Napatingin ako sa ama ng anak ko. Ang lalaking pinagkatiwalaan ko at gusto kong makasama. Hinahanap ng mga mata ko ang itsura niya habang pilit kong pinapagana ang utak ko.Iba ang itsura niya. Don’t get me wrong, maganda pa rin talaga siya, pero parang iba siya sa lalaking nasulyapan ko sa aking alaala. May balbas pa siya ngayon. Mas lalo siyang naging maganda.Alam ko, ako ay in love kay Rowan, kung kaya bakit ko tinitingnan si Ethan? Hindi ako. Pansin ko lang na gwapo siya."Hi," Sa wakas ay tugon ko. Iyon lang ang tanging salita na aking napag isipan.Sobrang nakakailang ng pakiramdam ko. Kaya hindi sigurado kung ano ang gagawin o kung ano ang sasabihin.Bumaba ang mga mata niya sa akin para titigan ang anak namin. Nag iba ang kanyang hindi nababasang ekspresyon. Ang lambot at pagmamahal ang pumalit."Pwede ko ba siyang hawakan?" Tanong nito na nakatitig pa rin sa kanya.Malinaw na mahal niya si Iris. Ang katotohanang iyon lamang ang nagpapainit sa aking puso. Natatakot tala
Rowan. "Kailangan mong ibigay sa akin ang isang bagay, Reaper... Kahit ano sa puntong ito, sa totoo lang." Ang aking boses ay pilit at ginawa ko ang lahat ng aking makakaya upang pigilan ang aking sarili sa paghampas.Nakakainis na hindi pa rin namin alam kung sino ang nasa likod ng pag atake ni Ava. Ito ay gumagambala sa aking p*tanginang utak na kung sino man ang nanakit sa kanya ay nandoon pa rin. Naglalakad pa rin ng ligtas, na para bang hindi sinaktan ng bastard ang babaeng mahal ko.Araw araw akong umaalis ng bahay o umaalis si Ava sa bahay namin, napupuno ako ng pag aalala. Hindi ko mapigilan ang mga tanong na bumabaha at umaatake sa aking isipan. Paano kung may nanakit sa kanya kapag nasa bahay siya? Paano kung may umatake sa kanya kapag nasa labas siya sa mga lansangan?Alam kong nakakuha ako ng pinakamahuhusay na bodyguard at binabantayan din siya ng mga tauhan ni Reaper, ngunit hindi ko pa rin maiwasan ang pinakamasamang sitwasyon na patuloy na bumabaha sa isip ko araw
Walang pag aaksaya ng oras, tinawid ko ang malambot na carpet at lumabas ng aking opisina. Naglalakad ako sa hallway, patungo sa opisina ni Gabe."Nasa loob na ba ang kapatid ko?" Tanong ko sa kanyang sekretarya ng makarating ako sa gilid niya ng sahig.Kami lang ang board member na nasa floor na ito. Higit sa lahat dahil napanatili namin ang pinakamataas na porsyento ng mga pagbabahagi kasama ng aking ama, kahit na siya ay nagretiro na ngayon.“Oo, Sir. Nandito pa rin siya."Tumango ako sa kanya at pumasok sa opisina ng aking kapatid matapos mapansin na bagong sekretarya pa ito. Dumaan si Gabe sa kanila sa nakakaalarmang bilis. Sinisi ko ito sa katotohanan na notorious na babaero pa rin siya. Siya ay natutulog sa kanila at kapag sila ay nagsimulang magkabit, siya ay nagpapaalis sa kanila.“Rowan…”"Anong nangyari sa isa?" Tanong ko, alam kong hindi ko na kailangang ipaliwanag. "Ito ang pang apat na sekretarya na kinuha mo ngayong buwan.""Well, hindi ko kasalanan na patuloy nil
Ava “Okay lang ba kung dumating kami ni Corrine kinabukasan?” Tanong ni Letty.Tumawag siya ilang minuto ang nakalipas. Nagulat ako, ngunit masaya na mayroon siya. The last time she was here, nag usap kami, at naintindihan ko bakit ako naging kanyang kaibigan sa kabila ng kanyang relasyon kay Travis.Siya ay isang masayang tao sa paligid. Bukod dun, sweet at mabait din siya. Agad ko siyang dinala, natutuwa na siya ay nasa aking buhay.Paikot ikot ako sa kusina kasama si Iris sa braso ko. Siya ay tumangging umidlip sa hapon at dahil doon, siya ngayon ay napaka galit. Sa tuwing sinusubukan ko siyang ibaba, naiiyak siya hanggang sa binuhat ko siyang muli.“Ava?”Nagdalawang isip ako saglit. Ang huling beses na nakita ko si Corrine ay sa hospital. Hindi niya ako nakontak o pinupuntahan para makita ako. Hindi ko maintindihan, lalo na't isa siya sa mga pinakamalapit kong kaibigan."Magiging okay ba iyon sa kanya?" Pagtatanong ko, hindi sigurado sa sarili ko. "Buti na lang hindi na ta
Ang bilis ng tibok ng puso ko habang pinapakinggan ko sila.Sa tingin mo ba sinabi niya sa kanya ang totoo?Ang nag iisang pangungusap na iyon ay paulit-ulit na naglalaro sa aking isipan, na parang sirang rekord. Para akong naparalisa habang hinihintay kong sumagot si Rowan.Hinawakan ko ng mahigpit si Iris dahil ramdam ko hindi lang ang mga kamay ko kundi ang buong katawan ko na nanginginig. Sinusubukan kong huminga at lumabas, ngunit ang hangin ay natigil sa aking mga tubo ng hangin.Sumandal ako sa pader, para lang manatiling nakatayo. Nanghina ako sa tuhod at ang huling bagay na gusto ko ay bumagsak sa lupa habang hawak ang aking anak na babae.Sa kabutihang palad, si Iris ay nakatulog. Kung hindi, nahuli na ako."Sa totoo lang hindi ko alam," Bulong ni Rowan, ang kanyang boses ay pilit.Naalala ko ba nung sinabi ko na tumibok ng malakas ang puso ko? Oo, ngayon ito ay isang daang beses na mas masahol pa.“Naghihinala siya sayo, ibig sabihin may nagbanggit sa kanya. Dahil hi
“Ava, gumising ka na; handa na ang hapunan." Hinihila ako ng boses niya sa panaginip ko.Ito ay hindi isang magandang panaginip, ngunit hindi rin ito masama. Isa iyon sa mga panaginip na nag iwan sa iyo ng kalituhan at malabong larawan ng iyong pinangarap.“Iris?”“Huwag kang mag alala. Nagising siya. Binigyan ko siya ng bote at natulog ulit siya,” Sagot niya, hinahanap ang mga mata niya sa akin.Tumango ako, tapos tinabi ang kumot at bumangon. Sa pag uunat, nararamdaman ko ang aking mga buto na lumuluwag at muling naaayos ang kanilang mga sarili sa pinakamasarap na paraan."Bakit dito ka natutulog imbes na sa kama namin?" Tanong ni Rowan, na nakatitig ng malalim sa mga mata ko.Lahat ng tinatakbuhan ko ay bumagsak sa akin. Pinapaalala sa akin ang dahilan kung bakit ako nandito sa kama at hindi ang master bedroom.Ramdam ko ang iritasyon at galit sa loob ko. Ang aking katahimikan ay nawawala at sa lugar nito ay isang mapait na lasa. Bakit siya magsisinungaling sa akin? Bakit niy
Ang kaligayahang naramdaman ko kanina ay ganap na sumingaw habang ang pagdagsa ng iritasyon ay sumasakop sa aking buong katawan.“Nung sinabi ko lahat, ibig kong sabihin ay lahat, Noah. Walang magiging exception." Gumiling ako sa pagitan ng mga nakapikit na ngipin."Pero ayokong sumama siya," Bulong niya sa akin."Sino si Sierra?" Putol ni Rowan.“Itong nakakainis na babae sa klase ko ang hindi ko gusto. Napakasakit niya at ang makita siya sa aking espesyal na araw ay masisira lang ang araw para sa akin."Naiintindihan ko na iniinis siya ni Sierra, ngunit ang pagtanggi na imbitahan siya sa kanyang kaarawan kapag ang iba ay imbitado ay talagang masama at hindi nararapat."Alam mo ba kung gaano siya nasaktan kapag iniimbitahan mo ang lahat maliban sa kanya? Ito ay malamang na masira ang kanyang puso." Sinisikap kong mangatuwiran sa kanya ng mahinahon, ngunit alam kong hindi ito gumagawa ng anumang mabuti, lalo na kapag tinititigan niya ako.“Wala. Akong. Pakialam” Ang kanyang tugo
Ang mga nakaraang linggo ay naging abala at hindi ko pinag uusapan ang oras na ginugol ko sa bilangguan. Okay lang ba ako? Talagang hindi. Napakalayo ko sa okey na wala ng saysay sa buhay ko ngayon.Hindi ko itatago ang katotohanang nawala ako. Mayroon akong planong ito. Ang layunin at pangarap na ito na balang araw ay makasama si Rowan. Pinagtuunan ko ng pansin ang panaginip na iyon ng napakatagal na naging hangin na aking nalalanghap. Lahat ng ginawa ko, nagawa ko ay itinutulak ng mga pangarap na makabalik si Rowan balang araw.Ibig kong sabihin, bwisit, naging abogado pa ako dahil sa kanya. Alam ko na isang araw ay hihilingin niya si Ava para sa isang divorce at naroroon ako upang suportahan siya. Naniniwala talaga ako na lalabanan ito ni Ava, tatangging bumitaw at nandiyan ako para labanan siya dahil hindi ako natalo sa isang kaso. Ako ang pinakamahusay na abogado ng divorce.Ang lahat ng iyon ay gumuho, bagaman. Sa sandaling ipinakulong ako ni Rowan, nawasak ang aking mga panga
Ava. Bumalik ang mga alaala ko, at ang sabihin na galit ako ay isang understatement. Sobrang galit na galit ako. Galit na galit ako."Sinungaling ka!"Sumigaw ako kay Rowan, ang kamay ko ay tumama sa kanyang dibdib. Parang tumama ako sa pader, pero wala akong pakialam. "Sinungaling ka, gago ka." Sa loob ng ilang buwan. Buwan, RowanAng kaalaman na bumalik na ang aking mga alaala ay sumisikat sa kanya. Takot ang pumuno sa kanyang mga mata, at sa una'y nagulat ako dahil hindi kailanman nagpakita ng takot si Rowan, pero naalala ko na galit ako sa kanya.Kailangan kong umalis. May pupuntahan ako,” sabi ko nang hindi talaga tumitingin sa sinuman.Hinahanap ko ang kwarto, at nang makita ko ang susi ng kotse ko, kinuha ko ito. Nasa gitna na akong umalis nang hawakan ni Rowan ang kamay ko at pinigilan ako."Hindi ka makakaalis." Kailangan kitang dalhin sa ospital; nahimatay ka, Ava. Kailangan mong magpatingin sa doktor.” Malambot ang kanyang mga mata habang nagmamakaawa siya sa akin."B
"Nagulat ako, pero humanga rin." sabi ni Reaper, at swear ko, narinig ko ang kasiyahan sa kanyang boses. "Ang lahat ay nagsalita kung gaano mo siya kamahal; hindi ko akalain na masasaktan mo siya, lalo na para kay Ava." "Ang mga tao ay walang alam."Tulad ng sinabi ko, saka lang ako naisipan. Ang pagmamahal ko kay Emma ay tuluyan nang nawala. Patay na ito, at marahil matagal na itong patay. Ang nararamdaman ko para kay Ava ay mas malakas.Sa pagninilay, nahulog ako kay Emma at sa ideya ng pag-ibig. Bukod pa rito, lahat ay nagsasabi na para kami sa isa't isa. Na tayo ay perpekto nang magkasama. Sa tingin ko, pumasok ito sa isip ko. Narinig ko itong sinabi nang napakaraming beses noong bata pa tayo na baka na brainwash ako nito na isipin na ito ang katotohanan.Gusto ng lahat na magkasama kami, pati na rin ang mga ina namin, na pinilit kaming laging magkasama. Paano kung ang akala kong pag-ibig ay wala kundi isang ideya na itinanim sa ating mga isipan ng ating mga ina? Isang pantasy
Rowan. Tinititigan ko ang blangkong screen ng laptop ko, hindi talaga ako nasa mood magtrabaho. Naglalaro si Noah ng video games, at natutulog si Iris. Matagal na mula nang umalis si Ava para ihatid si Gunner; dapat nandito na siya ngayon.Mula nang mag-shootout siya, palagi na akong nag-aalala para sa kanya. Hindi ko maalis ang takot na bumabalot sa akin tuwing nasa labas siya. Hindi ko maalis-alis ang takot na baka mawala ko siya sa kamatayan. Halos nagawa ko na noon, at nag-iwan ito ng marka sa akin.Gagawin ko ang lahat para masiguro na siya ay ligtas. Kasama na rito ang pagpapadala sa taong nanakit sa kanya sa isang lugar kung saan hindi na siya makakapagpahirap kay Ava muli.Bumubuntong-hininga ako at tumayo. Ang isa pang bagay na ikinabahala ko ay ang pahayag ni Ava ngayon. Hindi ko maintindihan kung bakit at paano niya pinaniniwalaan na inosente si Emma. Na-realize ko na lang ito nang huli, pero si Emma ay matagal nang sumusunod kay Ava simula nang mapansin niyang nagbago
"Magandang umaga," bati ko, nakatayo sa pintuan ng kusina. Si Gunner ay nagmamadali at niyayakap ang kanyang ama habang sinasabi ang tungkol sa magandang oras na kanilang pinagsaluhan ni Noah sa aming bahay.“Magandang Umaga, Ava.”Tinutukso ko ang sarili ko. Sinusubukan niyang mag-multitask. Inaalagaan niya ako habang nakikinig sa kanyang anak at sinisikap pa ring gawin ang kanyang trabaho."Maaga pa ba ito?"Tinanong ko siya. “Maaari akong bumalik sa kanya para makapagpatuloy ka sa iyong trabaho nang walang abala.”"Hindi, ayos lang, pero salamat." Malapit na akong matapos,” sagot niya. "Plus, ngayon ay Linggo; may ginagawa kami tuwing Linggo."Ngumiti ako at tumango. Nasa isip ko nang humingi ng paumanhin nang muling makuha ng bahay sa tabi ang aking atensyon. Ang kusina ni Calvin ay nakaharap sa likod-bahay ng bahay."Calvin?" tawag ko, at tumingin siya pataas."Oo?""Sino ang may-ari ng bahay na iyon? Hindi ko maintindihan kung bakit ako naaakit dito."Pinaikot niya ang
"Hindi ako sigurado, pero magtiwala ka sa akin," sagot ko sa kanya. "Ang mga instinct ko ay hindi kailanman nagkakamali." Mukhang hindi siya sigurado sa simula hanggang sa punasan niya ang kanyang mga tampok, at alisin ang ekspresyon mula sa kanyang mukha. Pagkatapos, tumayo siya at lumapit upang tumayo sa tabi ko. Bago ko pa maunawaan kung ano ang ginagawa niya, binigyan niya ako ng mabilis na halik at agad na humiwalay."Sige," simula niya. "Pagkakatiwalaan kita, pero kung mali ka, pagbabayarin ko siya sa pananakit niya sa iyo."May pinal na tono siya, na sinasamahan ng isang bagay na lubos na mapanganib.Tinatanggap ko ang kompromiso. "Sige, pero makikita mo na hindi ako nagkakamali dito."Wala siyang sinasabi; hinahalikan lang niya ang aking noo at pagkatapos ay bumalik sa kanyang kape. Nag-usap pa kami nang kaunti. Walang partikular na mahalaga, pero masarap ang pakiramdam.Makipag-usap sa kanya at makasama siya, ang lahat ay tila maganda. Para bang nasa bahay ako pagkatapo
Hindi ako nakatulog nang maayos kagabi, at kitang-kita ito sa hitsura ko ngayong umaga. Pagod na pagod ako, pareho sa isip at katawan. Si Rowan at ako ay hindi na natulog sa parehong kama mula noong gabi ng aming date. Sa unang pagkakataon mula noon, naisipan kong imbitahan siya pagkatapos naming umuwi mula sa istasyon ng pulis. Mabagal akong naglalakad papuntang kusina. Maaga pa, at malamang ako lang ang gising. Kailangan ko ng kape agad kasi kailangan kong ibalik si Gunner. Sinabi ni Calvin na magiging abala siya at baka hindi niya makuha siya, kaya't inalok ko na ihatid siya.Nagiingat, tinatawid ko ang threshold papuntang kusina pero bigla akong natigilan. Naupo si Rowan sa kitchen island na may mainit na tasa.Lumingon siya nang marinig ako, at nagtagpo ang aming mga mata."Hindi ka makatulog?""tanong niya, tumatayo."Tumango na lang ako habang pinapanood siyang buksan ang aparador para kumuha ng isa pang tasa. Nang hindi ko siya tinanong, nagbuhos siya sa akin ng kape mula
Nakarating kami sa istasyon, at tumaas ang aking pagkabahala. Naging sobrang nerbiyoso ako, hindi ko talaga alam kung gusto kong marinig ang sasabihin ni Brian. Ano ang gagawin ko kung siya talaga ang nasa likod ng aking tangkang pagpatay?Sige, hindi kami magkasundo, pero kilala ko na siya simula pagkabata ko. Magkasama kaming lumaki, at para sa akin, siya ang aking kapatid. Nakatira kami sa parehong bahay hanggang sa siya ay magtapos at lumipat sa kolehiyo."Okay ka lang?""Tanong ni Rowan, ang kanyang pag-aalala ay nakikita sa kanyang mukha.""Medyo kinakabahan lang."Hawak niya ang kamay ko bago niya ako hinagkan nang malumanay. Hindi ako tumitigil dahil kailangan ko ito. Kailangan ko siya."Okay lang ang lahat; huwag kang mag-alala." Pinatibay niya ako pagkatapos humiwalay.Tumango ako, at lumabas kami ng kotse. Hawak pa rin ang kamay ko sa kanya, naglakad kami patungo sa istasyon at pumasok. Ang iba ay sumunod din sa amin, at kami ay dinala sa opisina ng hepe ng pulis."Sal
Tumango ako, nauunawaan kung bakit siya kinakabahan sa tawag. Gusto kong magmadali roon nang mabilis hangga't maaari, pero may mga bisita rin kami, at abala pa rin ang kaarawan ni Noah."Tapusin muna natin ang party ni Noah, saka tayo makikipagkita kay Brian," sabi ko sa kanila habang tumatayo.Sang-ayon kaming lahat doon at bumalik kami sa party.Tama ako; iniwan ni Rowan si Iris sa mga magulang ko. Pumunta ako sa mga kaibigan ko na may mga nag-aalalang ekspresyon sa kanilang mga mukha.Ano'ng nangyayari? At nasaan sina Emma, Trevor, at Kate?Ang mga mata ni Letty ay nag-iikot sa paligid, marahil ay hinahanap ang kanyang kasintahan."Naaresto si Emma, kaya sinundan siya nina Trevor at Kate papunta sa istasyon."Ano?Ang kanilang gulat na sigaw ay nagulat sa ilang mga bata na naglalaro malapit sa amin. Pinatahimik ko sila at saka ko sinabi sa kanila ang lahat ng nangyari. Si Calvin ay may malamig at walang pakialam na hitsura, samantalang si Corrine at Letty ay mukhang naguguluha
Patuloy akong nakatitig sa mga opisyal sa pagkabigla. Lahat tayo. Parang lahat kami ay natigilan, hindi makapaniwala sa nangyayari.Hindi hanggang matapos nilang ikulong siya at sinimulan na siyang hilahin, doon lamang nagising si Trevor at Kate at kumilos."Anong nangyayari?" Mali ang tao na napuntahan mo!Sumigaw si Trevor, pero tiningnan lang siya ng mga pulis nang masama.Tumigil sila at humarap upang tingnan siya. Parang nasa panaginip si Emma. Parang nalayo siya somehow, at may ekspresyon ng hindi makapaniwala sa kanyang mukha."Siyempre, hindi natin ginawa," sagot ng blonde. "Sabi niya mismo na siya si Emma Sharp at siya ang ipinadala naming arestuhin."Hindi kumilos si Emma, at hindi siya lumaban. Nakatayo siya nang parang estatwa, ang kanyang mga mata ay nawawala at nalilito. Naiintindihan ko siya, though. Nalito rin ako nang husto. Bakit nila siya arestuhin? Bakit nila iisipin na siya ang may kasalanan sa aking sinadyang pagpatay?"Dapat may pagkakamali." Hindi susubukan