Nakabalik sa katinuan, pinigilan ni Avigail ang kabiguan sa kanyang puso at nilapitan ang tatlong tao.Bagamat may lagnat si Sky, kumikislap pa rin ang kanyang mga mata. Nang makita siyang pumasok, kumislap ang mga mata nito at tinignan siya ng sabik.Tiningnan ni Avigail si Sky ng may malasakit.Kaagad na inabot ni Sky ang mga kamay para mahawakan siya.Nang makita ito, hindi maiiwasan ni Avigail na silipin si Dominic.Ang batang ito… may sakit, at imbes na manatili sa kanyang ama, gusto pa niyang ang isang estranghero ang mag-aalaga sa kanya.Hindi niya alam kung ano ang iisipin ni Dominic.Ngunit ang lalaki ay binigay lang ang batang babae sa kanya nang walang pakialam.Nag-atubili si Avigail saglit, ngunit iniabot din ang kamay at inangat ang batang babae.Pagka-karga niya sa maliit na bata, agad niyang naramdaman ang init mula sa katawan nito, parang isang maliit na pampainit.Hindi na nag-isip pa si Avigail, at sinadyang hinaplos ang pisngi ng batang babae gamit ang kanyang mukh
Nang makita ni Manang Susan si Avigail at ang iba pang dalawa na magkasama, lalo niyang namiss ang mga araw ng nakaraan. Sa isip na bigyan sila ng pagkakataon na magkasama, nagpalitan siya ng ilang salita at tahimik na umalis.Sandaling nagkaroon ng katahimikan sa sala, tatlo lamang sila.Tinitigan ni Dominic ang dalawang tao sa harap niya ng malalim na mata.Napansin ni Avigail ang tingin niya, kaya’t umiwas siya at naglakad patungo sa sofa na may hawak na si Sky, sinubukang ibaba ang maliit na bata.Nakita ito ni Sky at agad niyang hinawakan ang balikat ni Avigail, may kalakip na pagtutol sa mga mata nito.Tinanong ni Sky ang bata, "Sky, may masakit ka, kailangan mong magpahinga. papahigain kita at ako ang magpapatulog sa’yo, okay lang?"Bumaba ang ulo ni Sky sa leeg ni Avigail at tahimik na umiling.Medyo nainis si Avigail at nagtanong, "Ayaw mo bang matulog?"Tumango ang maliit na bata, lumingon sa kanyang mga braso, at inabot ang maliit na notebook na nasa mesa.Nagmagandang-loob
Habang abala si Avigail sa pag-aalaga kay Sky, tumunog ang telepono sa kanyang bag.Natatakot siyang magising si Sky, kaya't agad niyang tinakpan ang mga tainga ng bata. Nang tatayo na siya upang kunin ang kanyang bag, napansin niyang tumayo na ang lalaki at kinuha ang kanyang telepono."Salamat."Mahinang sinabi ni Avigail ang pasasalamat, at tiningnan ang caller ID na may kasamang inis.Mas iniintindi niya ang bata sa kanyang mga kamay at nakalimutan ang dalawang anak sa bahay."Mommy!" Pagkabukas ng tawag, narinig ang mga tinig ng dalawang bata, "Anong oras ka po uuwi?"Pina-kalma ni Avigail ang kanyang boses, "May nagka-aberya sa trabaho ngayon, at baka sobrang gabi na ako makauwi. Nakakain na ba kayo?"Nag-alala ang dalawang bata, "Nakakain na kami, nasaan ka, Mommy? Huwag mong kalimutang kumain, magpahinga ka rin!"Dahil dito, naantig si Avigail at ngumiti, "Oo, nakakain na rin ako. Huwag kayong maghihintay sa akin, matulog na kayo ng maaga.""Opo, Mommy, kailangan mong umuwi ng
Nang marinig ni Dominic ang paghikbi ng maliit na bata, itinagilid niya ang tingin.Pinapakalma naman ito ni Avigail sa paghagod ng likod ng maliit na bata upang patahanin siya, pero lalong lumakas ang paghikbi ni Sky. Tumayo siya mula sa kumot at humagulgol, niyakap ang damit ni Avigail gamit ang kanyang maliliit na kamay.Humagulgol siya at nginitian si Avigail habang binabaybay ang kanyang mga luha. Nang matiyak na naroroon pa siya, humina ang kanyang hikbi.Nakita ni Avigail ang pamumula na mukha ng maliit na bata at nadama ang sakit sa kanyang puso, na para bang nakikita niya ang dalawang bata sa kanilang bahay sa pamamagitan ng Sky."Sky, mabait na baby, nandito pa si Tita, huwag ka nang umiyak, magiging mukha na pusa ka kung patuloy mong iiyak," malumanay na sinabi ni Avigail at pinunasan ang mga luha sa mukha ng maliit na bata.Patuloy na umiyak si Sky, hindi matigil ang pagtangis. Ang damit ni Avigail sa balikat ay basang-basa na ng pawis, ngunit hindi siya nagreklamo, patulo
Matagal nang walang gumalaw sa sala.Itinaas ni Dominic ang kanyang mata at nakita ang maliit na babae sa sopa, hawak si Sky sa kanyang mga braso, kalahating nakasandal sa likod ng sopa, at natutulog.Dahil hawak niya si Sky, ang postura ng maliit na babae ay hindi komportable, at hindi siya matulog ng maayos. Ngunit tuwing siya'y naalimpungatan, awtomatiko niyang hinahapit ang kanyang mga braso.Nakita ito ni Dominic at bahagyang kumilos ang kanyang puso.Dumating si Manang para tingnan ang kalagayan ng maliit na babae. Pagdating niya sa sopa, nakita niya ang kanyang batang amo na gumalaw ng dahan-dahan, na tila nagpapahiwatig na manahimik.Nakita ito, kaya't dahan-dahan niyang binawasan ang kanyang bilis at maingat na lumapit para silipin sila. Nang makita ang kanilang mga natutulog na mukha, hindi niya maiwasang mapangiti.Tunay nga, hindi matitinag ang ugnayan ng batang babae at ni Skylei.Kahit na hindi sila nagkita ng ilang taon, ang batang babae ay awtomatikong lumapit kay Sky,
Talaga namang pagod na pagod si Avigail. Karaniwan, magaan lang ang kanyang tulog, pero ngayong gabi ay mahimbing siyang natulog, kaya’t hindi niya namalayan nang buhatin siya pataas sa guest room.Pumunta si Dominic sa kama, yumuko at maingat na inilapag ang maliit na babae sa kama, saka iningatan ang kanyang ulo bago dahan-dahang tumayo.Sinundan sila ni Manang. Nakita niyang pinapansin ni Dominic si Avigail ng ganoon, kaya’t lalo pang kumislap ang kanyang ngiti. Lumapit siya at inihiga si Sky sa tabi ni Avigail, saka tinakpan ang dalawa ng kumot, bago tumayo at humakbang palayo.Nakita ni Manangna ang mga mata ng batang amo ay nakatutok pa rin sa mukha ng batang babae, kaya’t nag-alala siya at nagsabi, “Young master, magpahinga na rin po kayo saglit. Ako na po ang bahala dito. Hindi ba’t kailangan niyo magtrabaho bukas?”Pagkatapos niyang magsalita, nakita niyang nagkunot ang noo ni Dominic at ikinibit ang balikat, “Hindi, hindi ako pagod. May sakit si Sky at nag-aalala ako. Kayo n
Huminto si Avigail at tumingin pabalik ng may kalituhan.Umiwas si Dominic at nagkunwaring nag-aalala, "Alas-kwatro na ng madaling araw ngayon, at kaunti lang ang tulog mo. Hindi ko kayang hayaan kang magmaneho pabalik nang ganito. Bukod pa rito, kung aalis ka, hindi ko kayang ipaliwanag kay Sky. Nangako ka sa kanya na hindi ka aalis. Kung magising siya bukas at hindi ka makita, tiyak mag-aalboroto siya. Baka pumunta pa siya sa bahay mo. Hindi pa siya ganap na gumaling. Paano kung magkasakit siya ulit?"Nang marinig ito, medyo kumunot ang noo ni Avigail. Dahil sa panaginip kani-kanina lang, ayaw na niyang manatili pa kasama ang lalaking ito.Ngunit nangako siya sa maliit na bata na hindi siya aalis...Nakita ni Dominic na nahiya ng bahagya si Avigail, kaya't medyo tumigas ang mukha niya at naging malamig ang tono, "Huwag kang mag-alala, ngayon lang magkakaroon ng pagkakataon si Sky na guluhin ka. Sa susunod, kung walang mangyayari, hindi ko na siya papayagang istorbohin ang buhay mo."
Si Avigail ay nagtirintas ng buhok ni Skylei at dinala siya palabas. Paglingon niya, nakita niyang nakatayo ang lalaki sa pintuan. Naging malamlam ang mga mata ni Dominic, at ang init sa kanyang tingin ay nawala, naging magalang at malamig."Handa na ang almusal, bumaba ka na at kumain.” Agad na naglakad paalis si Dominic at hindi na lumingon pa.Sandaling natigilan si Avigail. Tila may kakaibang ekspresyon sa mukha ng lalaki kanina, pero panandalian lang iyon, at hindi niya alam kung ilusyon lang ba niya iyon. Hindi niya na lang binigyan pa ng malalim na kahulugan. Huminga siya ng malalim at lumabas ng kwarto kasama si Sky saka sila bumababang dalawa para mag-almusal. Wala ng nagawa si Avigail dahil kabastusan naman kung aalis siya ng ganoon lang pagkatapos siyang patulugin.Sa oras ng pagkain, natural na umupo si Sky sa tabi ng kaniyang ama na si Dominic.Binalak ni Avigail na umupo sa tapat nila, pero hinila siya ng munting kamay ng bata."Madam, dito po kayo sa tabi ng bata umupo.
Pagkababa ni Avigail sa hagdanan ng Ferrer Mansion at pagkalabas niya ng gate, kasabay namang dumating ang convoy ng mga pulis. Malamig ang hangin, ngunit tila nag-aalab ang paligid sa tensyon. Agad bumaba si Dominic mula sa isa sa mga sasakyan, kasunod ang ilang opisyal ng batas na may bitbit na papel — isang arrest warrant.Sa loob ng mansyon, hindi pa rin humuhupa ang galit ni Lera mula sa pag-uusap nila ni Avigail. Paikot-ikot siya sa sala, hindi mapakali, habang ang mga kasambahay naman ay nagtataka sa biglang pagpasok ng mga unipormado."Anong ibig sabihin nito, Dominic?" singhal ni Lera nang makita ang paglapit ng lalaki, kasabay ng mga pulis.Isang matigas na tingin lamang ang isinagot ni Dominic, malamig, walang bakas ng pag-aalinlangan. Hindi niya na kailangan ng mahabang paliwanag. Para sa kanya, sapat na ang katotohanang mabigyan ng hustisya ang halos ikinamatay ng kanyang ina.Isang opisyal ang umusad paabante at mahinahon ngunit mariing binasa ang karapatan ni Lera."Ms.
Avigail stepped out of the restaurant, the heavy weight of the conversation with her family still lingering in her chest. She tried to shake off the tension, but her thoughts were already on the next challenge ahead. She had to see Lera Gale. The woman whose name had haunted her for months, the woman who seemed to be an integral part of the puzzle she was trying to solve.The day after Skylie was rushed to the hospital, everything had seemed to spiral out of control. The mansion’s security surveillance had inexplicably gone offline, and Avigail couldn’t shake the suspicion that someone within the Villafuerte circle was involved. It didn’t take long for her mind to land on Lera, especially given her mysterious presence in Dominic’s life. The pieces seemed to fit too perfectly—Lera had been Dominic’s fiancée, the one he was supposed to marry before everything fell apart.What bothered Avigail the most, however, was the possibility that Lera had played a far more dangerous game, one that
Makalipas ang isang linggo, kinausap ni Avigail ang kambal at pinakiusapang ipagpatuloy na nila ang kanilang kindergarten schooling. Ngunit matigas ang tanggi ng dalawa. Masyado na raw silang advanced kumpara sa mga kaklase nila, at wala rin naman silang gana pumasok, lalo na't palaging si Skylie ang laman ng kanilang isipan.Alam ni Avigail kung gaano kaapektado ang kambal sa mga pangyayari. Kaya kahit masakit, naging matatag siya. Ayaw niyang malugmok sila sa lungkot—ayaw niyang hayaang lamunin ng kawalang-kasiguraduhan ang murang isipan ng kaniyang mga anak.Sa halip, itinutuon niya ang oras sa isa pang matagal nang sugat—ang sariling pamilya. Ang pamilyang minsang ipinagpalit siya sa pera."Wow! Mukhang galante at sobrang yaman mo na ngayon, Avigail," pang-uuyam ng kaniyang ina, si Trina, habang nakataas ang kilay. "Akala ko noon, sa kangkungan ka na lang pupulutin matapos mong layasan ang mayamang pamilyang pinakasal namin sa’yo. Sa totoo lang, kinabahan kami no'n... baka bawiin p
Nang masikaso na ni Angel si Avigail at magkausap na sila ng mga anak, agad ding umalis si Angel sa bahay ng mga ito. Alam niyang kailangan ni Avigail at ng kambal na mag-usap ng maayos, at hindi siya ang tamang tao na maging saksi sa lahat ng ito.Tahimik na lumabas si Angel, at nang makaalis na siya, lalo pang bumigat ang pakiramdam sa loob ng bahay. Ang mga mata ng kambal ay puno ng takot at pangamba. Hindi nila kailanman nakita ang kanilang ina na ganoon — parang hindi nila kilala. Si Avigail na laging matatag at maligaya, ngayon ay tila nawala ang sigla sa mata, at ang pagkabagabag sa bawat galaw nito ay hindi nila maikaila.Habang ang kambal ay tahimik na naghihintay, takot na takot, naglakad si Avigail patungo sa kusina. Lumipas ang ilang saglit bago siya bumuntong hininga, tila umaasa na sana’y magbabalik ang lahat sa normal. Tumayo siya sa harap ng kalan at nagsimula magluto ng tanghalian. Ang tanging ingay na naririnig ay ang tunog ng kawali at mga palayok sa kanyang paligid,
“Dominic, pasensya ka na, ha. Nabigla yata sila…” Mahinang sabi ni Avigail, halos pabulong habang tinatanaw sina Angel na inaakay palayo ang kambal.“Kakausapin ko muna sila.” Nilunok niya ang kaba sa lalamunan, dama ang kirot ng eksenang iyon bilang isang ina at isang babae.Tahimik lang si Dominic. Halos ilang segundo rin bago siya sumagot, at nang magsalita siya, ramdam ang lungkot sa tinig niya.“Naiintindihan ko…” mahinahon niyang simula. “Pasensya na rin. Pero… gagawin ko ang lahat para makuha ko ulit ang loob nila.” Bumuntong-hininga siya bago tumingin kay Avigail, sinserong sinisid ang mga mata nito.“Alam ba nila ang nangyari sa atin?” tanong niya, may halong kaba. “Mukha kasing alam nila… na hindi kita trinato ng tama.”Napalingon si Avigail sa direksyon ng kambal, bakas ang pag-aalala sa kaniyang mukha.“Matalino ang kambal,” wika niya sa wakas. “Madami silang tanong, Dominic. At mas pinili kong sagutin ‘yon kaysa magsinungaling. Hindi ko kayang itago sa kanila kung bakit w
“Mommy!!” sigaw ni Dale habang mabilis na lumapit kay Avigail. “Nakausap na namin si Skylie. Sabi ng doktor kay Ninang, limited time lang daw po kami puwedeng manatili sa loob. Kaya po lumabas na kami.”Nagulat si Avigail nang makita silang lumabas ng ICU. Hindi niya namalayang siya pala’y umiiyak na sa bisig ni Dominic. Agad siyang napahawak sa mukha, tinatago ang luha.“Iuuwi ko na sila. Sasamahan ko na lang—”“Ninang!” putol ni Dane habang hinahawakan ang kamay ng kaniyang ninang. “We want to stay here. Puwede po ba kaming maupo lang dito? Gusto lang po naming panoorin si Skylie.”Lumingon si Angel kay Dominic, saka kay Avigail, ngunit bago pa man siya makasagot, napatingin si Dominic sa kambal—at tila napako ang kaniyang tingin doon.Hindi siya makapaniwala.Ngayon lang niya lubos na pinagmasdan sina Dale at Dane, at parang unti-unting nabura ang mundo sa paligid niya. Para siyang nanonood ng lumang alaala—ng sarili niyang kabataan—nang bigla niyang mapansin: magkakamukha sila. Ang
Tahimik ang hallway ng ospital. Tanging ang mahihinang tunog mula sa ICU monitor sa loob ng silid ang maririnig, kasabay ng malamig na hum ng aircon. Nakaupo sa bench sina Dominic at Avigail—magkatabing tila magkalayo pa rin. Walang salitang binibitawan, tanging mga mata at buntong-hininga ang nagpapahiwatig ng bigat sa kanilang dibdib.Sa loob ng ICU, si Skylei ay nakaoxygen at bantay-sarado ng doktor. Kasama niya roon sina Dale at Dane, tahimik na nakaupo sa gilid ng kama habang hawak ang kamay ng kapatid. Nasa loob din si Angel, ang ninang nila, taimtim na nagdarasal sa isang sulok.Sa labas, sa isang sandaling may kapayapaan, biglang umalingawngaw ang matalim na sigaw mula sa may elevator.“Dominic Villafuerte! Anong ginagawa ng babae niyan dito?!”Napalingon agad ang mga nurse at bantay sa paligid. Mabilis na tumayo si Dominic habang si Avigail ay napaatras at bahagyang nataranta. Sa harap nila ay ang ina ni Dominic—si Mrs. Luisa Villafuerte, ang reyna ng pamilyang Villafuerte, an
“Sinasabi mo bang nanganak ka mag-isa sa tatlong bata?” tanong ni Dominic, puno ng gulat at lungkot ang boses.Tahimik lamang na tumango si Avigail.“Pero bakit nahiwalay si Skylei sa mga kapatid niya? Kung hindi ikaw ang may kagagawan, sino? Sino ang naghiwalay sa iyo kay Skylei?” Halata sa tono ni Dominic ang pagkalito, ang galit, at ang pagkabigo. “May sakit si Sky noon. Malala. Kung hindi namin naagapan… baka noon pa, wala na siya.”Napaluhod si Avigail sa harap ni Dominic. Wala siyang nagawa kundi ang humagulgol.“Patawarin mo ako...” nanginginig ang tinig niya. “Sinabi sa akin ng doktor na isa sa triplets ang mahina. Kaya nang sinabi nilang hindi na niya kinayang mabuhay pa kahit isang araw, tinanggap ko na lang. Ang sakit. Sobrang sakit. Pero kailangan kong magpatuloy… kasi may dalawa pa akong anak na umaasa sa akin.”Umiiyak siyang napayuko, nanginginig ang balikat.“Pero kahit kailan… kahit kailan, hindi ko nakalimutan ang bunso kong babae. Hindi ko siya inalis sa puso’t isip
"Kamusta si Skylei? May improvement na ba ang lagay niya?" tanong ni Avigail.Hindi siya nakatulog kagabi habang iniisip kung paano siya naging pabayang ina—kung paanong naniwala agad siyang patay na ang kanyang bunsong anak. Sa tulong ni Miguel Tan, ni Angel, at ni Dr. Daven Cruz, inalaman nilang lahat ang nangyari sa araw ng panganganak ni Avigail sa ibang bansa. Gustong-gusto ni Avigail na siya mismo ang gumawa ng hakbang, ngunit hindi katulad ng mga taong ito, wala siyang koneksyon—maliban na lang sa pagiging kilala niyang doktor sa traditional medicine."Akala ko hindi ka na babalik. Mabuti naman at nandito ka na," malungkot na sabi ni Dominic habang nakaupo sa bench sa labas ng ICU, at nakatingin sa bintana nito kung saan makikita si Skylei na nakahiga at maraming tubong nakakabit."Mommy! Tito!""Mom! Dad—I mean, Tito, hello po sa inyo.""Pasensya na. Iniwan mo sa akin ang mga bata para dalhin sa kindergarten. Nalaman ng teacher nila ang nangyari kay Sky, kaya binigyan sila ng p