Kabanata Seventy-Nine

“SINO ‘YAN?” tanong ko at sinubukan kong iginala ang aking mga mata sa madilim na paligid habang pinakikinggan at hinahanap kung saan nanggagaling ang mga sunod-sunod at mahihinang paghikbi.

Kahit madilim ay sinubukan kong maglakad at hinanap ang mumunting paghikbi at habang sa aking paglalakad ay unti-unti nagkaroon ng liwanag sa aking paligid hanggang sa nakita ko ang isang babae na nakatalikod at nakaubob sa kanyang mga tuhod habang patuloy pa rin sa pag-iyak.

“Miss, okay ka lang ba?” tanong ko ngunit nanatili siyang walang imik at patuloy sa pag-iyak.

“Miss?” tawag ko sa kanya at nilapitan ko. Akmang hahawakan ko na siya nang bigla siyang humarap.

“Helen, tulungan mo ako,” umiiyak niyang pakiusap. “Sabi mo, tutulungan mo ako, ‘di ba?”

“Helena?” gulat na usal ko.

Hinawakan niya ako sa aking mga kamay at tinignan ako sa aking mga mata na may labis na pagmamakaawa.

“Hindi ba tutulungan mo ako? Sinabi mo noon na tutulungan mo ako,” umiiyak n