Ang akala ni Tristan, aalis na si Liam pagkatapos nitong makipag-kamay sa kaniya. Nabanggit din naman kasi ni Tristan na baka dumating na si Tita Lucia niya at baka magalit pa kay Liam. Ngunit ito namang huli, biglang may napansing pagkakatulad nilang dalawa ni Tristan."Pansin mo ba? Parang magkamukha tayo 'no?" Hinawakan pa ni Liam ang pisngi ni Tristan para titigan. Kung alam lang sana ni Liam na may kambal pala siyang kapatid, iisipin niyang kapatid niya itong batang nasa kaniyang harapan na si Tristan. Pero dahil hindi, wala naman siyang inisip na kakaiba.Dahil sa nabanggit ni Liam, tinitigan din ni Tristan si Liam. Nang unti-unti niyang ma-realize na totoo nga ang sinasabi ng bata, agad lumaki ang kaniyang mga mata at tila hindi makapaniwala. "Oo nga no! Bakit magkamukha tayo?"Umiling si Liam at binitawan ang pagkakahawak sa pisngi ni Tristan. "Hindi ko rin alam.""Ako rin eh. May sarili naman akong mommmy." sagot naman ni Tristan.Nang marinig muli ni Liam ang tungkol sa nan
Pagkalabas ni Liam ng pinto, wala na itong ibang nasa isip kung hindi hanapin ang kaniyang ina. Alam nitong nag-aalala na ang mommy niya kaya kinakabahan itong tumakbo sa corridor para pumunta sa pinaka-malapit na elevator. May naiwang gamit si Liam sa taas. Balak niya muna itong kuhanin bago pa man makita ng kaniyang ina. Hangga't maaari, ayaw magpahuli ni Tristan pagkatapos tumakas. Habang humahaba ang oras ng paghahanap at paglilibot nito sa hospital, hindi rin niya mapigilang kabahan. Alam nito kung paano magalit ang kaniyang ina lalo na't nagsisinungaling si Tristan ngayon at nagawa pang tumakas. Namumuo na ang mga pawis sa kaniyang noo nang biglang may sumigaw ng pangalan niya sa likod."Liam!" sigaw ng isang babae mula sa malayong corridor. Nasa tapat na sana ng elevator si Liam ngunit wala itong nagawa kung hindi mapatigil at dahan-dahang humarap sa direksyon kung saan may tumawag sa kaniya. Kinakabahan ang bata. Kilala nito ang boses ng kaniyang ina. "Liam, ikaw ba 'yan?"Da
Mabilis na nag-ayos ng gamit si Natalia para dalhin pa ang iilang mga gamit ni Liam na nasa kaniyang kwarto. Nandito rin sa loob ng kwarto si Joaquin, tinutulungan silang magligpit at para mabantayan na rin nga si Liam. Tumawag din ang sekretarya ni Natalia na si Caroline at nagpresentang bantayan ang opisina ni Natalia na nasa labas ng kaniyang kwarto, upang wala nang makapanggulo pa sa kanila."Mama, ano po ba talagang nangyayari?" Hindi na rin maintindihan ni Liam ang ikinikilos ng mga matatandang nasa kaniyang paligid. "Dahil po ba 'to sa pagtakas ko kanina? Hindi na po mauulit, Mama."Sinubukang ngumiti ni Natalia sa kaniyang anak at saka lumapit para haplusin ang buhok nito. Alam ni Natalia na nag-aalala ang kaniyang anak, ngunit hindi naman gusto ni Natalia na pati si Liam ay mamroblema rin sa problema nito. "Huwag kang mag-alala, anak. Magiging ayos din ang lahat."Noong paalis na sila ng ospital, hindi mapigilan ni Natalia ang mabilis na pagtibok ng kanyang puso. Nakaramdam
SA KUSINA, abala si Yaya Tess sa paghahanda ng pagkain nina Natalia, Joaquin, at ang alaga nitong si Liam. Kinuha nito ang lutong-ulam na nilagay niya sa ref kanina upang initin. Nagluto rin siya ng mga gulay na mabilis lang lutuin para makakain na agad ang kaniyang mga amo.Dahil ayaw naman magkulong ni Liam sa kaniyang sariling kwarto, sumunod na lang ito sa kusina kung nasaan si Yaya Tess. Dala-dala nito ang kwento mula sa ospital. "Saan ka na naman nagsusuot, bata ka?" malumanay na tanong ni Tess, sabay ngiting pang-asar kay Liam na nakangisi lang sa upuan malapit sa kusina. Ang huli'y tila pinanonood lang si Tess sa kaniyang mga ginagawa."Alam niyo po ba, Yaya, may nakita po akong bata kanina sa ospital na kamukhang-kamukha ko,” bungad ng bata habang sumasandal sa kaniyang upuan.Napatigil si Yaya Tess sa paghihiwa ng gulay at tumingin kay Liam, halatang nagtataka. Sandali siyang natigilan bago binitiwan ang kutsilyo at hinarap ang bata nang maayos. "Ano? Kamukha mo?" tanong ni
“Manong, sa Maxwell Corporation po,” wika ni Liam sa driver ng taxi habang mahigpit na hawak ang kanyang backpack. Sa murang edad, hindi niya lubos na nauunawaan ang bigat ng kanyang gagawin, pero kitang-kita sa mga mata niya ang matibay na determinasyon."Maxwell Corporation?" tanong ng taxi driver. Sinilip nito ang bata sa rearview mirror at tila nagtaka. "Wala ka bang kasamang matanda, iho?""Wala po, Kuya. Pero ito po oh," Iniabot nito sa driver ang hawak niyang calling card. "Dito po ako pupunta."Nang kuhanin ng taxi driver ang calling card na hawak ni Liam, nakita nito kung saan nga pupunta ang bata. Hindi nito alam kung saan ang Maxwell Corporation hanggang sa makita nito ang totoong nakasulat. "Ahh, sa Harrington Stockholdings pala." sambit nito, habang binabasa ang tunay na pangalan ng building.Maaaring nalito lang si Liam dahil Mr. Maxwell Harrington ang owner ng calling card at hindi naman si Tristan. May maliit na salitang 'corporation' din na nakasulat sa ilalim ng pang
"Tristan?" tawag sa kaniya ng isang babae.“Tristan? Anong ginagawa mo rito?” tanong ng isang pamilyar na boses ng babae mula sa kanyang likod. Agad na napalingon si Liam. Isang babaeng naka-blazer ang nakatayo sa pintuan, may hawak na folder na puno ng mga papeles. Mukhang kagagaling lamang nito sa isang meeting. Ngumiti ito sa kanya, ngunit hindi maikakaila ang bahid ng pagtataka sa kanyang mga mata. “Uh… nandito lang po ako para magpahinga,” mabilis na sagot ni Liam, pilit na ipinapakita ang ngiti na tila walang bahid ng kaba. Sa kabila ng kanyang mahinang boses, sinubukan niyang magmukhang kaswal at hindi kahina-hinala. Tumango ang babae, bagama’t halatang nag-iisip ito ng malalim. “Dapat nasa ospital ka pa, di ba? Pero mukhang maayos na maayos ka na, Tristan. Mabuti naman kung ganoon,” wika nito habang nilalapag ang mga papeles sa lamesa. Tumikhim si Liam, hinuhulaan ang susunod na tanong ng babae. Alam niyang kaunting maling sagot lang, maaari siyang mabisto. Ngunit sa n
“Salamat po,” tugon ni Liam, naupo sa sahig at kunwaring naging abala sa pagbuo ng mga piraso ng laruan.Habang naglalaro siya, lihim niyang pinagmamasdan ang bawat kilos ng sekretarya. Umaasa siyang aalis muli ito para makakilos siya nang malaya. Ngunit tila abala ang babae sa pag-aayos ng mga papeles sa mesa ni Maxwell. Sinubukan niyang magtanong para magmukhang hindi alanganin.“Kumusta po pala si Papa?” tanong ni Liam, iniangat ang tingin mula sa building blocks.Napatingin ang babae sa kanya at bahagyang nag-isip bago sumagot. Bahagya itong nagtaka dahil hindi naman 'Papa' ang tawag ni Tristan kay Maxwell, kundi 'Daddy.' Ngunit sa isip nito, baka naisipan lang talaga ni Tristan na iyon ang itawag sa kaniyang ama.“Mabuti naman. Busy lang talaga si Sir. Madalas siyang nasa meeting. Pero sayang, Tristan, hindi kita inaasahan dito. Akala ko ba ay nagpapagaling ka pa?”Biglang bumilis ang tibok ng puso ni Liam. Kailangan niyang maging maingat sa sagot. “Oo nga po, pero mas gusto kong
“Sino yung tinitingnan mo diyan?” 'Yan ang mga katagang huling narinig ni Liam sa mga taong kalalabas lang ng opisina na narinig nito bago siya makasakay sa loob ng elevator. Handa na siyang umalis, kaya naman hindi na ito tumigil o lumingon pa kung saan siya nakita ng sekretarya ni Maxwell. Hindi na ito nag-atubiling maghintay pa kaya pagkababa niya ng elevator, agad din nitong hinanap ang daan palabas ng building. Hindi na rin niya gugustuhing magtanong pa sa mga empleyadong nandito dahil kung matyempuhan, baka tumawag pa kay Maxwell na siyang iniiwasan nitong makita.Dedma na sa mga camera o CCTV na nakakalat sa building na ito. Kahit naman makita siyang pagala-gala ng mga camera na ito, ito na rin ang huling beses na makikita ni Liam ang mga taong ito. Sa ikinikilos ng kaniyang ina na si Natalia, iniisip nitong ito na ang huling beses na makakakilos siyang mag-isa sa labas ng kaniyang bahay. Tila may kailangan silang taguan at walang ideya si Liam kung sino o ano ito. Hindi na rin
Tahimik ang buong silid. Ang malamig na ihip ng aircon ang tanging naririnig sa pagitan nilang mag-ina. Si Liam, nakaupo sa gilid ng kama, nakatungo ang ulo at halatang hindi mapakali. Ang mga paa niya ay bahagyang nakalambitin sa sahig, na tila hindi alam kung saan dapat ilagay.Samantalang si Natalia, nakatayo pa rin malapit sa pintuan, nakasandal sa dingding na parang kailangan niyang suportahan ang sarili mula sa bigat ng emosyon na nararamdaman niya. Ang tingin ni Natalia ay nakatuon kay Liam, pero ang isip niya ay naglalakbay sa kung saan. Pilit niyang inuunawang mabuti ang sitwasyon habang pinipigilan ang nagbabadyang pagsabog ng kanyang galit at kaba. Ang lahat ng itinayo niyang pader para protektahan si Liam, ang mga sikreto at sakripisyong ginawa niya, parang nagkaroon ng malaking butas na hindi niya maayos sa isang iglap.Hindi siya makapaniwalang nandito ngayon ang kanyang anak sa ospital, ang lugar na pinilit niyang iwasan nito sa takot na matuklasan ng mga Harrington an
Hindi makapaniwala si Lucia sa kanyang naririnig at nakikita. Ang batang nasa harap niya—si "Tristan" na tahimik at masunurin sa lahat ng pagkakataon—ngayon ay sigaw nang sigaw, umiiyak, at gumagawa ng eksenang hindi niya kailanman naisip na mangyayari. Napatitig siya sa sahig kung saan humandusay ang bata, nakakunot ang noo habang sinusubukang intindihin kung ano ang nangyayari."Tristan, ano bang ginagawa mo? Tumigil ka nga diyan!" galit ngunit halatang nagtatakang tanong ni Lucia habang inilalapit ang sarili sa bata, pilit na iniintindi ang sitwasyon.Ngunit si Liam, na sa isip niya’y kailangang maituloy ang pagpapanggap upang tuluyang mapaniwala ang lahat, ay mas lalong nagpakababa ng boses, nanginginig at tila nawawala sa katinuan. "Tama na po! Tama na po! Ayoko na po! Maawa kayo!" "Tristan, anong sinasabi mo?! Hindi kita sinaktan! Tumigil ka nga sa kalokohan mo!" sigaw ni Lucia, tila naubusan na ng pasensya ngunit hindi pa rin makapaniwala na ang bata ay nagpapakita ng ganitong
Pagpasok ni Lucia sa kwarto, nakita niya ang inaakala niyang si Tristan na nakahiga sa kama, balot na balot ng kumot mula ulo hanggang paa. Mataas ang kanyang kilay, at bakas sa mukha niya ang iritasyon. Inilapag niya ang dalang bag sa maliit na mesa malapit sa kama at marahang lumapit. Tumigil siya sa gilid ng kama at tinitigan ang kumot na mahigpit na nakabalot sa bata."Tristan," tawag niya nang mababa ngunit matalim ang tono, "alam kong gising ka. Tumigil ka na sa drama mo."Walang reaksyon mula sa ilalim ng kumot. Tumikhim si Lucia, pilit pinipigil ang iritasyon, at lumapit pa nang bahagya. Tinapik niya ang bata sa balikat, maingat ngunit may bahid ng paninita."Hoy, Tristan. Huwag mo akong lokohin. Alam kong hindi ka tulog," dagdag niya habang pinipilit ang sarili na maging kalmado. Ngunit kahit ano pa ang sabihin niya, nanatili si Liam sa ilalim ng kumot, pilit pinapakalma ang sariling tumitibok nang mabilis ang puso.Napangiwi si Lucia, nawawalan na ng pasensya. "Talaga, ha? G
Lumabas na sina Natalia at Tristan mula sa VIP ward kung saan sila pansamantalang nananatili. Ang malamig na simoy ng hangin mula sa air-conditioning ay tila bumalot sa kanilang katawan habang naglalakad sa mahabang pasilyo ng ospital. Sa labas ng kwarto, may mga nars na abala sa pag-aasikaso ng kanilang mga pasyente. Ang ilan ay nagmamadaling may dala-dalang mga clipboard, habang ang iba naman ay marahang tinutulak ang mga wheelchair ng mga nakangiting pasyente. Ang tunog ng rubber shoes na dumudulas sa makintab na tiles ng ospital ay naging background noise sa tila tahimik na umaga.Kahit tila abala ang lahat sa ospital, nananatili pa ring kalmado ang kapaligiran. Ang bawat hakbang nila Natalia at Tristan ay tila sinasalubong ng malamlam na liwanag mula sa mga fluorescent lights sa kisame. Hinawakan ni Natalia ang kamay ni Tristan, bahagyang iniakay ang bata habang maingat silang naglalakad patungo sa psych department.“Okay ka lang ba, Tristan?” tanong ni Natalia, bahagyang tumigil
Mataas na ang araw nang magising si Maxwell. Ramdam niya ang init ng sinag ng araw na sumisilip sa manipis na puting kurtina, dahan-dahang pinupuno ang kwarto ng banayad na liwanag. Parang nagbibigay ito ng bagong simula, isang pagkakataon upang makapagpahinga mula sa mga problema ng kahapon. Ang malamig na hangin na nagmumula sa aircon ay bumabalot sa buong silid, nagbibigay ng komportableng temperatura na tila sumasalungat sa init ng araw. Malinis at tahimik ang paligid, tanging ang tunog ng banayad na hilik ni Tristan ang maririnig.Umupo si Maxwell sa gilid ng kama, hinihilot ang sariling batok at marahang umikot ang balikat upang alisin ang tensyon mula sa pagtulog sa hindi komportableng posisyon. Ang kanyang mga mata ay tumingin sa anak niyang mahimbing pang natutulog. Payapa ang mukha ni Tristan, tila wala itong anumang alalahanin. Ngunit para kay Maxwell, ang tahimik na sandaling ito ay puno ng pag-aalala. Hindi pa rin nawawala sa isipan niya ang mga nangyari sa bata nitong mg
Paglabas ni Natalia mula sa banyo, dama ang malamig na hangin na sumalubong sa kanyang balat. Nakadamit na siya, suot ang isang simpleng ngunit elegante na cotton dress na hanggang tuhod ang haba. Ang kulay nitong mapusyaw na peach ay bumagay sa kanyang makinis na kutis, habang ang bahagyang v-neckline nito ay nagpakita ng kanyang collarbone nang walang labis na pagpapakita.Ang damit ay niyakap ang balingkinitang hubog ng kanyang katawan nang perpekto, sapat upang ipakita ang kanyang natural na ganda ngunit nanatiling disente. Ang kanyang buhok ay basa pa mula sa paliligo, at ang mga hibla nito ay kumikinang habang tumutulo ang tubig sa dulo. Nakayapak siya habang marahang naglakad palabas.Pagtingin niya sa kama, nakita niya si Maxwell na nakahiga nang komportable, ang ulo’y nakasandal sa unan habang may bahagyang ngisi sa kanyang labi. Nakasuot ito ng itim na sando, ang malalapad nitong balikat at ang defined na muscles sa braso ay litaw na litaw. Nakatingin ito kay Natalia, tila s
Naririnig ang patak ng tubig mula sa shower habang nakapikit si Natalia, dinadama ang bawat agos ng maligamgam na tubig na dumadaloy sa makinis niyang balat. Kakaibang ginhawa ang hatid nito matapos ang mahabang araw.Sa loob ng banyo, ang marmol na dingding ay nagre-reflect ng ilaw mula sa soft-lit vanity lamp sa ibabaw ng salamin. Malinis ang paligid, tahimik maliban sa tunog ng tubig, na parang nag-iimbita ng pagkakataong magpahinga.Inabot ni Natalia ang bote ng lavender-scented shampoo at dahan-dahang nilagyan ang buhok. Habang hinahagod niya ito, napansin niya ang kanyang sariling repleksyon sa malapad na salamin sa harapan. Ang mahabang araw na pag-aalaga kay Tristan at ang dami ng emosyon na naramdaman niya ay tila nakaukit sa bawat linya ng kanyang mukha. Ngunit sa kabila nito, nandoon pa rin ang kakaibang tikas at alindog.Bilang isang doktor, alam niyang mahalaga ang pag-aalaga sa sarili, at makikita ito sa bawat aspeto ng kanyang anyo. Ang kanyang balat ay makinis at banay
Tahimik ang gabi sa VIP ward kung saan naka-check-in si Tristan. Ang iilang tunog ng aircon at ang mahina't marahang paghinga ng bata ang tanging naririnig. Kakapatulog lang ni Natalia kay Tristan matapos itong magreklamo ng kaunting pananakit sa tiyan. Maingat niyang inayos ang kumot nito, sinisiguradong hindi maipit ang galaw ng bata habang natutulog. Sinilip pa niya ang noo nito upang tiyaking hindi na ito nilalagnat. Nang masiguradong maayos na ang lagay ni Tristan, bahagya siyang napabuntong-hininga.Ngunit kahit tapos na ang mga gawaing kailangan niyang asikasuhin para kay Tristan, tila hindi siya makaramdam ng ginhawa. Kahit pa malamig ang silid at wala namang ibang ingay bukod sa mahinang tunog ng aircon, ramdam niya ang bigat sa kaniyang dibdib. Siguro’y dahil na rin sa presensya ni Maxwell, na abala sa lamesa malapit sa kama ng bata. Hindi niya maiwasang mapansin ang tahimik ngunit mabuway na tensyon sa pagitan nilang dalawa, kahit wala silang direktang pag-uusap. Nakaupo s
"Anong sinasabi ng iba tungkol sa atin?"IYAN ANG tanong ni Maxwell, nakakunot ang noo habang nakatitig kay Natalia. Kita sa kaniyang mukha ang seryosong pag-aalala at bahagyang pagkabigla.Tumingin si Natalia sa pinto, tila nag-aalangan kung dapat ba niyang sabihin ang totoo. Ngunit alam niyang hindi na niya maiiwasan ang tanong na iyon. Huminga siya nang malalim bago nagsalita. "Maxwell, palaging may mga mata at tainga dito sa ospital. May mga usap-usapan na... na baka may higit pa sa pagitan natin kaysa sa dapat. Alam mo naman kung gaano kabilis kumalat ang mga gano'ng bagay."Saglit na natahimik si Maxwell, ang tingin nito ay tila malayo. "Hindi ko inaasahan 'yan," aniya, halos pabulong. "Akala ko ayos lang ang lahat. Hindi ko alam na ganito na pala ang tingin nila sa'yo."Napabuntong-hininga si Natalia, pilit na pinipigilan ang sarili na maging emosyonal. "Hindi ko sinasabi 'to para sa'yo, Maxwell. Sinabi ko 'to dahil kailangan kong protektahan ang sarili ko... at si Tristan. Ayo