Mula sa loob ng sasakyan ay tanaw ni Damielle Astin ang bahay na siyang nakalagay sa address na ibinigay ng kanyang tauhan. Dalawang palapag ang bahay ngunit unang tingin pa lamang ay halatang mas malaki na ang kanyang bahay. Maraming halaman sa harap ng tahanan na tila ba palatandaan na mahilig sa halaman ang may-ari ng tirahan. Kaninang madaling araw pa siya roon. Inabot na siya ng pasado alas nuebe ng umaga ngunit tila wala pa rin siyang planong umalis sa lugar. Habang nanatiling nakatingin sa nakasaradong bahay si Damielle Astin ay hinugot nito ang kanyang cellphone at nag-dial. Hindi naman siya nabigo dahil agad sinagot ng kanyang sadya. ["Boss!"] Masigla ang tinig ng lalaki mula sa kabilang linya. "Nagawa mo ba ang pinapagawa ko?" Sumandal siya sa headboard ng sasakyan. ["Siyempre, boss! Matik 'yon! Ako pa ba?"] Nanatili ang masiglang tinig ng lalaki. "Then what did you found out?" [" Nakapangalan ang bahay sa isang Macario Escobar, Boss."] Hindi niya naiwasan ang map
Mula sa malaking bintana ay nakatanaw ang isang lalaking nakaupo sa kanyang wheelchair. Nakasuot ito ng kulay asul na hospital gown at mayroong suot na neck brace. Mayroon din benta ang braso nito tanda ng pinagdaanang trahedya. Nang bumukas ang pinto ng silid ay kaagad siyang tinawag ng bagong dating. "Boss." Agad naman niyang iniikot ang kanyang wheelchair upang makita ang may-ari ng tinig. Nang makilala niya kung sinong dumating ay gumuhit ang ngisi sa mukha ng lalaking nasa wheelchair--walang iba kundi si Rio Costor. "Nagawa mo na ba ang inuutos ko, Bono?" "Tapos na, boss. Dala ko na ang impormasyon." Tuluyang lumapit Ang tauhan sa kanyang amo na nakalulan sa wheelchair. "At anong nalaman mo?" "Nandito ang lahat ng impormasyon na nakalap ko, boss." Inilahad niyo ang papeles na hawak niya ngunit hindi kumilos si Rio upang tanggapin iyon. "Tonto! Pahihirapan mo pa akong basahin 'yan! Sabihin mo na lang kung anong nalaman mo, bobo!" Napatikhim na lamang si Bono upang maali
"Boss!" Agad natigil si Damielle Astin nang marinig niya ang pagtawag. "Boss!" Agad siyang napalingon sa pinanggalingan ng tinig. Hindi niya naiwasan ang mapakunot-noo nang makita niya kung sinong tumawag sa kanya. "Thano? What are you doing here?" Agad namang napakamot ng batok ang kanyang hinihingal na tauhan. "Si boss naman, siyempre sinundan po kita. Grabe ka, boss! Ang tindi mong stalker, inabot ka pa talaga ng umaga sa harap ng bahay ni--" "Shut up, Thano!" Maagap na saway sa kanya ni Damielle Astin bago pa niya matapos ang kanyang sasabihin. "I'm asking you, what are you doing here?" "Eh ikaw boss, anong ginawa mo dito sa airport?" Mariing napapikit si Damielle Astin. "None of your business, Thano." "Si boss talaga oh, kaysungit." Napakamot na lamang muli si Thano sa kanyang batok. "Nandito ka ba para sundan si Miss Raya, boss?" "Ofcourse not!" Mabilis na tanggi ni Damielle Astin. "Weh? 'Di nga, boss?" Umigting naman ang panga ni Damielle sa kanyang narinig. "Bah
Flashback.... Napatitig si Anjo sa sasakyan kung saan nakalulan ang dalawang bata. Ang isa sa kanila ay abala sa paglalaro ng shade. Nilalaro niya iyon na tila ba isang eroplanong pinapalipad. Ang isa naman sa kanila ay nakasandal at kunot ang noo nito na tila bagot na bagot na. Kahit magkamukhang-magmukha ay kitang-kita ang pagkakaiba ng dalawa mula sa kanilang mga kilos. At hindi naiwasan ni Anjo ang maawa sa mga bata. Walang kamalay-malay ang mga ito sa panganib na maaari nilang kaharapin. "Anong gagawin natin sa mga bata?" Tanong ni Anjo sa kasamahan niyang Pekto. Nagdesisyon silang tumigil muna sa gilid ng kalsada. Walang kabahayan sa bahaging iyon. Sa paligid ay makikita ang mga puno at mga talahib. Bihira rin ang dumaraan na sasakyan sa lugar. Tamang-tama ang lugar sa paggawa ng krimen. "Sabi ni boss, dispatsahin na raw natin sila. Pagkatapos daw nating patay*n ay ipadala natin sa mansiyon ni Astin Villacorda ang katawan nila." "Anong kinalaman ni Villacorda sa mga bata?
Sa kabilang panig, hindi maintindihan ni Damielle Astin ang sarili ngunit namalayan na lamang niyang nasa tapat na siya ng silid na inuukopa ng kambal. "What am I doing here?" Buntong-hininga siyang humakbang paalis ngunit bago pa siya tuluyang makatalikod ay bumukas ang pinto ng silid. Nang bumaling siya roon ay bumungad sa kanyang ang batang walang kangiti-ngiti. Nang magtama ang kanilang mga mata ay agad gumuhit ang gitla sa noo ng bata. "It's you again!" Humalikipkip ang batang si Devonne. "What are you doing here, monster?" Tila naman nagpantig ang tainga ni Damielle Astin sa narinig. Oo nga at may pilat siya sa pisngi ngunit hindi iyon sapat upang tawagin siyang monster ng bata. "Huwag mo akong pakikitaan ng sungay, bata kung gusto mong ibalik pa kita sa magulang mo." Pinandilatan niya ito ng mata. Buong akala niya ay matatakot ang bata ngunit nagkamali siya. Lalo lamang itong tumapang. Hindi rin nito naitago ang pagkuyom ng kanyang kamao. "I hate you!" Sigaw nito sa kany
Nangyari nga ang inutos ni Damielle Astin. Matapos niyang dalhin sa Foundation ang mga bata ay gumawa ang mga tauhan ng anunsiyo sa telebisyon, pahayagan at maging sa online news. Napatingin si Damielle Astin sa pintuan nang marinig niya ang tatlong beses na katok. Ilang sandali lamang ay bumukas iyon at iniluwa ang tauhan niyang si Thano. "Boss?" Panimula nito. "Dumating na ang nanay ng mga bata, boss." Tila nakaramdam siya ng munting kurot sa puso. Makalipas ang tatlong araw ay makakauwi na ang dalawang bata sa kanilang pamilya. Wala na siyang papanoorin sa monitor na batang naglalaro sa loob ng silid. Hindi na siya maasar sa masungit na mukha ni Devonne at hindi na siya matatawa habang pinapanood silang dalawa. Napalunok siya. Tumango rin siya kasabay ng kanyang pagsasalita. "That's good, after three days she came." Napatikhim naman si Thano. "Pero boss, hindi po kayo maniniwala kung sinong nanay ng mga bata." Nangunot ang noo ni Damielle Astin. "Why?" Nang hindi umimik s
Tila nakaramdan ng kahungkagan si Damielle Astin. Sa sumunod na tatlong araw ay wala siyang ganang magtrabaho sa kahit legal man o illegal niyang negosyo. Basta ang alam niya, gusto lang muna niyang manatili ng kanyang bahay at magkulong sa kwarto. At tila bumalik siya sa reyalidad nang bumukas ang pinto ng silid. Awtomatikong nangunot ang kanyang noo. Handa na sana siyang magsungit ngunit naunahan siya ni Thano sa pagsasalita. "Boss, may bisita ka." "Tell the visitor that I'm busy." Lukot ang mukhang turan ni Damielle kasabay ng pagtagilid niya ng higa at pagyakap sa unan. "Pero boss, importanteng tao 'yong bisita mo." "I don't care, Thano! Pauwiin mo na siya. I'm not on the mood to face anyone." Napabuntong-hininga naman si Thano. "Huwag mo na kasing masyadong dibdibin, boss. Uso po ang mag-move on." Agad naman napabaling si Damielle sa kanyang tauhan. "What are you talking about?" "Sus, boss, gets mo na 'yon. Huwag ka na pong maang-maangan." Napailing na lamang si Damiel
"Mommy! We have a visitor!" Ang matinis na sigaw ni Damon ang kumuha ng atensiyon ni Raya Fae. Agad niyang tinapos ang ginagawa niya sa kusina at nagmadali siyang tumungo sa sala ng bahay. "Come in and take a seat, mister." Narinig pa niyang wika ng batang si Damon bago siya tuluyang makarating sa sala. "Thank you, kiddo. But anyway, you can call me Uncle." Hinaplos ni Gabriel Villacorda ang buhok ng kanyang pamangkin. "Why should we? You're not even close to the family." Sabat ng batang si Devonne na nakasalampak sa sahig at kaharap nito ang center table kung saan naroon ang coloring book at pangkulay nito. Sa halip na mainis ay gumuhit naman ang munting ngiti sa labi ni Gabriel Villacorda. "You sounds like your father. Hindi ko akalaing magmamana ka sa Daddy mo." Mahinahong wika niya. "We don't have a dad. "Sumimangot ang batang si Devonne. At tila naman kinurot ang puso ni Raya Fae sa nasaksihan. Ang batang si Damon naman ay tila naging interesado sa narinig niya mula kay
"Mom! Dad! I'm home!" Ang malaanghel na tinig ni Hope ang kumuha ng atensiyon nina Raya Fae at Damielle Astin. Parehong napunta ang tingin ng mag-asawa sa kabubukas na main door ng bahay. Pumasok mula roon ang isang balingkinitan babae. Maputi at tila kaylambot ang balat nito. Natural na mapula ang may kakapalan nitong labi, matangos ang ilong at mapungay ang mga mata nitong natural na mahaba ang pilik mata. At agaw pansin ang mga mata nitong kulay abo. She is Hope Villacorda. Ang prinsesa sa kanilang pamilya. Agad na tumayo si Damielle Astin. Gumuhit ang labi nito habang nakatitig sa dalagang papalapit sa kanila ni Raya Fae. Lalo ring gumuhit ang ngiti sa labi ng dalaga nang makita ang ngiti ng kanyang mga magulang. "How's your school?" Graduating na ito sa kursong Business management. "It's fine, dad." Humalik ito sa pisngi ng kanyang ama. Sunod rin itong kay Raya Fae na nakatayo sa tabi ni Damielle Astin. "Good evening po, Tito, Tita." Gumuhit ang munting ngiti sa lalaking
"Mine." Yumakap si Damielle Astin sa beywang ng kanyang misis. Marahan niyang hinaplos ang tiyan nito. Malaki na ang umbok ng tiyan nito. Kabuwanan na nito at anumang oras ay maaari na nitong isilang ang kanilang anak. "Are you alright?" Humalik siya sa exposed na balikat nito. Sandali naman siyang liningon ni Raya. Pumatong rin ang kamay nito sa kamay ng kanyang mister. "Oo naman. Ayos na ayos lang ako." "Then why are you here?" Hindi pa rin naalis ang pag-aalala sa mga mata ni Damielle Astin. Agad naman siyang hinarap ni Raya Fae. "Binibisita ko lang siya, bigla ko siyang na-miss," gumuhit ang munting ngiti sa labi nito, "at saka para sabihin na rin sa kanya na magkakaroon na sila ng baby sister." "Yeah. Kung nandito siya, sigurong matutuwa siya katulad ni Damon. Well, except kay Devonne na ang gusto ay baby brother." "Devonne is such a loving person, hindi nga lang siya showy. Kahit sinasabi niyang baby brother ang gusto niya, I'm sure, magiging mabuting kuya pa rin siya."
Marahang hinahaplos-haplos ni Raya Fae ang ulo ng batang si Damon. Napapayag lamang niyang sumama ang mga bata sa kanila nang sabihin niya magkakasama silang pamilya. Sa huli pumayag na lamang siya sa gusto ni Damielle Astin na umuwi sa bahay kung saan siya nagising na kasama ito. Ayon sa lalaki, iyon daw ang bago nilang tahanan. Hindi nalalayo ang laki ng bahay sa dati nilang tahanan. Nangingibabaw ag kulay na puti at gold sa bahay kaya naman napakaaliwalas ng paligid. Mayroon na rin silid roon ang mga bata na may pintong konektado sa Master's bedroom. "Raya." Nakuha ng atensyon niya ang pagtawag ng kanyang mister. Nang mapunta ang tingin niya sa pinanggalingan ng tinig nito ay nakita niyang nakatayo ang lalaki sa pinto patungo sa Master's Bedroom. "Ngayong tulog na ang mga bata, pwede bang mag-usap tayo." Mahinahon ang tinig nitong nakikiusap. "Ano pang dapat nating pag-usapan? Pumayag na nag ako na umuwi dito sa bahay mo, 'di ba?" Hindi niya naitago ang pagsusungit sa kanyang
"Mga anak!" Naluluhang yumakap sa kanyang mga anak si Raya Fae. "Mommy." Mahigit na gumanti ng yakap sa kanya ang batang si Damon. Walang imik namang gumanti rin ng yakap sa kanya si Devonne. "Maraming salamat sa lumikha. Sa wakas, nahanap rin namin kayo." Hindi na napigil ni Raya Fae ang pagbuhos ng kanyang mga luha. "Mom." Tiningala siya ng batang si Devonne. Agad namang pinahid ni Raya Fae ang kanyang mga luha bago siya lumuhod upang mapantayan ang kanyang mga anak. "Kumusta kayo? Ayos lang ba kayo? May masakit ba? " Kitang-kita ang pag-aalala sa mga mata nito habang nakatingin sa mga bata. Muli ring nangilid ang kanyang luha habang hawak-hawak niya ang kanyang mga anak. "Please don't cry, mom." Kumilos ang kamay ng batang si Devonne upang tuyuhin ang kanyang luha. "We're okay, mommy." Segunda naman ng batang si Damon. "Please stop crying." Napasinghot naman ang si Raya Fae. Pinilit niya pinigil ang muling pagtulo ng kanyang luha. "Pasensya na, mga anak. Sobrang natutu
Napaungol si Raya Fae kasabay ng pagmulat niya ng kanyang mga mata. "Sa'n mo ako dadalhin?" Hindi niya naiwasang tanong habang nakatitig siya sa lalaking buhat-buhat siya. Sa halip na maghisterikal ay isiniksik niya ang kanyang mukha sa matipunong dibdib ng lalaki. Hindi niya mawari ngunit tila nakaramdam siya ng kapayapaan at seguridad sa bisig nito. "Please bring me home." Mahinang wika nito. "We're already home." Muli namang nagmulat ng kanyang mga mata si Raya Fae. Sinubukan nitong igala ang kanyang paningin ngunit tila umiikot naman ang kanyang paligid. Muli na lamang siyang napapikit upang mawala ang kanyang hilo. Pakiramdam niya ay nakadama siya ng kaginhawaan ng maramdaman niya ang paglapat ng kanyang katawan sa malambot na kutson. Sandali naman siyang pinakatitigan ng kanyang mister bago ito tumikhim. "I-I will undress you." Tila nagpapaalam namang wika ni Damielle Astin. Narinig naman iyon ni Raya Fae. Ngunit sa 'di mawaring dahilan ay hindi siya nakadama ng anumang
"Boss, bakit tayo nandito?" Hindi napigilang maitanong ni Thano Miguero kasabay ng paggala niya ng kanyang paningin sa loob ng bar. "I just want to unwind." Walang emosyong turan naman ni Damielle Astin sa kanyang tauhan. Nang umupo ang kanyang amo at umorder ito ng inumin ay wala na rin siyang nagawa kundi umupo na rin sa tabi nito. "Akala ko ba, boss, pupunta ka sa bahay nina Ma'am Raya." Napabuga naman ng hangin si Damielle Astin kasabay ng pag-iwas nito ng tingin. "Huwag na muna siguro. Baka ayaw rin lang naman niya akong harapin." Hindi na lamang umimik si Thano Miguero. Nang dumating ang order na alak ni Damielle Astin ay inialok nito sa kanya ang isang baso ngunit ngali-ngali siyang tumanggi. "Tingin mo ba, malabo na bang magkaayos pa kami ni Raya?" Tanong nito sa kanya matapos ang ilang beses na pagtungga ng alak. "Ewan ko, boss. Ikaw boss, ano sa tingin mo?" Nalukot naman ang mukha ni Damielle Astin. "You're not helping me, Thano." Napakamot naman ng ulo si Tha
"Raya." Hindi naitago ni Damielle Astin ang pag-aalangan sa tinig nang tawagin niya ang kanyang misis. Bagama't nakatalikod ito mula sa kanya, alam niyang umiiyak ito dahil sa pagyugyog ng balikat nito. "Nagdala ako ng pagkain." Sunod niyang wika sa mahinang tinig. At tama nga siya ng hinala na umiiyak ang babae dahil kitang-kita niya ang pagpunas ni Raya sa pisngi nito. "Hindi ako nagugutom." Matamlay nitong sagot. Ni hindi rin ito nag-abalang lingunin siya. Nanatili itong nakatanaw sa balkonahe ng silid. "Kahit konti lang." Noon na siya liningon ng kanyang misis. Kitang-kitang ang pamumula ng mga mata nito dahil sa pag-iyak at galit. "Hindi ka ba nakakaintindi? Sinabi ko na ngang hindi ako nagugutom! At saka pwede ba, Damielle, pwede ba, huwag ka muna magpapakita sa 'kin." Pakiramdam ni Damielle Astin ay nahiwa ang kanyang puso sa narinig at sa ipinakita ng kanyang misis. Ngunit ang pagguhit ng lungkot sa kanyang mga mata ay hindi na nakita ni Raya Fae dahil muli na itong
Flash back... Mabilis na tinalunton ni Raya Fae ang pasilyo patungo sa silid kung saan sila ikinulong. Bago siya tuluyang makarating sa silid ay narinig pa niya ang tinig ng kanyang mister. "Maghiwalay tayo, Thano. Mas madali nating mahahanap si Raya kung maghihiwalay tayo." Rinig niyang wika ng kanyang mister. Agad naman siyang nagkubli sa malaking banga na palamuti sa malawak na pasilyo. Tila tinambol ang kanyang dibdib nang masilip niya ang kanyang mister. Mas lalo siyang sumiksik sa gilid. Ngunit sa maliit na siwang ay nakagawa niyang makita ang paglinga-linga ni Damielle Astin sa paligid bago ito tuluyang umalis sa lugar. Tila naman nakahinga nang maluwag si Raya Fae. Aniya, malaya na niyang mahahanap ang kanyang mga anak. Wala nang pipigil sa kanya. Marahan siyang tumayo mula sa pinagkukublian. Ngunit tila tumalon ang kanyang puso nang bumungad sa harap niya ang bunganga ng baril. Napalunok siya. Agad ring napunta ang tingin niya sa may hawak ng baril. Bumungad sa kan
"Hurry! Hurry up!" Sigaw ni Milo sa mga bata bago siya nakipagpalitan ng putok sa mga nakasunod sa kanila na tauhan ni Rio Costor. Nagtagumpay naman siyang mapatumba ang isa bago siya sumunod sa tumatakbong mga bata. Mabuti na lamang at naisipan nilang dumaan sa binata dahil kung hindi ay baka nasukol na sila ng mga tauhan ng kanyang kapatid. Kahit papaano ay nakahinga na siya ng kaunti dahil nakalabas na sila ng mansion ni Rio Costor. Gayunpaman kahit nasa kalsada na sila ay tuloy pa rin sa paghabol sa kanila ng mga tauhan ng kanyang kapatid. At hindi niya hahayaang magtagumpay ang mga ito. Muli siyang nakipagpalitan ng putok habang patuloy siya sa pagtakbo kasama ang mga bata. "Hurry! Hurry! Let's get over there." Mabilis niyang iginiya paliko ang bata sa eskinita. "I'm afraid, mister. Are they going to shoot us. I don't wanna die." Maluha-luha ang batang si Damon. Kitang-kita ang takot sa mga mata nito sa malamlam na liwanag na nagmumula sa lamp post ng walang katao-taong k