Chapter 2

Prinsipe Artemis pov

Hindi parin ako makapaniwala na darating sa puntong magiging ganito ang kinalalagyan kong sitwasyon. Ayaw kung malayo sa aking ina ngunit anong magagawa ko? Mapapahamak lamang sya kung palihim ko syang itatakas lalo na ngayong mahigpit na akong pinamamanmanan ni Dotar. Hindi talaga ito titigil hanggat hindi ako tuluyang mawala sa landas nya.

Ng dumating ako sa palasyo ng aking ina ay nakita ko itong naluluha habang nakaabang sa akin. Sigurado akong nalaman na ni ina ang kautosan at parusa ng aking ama sa akin.

"Ina," Bati ko rito at bahagya akong yumuko at pagkatapos hinalikan ko ang likod ng kanyang kamay.

" Anak ko," mahinang sambit nya habang hinahaplos ang aking mukha.

Naglakad kami patungo sa upuan at duon nag-usap. Umiiyak parin sya habang nakatingin sa akin.

" Anak ko, patawarin mo ako kung wala man lang akong magawa para matulungan ka. Napakawalang kwenta kung ina," malungkot nitong pahayag.

Nginitian ko sya at marahang pinahid ang kanyang mga luha.

"Ina, wala kang kasalanan, walang may kasalanan. Mabuti narin ito ng sa gayon ay makapaglakbay ako sa labas. Batid nyo namang matagal ko naring pangarap iyon hindi ba ina? wag kang mag-alala, walang masamang mangyayari sa akin," nakangiti kung sabi dito.

Pinipilit kong maging masigla sa harapan nya dahil ayaw ko nang dagdagan pa ang kanyang paghihirap. Sapat na ang paghihirap na mawawalay ako sa kanya.

Tumango naman si ina at hinubad ang kwentas na suot nito at isinuot sa akin. Isa itong berdeng dyamante na kumikinang sa tuwing nasisinagan ng araw.

"Anak, ingatan mo ang kwentas na ito, poprotektahan ka nito. Ito rin ang susi papunta sa nawawalang kaharian, wag mong sabihin kahit kanino anak. Gusto kong pumunta ka doon at humingi ng tulong kapag handa kana. Bago iyon hanapin mo muna ang aklat ng Dawane, makikita ito sa kailaliman ng bundok ng kamatayan at pagsubok, ang Kanluan, lugar ng mga halimaw. Ito ang gagabay sayo papunta sa nawawalang kaharian. Ngunit tandaan mo, lahat ng bagay ay hindi mo makukuha ng madalian, marami kang pagsubok na kakaharapin, mga pagsubok na naghihintay sa daang iyong pipiliin, ibigay mo ang pulseras na ito sa babaeng nais mong protektahan sa hinaharap. Mahal na mahal kita anak, hihintayin kita," mahaba nyang paliwanag at paalala.

"Pangako darating ako ina," hindi ko napigilan ang tumulo ang aking mga luha.

Mahal na mahal ko ang aking ina higit pa sa buhay ko, kung wala sya ay matagal na sana akong napariwara. Sya ang nagturo sa akin ng mga bagay na dapat kong matutunan. Ngayon lamang ako mawawalay sa kanya ng walang kasiguraduhan kung magkikita pa ba kaming muli. Masakit at mahirap, ngayon pa lamang ay nangungulila na ako ngunit, ito ang ibinigay na tadhana sa akin, sa amin at wala akong magagawa kundi ang sumunod sa agos ng buhay.

Maya-maya lang ay may mga kawal ang dumating upang maghatid sa akin palabas ng palasyo. Nakita ko si heneral Cambridge na kasama ang dalawang kawal.

"Pagbati sa mahal na Aurora at Prinsipe Artemis," magalang na bati nito.

"Pagbati din Heneral, ano ang iyong sadya rito?" nagtataka kong tanong.

"Prinsipe Artemis, hiniling ko sa mahal na hari na ako mismo ang maghahatid sa iyo sa labasan at pumayag sya. Ikinalulungkot kong wala akong nagawa kanina, ako man ay labis na nagulat sa mga paratang laban sayo. Wag kang mag-alala, mag-iimbestiga ako ng palihim," wika nito.

Naglalakad na kami ngayon papunta sa kabayong inihanda ni Heneral Cambridge.

"Ayos lamang heneral, labis-labis na ang iyong nagawa at nagpapasalamat ako ng husto sa iyo. Nais ko sanang humiling heneral Cambridge kung hindi mo mamasamain," mahinahon kong sambit.

"Ano iyon mahal na Prinsipe?" magalang nitong tanong. Ang dalawang kawal ay nakasunod lamang sa amin.

"Nais ko sanang humiling na bantayan mo sana ang aking ina habang ako'y wala sa palasyo heneral, panatilihin mo sana ang kanyang kaligtasan," hiling ko dito.

"Walang problema mahal na Prinsipe. Wag kang mag-alala, gagawin ko ang lahat upang maging ligtas ang mahal na Aurora," magalang nitong wika.

Kahit papaano ay natahimik ang aking kaluluwa at naging payapa ang aking isipan.

"Maraming salamat heneral, aasahan ko iyan," ngumiti ako sa kanya at nagpatuloy na sa paglalakad.

Nang makarating kami kung saan nakapwesto ang kabayo ay masaya akong ang paborito kong kabayo ang dinala at pinili ni heneral.

Dala ko ngayon ang kaunting damit at mga pagkaing gawa ni ina, sumakay na ako sa kabayo. Ngunit bago ako tuluyang umalis ay lumapit si heneral kunwaring may inaayos sa damit ko ngunit ang totoo ay may inilagay syang nakalukot na papel.

Tumango lamang ako sa kanya at pinatakbo na ang kabayo..

"Yaah, haaaa," mabilis ang naging takbo nito. Nasa kagubatang bahagi na ako.

Maya-maya lang ay may naramdaman akong kakaiba sa katahimikan ng kagubatan. Agad kong pinahinto ang kabayo at tumingin sa paligid.

Pakiramdam ko ay may mga matang nakatingin sa bawat kilos ko. Hinawakan ko ang aking espada at dahan-dahang binunot mula sa lalagyan.

Hindi nga ako nagkamali, maya-maya lang ay napakaraming palaso ang papunta sa gawi ko. Agad akong tumalon sa kabayo at pinatakbo ito upang hindi tamaan. Sinangga ko ng espada ang mga papalapit na palaso ngunit ang iba ay hindi parin maiwasang dumaplis sa ibat-ibang bahagi ng katawan ko.

Marami na akong sugat sa katawan ko, at tingin ko ay may lason ang mga palasong ginamit nila. Nanghihina na ako at nanginginig. Nahihirapan narin akong gumalaw ngunit hindi parin sila tumitigil sa pagtira.

Hindi ko na kaya, sa tuwing gagalaw ako ay mas lalo lang kumakalat ang lason sa katawan ko. Napahiga na lamang ako sa labis na sakit.

Nagsimula narin silang maglabasan mula sa kanilang mga pinagtataguan. Ang grupong ito, sigurado akong sila ang Black Omega. Magagaling sa paggamit ng pana na may lason. Pumapatay para sa salapi at walang pinipiling tao. Nasa ilalim sila ng pamamalakad ng isang mataas na opisyal at ang grupong ito ang kasalukuyang iniimbestigahan ko.

Wala na, wala na talaga akong pag-asa pang mabuhay. Ito na yata talaga ang katapusan ko. Paano na ang aking ina na naghihintay sa akin. Paano na ang mga mamayang umaasa sa pagbabalik ko. Pinikit ko na lamang ang aking mga mata ngunit bago pa ako mawalan ng malay-tao ay may narinig akong malakas na tunog ng kabayo at nagkakalansingang sandata. Pinilit kong imulat ang mga mata ko at nakita ko ang babaeng nakapula na nakikipaglaban sa mga taong papalapit sa amin. Hindi ko na kinaya at nilamon na ako ng dilim.