"Kung hindi mo napansin, ang kanyang mga damdamin ay hindi mutual," Sabi niya. “Hindi ka hahadlang sa kanyang paraan para mapanalunan si Ava at iyon ay isang babala. Niyakap ka namin ng hindi namin namamalayan na ginagawa ka naming isang karapat dapat na brat. Matatapos na yan ngayon. Ikaw ay tatlumpung taong gulang; Diyos ko po, matanda ka na.”Pareho kaming nakatingin ni Travis kay Mom na gulat na gulat. Siya ay hindi pa at ibig kong sabihin, hindi kailanman nagmura.Pagkatapos nito, lumabas na siya ng kwarto. Naririnig namin ang mga yabag niya at umakyat siya sa hagdan bago may kumatok sa pinto sa di kalayuan.Lumingon ako kay Travis. Siya ang aking malaking kapatid. Lagi niya akong nakatalikod kay Ava."Pakisabi sa akin na hindi mo iniisip at nararamdaman ang nanay," Pakiusap ko habang tumutulo ang mga luha sa aking mga mata.Hindi rin siya makakalaban sa akin. Siya ang laging haligi ng lakas ko. Hindi ko alam kung anong gagawin ko kung tinalikuran din niya ako.“Pasensya na,
Calvin. Ako ay pagod bilang impiyerno. Sa totoo lang, saludo ako sa lahat ng single mothers dyan. Ang pagiging solong magulang ay hindi madali.Bumagsak ako sa couch, feeling drained. Naging abala ang umaga noon. Sa pagkakaroon upang gawin ang lahat ng mga gawain at lahat ng bagay. Tumulong si Gunner, ngunit kailangan kong dalhin siya sa pagsasanay sa football ngayon.Ayaw niyang pumunta, at malinaw na malinaw sa kanya iyon. Hindi naman sa pinipilit ko siya sa isang sport na hindi niya gusto. Kaya lang alam niyang hindi naroroon si Noah gaya ng karaniwan niyang ginagawa.Pinaintindi ko sa kanya kung bakit. Nagising si Ava, kaya syempre gusto ni Noah na nasa tabi niya. Sigurado ako na magiging ganyan din yan for a while. Titigil na siya sa pagiging clingy pagkatapos matiyak na hindi pupunta si Ava.Sa wakas ay naunawaan ni Gunner, at tinanggap niya na pumunta lamang kung ipinangako kong gagawa kami ng mga kaayusan upang bisitahin siya sa lalong madaling panahon.Nataranta siya na
"Bakit ka tumigil?" Nagtatakang tumingin siya sa akin na parang hindi niya maintindihan."Ang lakas talaga ng loob mong tanungin ako niyan?" Ungol ko, sawa na ako sa pakikitungo niya sa akin. "Labas.""Hindi. Hindi ako aalis. Hanggang sa sabihin mo sa akin kung ano ang ginawa ko"Bwisit. Talaga bang wala siyang alam, o nagbibiro lang ba siya? Hindi ako makapaniwala na tatanungin niya ako ng ganyan. Wala ba siyang nakitang mali sa ginagawa niya? O kung paano niya ako tinatrato?"Calvin" Tawag niya at hinawakan ang kamay ko. Umatras ako at sinamaan siya ng tingin.Naiinis ako sa sarili ko. Hindi ako makapaniwala na pinayagan ko siyang tratuhin ako at si Gunner na parang tae sa loob ng maraming taon."Sabihin mo sa akin" Huminga ako ng malalim. "Mahal mo ba ako?"Tumingin siya sa akin ng ilang segundo bago siya umiwas ng tingin. Napakasakit. Napakarami, ngunit iyon ang kumpirmasyon na kailangan ko."May nararamdaman ka ba para sa akin maliban sa pagnanasa?" Ang aking boses ay maka
Ava. Gumising ako ng may panimula. Hindi ko alam kung ano ang ikinagulat ko. Marahil ito ay isang panaginip o isang alaala. Hindi ako sigurado. Ito ay malabo at ang mga larawan ay hindi malinaw.Inalis ko ang sarili ko kay Rowan at umupo. Isang pangalan ang patuloy na tumutunog sa aking isipan.Ethan.May kakilala ba ako? Isang taong dapat kong makilala? Mahalaga ba siya sa akin kahit papaano? Ang mga tanong ay walang katapusan habang sinusubukan kong malaman kung sino siya.Naiilawan ng buwan ang kwarto namin. Nagbigay ito ng nakakatakot na kapaligiran. Lalo na't nagising ako na kinilig sa kung ano mang bumabagabag sa isip ko. Binuksan ko pa rin ang mga ilaw. Sinusubukang itaboy ang mga goosebumps."Ava, may problema ba?" Ang kanyang inaantok na boses ay napalingon ako sa kanya.Ang sexy talaga niya. Ang kanyang mga mata ay inaantok, at ang kanyang buhok ay magulo. Dagdag pa, ang kanyang dibdib ay ganap na walang laman. Napalunok ako habang patuloy na naglalaway sa ibabaw niya
“Sinabi mo sa akin na hindi ako kailanman nandaya, kung kaya ano ang kwenta sa Ethan na ito? Paano ako nauwi sa kanya?"Since nasa topic na tayo, baka makuha ko na rin ang sagot sa tanong na nagpabaliw sa akin.Hindi siya sumagot saglit, at nanahimik na lang ako. Hihintayin ko siyang mag ipon ng mga iniisip niya. Alam kong mahal niya si Iris, pero masasabi ko rin na touchy subject niya si Ethan.Nagtataka ako ano ang ginawa ni Ethan na masama ang tingin ni Rowan sa kanya at bakit ako matutulog kasama niya. Isa ba itong paraan para makabawi ako kay Rowan sa hindi niya pagmamahal sa akin? Alam mo? Matulog sa lalaking hindi niya gusto.Hindi naman talaga ako mapaghiganti na tao, ngunit naiintindihan ko rin na ang sakit at pighati ay maaaring magtulak sa isang tao na gawin ang mga bagay na hindi nila karaniwang ginagawa."Ng bumalik si Emma, gusto ko siyang makasama," Panimula niya.Masakit pakinggan ang sinabi niya, pero alam kong laging ganito ang mangyayari kapag babalik siya. H
"So, ilang buwan kaming nagda date ni Ethan?" Nagtanong ako."Oo."“Kaya siguro natulog kasama niya sa mga panahong iyon, na magpapaliwanag kung paano ako nabuntis. Hindi ba tayo gumagamit ng proteksyon?" Sinabi ko ang aking mga naiisip, sobrang nalilito na nakalimutan kong nasa tabi ko pala si Rowan.Siya ay umungol, ang mga salitang lumalabas sa pamamagitan ng nagngingitngit na mga ngipin: "Ava, mangyaring huwag banggitin ka, ibang lalaki, at kasarian sa parehong pangungusap. Ayoko ng isipin pa."Ayaw ko kasing isipin ang mga kamay ng ibang lalaki sa katawan ko, kaya tumahimik ako. Mahirap pa rin para sa akin na tanggapin na may ibang lalaki na humipo at nakatikim sa akin. Mahirap tanggapin na may ibang lalaki sa loob ko.Umiling ako mula sa mga pag-iisip na iyon, tumuon ako sa kanya at itinanong ang tanong na kinatatakutan kong sagot.“Ano naman sayo? Natulog ka ba ni Emma?"Ang sakit ng tibok ng puso ko habang hinihintay ang sagot niya.Matalas na kulay abong mata ang tumag
"Iniisip ko pa rin na dapat akong manatili sa bahay kasama mo si Iris." Nag aatubili kong isinuot ang aking kamiseta ng lumapag ang aking mga mata sa mga brown na orbs ni Ava sa pamamagitan ng salamin.Nakaupo siya sa kama, nakasuot pa rin ng pantulog. Nakaalis na si Noah papuntang school. Nag aatubili din siyang umalis papuntang paaralan. Hindi sa may pagpipilian siya."Kailangan mong magtrabaho," Pagpupumilit niya habang siya ay tumayo at lumakad papunta sa akin.Bahagya niyang itinaas ang kamay niya sa dibdib ko bago niya sinimulang ibutton ang shirt ko. Ang pagkakaroon ng mga kamay niya sa akin ay bumabalik sa akin kahapon ng gabi.Ang sarap pa rin ng labi niya sa labi ko. Hindi ko maalis sa aking isipan ang imahe ng pagkiskis niya sa aking katigasan. Napakaganda at sexy niya noong mga oras na iyon. Wala akong ibang hinangad kundi hubarin ang kanyang napakaikling night gown at sipain siya hanggang sa wala sa amin ang makalakad.Ang tindi ng kung gaano ako nagnanasa sa kanya ay
Tinitigan ko ang mga papel sa harap ko, ngunit ang mga salita ay walang iba kundi isang malabo. Hindi ko maintindihan ang alinman sa mga ito, higit sa lahat dahil hindi ako makapag focus sa kahit ano.Bumalik ang iniisip ko kay Ava. Hindi ko maiwasang mag alala, kahit na may mga bodyguard akong nagpoprotekta sa buong compound.Paano kung may nangyari at wala ako roon para protektahan siya?Iyon ang pinakamalaking pag aalala ko ngayon. Nabigo ako sa kanya sa huling pagkakataon, noong siya ay binaril. Natatakot lang ako na may mangyari ulit sa kanya.Tumunog ang phone ko at sinilip ko iyon. Nadismaya ako ng makita kong lumitaw ang pangalan ni Reaper. Binili ko si Ava ng bagong phone ilang araw na ang nakalipas at umaasa akong siya ang tumatawag.Napabuntong hininga na sagot ko. "Ano?""Ano'ng gumugulo sa kalooban mo?" Reklamo niya pabalik.Hindi ko pa rin gusto ang bastard, at siguradong hindi niya ako gusto, ngunit para sa kapakanan ni Ava at Iris, magtutulungan kaming protektaha
Ava. Bumalik ang mga alaala ko, at ang sabihin na galit ako ay isang understatement. Sobrang galit na galit ako. Galit na galit ako."Sinungaling ka!"Sumigaw ako kay Rowan, ang kamay ko ay tumama sa kanyang dibdib. Parang tumama ako sa pader, pero wala akong pakialam. "Sinungaling ka, gago ka." Sa loob ng ilang buwan. Buwan, RowanAng kaalaman na bumalik na ang aking mga alaala ay sumisikat sa kanya. Takot ang pumuno sa kanyang mga mata, at sa una'y nagulat ako dahil hindi kailanman nagpakita ng takot si Rowan, pero naalala ko na galit ako sa kanya.Kailangan kong umalis. May pupuntahan ako,” sabi ko nang hindi talaga tumitingin sa sinuman.Hinahanap ko ang kwarto, at nang makita ko ang susi ng kotse ko, kinuha ko ito. Nasa gitna na akong umalis nang hawakan ni Rowan ang kamay ko at pinigilan ako."Hindi ka makakaalis." Kailangan kitang dalhin sa ospital; nahimatay ka, Ava. Kailangan mong magpatingin sa doktor.” Malambot ang kanyang mga mata habang nagmamakaawa siya sa akin."B
"Nagulat ako, pero humanga rin." sabi ni Reaper, at swear ko, narinig ko ang kasiyahan sa kanyang boses. "Ang lahat ay nagsalita kung gaano mo siya kamahal; hindi ko akalain na masasaktan mo siya, lalo na para kay Ava." "Ang mga tao ay walang alam."Tulad ng sinabi ko, saka lang ako naisipan. Ang pagmamahal ko kay Emma ay tuluyan nang nawala. Patay na ito, at marahil matagal na itong patay. Ang nararamdaman ko para kay Ava ay mas malakas.Sa pagninilay, nahulog ako kay Emma at sa ideya ng pag-ibig. Bukod pa rito, lahat ay nagsasabi na para kami sa isa't isa. Na tayo ay perpekto nang magkasama. Sa tingin ko, pumasok ito sa isip ko. Narinig ko itong sinabi nang napakaraming beses noong bata pa tayo na baka na brainwash ako nito na isipin na ito ang katotohanan.Gusto ng lahat na magkasama kami, pati na rin ang mga ina namin, na pinilit kaming laging magkasama. Paano kung ang akala kong pag-ibig ay wala kundi isang ideya na itinanim sa ating mga isipan ng ating mga ina? Isang pantasy
Rowan. Tinititigan ko ang blangkong screen ng laptop ko, hindi talaga ako nasa mood magtrabaho. Naglalaro si Noah ng video games, at natutulog si Iris. Matagal na mula nang umalis si Ava para ihatid si Gunner; dapat nandito na siya ngayon.Mula nang mag-shootout siya, palagi na akong nag-aalala para sa kanya. Hindi ko maalis ang takot na bumabalot sa akin tuwing nasa labas siya. Hindi ko maalis-alis ang takot na baka mawala ko siya sa kamatayan. Halos nagawa ko na noon, at nag-iwan ito ng marka sa akin.Gagawin ko ang lahat para masiguro na siya ay ligtas. Kasama na rito ang pagpapadala sa taong nanakit sa kanya sa isang lugar kung saan hindi na siya makakapagpahirap kay Ava muli.Bumubuntong-hininga ako at tumayo. Ang isa pang bagay na ikinabahala ko ay ang pahayag ni Ava ngayon. Hindi ko maintindihan kung bakit at paano niya pinaniniwalaan na inosente si Emma. Na-realize ko na lang ito nang huli, pero si Emma ay matagal nang sumusunod kay Ava simula nang mapansin niyang nagbago
"Magandang umaga," bati ko, nakatayo sa pintuan ng kusina. Si Gunner ay nagmamadali at niyayakap ang kanyang ama habang sinasabi ang tungkol sa magandang oras na kanilang pinagsaluhan ni Noah sa aming bahay.“Magandang Umaga, Ava.”Tinutukso ko ang sarili ko. Sinusubukan niyang mag-multitask. Inaalagaan niya ako habang nakikinig sa kanyang anak at sinisikap pa ring gawin ang kanyang trabaho."Maaga pa ba ito?"Tinanong ko siya. “Maaari akong bumalik sa kanya para makapagpatuloy ka sa iyong trabaho nang walang abala.”"Hindi, ayos lang, pero salamat." Malapit na akong matapos,” sagot niya. "Plus, ngayon ay Linggo; may ginagawa kami tuwing Linggo."Ngumiti ako at tumango. Nasa isip ko nang humingi ng paumanhin nang muling makuha ng bahay sa tabi ang aking atensyon. Ang kusina ni Calvin ay nakaharap sa likod-bahay ng bahay."Calvin?" tawag ko, at tumingin siya pataas."Oo?""Sino ang may-ari ng bahay na iyon? Hindi ko maintindihan kung bakit ako naaakit dito."Pinaikot niya ang
"Hindi ako sigurado, pero magtiwala ka sa akin," sagot ko sa kanya. "Ang mga instinct ko ay hindi kailanman nagkakamali." Mukhang hindi siya sigurado sa simula hanggang sa punasan niya ang kanyang mga tampok, at alisin ang ekspresyon mula sa kanyang mukha. Pagkatapos, tumayo siya at lumapit upang tumayo sa tabi ko. Bago ko pa maunawaan kung ano ang ginagawa niya, binigyan niya ako ng mabilis na halik at agad na humiwalay."Sige," simula niya. "Pagkakatiwalaan kita, pero kung mali ka, pagbabayarin ko siya sa pananakit niya sa iyo."May pinal na tono siya, na sinasamahan ng isang bagay na lubos na mapanganib.Tinatanggap ko ang kompromiso. "Sige, pero makikita mo na hindi ako nagkakamali dito."Wala siyang sinasabi; hinahalikan lang niya ang aking noo at pagkatapos ay bumalik sa kanyang kape. Nag-usap pa kami nang kaunti. Walang partikular na mahalaga, pero masarap ang pakiramdam.Makipag-usap sa kanya at makasama siya, ang lahat ay tila maganda. Para bang nasa bahay ako pagkatapo
Hindi ako nakatulog nang maayos kagabi, at kitang-kita ito sa hitsura ko ngayong umaga. Pagod na pagod ako, pareho sa isip at katawan. Si Rowan at ako ay hindi na natulog sa parehong kama mula noong gabi ng aming date. Sa unang pagkakataon mula noon, naisipan kong imbitahan siya pagkatapos naming umuwi mula sa istasyon ng pulis. Mabagal akong naglalakad papuntang kusina. Maaga pa, at malamang ako lang ang gising. Kailangan ko ng kape agad kasi kailangan kong ibalik si Gunner. Sinabi ni Calvin na magiging abala siya at baka hindi niya makuha siya, kaya't inalok ko na ihatid siya.Nagiingat, tinatawid ko ang threshold papuntang kusina pero bigla akong natigilan. Naupo si Rowan sa kitchen island na may mainit na tasa.Lumingon siya nang marinig ako, at nagtagpo ang aming mga mata."Hindi ka makatulog?""tanong niya, tumatayo."Tumango na lang ako habang pinapanood siyang buksan ang aparador para kumuha ng isa pang tasa. Nang hindi ko siya tinanong, nagbuhos siya sa akin ng kape mula
Nakarating kami sa istasyon, at tumaas ang aking pagkabahala. Naging sobrang nerbiyoso ako, hindi ko talaga alam kung gusto kong marinig ang sasabihin ni Brian. Ano ang gagawin ko kung siya talaga ang nasa likod ng aking tangkang pagpatay?Sige, hindi kami magkasundo, pero kilala ko na siya simula pagkabata ko. Magkasama kaming lumaki, at para sa akin, siya ang aking kapatid. Nakatira kami sa parehong bahay hanggang sa siya ay magtapos at lumipat sa kolehiyo."Okay ka lang?""Tanong ni Rowan, ang kanyang pag-aalala ay nakikita sa kanyang mukha.""Medyo kinakabahan lang."Hawak niya ang kamay ko bago niya ako hinagkan nang malumanay. Hindi ako tumitigil dahil kailangan ko ito. Kailangan ko siya."Okay lang ang lahat; huwag kang mag-alala." Pinatibay niya ako pagkatapos humiwalay.Tumango ako, at lumabas kami ng kotse. Hawak pa rin ang kamay ko sa kanya, naglakad kami patungo sa istasyon at pumasok. Ang iba ay sumunod din sa amin, at kami ay dinala sa opisina ng hepe ng pulis."Sal
Tumango ako, nauunawaan kung bakit siya kinakabahan sa tawag. Gusto kong magmadali roon nang mabilis hangga't maaari, pero may mga bisita rin kami, at abala pa rin ang kaarawan ni Noah."Tapusin muna natin ang party ni Noah, saka tayo makikipagkita kay Brian," sabi ko sa kanila habang tumatayo.Sang-ayon kaming lahat doon at bumalik kami sa party.Tama ako; iniwan ni Rowan si Iris sa mga magulang ko. Pumunta ako sa mga kaibigan ko na may mga nag-aalalang ekspresyon sa kanilang mga mukha.Ano'ng nangyayari? At nasaan sina Emma, Trevor, at Kate?Ang mga mata ni Letty ay nag-iikot sa paligid, marahil ay hinahanap ang kanyang kasintahan."Naaresto si Emma, kaya sinundan siya nina Trevor at Kate papunta sa istasyon."Ano?Ang kanilang gulat na sigaw ay nagulat sa ilang mga bata na naglalaro malapit sa amin. Pinatahimik ko sila at saka ko sinabi sa kanila ang lahat ng nangyari. Si Calvin ay may malamig at walang pakialam na hitsura, samantalang si Corrine at Letty ay mukhang naguguluha
Patuloy akong nakatitig sa mga opisyal sa pagkabigla. Lahat tayo. Parang lahat kami ay natigilan, hindi makapaniwala sa nangyayari.Hindi hanggang matapos nilang ikulong siya at sinimulan na siyang hilahin, doon lamang nagising si Trevor at Kate at kumilos."Anong nangyayari?" Mali ang tao na napuntahan mo!Sumigaw si Trevor, pero tiningnan lang siya ng mga pulis nang masama.Tumigil sila at humarap upang tingnan siya. Parang nasa panaginip si Emma. Parang nalayo siya somehow, at may ekspresyon ng hindi makapaniwala sa kanyang mukha."Siyempre, hindi natin ginawa," sagot ng blonde. "Sabi niya mismo na siya si Emma Sharp at siya ang ipinadala naming arestuhin."Hindi kumilos si Emma, at hindi siya lumaban. Nakatayo siya nang parang estatwa, ang kanyang mga mata ay nawawala at nalilito. Naiintindihan ko siya, though. Nalito rin ako nang husto. Bakit nila siya arestuhin? Bakit nila iisipin na siya ang may kasalanan sa aking sinadyang pagpatay?"Dapat may pagkakamali." Hindi susubukan