Muling Pagkikita

PAUWI na si Christian sakay ng kaniyang second hand na kotse. Galing siya sa Wirland University kung saan siya magtuturo nitong pasukan dahil may mga tinapos pa siyang gawain roon. Biglang pumasok sa isip niya ang dalaga na nakabanggaan niya kanina sa Crystal Book Store. Maganda ang dalaga, makinis ang balat, mapungay na mga mata, balingkinitang katawan at mapupulang labi. Fvck! Bakit ba niya iniisip ang dalaga? Sigurado naman na hindi na sila magkikita pa.

Nang makarating si Christian sa bahay na inookopa niya, ipinark niya sa garahe ang sasakyan. Ang bahay ay ipinahiram ng kaniyang Tito Meño Martinez para hindi siya mahirapan lalo na at may kalayuan ang bahay nila mula sa unibersidad. Ang kaniyang Tito Meño Martinez ay may-ari ng isang kilala at tanyag na kompanya, ang Martinez Real Estate Incorporation.

Lumabas si Christian ng kotse at tinungo ang bahay. Napakunot-noo siya nang makitang bukas ang pintuan ng bahay. Panigurado nandito sa bahay si Janizza, ang kaniyang nobya. Isang taon na silang magnobya. Huminga siya ng malalim at pumasok sa loob ng bahay. Nakita niya si Janizza sa salas at nanonood ng telebisyon. Nilingon siya ni Janizza nang mapansin ang presensya niya.

"Babe! Bakit ang tagal mo? Kanina pa kita hinihintay," ani Janizza sa tonong naiinip.

Ito ang ayaw ni Christian, ang pagiging demanding ni Janizza. Habang tumatagal sila mas gusto nito na lagi silang magkasama. Minsan nagiging isip-bata na si Janizza, na para bang hindi alam ang salitang responsibilidad. Pero dahil mahal niya ito, iniintindi nalang niya ang ugaling mayroon ito.

Hinahabaan nalang niya ang pasensiya para hindi sila mag-away. Pero may mga pagkakataon na gusto nang sumuko ni Christian sa relasyon na mayroon sila. Kung hindi lang niya iniisip ang mga pinagsamahan nila, matagal na siyang nakipaghiwalay. Bilang tao, may hangganan din ang pasensiya niya.

"Bakit hindi mo sinabi sa'kin na pupunta ka rito? Para nakabili sana ako ng ulam natin," aniya at ibinaba ang bag sa sofa. Hindi kasi mahilig magluto si Janizza. May kaya kasi ang pamilya ng babae kaya hindi nahihirapan sa buhay. Nagmamay-ari sila ng isang malaking Boutique sa bayan. Ang E-Botique.

"Nandyan ka naman para ipagluto ako diba?" ani Janizza at tumayo sa pagkakaupo saka nilapitan si Christian.

Iniyakap nito ang mga kamay sa kaniyang leeg at hinalikan siya sa mga labi na agad namang tinugon ni Christian. Akmang bubuksan na ni Janizza ang suot niyang polo, pero pinigilan na ito ni Christian kung anuman ang gusto nitong mangyari. Alam niya na kung saan patungo ang gagawin nito. Nagtatakang tinitigan siya nito.

"Ayaw mo ba? Namimiss na kita, Christian. Ilang linggo na tayong hindi nagtatal*k," pagtatampo nito. Nang maging kasintahan niya ito, madalas na may mangyari sa kanila. Lagi siyang tumatanggi pero ito ang mapilit. Hindi na ito birhen ng makuha niya pero tinanggap niya iyon dahil mahal niya ito.

"Pagod ako Janizza, alam mo naman na kagagaling ko lang sa unibersidad. Madami akong ginawa dahil malapit na ang pasukan. Magpapalit lang ako ng damit. Ako na magluluto ng ulam," aniya para hindi na sila magtalo pa. Gusto kasi ni Janizza kapag nandito ito sa bahay ipinagluluto ito ni Christian. Kapag sinasabi niya na magpadiliver nalang sila ng pagkain, nagtatampo ito.

Tinanggal ni Janizza ang mga kamay na nakapalibot kaniyang leeg. Naglakad na siya patungo sa hagdan at tinungo ang kaniyang kwarto para makapagpalit ng damit. Habang nagpapalit siya nang pambahay biglang bumukas ang pinto ng kwarto at pumasok si Janizza.

"Janizza. Bakit ka nandito?" tanong ni Christian habang isinusuot ang short. Bumaba ang tingin ni Janizza sa pang-ibabang bahagi ng katawan niya na bumakat sa suot niyang underwear at muli dumako iyon sa kaniyang mga mata. Tinitigan siya nito sa mga mata at inaarok ang emosyon na nakapaloob doon.

"Iniiwasan mo ba ako, Christian? Bakit first name ang tawag mo sa'kin?" tanong nito na may halong pagtatampo. Babe kasi ang tawagan nila. Fvck! Bakit ba nakalimutan niyang tawagin ito sa tawagan nila?

"Hindi kita iniiwasan, Janizza. Pagod lang ako. Sana naiintindihan mo ako. Sorry, nakalimutan kitang tawagin sa tawagan natin. Pagod lang talaga ako nitong mga nakaraang araw dahil sa dami ng inasikaso ko para sa pagtuturo sa Wirland University. Sana intindihin mo naman ako," aniya sa pagod na boses. Tumaas ang isang kilay nito.

"Intindihin? Ibinibigay ko 'yun sa iyo. Kaya nga kahit gusto kitang makita nitong mga nakaraang araw, pinigilan ko ang sarili ko. Dahil nga ang sabi mo, busy ka. Ngayon na kailangan ko ang atensiyon mo at oras mo, hindi mo man lang iyon maibigay sa'kin?" tanong ni Janizza. Nakita niya na may luhang dumaosdos sa kanang pisngi nito. Agad nitong pinunasan iyon.

"Mag-aaway na naman ba tayo, Janizza? Diba sabi ko, give me one week para i-settle lahat ng mga ginagawa ko para makapag-focus ako sa'yo. Pero limang araw pa lang ngayon at narito ka sa bahay," ani Christian na hindi maiwasan na mainis.

Napakaliit na bagay, pinag-aawayan nila! Hindi naman ganito dati si Janizza noong nagsisimula pa lang ang relasyon nila. Maunawain at mahaba ang pasensiya nito at madalang silang mag-away.

Makikita mo talaga ang tunay na ugali ng isang tao habang tumatagal na kasama mo siya. Nakilala niya si Janizza sa isang birthday party ng anak ng kaniyang batchmate na lalaki. Kakilala nito ang asawa ng batchmate niya.

Nagkapalitan sila ng cellphone number at laging nagtatawagan at nagkikita hanggang sa niligawan niya ito. Ngunit habang tumatagal, nag-iiba ang ugali nito.

"Dahil namimiss na kita! Siguro wala nalang ako para sayo, ano? Siguro may nakilala ka nang mas maganda sa'kin kaya nagkakaganyan ka?!" singhal ni Janizza kay Christian. Biglang pumasok sa isip niya ang babaeng nakabanggaan niya kanina sa Crystal Book Store. Fvck! Bakit ba pumasok sa isip niya ang dalaga?

"You're being unreasonable, Janizza. I love you at ikaw ang pinakamaganda sa paningin ko." Pero bakit pakiramdam ni Christian labas sa ilong ang mga sinabi niya? Pero para mawala lahat ng agam-agam nito. Nilapitan niya si Janizza at niyakap. "Babawi ako. Bukas, mamamasyal tayo. Half-day lang ako sa unibersidad bukas kasi may General Cleaning kami. Okay na ba sa'yo 'yun?" paglalambing niya. Tumango ito.

"Sure babe. I'm sorry for being insecure to myself. I love you too. Ayaw ko lang mawala ka sa akin. Sobrang mahal na mahal kita. Ayaw kong dumating ang pagkakataon na pagod ka na dahil sa pag-iintindi sakin," ani Janizza at tumingkayad ito para halikan siya. Ilang segundo rin ang halikan hanggang sa nagpasya siyang putulin iyon.

"Let's go to kitchen. Help me prepare dinner," anyaya niya at hinawakan ang kaliwang kamay ni Janizza.

"Sure," anito na may matamis na ngiti sa labi.

Magkahawak-kamay silang lumabas ng kwarto patungo sa kusina. Madaling magalit at magtampo si Janizza pero madali lang itong suyuin. Minsan napag-uusapan nila ang tungkol sa kasal, subalit ayaw muna niyang magpatali kay Janizza lalo at mga bata pa sila. May mga ugali siyang natuklasan na hindi niya na nagugustuhan. Ayaw niyang magpakasal kung nag-aalinlangan siya sa kasintahan. Madami pa siyang pangarap sa buhay.

Kung hindi dahil sa Tito Meño niya na kumpare ng may- ari ng unibersidad at business partner, hindi siya mabibigyan ng pagkakataon na makapagturo sa Wirland University. Mabuti nalang nangangailangan sila ng Math Professor. Hindi niya bibiguin ang Tito Meño niya sa pagtitiwala nito sa kaniya at maging sa kakayahan niya na makapagturo roon. Gagawin niya ang lahat ng makakaya niya para pakinabangan siya ng unibersidad.

MAAGANG nagising si Christian. Pagkatapos nilang maghapunan kagabi ni Janizza, inihatid niya ito kaagad. Pupunta siya ngayon sa unibersidad para maglinis sa mga school facilities kasama ang mga estudyante na nakatoka ngayong araw. Agad siyang naligo't nagbihis. Nang matapos, nagtungo siya sa garahe at sumakay sa kaniyang kotse.

Pinaglumaan na ito ni Tito Meño na ipinahiram sa kaniya. Gusto nga nitong bilhan siya ng bago kaso tumanggi siya. Ayos na sa kaniya ito. Sapat na ang naitulong ng Tito Meño niya sa kaniya. Nakakahiya naman kung aabusuhin niya. Pinausad na niya ang sasakyan patungo sa Wirland University.

Ala-una ang usapan nila ni Janizza. Papasyalan nila ang mga magulang niya na ilang linggo na niyang hindi nakikita. Baka doon na rin sila magpalipas ng gabi. Nang makarating siya sa Wirland University, ipi-nark niya ang kotse sa parking area ng paaralan.

Nang mai-park ni Christian ang kotse, lumabas siya ng sasakyan. Pagkalabas niya, nabaling ang atensyon niya sa dalagang palabas ng itim na Mitsubishi Lancer na katabi ng kaniyang kotse. Biglang tumigil ang pag-inog ng mundo ng mapagsino kung sino ang babaeng lumabas sa sasakyan.

Ang babaeng nakabanggaan niya sa Crystal Book Store kahapon. Napakurap-kurap pa siya kung totoo ang nakikita niya o nananaginip lang siya. Ang babae kasi ang laging laman ng isip niya kahapon at baka iyon ang dahilan kaya nakikita niya ito ngayon. Huminga siya ng malalim. Hindi panaginip ang lahat, lahat ay totoo lalo na ang magandang babae nasa harapan niya.

Hindi akalain ni Christian na magkikita pa sila ng dalaga, at mukhang mapapadalas na ang pagkikita nila. Depende nalang kung isa ang dalaga sa mga estudyante niya. Tumingin sa gawi niya ang dalaga. Nagtama ang kanilang mga mata, at nanlalaki ang mga matang napatitig sa kaniya ang dalaga.

Nakita niya ang pagsinghap nito. Mukhang nagulat ang babae sa pagkikita nila. Nginitian niya ito at nilapitan. Mas lalo itong gumanda sa paningin ni Christian. Bagay na bagay rito ang suot nitong crop top na kulay puti at high waist jeans na kulay black. Pwedeng panlaban sa mga Beauty Contest dahil sa taglay niyang tangkad at kagandahan. Bonus pa na maganda ang katawan niya at makinis ang balat.

"Nice meeting you again. Hindi ko akalain na magkikita ulit tayo," aniya at inilahad niya ang kamay sa harapan ng dalaga. Parang nag-aatubili pa ang dalaga na tanggapin ang pakikipagkamay ni Christian, pero sa kalaunan tinanggap rin nito.

"Nice meeting you again," anito at tipid na ngumiti. Magsasalita na sana siya nang biglang may tumawag sa dalaga.

"Luisa! Halika na, magsisimula na tayo sa paglilinis," Nilingon ng dalaga ang nagsalita. Napakagandang pangalan, Luisa. Bagay na bagay sa kaniya ang pangalan. Subalit, hindi niya maalis ang paningin sa dalaga maging ang magkadaupang palad nila. Pakiramdam niya nahipnotismo siya sa angkin nitong kagandahan.

PAGKATAPOS niyang gawin ang mga dapat gawin sa Faculty Room, bigla siyang nakaramdam ng gutom. Tiningnan niya ang wall clock. Alas-onse pa lang ng umaga. Hindi kasi siya nag-agahan kaya nakakaramdam siya ngayon ng gutom. Nagpaalam si Christian sa co-teacher niya na pupunta lang siya sa canteen para kumain na kaagad namang pumayag.

Pagdating niya roon, natigilan siya ng makita si Luisa na abala sa pagpili ng makakain sa mga nakahilerang food storage na naroon. Sila lang dalawa ang narito sa canteen. Marahil ang ibang estudyante ay abala pa sa paglilinis sa eskwelahan. Lumapit siya sa mesa at tumingin ng pwedeng meryendahin. Napatingin si Luisa sa kaniya at ibinalik muli ang tingin sa pagpili ng kakainin.

"Hindi ko akalain na dito ka pala nag-aaral. Akalain mo nga naman, magkikita pa pala tayo," ani Christian at tiningnan si Luisa.

"Ako rin sir. Hindi ko rin akalain na magkikita tayo dito sa unibersidad at isa kang professor," ani Luisa.

"Manang Mina, dito po sa sisig," ani Luisa. Agad namang lumapit ang isang babaeng may katandaan na, tantiya niya nasa kwarenta pataas na ang edad. Kumuha si Manang Mina ng platito sa lagayan at nilagyan ng ulam iyon.

"Ilang order ng kanin, iha?" tanong ni Manang Mina.

"Dalawa po," sagot ni Luisa.

Sinandukan na ni Manang Mina si Luisa at ibinigay iyon dito. Bumaling sa kaniya ang dalaga at nginitian siya tsaka naglakad patungo sa isang bakanteng mesa.

"Sa inyo, Sir?" tanong ng dalagita sa kaniya na katulong ni Manang Mina.

"Dito sa pork hamonado at tatlong order ng kanin," aniya.

Mas mabuti nalang na kumain siya para makakwentuhan si Luisa, kahit na mag-lulunch pa sila ni Janizza sa kanila. Gusto niyang mas makilala pa ang dalaga. Hindi alam Christian pero nakuha ni Luisa ang atensiyon niya. Nang maibigay ng dalagita ang order niya agad siyang nagtungo sa inuukopang mesa ni Luisa.

"Pwede maki-share ng table?" tanong niya. Nag-angat ng tingin si Luisa mula sa kinakain at tiningnan siya.

TINITIGAN niyang mabuti ang dalaga na ngayon ay nasa nakatingin sa kaniya at hinihintay ang sagot sa tanong niya. Hindi niya maiwasang humanga sa kinis ng mukha nito na halatang alagang-alaga at nakakatuksong haplusin. Mapungay na mga mata, matangos na ilong at manipis na labi na kaysarap halikan.

F*ck! Bakit ba niya iniisip iyon?! She's a student for Pete's sake! Hindi dapat siya nag-iisip ng ganoong bagay lalo at may kasintahan na siya.

"Sure," anito at iwenestra ang kamay sa upuan, "Upo ka, Sir."

Nang makaupo siya inilagay niya sa mesa ang inorder niyang pagkain. Oo nga pala, hindi pa pala siya kilala ng dalaga. Bilang paggalang, inilahad ni Christian ang kaniyang kamay sa harapan ni Luisa. Nagulat ito. Mula sa paghiwa ng karne tiningnan siya nito.

"Bakit po?" tanong nito sa malamig na boses.

"Gusto kong ipakilala ang sarili ko sayo. Christian Martinez pala. Ikaw? Anong buong pangalan mo? Alam ko na ang first name mo dahil tinawag ka kanina habang nasa parking lot tayo," tanong niya. Nag-alinlangan pa ito kung tatanggapin ang pakikipagkamay niya o hindi pero kalaunan ay tinanggap nito iyon.

"Luisa Anjienette Serrano, Sir." anito. Agad na binawi ni Luisa ang kamay pagkatapos sabihin ang buong pangalan at ipinagpatuloy muli ang pagkain. Kumain sila ng tahimik at namayani ang katahimikan sa kanilang dalawa. Patapos na siyang kumain nang basagin niya ang katahimikan na bumabalot sa kanila.

"May I have your cellphone number, Luisa?" tanong niya.

Hindi niya alam kung bakit iyon ang lumabas na tanong sa kaniyang bibig. Dahil siguro para magkaroon sila ng komunikasyon ng dalaga. Nakita niya ang takot sa mga mata nito. Kaya bago pa makasagot si Luisa ay inunahan na niya ito.

"Bago pa lang akong proffesor. Gusto kong malibot ang paaralan, and you will be my tour guide. If you don't mind? Ikaw pa lang kasi ang kilala kong estudyante. Kung magpapasama naman ako sa mga co-teachers ko. Busy sila, at alam ko na hindi nila ako masasamahan," pagdadahilan niya.

Mabuti nalang may naisip siyang dahilan o kapani-paniwalang alibi para mawala ang takot ni Luisa sa kaniya. Naiintindihan naman niya ang dalaga lalo at di pa siya nito lubos na kilala.

"Sige po, sir. No worries. Ayos lang po sakin," anito at ngumiti. Nalantad tuloy ang mapuputi nitong ngipin na alaga sa dentista.

Inilabas niya ang cellphone sa bag at ibinigay iyon kay Luisa. Iniabot naman nito iyon. Nang matapos mai-type ang numero nito, ibinalik nito sa kaniya ang cellphone.

"Thank you," aniya. Tumayo na ito. Tiningnan ni Christian ang plato nito. Hindi pa nito nauubos ang kinakain.

"Aalis ka na? Hindi ka pa tapos kumain. Sayang naman ang pagkain." Sh*t! Nakalimutan niya na mayaman pala ang dalaga. Walang pakielam ang mga ito kung maubos man o hindi ang kinakain.

"Opo, kailangan ko na po kasing umalis para matapos na po ang ginagawa namin. Mauna na po ako, sir. Madami pa kasi kaming gagawin," anito.

"Okay, mag-iingat la. See you around," Iyon na lang ang nasabi niya.

Ngumiti sa kaniya si Luisa at tinungo ang counter para magbayad. Hindi niya maiwasang sundan ito ng tingin. Kung pagbabasehan ang pangangatawan. Dalagang-dalaga na ang pangangatawan nito.

Fvck! Hindi ko man lang natanong kong anong year na ito at section para malaman sana niya kung magiging estudyante niya ito. Agad niyang tinapos ang kinakain at nagbayad sa counter. Tsaka naglakad palabas ng canteen patungo sa Faculty Room.

NILALAKAD niya ang daan patungo sa Faculty Room nang mga sandaling iyon nang mamataan niya si Luisa di-kalayuan sa tabi ng isang matayog na puno at may kasamang lalaki. Nagtago si Christian sa isang puno di-kalayuan sa kaniya para hindi siya makita ng mga ito.

Base sa pakikipag-usap nito sa binata, halatang close ang dalawa. Nagtatawanan sila, kitang-kita ni Christian ang kasiyahan sa mukha ni Luisa. Bigla siyang nakaramdam ng kirot sa dibdib sa nakita. Hindi lang pala close, close na close sila. Biglang may inilabas ang lalaki sa bulsa ng suot na pantalon. Isang parihabang kahon iyon. Panigurado, bracelet ang laman niyon. Mamahaling bracelet. Hindi na nakapagtataka dahil ang mga estudyante rito sa Wirland University ay mayayaman.

Kinuha ang kaliwang kamay ni Veronica at isinuot ang bracelet. Kitang-kita sa mukha ni Luisa ang saya saka niyakap ang lalaki. Fvck! Hindi nita maiwasang makaramdam ng selos sa lalaki. Napailing-iling siya. Bakit siya nakakaramdam ng selos? May kasintahan siya! Sino kaya ang lalaki? Boyfriend kaya siya ni Luisa? Nang maghiwalay ang dalawa mula sa pagyayakapan ay sabay na naglakad paalis sa lugar na iyon.

Confirm. May kasintahan na si Luisa. Bakit big deal kay Christian iyon? Kung tutuusin may kasintahan na rin siya. Pero ang tanong masaya pa ba siya sa relasyon nila ni Janizza? Huminga siya nang malalim at nagpatuloy sa paglakad patungo sa Faculty Room.

Nang makarating siya sa Faculty Room, umupo siya sa kaniyang mesa at sinimulang tapusin ang mga dapat tapusin para makapagpaalaam na siya sa mga kasamahan niya. Lumapit sa kaniya si Ma'am Avigael, na may dalang folder. Ngumiti ito sa kaniya nang magtama ang kanilang mga mata.

"Good afternoon, Sir Christian. Narito po pala ang mga year at section na tuturuan niyo po," anito nang makalapit sa kaniyang mesa at iniabot sa kaniya ang folder. Ngumiti si Christian kay Ma'am Avigael.

"Salamat, Ma'am Avi," aniya at tinanggap ang folder. Tumango ito.

"Tawagan mo nalang ako kapag may kailangan ka o may mga katanungan ka, sir," anito at tumalikod na.

Binuklat ni Christian ang folder at tiningnan ang year at section na tuturuan niya. Dalawang section sa fourth year at ang dalawa ay sa third year. Section Ruby A at Section Ruby B. Tiningnan niya isa-isa ang mga estudyante sa Section Ruby A.

Tumigil ang kaniyang mga mata sa isang pangalan sa letrang S. Nabasa niya ang apelyido ng estudyanteng hinahangaan niya. Serrano ang apelyido nito, binasa niya ng buo iyon.

"Serrano, Luisa Anjienette D. Ang ganda ng pangalan. Sino siya?" tanong niya kay Ma'am Avi na nasa tabi niya at may kinukuha sa tabing mesa.

"Isa siya sa mga matatalinong estudyante sa Ruby A, Mr. Martinez. Pero, mahina siya sa Matematika. Sana matulungan mo siya," sagot nito.

"Oo naman po, tutulungan ko po siya," ani Christian. Ngumiti lang sa kaniya si Ma'am Avi at bumalik sa mesa ng makuha ang hinahanap.

Ibig sabihin magkikita at magtatagpo ang landas nila ni Luisa. Nakaramdam siya ng kasiyahan sa nalaman. Oo naman, gagawin niya ang lahat para matuto at gumaling ito sa Matematika. Mukhang may dahilan na para mas ganahan siyang pagbutihin ang pagtuturo dito sa unibersidad. At may dahilan na para sipagin siyang gumising ng maaga araw-araw.

Nang sumapit ang ala-una ng hapon, nagpaalam na si Christian sa kaniyang mga co-proffessor at tinungo ang parking lot. Susunduin niya kasi Janniza. Sumakay siya sa kotse at pinausad iyon palabas ng compound. Habang nasa daan, abot-taenga ang kaniyang ngiti dahil sa tuwang nadarama. Excited na siyang sumapit ang unang araw ng pasukan at magsimulang magturo sa Ruby A.