Dahil kinakabahan si Natalia na makita ng mga Harrington si Liam, agad nitong nabitawan ang sumbrero at saka tumakbo palabas ng kaniyang kwarto upang hanapin ang bata. Nasa ikalawang palapag na rin naman siya kaya nagpunta na siya sa kwarto ni Joaquin, nagbabakasakaling nandoon si Joaquin o ang bata. Pagpasok nito sa opisina, walang kalaman-laman ang silid. Dumiretso ito sa loob ng kwarto ni Joaquin upang makita kung nandoon sila, ngunit agad din itong nabigo.Unti-unti nang namumuo ang kaba sa dibdib ni Natalia. Hindi nito alam ang gagawin kung sakali mang makita ng kahit isa sa mga Harrington si Liam dahil siguradong magkakagulo. Gaya ng nangyari noong nakita ni Anton Smith, makisig na secretary ni Maxwell, si Liam sa labas ng hospital kasama si Yaya Tess, iniiwasan na itong muli ni Natalia. Mabuti na nga lang at noong panahon na iyon, nalusutan nito ang paghihinala ni Maxwell at tila napaniwala niyang nagi-ilusyon lang si Anton noon. Nakalabas na ng hospital si Anton pero hanggang
"Bakit di naman 'to masarap?" Nang itanong iyon ng inosenteng mukha ni Liam, napatingin na lang sa kaniya si Tristan habang pinagmamasdan ang una kung paano niya ito ubusin bawat butil. Ang nasa isip tuloy ni Tristan ay isang batang pulubi itong si Liam dahil sa paraan ng pagkain niya ngayon. Tsaka kung totoong hindi masarap, bakit tila paubos na niya ang pagkaing nasa lamesa ni Tristan?Dahil lang din siguro sa gutom at hindi pa nga nag-a-almusal si Liam. "Si Tita Lucia ko ang gumawa niyan. Sabi niya 'yan daw ang kakainin kong breakfast. Bakit mo inubos?"Kinuha ni Liam ang isang sandwich na itinabi niya sa kaniyang bulsa na dala nito mula sa kaniyang bahay. Ang sabi nito'y kakainin niya ang tinapay na ito kung sakaling siya'y magutom. Ngunit nang makita niya na ang palaman ay peanut butter, na siyang ayaw na ayaw ni Liam, mas pinili na lang niyang tiisin ang gutom at hintayin si Tristan na ibigay sa kaniya ang pagkain nito.Dahil nga ayaw ni Liam ng kaniyang baon, ibinigay na lang
Ang akala ni Tristan, aalis na si Liam pagkatapos nitong makipag-kamay sa kaniya. Nabanggit din naman kasi ni Tristan na baka dumating na si Tita Lucia niya at baka magalit pa kay Liam. Ngunit ito namang huli, biglang may napansing pagkakatulad nilang dalawa ni Tristan."Pansin mo ba? Parang magkamukha tayo 'no?" Hinawakan pa ni Liam ang pisngi ni Tristan para titigan. Kung alam lang sana ni Liam na may kambal pala siyang kapatid, iisipin niyang kapatid niya itong batang nasa kaniyang harapan na si Tristan. Pero dahil hindi, wala naman siyang inisip na kakaiba.Dahil sa nabanggit ni Liam, tinitigan din ni Tristan si Liam. Nang unti-unti niyang ma-realize na totoo nga ang sinasabi ng bata, agad lumaki ang kaniyang mga mata at tila hindi makapaniwala. "Oo nga no! Bakit magkamukha tayo?"Umiling si Liam at binitawan ang pagkakahawak sa pisngi ni Tristan. "Hindi ko rin alam.""Ako rin eh. May sarili naman akong mommmy." sagot naman ni Tristan.Nang marinig muli ni Liam ang tungkol sa nan
“TULONGGG!” isang malakas na sigaw ni Natalia pagpasok nito sa pinakamalapit na hospital sa kanilang lugar. Hindi nito alam ang kaniyang gagawin. Ang alam lang nito’y kailangan niyang mailigtas ang kaniyang anak na dala-dala nito sa sinapupunan. Bahagyang bumigay ang tuhod nito ngunit agad naman siyang nasalo ng isang doktor na inalalayan siya.“Ano pong nangyari, Ma’am?” tanong ng doktor.“M-Manganganak na po ako!” nanginginig nitong sambit kasabay ng pagtulo ng kaniyang mga luha. “Ano hong pangalan nila?”“N-Natalia…” mahinang sambit nito. “Natalia Harring—! Mali… Natalia Castaleon ang pangalan ko.”Kahit alas-diyes na ng gabi ay tila maingay at maliwanag pa rin dahil sa rumaragasang bagyo sa kanilang lugar. Kasabay ng pagdagungdong ng kalangitan ay ang pag-sigaw ni Natalia upang humugot ng lakas para sa kaniyang panganganak.Mahirap. Masakit. Kitang-kita sa kaniyang mga mata ang pag-aalala ngunit pinilit pa rin niyang maging malakas para sa kaniyang anak. Halos kalahating oras na
7 YEARS LATER… Mahangin, maaliwalas ang kalangitan. Kagagaling lang sa mahingang pag-ulan kaya ang hangin ay presko pa. Binuksan ni Tristan ang bintana sa kaniyang silid upang lumanghap ng sariwang hangin. Hindi nito maipaliwanag kung bakit magaan ang kaniyang pakiramdam kapag naulan na animo’y hinehele siya nito.Kung gaano kagaan ang pakiramdam niya tuwing naulan, gano’n naman kabigat ang dinaraing niya sa pamamahay kung nasaan siya ngayon. Tristan Harrington, limang taong gulang na anak ni Maxwell Harrington at ang ikinasal lamang anim na taon ang nakalilipas na si Olivia Harrington. Nang makarinig ito ng mahinang pagkaluskos sa labas ng kaniyang kwarto ay agad nitong isinara ang bintana at nagtalukbong ng kumot.Dahan-dahan niyang inilapat ang kumot sa kaniyang mukha dahil ito’y bahagyang masakit pa. Kung titingnang maigi, kitang-kita ang kapulahan sa pisngi nito dala ng isang malakas na sampal.Na sa tingin niya’y kilala naman ng lahat kung sino ang may gawa. “Tristan, buksan
BOOM!Isang malakas na tunog sa labas ng mansion ang narinig. Sina Lucia at yaya na malapit sa hardin ay agad na narinig ang pagbagsak sa kanilang kinatatayuan. Hindi pa sila nakararating sa pinanggalingan ng tunog ay may nauna na pala sa kanila.Ang guard ng mansion ay tila nanginginig na nakatingin sa isang halaman, direkta sa ibaba ng bintana ng kwarto ni Tristan. “Masama ito! Nahulog si Tristan galing sa kwarto niya!”Galing sa ikalimang palapag?!Dali-daling tumakbo si Lucia at ang kasama nitong katulong patungo sa kinatatayuan ng guard. Sinalo ng isang mabulaklak na mga halaman si Tristan, pero duguan ito’t walang malay. Tumingin din sa taas si Lucia at nakita ang mga nagpakataling kumot na ginamit ata ni Tristan upang makatakas sa kwarto. Umabot ang tali hanggang ikalawang palapag at doon na yata nagtangkang tumalon si Tristan.“Tumawag kayo ng ambulansya!” sigaw ni Lucia habang nagpa-panic na inaalalayan si Tristan. Mabilis na tumakbo ang katulong at ang guard papasok ng mans
“Di ba sinabi ko na sayo, Joaquin, h’wag mo na ako tatawagin sa pangalang ‘yan?” Mariing sambit ni Natalia habang nakangiti sa doktor na ngayo’y nasa harap na niya. Kahit sino mang nakakakilala kay Natalia rito sa Pilipinas, siguradong lahat sila’y magtataka kung bakit bigla itong sumulpot pagkatapos ng pitong-taon na halos wala itong paramdam. Siguro ang mas tamang tanong ay… “Buhay pa pala ang isang Natalia Costaleon?”Walang nakakaalam ng pinagdaanan nito noong nakaraang mga taon. Pa-sikreto itong umalis ng bansa sa tulong ni Joaquin, na siyang naging kaibigan niya simula noong insidente sa ospital sa probinsya pitong-taon ang nakalilipas. Ngayong nasa Maynila na sila, magkasama pa rin ito sa iisang ospital ngayong naging doktor na rin si Natalia Costaleon.Ngunit kahit walang nagsasalita sa kanilang dalawa ngayon dahil busy magpalit ng damit si Natalia para mag-opera sa mga pasyente nito, bahagyang namamawis ang noo ni Joaquin dahil sa matagal na panahon ay muli silang nagkita ni
“Anong sabi mo?!” sigaw ni Maxwell na animo’y rinig na rinig sa buong ospital.Gustong mamagitan ni Joaquin sa tensyong nagaganap sa pagitan ni Natalia at Maxwell ngunit wala rin itong magawa dahil nakaharang ang dalawang bodyguard upang walang makalapit sa kanila. Kitang-kita nito na kalmado lamang si Natalia na taas-noong nakatingin kay Maxwell at hindi iniisip kung gaano kataas na tao ang nasa harap nito ngayon.Well, para kay Natalia ay isang mababang-uring nilalang lang itong nasa kaniyang harapan. Isang Harrington na wala namang pinagmalaki kundi puro kayabangan, pambababae, at pang-aalipusta lamang. Kahit pa itong si Maxwell ay matangkad, mestizo, matangos ang ilong, at maganda ang kulay-berde nitong mga mata ay wala siyang pakialam.Para kay Natalia, isa lamang siyang walang-kwentang asawa na pinilipi siyang lokohin gamit ang sarili pa niyang kapatid. Huminga ito nang malalim at sinagot muli ang tanong ni Maxwell.“Ang sabi ko, hindi ko gagawin ang operasyon kahit patayin mo p