Halos sabay-sabay, sumunod si Duke at pinakawalan ang pangalawang suntok—tumilapon ang lalake palabas ng bulwagan.Sa isang iglap, ang dalawang elegante at hinahangaang ginoo ng South City—na karaniwang mahinahon at maginoo—ay parang kulog na sabay sumabog. Sa lakas ng kanilang galit, napatigil sa pagkabigla ang buong hanay ng mga nakabihis na ginang at bisita.Pati si Yngrid, na kanina pa nagmamagaling, hindi na napigilan ang pilit na ngiting puno ng kaba.Samantala, si Claire ay nakaluhod na, gumagapang papalapit kay Marco habang patuloy ang pag-agos ng luha sa kanyang mukha.“Cousin… sinipa ako ni Duke—dahil sa kanya! Sinaktan niya ako dahil kay Irina… sinipa niya talaga ako, cousin…”Tinapunan siya ni Marco ng malamig na tingin at walang-awang sumagot, “Sayang, hindi ka na lang niya sinipa hanggang mamatay.”Tumigil si Claire sa pag-iyak, nanigas.Isang mabilis na galaw—hinila ni Marco palayo ang mga braso ni Claire na nakakapit sa k
Muling nabalot ng katahimikan ang buong paligid. Ni hindi na naalala ng mga reporter na kumuha ng litrato. Bago pa man sila makabawi sa pagkabigla, biglang dumating sina Marco at Juancho, magkakasunod na pumasok.“Irina! Irina, nasaan ka?”“Nasaan si Irina?”Pagkakita nila kay Irina, sabay na kumunot ang noo ng dalawang lalaki. Kagagaling lang ni Marco sa biyahe.Kaninang umaga lang, habang binibisita niya si Don Pablo sa ospital, nakita niya ang isang still shot mula sa isang video ni Irina. Agad siyang nagtangkang tumawag sa dalaga, pero nang hindi ito sumagot, inutusan niya ang mga tao niya na palayain si Linda mula sa kulungan.Una niyang plano ay tanungin si Linda sa pamamagitan ng telepono, pero bago pa man niya magawa iyon, tinawagan siya ng staff ng hotel para sabihing may maagang flight pabalik sa South City. Pinayuhan siyang magmadali kung ayaw niyang maiwan.Dahil sa pagmamadali, hindi na niya muling natawagan si Linda. Sa dami ng kailangang ayusin—mula sa security check, p
"Hey, maglayo tayo sa babaeng ito. Huwag nating hayaang makahinga siya ng mga dumi at sakit!" sigaw ng isa sa mga babae, ang boses ay puno ng poot.Ang mga babaeng ito, na kadalasang larawan ng kagandahan at pagiging marangal, ay nagpakita ng kanilang tunay na kulay—mas bihasa pa sa pamumusong kaysa sa inaasahan ng sinuman.Ang kanilang mga salita ay mas malupit kaysa sa kahit na ang pinakamahihirap na babaeng kalye, ang lason sa kanilang mga bibig ay walang pag-aalinlangan na tinatadtad si Irina. Bawat isa sa kanila ay nagtatangkang mang-insulto, na parang may takot na baka maagaw ng iba ang pagkakataong sirain siya.Ang ingay ng kanilang mga salitang masama ay parang nagpapabigat sa hangin, at bawat salitang binibitawan nila ay isang dagok kay Irina. Habang pinapanood ni Duke ang lahat ng ito, isang matinding pagsisisi ang sumikip sa kanyang dibdib.Hindi niya ito matanggap. Ang paghihirap ni Irina, sa lahat ng mga taon—siya ang may kasalanan dito.Kung sana hindi niya siya niloko n
Habang papalabas na sana si Duke kasama si Irina, isang matinding boses ang pumutol sa tensyon sa hangin.“Duke! Stop right there!”Si Yngrid iyon, ang boses niya matalim, ang mga mata ay kumikislap sa galit. Mabilis na humarap si Duke, at ang gilid ng kanyang labi ay kurbada ng malamig at may paghamak na ngisi.“Yngrid.”Malamig ang tono ng boses niya.“Huwag mong isipin na hindi ko alam ang matagal nang ugnayan ng mga Jones at ng pinsan kong si Alec. Ang nararamdaman niya para sa pamilya mo ay mas malalim pa kaysa sa nararamdaman niya para sa mga lolo’t lola niya, mas malalim pa kaysa sa mga tiyuhin at tiyahin namin. Kaya't sabihin mo nga—ikaw ba ang nag-organisa ng Banquet na ito para kay Irina?”Hindi kumilos si Yngrid. Bagkus, nagsimula siyang magbiro ng may pang-iinsulto. “Maganda. Masaya akong naisip mo rin 'yan.”Tumingin siya sa mga noblewomen na nakatayo malapit, tapos ay ibinalik ang tingin kay Irina—na nakatayo lang doon, kalmado at maayos, ang katahimikan ay mas makapangy
Pero paano naman si Duke?Sa loob ng anim na taon, ni minsan hindi ipinakita ni Duke kay Claire ang pinakamaliit na senyales ng kabaitan. Isang lalaking palaging surrounded ng mga babae—mga mapang-akit, seduktibong, magagandang babae. Pero hindi siya kailanman humawak ni isang daliri sa kanya.Minsan, iniisip ni Claire baka nga hindi na siya interesado dahil sa dami ng mga babaeng nakapaligid sa kanya, baka naman nasanay siya sa mga alindog ng mga ito. Na baka para sa kanya, ang isang katulad niya—isang tamang babae, maayos magdala sa sarili—ay walang kwenta at hindi kaakit-akit.Pero sa kabila nito, may nakuhang ginhawa si Claire sa mga pangarap na iyon. Kung hindi siya interesado sa kanya, tiyak, hindi siya magiging interesado sa ibang babae.Ngunit ngayon, winasak ang ilusyon na iyon.Nang makita niyang tinitingnan ni Duke si Irina ng ganun, ng may matinding pagmamahal at malasakit—si Claire ay nawala sa sarili. Sumabog siya.Sa galit na tumutulo sa kanyang mga mata at sa pagkakanu
Nakatayo siya, matamlay at hindi makagalaw. Isang tahimik na bagyong umiikot sa kanyang loob. May ibang darating pa ba? Darating ba si Alec?Ang eksenang ito—sobrang pamilyar. Para itong umuukit ng isang alaala sa kanyang kaluluwa mula anim na taon na ang nakakaraan. Noon, tinawag siya ng nakatatandang miyembro ng pamilya Beaufort papunta sa pugad ng mga leon. Ang buong elite na grupo ay ibinukas ang kanilang mga pangil sa kanya, winasak siya gamit ang paghuhusga at kapangyarihan.Noon, ang nakatatandang henerasyon. Ngayon, ang mga kabataan.Ang kasaysayan ay inuulit ang sarili. Iba ang mukha, ngunit pareho ang kalupitan. Noon, pinaghati-hati nila siya. Pinatahimik siya. Ipinatapon siya. Ngunit ngayon—laban sa lahat ng pagkakataon—dumating si Duke upang hilahin siya mula sa apoy.Ngunit hindi pa rin makapagsalita si Irina. Kaya't lumapit si Duke.“Irina,” sabi ni Duke, ang boses niya mababa ngunit puno ng pagmamadali, “Lahat ng ipinaglaban ng kapatid mo, ipaglalaban ko rin ngayon. Kay
Natulala si Linda at nawalan ng boses.Sa lahat ng oras na ito, patuloy niyang binabatikos si Irina kay Daniel—sinasabi ang pinakamasasakit na bagay tungkol sa kanya. Ngayon, pinagsisisihan niya ang bawat salitang binitiwan. Tuwing binabanggit niya si Irina, hindi niya ito tinatawag sa tunay na pangalan. Imbes, tinatawag niyang "gold digger," "manloloko," at minsan ay "dating kriminal."Hindi niya akalain na posibleng magkaibigan pala sila ni Irina ni Daniel. At heto siya—nagmumukhang walang pag-aalinlangan sa pagtatanggol kay Irina.Parang sinampal si Linda. Walang nakaka-expect nito. Hindi si Linda, hindi ang mga nanonood, wala ni isa. Ngunit nanatiling kalmado si Irina.Hindi siya mukhang natuwa sa pagtatanggol ni Daniel, ni hindi rin siya nagpasaring o lumaban sa mga tao. Nakatayo lang siya, mahinahon ang ekspresyon.Hindi siya masaya. Hindi rin siya galit.Sa kanyang isipan, nakulong na siya—literal man o hindi—kaya’t bakit pa niya huhubarin ang iba? Lalo na hindi ang tulad ni Da
Si Linda, na nakahawak sa kanyang braso, ay tumayo nang walang imik sandali.Pagkalipas ng ilang segundo, bigla siyang sumigaw, ang boses ay matalim at puno ng akusasyon."Daniel, hindi ba’t sinabi mong tutulungan mo akong pabagsakin ang sinungaling at blackmailer na ito? Ano'ng nangyayari ngayon? Hindi mo ba talaga siya pinapaloko, ha?"Lumingon si Daniel kay Linda na may hindi makapaniwalang mata. "Miss Linda, kung ang ‘sinungaling’ na tinutukoy mo ay ang kaibigan ko, ang tagapagligtas ko, at ang guro ko na si Irina, ngayon pa lang ay aayusin ko na ang lahat!"Walang pasabi, itinataas ni Daniel ang kanyang kamao at tinitigan si Linda nang matalim, ang mga ngipin ay nakangiti ng matindi.Napaatras si Linda, humakbang ng ilang hakbang pabalik. Nangangatog ang boses, tinanong niya, "Daniel, anong ibig mong sabihin? Ano'ng sinasabi mo, kaibigan mo, tagapagligtas mo, guro mo? Tinutukoy mo ba itong bilanggo, blackmailer, at sinungaling na ito?""Wala kang karapatang insultuhin si Irina!"