Tinitigan ko ang anak ko. Sobrang natutuwa ako sa kanya at ang ugnayan na meron siya sa kanyang ina. Walang sinuman, kahit ang kanyang matalik na kaibigan at ang kanyang mga magulang, ang nakakaalam ng pangalan na kanyang pinili, ngunit sinabi niya kay Noah.“Iyan ay talagang mabuti,” Sabi ni Mary, na nakangiti kay Noah. "Naghuhubog ka na para maging isang dakilang kuya."Tumango lang si Noah, saka tumingin sa akin.“Isang araw nasa kama niya kami habang kumakain ng ice cream dahil gusto niya ito. Tinanong ko siya kung anong pangalan ang ibibigay namin sa baby. Ilang oras kaming nag iikot sa mga pangalan ng sanggol hanggang sa magkaayos na kami ng dalawang iyon. Sobrang saya at tawa kami ng tawa.”Nagsimula na namang tumulo ang mga luha niya, at hinila ko siya sa gilid ko. Masakit sa pisikal na makita siyang nasasaktan. Para makita siyang nasasaktan. Gusto kong ibsan ang sakit sa puso niya, pero wala akong kapangyarihan.“Kailan siya gagaling? Miss ko na siya ng sobra,” Patuloy pa
Tumango ako at sumunod sa kanila.Pumasok muna kami sa isang hiwalay na silid kung saan nila kami nasanitize bago kami bigyan ng medical gown, guwantes at maskara na isusuot. Kapag tapos na iyon, dinala kami sa unit ng NICU. Dumaan kami sa ilang mga sanggol na nasa incubator din bago huminto sa isa sa partikular.Ngumiti si Mary sa amin. "Noah, kilalanin mo si Iris."Isang tingin sa kanya, at pinalibot niya ako sa kanyang maliliit na daliri. Hindi siya dugo ko, pero nasa kamay niya na ang puso ko.Si Iris, kahit maliit, ay maganda. Nakapikit siya, kaya hindi ko makita ang kulay ng mata niya, pero lahat ng iba, mula sa ilong hanggang sa labi at sa kapirasong buhok na nakalabas sa pink na sumbrero niya, ay si Ava. Siya ay isang parehong imahe ng kanyang ina.Pakiramdam ko dinudurog ang puso ko habang pinagmamasdan ang mga tubo na lumalabas sa kanya. Hindi ito nararapat para sa kanya. Dapat pa rin siyang yakapin sa sinapupunan ng kanyang ina.Siya ay buhay.Tama. Yun ang mas import
Ethan.Ng makatanggap ako ng balita mula sa isa sa mga preso na binaril si Ava, pakiramdam ko ay nahati ang puso ko sa pamamagitan ng isang martilyo. Namatay ang lahat sa akin nang sabihin niya sa akin na wala ng balita, ngunit naniniwala ang ubas na patay na siya dahil walang makakaligtas sa pamamaril na iyon. Iyon, at ang katotohanan na ang kanyang pamilya ay tumahimik tungkol dito at walang opisyal na ulat na inilabas,Mahal ko si Ava at mas mahal ko ang baby ko. Ang pag alam na pareho silang hindi nakarating ay muntik na akong mabaliw.Naghintay ako ng buong oras na nasa lalamunan ko ang puso ko. Hinintay kong maabot ng aking mga magulang at ibigay sa akin ang masamang balita. Ng dumating ang gabi nang walang salita mula sa kanila, nakumbinsi ako na dapat totoo ang mga tsismis kahit papaano. Kung hindi, bakit sila magtatagal upang makipag ugnayan?Halos isang pulgada lang ang tulog ko buong gabi. Ang pag aalala at pagkabalisa ay palaging kasama, nagtutulak sa akin sa gilid ng p
Rowan.Tatlong buwan na ang nakalipas. Tatlong buwan mula ng mabaril si Ava at hindi pa siya nagigising. Sa bawat buwan na lumilipas, unti unting nawawalan ng pag asa ang lahat na magigising pa siya.Nakakainis man, pero wala akong magagawa. Ito ay lampas na ngayon sa kapangyarihan ng sinuman.Inalis siya sa makina isang buwan pagkatapos ng kanyang aksidente. Hindi niya kailangan ang mga ito para huminga dahil maayos naman ang takbo ng kanyang baga. Inilipat pa nila siya sa isang normal na kwarto. Akala naming lahat ay lalabas na siya sa coma noon, ngunit hindi ito nangyari. Dalawang buwan pa at naghihintay pa rin kami."Dapat ba kitang hintayin, Mr. Wood?" Tanong ng driver ko bago ako bumaba ng sasakyan.“Hindi naman kailangan. Tatawagan kita kapag tapos na ako."Bumaba ako ng sasakyan at pumunta sa ospital. Binabati ako ng staff dahil regular akong bisita nitong mga nakaraang buwan.Tumango lang ako. Ramdam ko ang pagod hanggang sa buto ko. Wala akong sandaling kapayapaan mula
Tinitigan ko siya, hindi ko talaga alam ang gagawin. “Hindi mo magagawa iyon. Hindi pa nagigising ang nanay niya."“Alam ko, pero iyon ang mga patakaran ng ospital. Kailangang iuwi siya ng isa sa inyo, magising man si Ava o hindi.”P*ta. Pinasadahan ko ng mga kamay ko ang magulo kong buhok. "Hindi ba siya pwedeng manatili kahit saglit lang?"“Pasensya na, pero hindi. Maaari lang natin siyang payagan na manatili hanggang bukas, ngunit iyon na"Tumango ako. "Sige. Sasabihin ko ito sa kanyang lolo't lola."Ng hindi naghintay, lumabas ako ng nursery at dumiretso sa kwarto ni Ava. Papasok na sana ako, ng bumukas ang pinto. Lumabas ng kwarto sina Nora at Theo."Ang mga taong kailangan kong makita" Ang boses ng doctor dahilan para mapalingon kaming tatlo sa kanya."May problema ba?" Tanong ni Theo, bakas sa mukha niya ang pag aalala.“Oo. Gusto kong isaalang alang mo ang isang tiyak na opsyon para kay Ava. Kadalasan ang mga pasyente ay nagigising mula sa pagkawala ng malay sa loob ng
Tinitigan ko siya, hindi ko alam kung panaginip ba ito o hindi. Hindi nakatutok ang mga mata niya habang pinagmamasdan ang kwarto bago tuluyang dumapo sa akin.Mukha na siguro akong tanga, nakanganga ang bibig ko sa kanya. Alam kong nagdadasal ako para sa isang himala. Nagmamakaawa sa kanya na magising. Ngayon na sa wakas ay nangyari na, lahat ng ito ay parang hindi totoo.“Rowan? Anong mali?” Tanong niya, puno ng pagkalito ang boses niya."Bahala ka, Ava. Ikaw ay gising!" Sigaw ko sa kaligayahan, na ikinagulat niya sa proseso.Hinawakan ko siya at niyakap sa dibdib ko. Napakasarap sa pakiramdam. Napakasarap makita siya ng nakabukas ang kanyang mga mata.Lahat sa akin ay sumisigaw sa sobrang saya. masaya ako. Namangha ako. Natulala ako."Bakit hindi ako magiging?" Lumalabas ang boses niya na nanginginig.Hinila ko siya palayo sa akin at tinignan lang siya. Hindi ako makapaniwala sa aking mga mata. Hindi ako makapaniwala sa milagrong naganap.Ilang minuto lang ang nakalipas, naa
"Ano ba, Ava?" Ganting sigaw ni Theo habang tinutulungan si Nora na umayos. "Bakit mo siya itutulak ng ganyan?"Walang sinasabi si Ava. Napahawak na lang siya sa ulo niya at nagsimulang dahan dahang umiling. Nagkakaroon ako ng masamang pakiramdam tungkol dito. May hindi nadaragdagan. Bakit hindi siya masaya na makita ang kanyang mga magulang?Nararamdaman ko ang sagot sa kaloob looban ko, pero hinarangan ko. Ang pagtanggi na kilalanin ito. Tawagin mo akong delusional, o kung ano man ang gusto mo, ngunit tumanggi akong tanggapin ito. Si Ava ay buo at maayos. Iyon lang ang katotohanang tatanggapin ko."Kalma lang tayong lahat," Simula ng doktor. "Sigurado ako na may perpektong paliwanag kung bakit ganoon ang reaksyon ni Ava. Hindi magandang guluhin siya."Tumingala si Ava. Emotions war inside of her. Ang kanyang mga mata ay lumuluha at doon ko napagtanto na hindi niya naiintindihan kung ano ang nangyayari. Siya ay nalilito at nasa gilid."Hindi," Ungol ni Theo. "Naiintindihan ko na
Hingal na hingal si Nora at ang nurse. Habang ang iba sa amin ay nakatingin lang sa kanya na gulat na gulat. Alam ko na ang mga bagay ay masama, ngunit hindi ko naisip na magiging ganito kasama.Hinahanap ng mga mata niya ang mukha namin. "Bakit pakiramdam ko hindi iyon ang inaasahan mong sagot?""Ava, we are in twenty, twenty-three" Malumanay kong sabi sa kanya.“Walang hiya.”Eksakto. Ibig sabihin ay hindi naalala ni Ava ang huling apat na taon ng kanyang buhay.Kumuha ng notebook ang doktor at may isinulat doon. “May kailangan akong ayusin. Kailangan nating gumawa ng ilang mga pag scan. Nangyayari ang mga ganitong bagay, ngunit kailangan nating gawin nang tama ang ating pagsusuri."Nagmamadali siyang lumabas ng kwarto. Sumunod si Rosa.Naiwan kaming nakatitig sa isa't isa. Walang nakakaalam kung paano mag react o kung ano ang iisipin. Ito ay isang bagay na hindi pinaghandaan ni isa sa atin. Hindi rin namin nakita ang pagdating nito. Ito ay isang pagkabigla."So hindi mo tala
Ava. Bumalik ang mga alaala ko, at ang sabihin na galit ako ay isang understatement. Sobrang galit na galit ako. Galit na galit ako."Sinungaling ka!"Sumigaw ako kay Rowan, ang kamay ko ay tumama sa kanyang dibdib. Parang tumama ako sa pader, pero wala akong pakialam. "Sinungaling ka, gago ka." Sa loob ng ilang buwan. Buwan, RowanAng kaalaman na bumalik na ang aking mga alaala ay sumisikat sa kanya. Takot ang pumuno sa kanyang mga mata, at sa una'y nagulat ako dahil hindi kailanman nagpakita ng takot si Rowan, pero naalala ko na galit ako sa kanya.Kailangan kong umalis. May pupuntahan ako,” sabi ko nang hindi talaga tumitingin sa sinuman.Hinahanap ko ang kwarto, at nang makita ko ang susi ng kotse ko, kinuha ko ito. Nasa gitna na akong umalis nang hawakan ni Rowan ang kamay ko at pinigilan ako."Hindi ka makakaalis." Kailangan kitang dalhin sa ospital; nahimatay ka, Ava. Kailangan mong magpatingin sa doktor.” Malambot ang kanyang mga mata habang nagmamakaawa siya sa akin."B
"Nagulat ako, pero humanga rin." sabi ni Reaper, at swear ko, narinig ko ang kasiyahan sa kanyang boses. "Ang lahat ay nagsalita kung gaano mo siya kamahal; hindi ko akalain na masasaktan mo siya, lalo na para kay Ava." "Ang mga tao ay walang alam."Tulad ng sinabi ko, saka lang ako naisipan. Ang pagmamahal ko kay Emma ay tuluyan nang nawala. Patay na ito, at marahil matagal na itong patay. Ang nararamdaman ko para kay Ava ay mas malakas.Sa pagninilay, nahulog ako kay Emma at sa ideya ng pag-ibig. Bukod pa rito, lahat ay nagsasabi na para kami sa isa't isa. Na tayo ay perpekto nang magkasama. Sa tingin ko, pumasok ito sa isip ko. Narinig ko itong sinabi nang napakaraming beses noong bata pa tayo na baka na brainwash ako nito na isipin na ito ang katotohanan.Gusto ng lahat na magkasama kami, pati na rin ang mga ina namin, na pinilit kaming laging magkasama. Paano kung ang akala kong pag-ibig ay wala kundi isang ideya na itinanim sa ating mga isipan ng ating mga ina? Isang pantasy
Rowan. Tinititigan ko ang blangkong screen ng laptop ko, hindi talaga ako nasa mood magtrabaho. Naglalaro si Noah ng video games, at natutulog si Iris. Matagal na mula nang umalis si Ava para ihatid si Gunner; dapat nandito na siya ngayon.Mula nang mag-shootout siya, palagi na akong nag-aalala para sa kanya. Hindi ko maalis ang takot na bumabalot sa akin tuwing nasa labas siya. Hindi ko maalis-alis ang takot na baka mawala ko siya sa kamatayan. Halos nagawa ko na noon, at nag-iwan ito ng marka sa akin.Gagawin ko ang lahat para masiguro na siya ay ligtas. Kasama na rito ang pagpapadala sa taong nanakit sa kanya sa isang lugar kung saan hindi na siya makakapagpahirap kay Ava muli.Bumubuntong-hininga ako at tumayo. Ang isa pang bagay na ikinabahala ko ay ang pahayag ni Ava ngayon. Hindi ko maintindihan kung bakit at paano niya pinaniniwalaan na inosente si Emma. Na-realize ko na lang ito nang huli, pero si Emma ay matagal nang sumusunod kay Ava simula nang mapansin niyang nagbago
"Magandang umaga," bati ko, nakatayo sa pintuan ng kusina. Si Gunner ay nagmamadali at niyayakap ang kanyang ama habang sinasabi ang tungkol sa magandang oras na kanilang pinagsaluhan ni Noah sa aming bahay.“Magandang Umaga, Ava.”Tinutukso ko ang sarili ko. Sinusubukan niyang mag-multitask. Inaalagaan niya ako habang nakikinig sa kanyang anak at sinisikap pa ring gawin ang kanyang trabaho."Maaga pa ba ito?"Tinanong ko siya. “Maaari akong bumalik sa kanya para makapagpatuloy ka sa iyong trabaho nang walang abala.”"Hindi, ayos lang, pero salamat." Malapit na akong matapos,” sagot niya. "Plus, ngayon ay Linggo; may ginagawa kami tuwing Linggo."Ngumiti ako at tumango. Nasa isip ko nang humingi ng paumanhin nang muling makuha ng bahay sa tabi ang aking atensyon. Ang kusina ni Calvin ay nakaharap sa likod-bahay ng bahay."Calvin?" tawag ko, at tumingin siya pataas."Oo?""Sino ang may-ari ng bahay na iyon? Hindi ko maintindihan kung bakit ako naaakit dito."Pinaikot niya ang
"Hindi ako sigurado, pero magtiwala ka sa akin," sagot ko sa kanya. "Ang mga instinct ko ay hindi kailanman nagkakamali." Mukhang hindi siya sigurado sa simula hanggang sa punasan niya ang kanyang mga tampok, at alisin ang ekspresyon mula sa kanyang mukha. Pagkatapos, tumayo siya at lumapit upang tumayo sa tabi ko. Bago ko pa maunawaan kung ano ang ginagawa niya, binigyan niya ako ng mabilis na halik at agad na humiwalay."Sige," simula niya. "Pagkakatiwalaan kita, pero kung mali ka, pagbabayarin ko siya sa pananakit niya sa iyo."May pinal na tono siya, na sinasamahan ng isang bagay na lubos na mapanganib.Tinatanggap ko ang kompromiso. "Sige, pero makikita mo na hindi ako nagkakamali dito."Wala siyang sinasabi; hinahalikan lang niya ang aking noo at pagkatapos ay bumalik sa kanyang kape. Nag-usap pa kami nang kaunti. Walang partikular na mahalaga, pero masarap ang pakiramdam.Makipag-usap sa kanya at makasama siya, ang lahat ay tila maganda. Para bang nasa bahay ako pagkatapo
Hindi ako nakatulog nang maayos kagabi, at kitang-kita ito sa hitsura ko ngayong umaga. Pagod na pagod ako, pareho sa isip at katawan. Si Rowan at ako ay hindi na natulog sa parehong kama mula noong gabi ng aming date. Sa unang pagkakataon mula noon, naisipan kong imbitahan siya pagkatapos naming umuwi mula sa istasyon ng pulis. Mabagal akong naglalakad papuntang kusina. Maaga pa, at malamang ako lang ang gising. Kailangan ko ng kape agad kasi kailangan kong ibalik si Gunner. Sinabi ni Calvin na magiging abala siya at baka hindi niya makuha siya, kaya't inalok ko na ihatid siya.Nagiingat, tinatawid ko ang threshold papuntang kusina pero bigla akong natigilan. Naupo si Rowan sa kitchen island na may mainit na tasa.Lumingon siya nang marinig ako, at nagtagpo ang aming mga mata."Hindi ka makatulog?""tanong niya, tumatayo."Tumango na lang ako habang pinapanood siyang buksan ang aparador para kumuha ng isa pang tasa. Nang hindi ko siya tinanong, nagbuhos siya sa akin ng kape mula
Nakarating kami sa istasyon, at tumaas ang aking pagkabahala. Naging sobrang nerbiyoso ako, hindi ko talaga alam kung gusto kong marinig ang sasabihin ni Brian. Ano ang gagawin ko kung siya talaga ang nasa likod ng aking tangkang pagpatay?Sige, hindi kami magkasundo, pero kilala ko na siya simula pagkabata ko. Magkasama kaming lumaki, at para sa akin, siya ang aking kapatid. Nakatira kami sa parehong bahay hanggang sa siya ay magtapos at lumipat sa kolehiyo."Okay ka lang?""Tanong ni Rowan, ang kanyang pag-aalala ay nakikita sa kanyang mukha.""Medyo kinakabahan lang."Hawak niya ang kamay ko bago niya ako hinagkan nang malumanay. Hindi ako tumitigil dahil kailangan ko ito. Kailangan ko siya."Okay lang ang lahat; huwag kang mag-alala." Pinatibay niya ako pagkatapos humiwalay.Tumango ako, at lumabas kami ng kotse. Hawak pa rin ang kamay ko sa kanya, naglakad kami patungo sa istasyon at pumasok. Ang iba ay sumunod din sa amin, at kami ay dinala sa opisina ng hepe ng pulis."Sal
Tumango ako, nauunawaan kung bakit siya kinakabahan sa tawag. Gusto kong magmadali roon nang mabilis hangga't maaari, pero may mga bisita rin kami, at abala pa rin ang kaarawan ni Noah."Tapusin muna natin ang party ni Noah, saka tayo makikipagkita kay Brian," sabi ko sa kanila habang tumatayo.Sang-ayon kaming lahat doon at bumalik kami sa party.Tama ako; iniwan ni Rowan si Iris sa mga magulang ko. Pumunta ako sa mga kaibigan ko na may mga nag-aalalang ekspresyon sa kanilang mga mukha.Ano'ng nangyayari? At nasaan sina Emma, Trevor, at Kate?Ang mga mata ni Letty ay nag-iikot sa paligid, marahil ay hinahanap ang kanyang kasintahan."Naaresto si Emma, kaya sinundan siya nina Trevor at Kate papunta sa istasyon."Ano?Ang kanilang gulat na sigaw ay nagulat sa ilang mga bata na naglalaro malapit sa amin. Pinatahimik ko sila at saka ko sinabi sa kanila ang lahat ng nangyari. Si Calvin ay may malamig at walang pakialam na hitsura, samantalang si Corrine at Letty ay mukhang naguguluha
Patuloy akong nakatitig sa mga opisyal sa pagkabigla. Lahat tayo. Parang lahat kami ay natigilan, hindi makapaniwala sa nangyayari.Hindi hanggang matapos nilang ikulong siya at sinimulan na siyang hilahin, doon lamang nagising si Trevor at Kate at kumilos."Anong nangyayari?" Mali ang tao na napuntahan mo!Sumigaw si Trevor, pero tiningnan lang siya ng mga pulis nang masama.Tumigil sila at humarap upang tingnan siya. Parang nasa panaginip si Emma. Parang nalayo siya somehow, at may ekspresyon ng hindi makapaniwala sa kanyang mukha."Siyempre, hindi natin ginawa," sagot ng blonde. "Sabi niya mismo na siya si Emma Sharp at siya ang ipinadala naming arestuhin."Hindi kumilos si Emma, at hindi siya lumaban. Nakatayo siya nang parang estatwa, ang kanyang mga mata ay nawawala at nalilito. Naiintindihan ko siya, though. Nalito rin ako nang husto. Bakit nila siya arestuhin? Bakit nila iisipin na siya ang may kasalanan sa aking sinadyang pagpatay?"Dapat may pagkakamali." Hindi susubukan