“Tulad ng sinabi ko ng maraming beses na, hindi ko kayo pamilya, kung kaya hindi ko siya ama. Sa kabila ng pagtrato sa akin ng lalaking iyon na parang kasuklam suklam, hinding hindi ko gugustuhing saktan siya at bukod pa rito, dapat ay pinaimbestigahan niya sila bago pumasok sa isang kontrata.”"Kung gayon sinasabi mo na siya ang may kasalanan kung bakit siya namatay?" Tanong ni Travis sa pagitan ng nakapikit na mga ngipin.Nagkibit balikat ako. “Ano pa ba ang inaasahan mo? Hindi mo ipinagkanulo ang isang kriminal na organisasyon at umaasa na masayang umalis.""Hindi ako makapaniwala na sasabihin mo iyan," Bulong ni inay, pinipigilan ang mga luha."At hindi ako makapaniwala na nandito ka. Anong ginagawa mo dito? Inaasahan kong ipinagdarasal ninyong tatlo ang aking masakit na kamatayan." Sagot ko na may bitterness sa tono ko.Nagulat ako sa mga salitang lumalabas sa bibig ko. Hindi talaga ito katulad ko. Parang ibang tao ang kumokontrol sa katawan ko. Hindi ko na napigilan ang mga
Ilang oras na ang nakakalipas mula nang sumama si Noah sa tatlong hindi gustong bisita. Nasa labas sila ngayon sa likod, nag-eenjoy sa araw. Mukhang kumalma na si Noah, pero kilala ko siya. Matalas siya. Nanatili ang kanyang tingin sa kanila, nagmamasid, na para bang hinihintay niyang magkamali ang mga ito.Kasalukuyang natutulog si Iris sa kwarto niya at ako naman ay nasa kusina na naghahabol ng hininga. Patuloy na sinusubukan nina nanay at Travis na hawakan si Iris, ngunit sa ilang kadahilanan ay hindi sumasang ayon ang puso ko doon.Hindi iyon ang pangunahing bagay na nag abala sa akin. Ito ay ang pagwawalang bahala ni Emma sa akin at sa aking damdamin. Ang kanyang ganap na kawalan ng respeto sa aking sariling tahanan.Naiintindihan ko na mali ang ginawa ko sa kanya noong nakipagtalik ako kay Rowan, pero asawa ko na ngayon si Rowan. Hindi dapat ako maistorbo na sinusubukan niya na mapalapit sa kanya. Binigyan siya ng mapang akit na mga ngiti. Pag indayog ng kanyang balakang kapag
"E ano ngayon?"Hinawakan niya ang mga braso nito at niyugyog. "E ano ngayon?" Umuusok siya. “Asawa ko siya. Ang asawa ko at ikaw ay walang iba kundi bastos at walang galang sa kanya sa buong p*tanginang panahon.""Rowan" Sinubukan ni Travis na pumasok, ngunit pinigilan siya ng nanay.Sa totoo lang hindi ko maintindihan kung bakit niya ginawa iyon. Palagi siyang nasa team Emma. Ang aking damdamin ay mapahamak. Laging nauuna si Emma at kung ano ang gusto ni Emma, nakuha niya."Asawa mo?" Pangungutya niya. “Siya lang ay isang p*ta na ninakaw mo mula sa akin at na parang hindi pa ito sapat, inipit ka niya nung nabuntis siya. Kasama mo ako, Rowan. Ako ang mahal mo, tandaan mo?"Hindi ko na narinig ang sunod niyang sinabi dahil lumabas na ako ng kusina. Ako ay lubos na nagsawa. Hindi ko rin gustong marinig kung sasabihin niyang mahal niya siya.Ito ay hindi isang damn secret na ginagawa niya. Oo, matulungin siya ngayon at binigyan pa niya ako ng isang o dalawa, ngunit ang kanyang
Emma. Kinasusuklaman ko ang bawat sandali na nasa bahay ni Rowan. I hate seeing Ava act as if Rowan is still her husband. Ibig kong sabihin, teka, amnesia? Niloloko mo ako.Naiinis ako lalo na si Rowan ay sobrang maasikaso sa kanya. Akin siya. Akin pa rin siya at ayaw kong pakawalan siya.Nung sinigawan niya ako pagkatapos ko siyang halikan, laking gulat ko. Si Rowan ay hindi nagtaas ng boses sa akin. Nagtataka ako kung, talagang, tapos na siya sa akin. Napaisip tuloy ako kung mahal niya nga ba si Ava.Napakamot ako sa ulo niyan. Iyon ay hindi posible. Sinabi sa akin ng lahat na galit siya sa kanya. Na sa nakalipas na siyam na taon, wala siyang ginawa kundi saktan siya dahil sa paghihiwalay namin. Kaya paano siya nainlove sa kanya ng biglaan? Ito ay walang anumang kahulugan.“Miss?” Tawag ng chauffer.Pagkatingin ko lang sa kanya ay napagtanto kong nakauwi na pala kami at nakaalis na pala sina nanay at Travis sa sasakyan.Wag mo nga akong simulan kung gaano ako kagalit sa dalaw
"Kung hindi mo napansin, ang kanyang mga damdamin ay hindi mutual," Sabi niya. “Hindi ka hahadlang sa kanyang paraan para mapanalunan si Ava at iyon ay isang babala. Niyakap ka namin ng hindi namin namamalayan na ginagawa ka naming isang karapat dapat na brat. Matatapos na yan ngayon. Ikaw ay tatlumpung taong gulang; Diyos ko po, matanda ka na.”Pareho kaming nakatingin ni Travis kay Mom na gulat na gulat. Siya ay hindi pa at ibig kong sabihin, hindi kailanman nagmura.Pagkatapos nito, lumabas na siya ng kwarto. Naririnig namin ang mga yabag niya at umakyat siya sa hagdan bago may kumatok sa pinto sa di kalayuan.Lumingon ako kay Travis. Siya ang aking malaking kapatid. Lagi niya akong nakatalikod kay Ava."Pakisabi sa akin na hindi mo iniisip at nararamdaman ang nanay," Pakiusap ko habang tumutulo ang mga luha sa aking mga mata.Hindi rin siya makakalaban sa akin. Siya ang laging haligi ng lakas ko. Hindi ko alam kung anong gagawin ko kung tinalikuran din niya ako.“Pasensya na,
Calvin. Ako ay pagod bilang impiyerno. Sa totoo lang, saludo ako sa lahat ng single mothers dyan. Ang pagiging solong magulang ay hindi madali.Bumagsak ako sa couch, feeling drained. Naging abala ang umaga noon. Sa pagkakaroon upang gawin ang lahat ng mga gawain at lahat ng bagay. Tumulong si Gunner, ngunit kailangan kong dalhin siya sa pagsasanay sa football ngayon.Ayaw niyang pumunta, at malinaw na malinaw sa kanya iyon. Hindi naman sa pinipilit ko siya sa isang sport na hindi niya gusto. Kaya lang alam niyang hindi naroroon si Noah gaya ng karaniwan niyang ginagawa.Pinaintindi ko sa kanya kung bakit. Nagising si Ava, kaya syempre gusto ni Noah na nasa tabi niya. Sigurado ako na magiging ganyan din yan for a while. Titigil na siya sa pagiging clingy pagkatapos matiyak na hindi pupunta si Ava.Sa wakas ay naunawaan ni Gunner, at tinanggap niya na pumunta lamang kung ipinangako kong gagawa kami ng mga kaayusan upang bisitahin siya sa lalong madaling panahon.Nataranta siya na
"Bakit ka tumigil?" Nagtatakang tumingin siya sa akin na parang hindi niya maintindihan."Ang lakas talaga ng loob mong tanungin ako niyan?" Ungol ko, sawa na ako sa pakikitungo niya sa akin. "Labas.""Hindi. Hindi ako aalis. Hanggang sa sabihin mo sa akin kung ano ang ginawa ko"Bwisit. Talaga bang wala siyang alam, o nagbibiro lang ba siya? Hindi ako makapaniwala na tatanungin niya ako ng ganyan. Wala ba siyang nakitang mali sa ginagawa niya? O kung paano niya ako tinatrato?"Calvin" Tawag niya at hinawakan ang kamay ko. Umatras ako at sinamaan siya ng tingin.Naiinis ako sa sarili ko. Hindi ako makapaniwala na pinayagan ko siyang tratuhin ako at si Gunner na parang tae sa loob ng maraming taon."Sabihin mo sa akin" Huminga ako ng malalim. "Mahal mo ba ako?"Tumingin siya sa akin ng ilang segundo bago siya umiwas ng tingin. Napakasakit. Napakarami, ngunit iyon ang kumpirmasyon na kailangan ko."May nararamdaman ka ba para sa akin maliban sa pagnanasa?" Ang aking boses ay maka
Ava. Gumising ako ng may panimula. Hindi ko alam kung ano ang ikinagulat ko. Marahil ito ay isang panaginip o isang alaala. Hindi ako sigurado. Ito ay malabo at ang mga larawan ay hindi malinaw.Inalis ko ang sarili ko kay Rowan at umupo. Isang pangalan ang patuloy na tumutunog sa aking isipan.Ethan.May kakilala ba ako? Isang taong dapat kong makilala? Mahalaga ba siya sa akin kahit papaano? Ang mga tanong ay walang katapusan habang sinusubukan kong malaman kung sino siya.Naiilawan ng buwan ang kwarto namin. Nagbigay ito ng nakakatakot na kapaligiran. Lalo na't nagising ako na kinilig sa kung ano mang bumabagabag sa isip ko. Binuksan ko pa rin ang mga ilaw. Sinusubukang itaboy ang mga goosebumps."Ava, may problema ba?" Ang kanyang inaantok na boses ay napalingon ako sa kanya.Ang sexy talaga niya. Ang kanyang mga mata ay inaantok, at ang kanyang buhok ay magulo. Dagdag pa, ang kanyang dibdib ay ganap na walang laman. Napalunok ako habang patuloy na naglalaway sa ibabaw niya
Ava. Bumalik ang mga alaala ko, at ang sabihin na galit ako ay isang understatement. Sobrang galit na galit ako. Galit na galit ako."Sinungaling ka!"Sumigaw ako kay Rowan, ang kamay ko ay tumama sa kanyang dibdib. Parang tumama ako sa pader, pero wala akong pakialam. "Sinungaling ka, gago ka." Sa loob ng ilang buwan. Buwan, RowanAng kaalaman na bumalik na ang aking mga alaala ay sumisikat sa kanya. Takot ang pumuno sa kanyang mga mata, at sa una'y nagulat ako dahil hindi kailanman nagpakita ng takot si Rowan, pero naalala ko na galit ako sa kanya.Kailangan kong umalis. May pupuntahan ako,” sabi ko nang hindi talaga tumitingin sa sinuman.Hinahanap ko ang kwarto, at nang makita ko ang susi ng kotse ko, kinuha ko ito. Nasa gitna na akong umalis nang hawakan ni Rowan ang kamay ko at pinigilan ako."Hindi ka makakaalis." Kailangan kitang dalhin sa ospital; nahimatay ka, Ava. Kailangan mong magpatingin sa doktor.” Malambot ang kanyang mga mata habang nagmamakaawa siya sa akin."B
"Nagulat ako, pero humanga rin." sabi ni Reaper, at swear ko, narinig ko ang kasiyahan sa kanyang boses. "Ang lahat ay nagsalita kung gaano mo siya kamahal; hindi ko akalain na masasaktan mo siya, lalo na para kay Ava." "Ang mga tao ay walang alam."Tulad ng sinabi ko, saka lang ako naisipan. Ang pagmamahal ko kay Emma ay tuluyan nang nawala. Patay na ito, at marahil matagal na itong patay. Ang nararamdaman ko para kay Ava ay mas malakas.Sa pagninilay, nahulog ako kay Emma at sa ideya ng pag-ibig. Bukod pa rito, lahat ay nagsasabi na para kami sa isa't isa. Na tayo ay perpekto nang magkasama. Sa tingin ko, pumasok ito sa isip ko. Narinig ko itong sinabi nang napakaraming beses noong bata pa tayo na baka na brainwash ako nito na isipin na ito ang katotohanan.Gusto ng lahat na magkasama kami, pati na rin ang mga ina namin, na pinilit kaming laging magkasama. Paano kung ang akala kong pag-ibig ay wala kundi isang ideya na itinanim sa ating mga isipan ng ating mga ina? Isang pantasy
Rowan. Tinititigan ko ang blangkong screen ng laptop ko, hindi talaga ako nasa mood magtrabaho. Naglalaro si Noah ng video games, at natutulog si Iris. Matagal na mula nang umalis si Ava para ihatid si Gunner; dapat nandito na siya ngayon.Mula nang mag-shootout siya, palagi na akong nag-aalala para sa kanya. Hindi ko maalis ang takot na bumabalot sa akin tuwing nasa labas siya. Hindi ko maalis-alis ang takot na baka mawala ko siya sa kamatayan. Halos nagawa ko na noon, at nag-iwan ito ng marka sa akin.Gagawin ko ang lahat para masiguro na siya ay ligtas. Kasama na rito ang pagpapadala sa taong nanakit sa kanya sa isang lugar kung saan hindi na siya makakapagpahirap kay Ava muli.Bumubuntong-hininga ako at tumayo. Ang isa pang bagay na ikinabahala ko ay ang pahayag ni Ava ngayon. Hindi ko maintindihan kung bakit at paano niya pinaniniwalaan na inosente si Emma. Na-realize ko na lang ito nang huli, pero si Emma ay matagal nang sumusunod kay Ava simula nang mapansin niyang nagbago
"Magandang umaga," bati ko, nakatayo sa pintuan ng kusina. Si Gunner ay nagmamadali at niyayakap ang kanyang ama habang sinasabi ang tungkol sa magandang oras na kanilang pinagsaluhan ni Noah sa aming bahay.“Magandang Umaga, Ava.”Tinutukso ko ang sarili ko. Sinusubukan niyang mag-multitask. Inaalagaan niya ako habang nakikinig sa kanyang anak at sinisikap pa ring gawin ang kanyang trabaho."Maaga pa ba ito?"Tinanong ko siya. “Maaari akong bumalik sa kanya para makapagpatuloy ka sa iyong trabaho nang walang abala.”"Hindi, ayos lang, pero salamat." Malapit na akong matapos,” sagot niya. "Plus, ngayon ay Linggo; may ginagawa kami tuwing Linggo."Ngumiti ako at tumango. Nasa isip ko nang humingi ng paumanhin nang muling makuha ng bahay sa tabi ang aking atensyon. Ang kusina ni Calvin ay nakaharap sa likod-bahay ng bahay."Calvin?" tawag ko, at tumingin siya pataas."Oo?""Sino ang may-ari ng bahay na iyon? Hindi ko maintindihan kung bakit ako naaakit dito."Pinaikot niya ang
"Hindi ako sigurado, pero magtiwala ka sa akin," sagot ko sa kanya. "Ang mga instinct ko ay hindi kailanman nagkakamali." Mukhang hindi siya sigurado sa simula hanggang sa punasan niya ang kanyang mga tampok, at alisin ang ekspresyon mula sa kanyang mukha. Pagkatapos, tumayo siya at lumapit upang tumayo sa tabi ko. Bago ko pa maunawaan kung ano ang ginagawa niya, binigyan niya ako ng mabilis na halik at agad na humiwalay."Sige," simula niya. "Pagkakatiwalaan kita, pero kung mali ka, pagbabayarin ko siya sa pananakit niya sa iyo."May pinal na tono siya, na sinasamahan ng isang bagay na lubos na mapanganib.Tinatanggap ko ang kompromiso. "Sige, pero makikita mo na hindi ako nagkakamali dito."Wala siyang sinasabi; hinahalikan lang niya ang aking noo at pagkatapos ay bumalik sa kanyang kape. Nag-usap pa kami nang kaunti. Walang partikular na mahalaga, pero masarap ang pakiramdam.Makipag-usap sa kanya at makasama siya, ang lahat ay tila maganda. Para bang nasa bahay ako pagkatapo
Hindi ako nakatulog nang maayos kagabi, at kitang-kita ito sa hitsura ko ngayong umaga. Pagod na pagod ako, pareho sa isip at katawan. Si Rowan at ako ay hindi na natulog sa parehong kama mula noong gabi ng aming date. Sa unang pagkakataon mula noon, naisipan kong imbitahan siya pagkatapos naming umuwi mula sa istasyon ng pulis. Mabagal akong naglalakad papuntang kusina. Maaga pa, at malamang ako lang ang gising. Kailangan ko ng kape agad kasi kailangan kong ibalik si Gunner. Sinabi ni Calvin na magiging abala siya at baka hindi niya makuha siya, kaya't inalok ko na ihatid siya.Nagiingat, tinatawid ko ang threshold papuntang kusina pero bigla akong natigilan. Naupo si Rowan sa kitchen island na may mainit na tasa.Lumingon siya nang marinig ako, at nagtagpo ang aming mga mata."Hindi ka makatulog?""tanong niya, tumatayo."Tumango na lang ako habang pinapanood siyang buksan ang aparador para kumuha ng isa pang tasa. Nang hindi ko siya tinanong, nagbuhos siya sa akin ng kape mula
Nakarating kami sa istasyon, at tumaas ang aking pagkabahala. Naging sobrang nerbiyoso ako, hindi ko talaga alam kung gusto kong marinig ang sasabihin ni Brian. Ano ang gagawin ko kung siya talaga ang nasa likod ng aking tangkang pagpatay?Sige, hindi kami magkasundo, pero kilala ko na siya simula pagkabata ko. Magkasama kaming lumaki, at para sa akin, siya ang aking kapatid. Nakatira kami sa parehong bahay hanggang sa siya ay magtapos at lumipat sa kolehiyo."Okay ka lang?""Tanong ni Rowan, ang kanyang pag-aalala ay nakikita sa kanyang mukha.""Medyo kinakabahan lang."Hawak niya ang kamay ko bago niya ako hinagkan nang malumanay. Hindi ako tumitigil dahil kailangan ko ito. Kailangan ko siya."Okay lang ang lahat; huwag kang mag-alala." Pinatibay niya ako pagkatapos humiwalay.Tumango ako, at lumabas kami ng kotse. Hawak pa rin ang kamay ko sa kanya, naglakad kami patungo sa istasyon at pumasok. Ang iba ay sumunod din sa amin, at kami ay dinala sa opisina ng hepe ng pulis."Sal
Tumango ako, nauunawaan kung bakit siya kinakabahan sa tawag. Gusto kong magmadali roon nang mabilis hangga't maaari, pero may mga bisita rin kami, at abala pa rin ang kaarawan ni Noah."Tapusin muna natin ang party ni Noah, saka tayo makikipagkita kay Brian," sabi ko sa kanila habang tumatayo.Sang-ayon kaming lahat doon at bumalik kami sa party.Tama ako; iniwan ni Rowan si Iris sa mga magulang ko. Pumunta ako sa mga kaibigan ko na may mga nag-aalalang ekspresyon sa kanilang mga mukha.Ano'ng nangyayari? At nasaan sina Emma, Trevor, at Kate?Ang mga mata ni Letty ay nag-iikot sa paligid, marahil ay hinahanap ang kanyang kasintahan."Naaresto si Emma, kaya sinundan siya nina Trevor at Kate papunta sa istasyon."Ano?Ang kanilang gulat na sigaw ay nagulat sa ilang mga bata na naglalaro malapit sa amin. Pinatahimik ko sila at saka ko sinabi sa kanila ang lahat ng nangyari. Si Calvin ay may malamig at walang pakialam na hitsura, samantalang si Corrine at Letty ay mukhang naguguluha
Patuloy akong nakatitig sa mga opisyal sa pagkabigla. Lahat tayo. Parang lahat kami ay natigilan, hindi makapaniwala sa nangyayari.Hindi hanggang matapos nilang ikulong siya at sinimulan na siyang hilahin, doon lamang nagising si Trevor at Kate at kumilos."Anong nangyayari?" Mali ang tao na napuntahan mo!Sumigaw si Trevor, pero tiningnan lang siya ng mga pulis nang masama.Tumigil sila at humarap upang tingnan siya. Parang nasa panaginip si Emma. Parang nalayo siya somehow, at may ekspresyon ng hindi makapaniwala sa kanyang mukha."Siyempre, hindi natin ginawa," sagot ng blonde. "Sabi niya mismo na siya si Emma Sharp at siya ang ipinadala naming arestuhin."Hindi kumilos si Emma, at hindi siya lumaban. Nakatayo siya nang parang estatwa, ang kanyang mga mata ay nawawala at nalilito. Naiintindihan ko siya, though. Nalito rin ako nang husto. Bakit nila siya arestuhin? Bakit nila iisipin na siya ang may kasalanan sa aking sinadyang pagpatay?"Dapat may pagkakamali." Hindi susubukan