Hingal na hingal si Nora at ang nurse. Habang ang iba sa amin ay nakatingin lang sa kanya na gulat na gulat. Alam ko na ang mga bagay ay masama, ngunit hindi ko naisip na magiging ganito kasama.Hinahanap ng mga mata niya ang mukha namin. "Bakit pakiramdam ko hindi iyon ang inaasahan mong sagot?""Ava, we are in twenty, twenty-three" Malumanay kong sabi sa kanya.“Walang hiya.”Eksakto. Ibig sabihin ay hindi naalala ni Ava ang huling apat na taon ng kanyang buhay.Kumuha ng notebook ang doktor at may isinulat doon. “May kailangan akong ayusin. Kailangan nating gumawa ng ilang mga pag scan. Nangyayari ang mga ganitong bagay, ngunit kailangan nating gawin nang tama ang ating pagsusuri."Nagmamadali siyang lumabas ng kwarto. Sumunod si Rosa.Naiwan kaming nakatitig sa isa't isa. Walang nakakaalam kung paano mag react o kung ano ang iisipin. Ito ay isang bagay na hindi pinaghandaan ni isa sa atin. Hindi rin namin nakita ang pagdating nito. Ito ay isang pagkabigla."So hindi mo tala
Nabasa ko ang tungkol sa selective amnesia. Nakita ko ito noong nagsasaliksik ako ng mga pinsala sa utak. Hindi ko lang akalain na makakaapekto ito kay Ava.“Ang ibig sabihin ng selective amnesia ay nakalimutan na ni Ava ang ilang pangyayari sa buhay niya at iyon ang huling apat na taon. Sa ilang mga kaso, maaaring maalala niya ang lahat ng kanyang mga alaala, o ang ilan sa mga ito, o hindi na niya maaalala at mananatili sa isang walang laman na puwang sa natitirang bahagi ng kanyang buhay," Paliwanag niya.Tiningnan ko ang reaksyon ng lahat. Kami lang ni Noah ang maswerte. Naalala niya kami pero hindi niya naaalala."So sinasabi mo sa amin na baka hindi na niya tayo maalala?" Tanong ni Letty sa nanginginig na boses.Pinasadahan niya ng kamay ang buhok niya, pero medyo nanginginig. Alam ko kung gaano kahirap ang nangyari sa kanya. Matalik silang magkaibigan, ngunit sinasabi sa kanya ni Doctor Charles na maaaring hindi na maalala ni Ava ang lahat ng alaala na pinagsamahan nila."It
Sa sandaling umalis siya, ang natitira ay bumalik sa silid ni Ava habang ako ay nanatili sa likod ng ilang sandali. Kailangan ko lang ng oras para huminga. Ang lahat ay nangyari ng napakabilis at iba. Nahihirapan akong humabol.Bumalik ako sa kwarto niya pagkatapos kong masigurado na mas may kontrol ako. Nakita kong nagpapakilala sina Letty, Corrine at Calvin.“You’re nerdy Cal,” Nakangiting sabi ni Ava. Binigyan niya siya ng isang masamang tingin, ngunit walang anumang init sa likod nito. "Ito ay isang maliit na mundo na ang aming mga anak na lalaki ay matalik na kaibigan na ngayon.""Ganun na nga," Simpleng sabi niya.Walang nagbanggit na si Gunner ay anak din ni Emma."So, mom, kailan mo makikita si Iris?" Tanong ni Noah pagkatapos ng pagpapakilala."Maaari ba nila siyang dalhin sa akin? Sabik na akong makita siya." Ang kanyang ngiti ay kumikinang at maganda. Isang bagay na matagal ko nang hindi nakikita. "Hindi pa rin ako makapaniwala na may anak tayo."Bwisit. Paano ko ito
Ava.Hindi ako nakatulog. Ang isip ko ay nasa buong lugar. Parang hindi pa rin totoo ang lahat. Narinig ko ang tungkol sa amnesia. May alam akong amnesia. Hindi ko lang akalain na isa ako sa mga taong maghihirap mula rito.Sobrang kakaiba sa pakiramdam na may ganitong malaking puwang sa aking memorya. Wala akong maalala pagkatapos kong magising. Wala sa mga taong nagsasabing sila ang aking mga magulang. Wala sa mga taong nagsasabing kaibigan ko sila. Wala akong naaalala tungkol kay Iris o sa lalaking nakabuntis sa akin.Atsaka, bakit ako makitulog sa ibang lalaki? At bakit parang walang problema si Rowan dito? Kalimutan iyan. Hindi siya galit dahil wala siyang pakialam. Pero bakit pa kami mag asawa kung nakipagtalik ako sa iba at nabuntis pa? At nasaan ang wedding ring ko?Pakiramdam ko marami akong namiss. Sa aking alaala, si Noah ay lima. Ngunit ang katotohanan ay nalampasan na niya iyon. Parang namiss ko siyang lumaki. Ibinahagi niya ang lahat ng mga alaalang ito sa akin, ngunit
Ngumiti sa akin si Rowan. "Bulaklak para sa isang magandang babae."Nagulat ako ng yumuko siya at hinalikan ako sa pisngi. Gulat na tinitigan ko ang kanyang lalamunan. Tingnan mo kung ano ang ibig kong sabihin kapag sinabi kong iba siya?Ang Rowan na kilala ko, hindi mahuhuling patay na humahalik sa akin kahit isang halik lang sa pisngi. Kaya ito ay isang bagong pag unlad. Isang hindi ako sigurado na handa na ako."Salamat," Ipinilig ko ang ulo ko para alisin ang pagkalito.“Handa ka na bang umalis?”Dahan dahang kinuha ni Noah si Iris sa mga kamay ko. Nakatitig siya sa kanya ng sobrang humahanga. Para siyang nagliwanag sa mundo niya. Habang bumubulong siya ng sweet nothings, nagising si Iris. Nakakagulat, hindi siya umiiyak. Nakatitig lang sa kapatid na may halong pagkabigla. Sanay na yata siya sa kanya.“Oo. Naka impake na lahat."“Mabuti, uuwi tayo sa oras ng hapunan.”Inalalayan niya akong bumangon sa kama. Pagkatapos ay kinuha niya ang aming mga bag at umalis kami sa silid
"May gusto akong ipakita sayo," Sabi ni Rowan sa akin habang naglalakad siya papunta sa guest bedroom.Tapos na akong pakainin si Iris, at ngayon ay mahimbing na ang tulog niya. Mabilis ngunit marahan, hinila ko ang aking utong mula sa kanyang bibig at tinakpan. Si Rowan ang asawa ko. Daan daang beses na niya akong nakitang hubo't hubad, ngunit iba ang pakiramdam nito sa di malamang dahilan, lalo na't nakatutok ang mga mata niya sa dibdib ko."Mas maitim sila kaysa sa naaalala ko," Bulong niya, halos sa sarili niya."Ano?""Ang iyong mga utong."Tumawa ako ng kinakabahan, ngunit hindi umimik. Ito ang unang pagkakataon na may sinabi si Rowan tungkol sa aking katawan. Hindi ko alam kung ano ang sasabihin o kung paano magre react doon.Kahit na sa pambihirang pagkakataon na kami ay nagsesex, nagawa niyang tuluyang humiwalay sa proseso. Nakikita mo ba sa mga romance novel kung saan sinasamba ng lalaking lead ang katawan ng babaeng lead? O kung saan talaga siya verbal kung gaano kasek
Naglalakad ako papasok. Ang karpet ay pakiramdam na napaka plush. Para kang naglalakad sa mga ulap.Marahan kong inilagay si Iris sa kanyang crib bago kinuha ang baby monitor."Salamat. Malaki ang ibig sabihin nito.”Ngumiti siya. Gwapo talaga si Rowan, pero kapag ngumingiti o tumatawa, inaangat nito ang kanyang hotness sa ibang lebel.Tinitigan ko siya, ganap na natulala. Kahit kailan ay hindi siya ngumiti sa akin, at sa ngayon ay gusto ko lang itong ibabad."Halika, sa tingin ko oras na para sa hapunan. Sigurado ako na namiss mo ang lutong bahay na pagkain,” Inabot niya ang kanyang kamay na nagdadalawang isip kong ilagay ang kamay ko sa kanya.Nakaramdam ako ng spark dahil lang sa pagkakahawak niya. Isang uri ng kilig ang bumababa sa aking gulugod at hindi ko masasabi na kinasusuklaman ko ito.Bumaba na kami at nakitang nandoon na si Noah. Naghuhukay siya sa kanyang pagkain sa hapag kainan. Umupo na ako sa upuan ko at nagsimulang magserve. Ganoon din ang gagawin ni Rowan ng tu
"Pagkatapos ay sabihin sa kanya, ngunit gawin ito sa isang mabait na paraan, okay?""Sige."Bumalik na siya sa pagkain at hindi nagtagal ay natapos din siya. Umalis siya sa mesa at sinabi sa akin na maliligo siya bago siya matulog.Makalipas ang ilang minuto, natapos ko na ang aking hapunan. Pagod na ako, gusto ko na lang matulog. Bumangon ako, pagkabalik ni Rowan."Tapos ka na?" Tanong niya sabay upo.“Oo…Gusto ko munang tingnan si Iris, pagkatapos ay matulog ka na.”"Babangon ako sa ilang sandali."Tumango ako at pumunta sa master bedroom. Katabi lang ito ng kwarto ni Iris. Ng masiguro kong tulog na siya, dumiretso na ako sa kwarto ko.Nagpasya na ibabad muna ang pagod kong katawan, pinaligo ko ang sarili ko. Pumasok ako at hinayaan ko na lang na magulo ang isip ko. Napakagulo ng lahat simula ng magising ako. Gusto kong maniwala na nagbago ang mga bagay, ngunit hindi ko maiwasang maramdaman na may hindi tama.Ang pag uugali ni Rowan ay higit sa mga bagay na sa tingin ko ay h
Ava. Bumalik ang mga alaala ko, at ang sabihin na galit ako ay isang understatement. Sobrang galit na galit ako. Galit na galit ako."Sinungaling ka!"Sumigaw ako kay Rowan, ang kamay ko ay tumama sa kanyang dibdib. Parang tumama ako sa pader, pero wala akong pakialam. "Sinungaling ka, gago ka." Sa loob ng ilang buwan. Buwan, RowanAng kaalaman na bumalik na ang aking mga alaala ay sumisikat sa kanya. Takot ang pumuno sa kanyang mga mata, at sa una'y nagulat ako dahil hindi kailanman nagpakita ng takot si Rowan, pero naalala ko na galit ako sa kanya.Kailangan kong umalis. May pupuntahan ako,” sabi ko nang hindi talaga tumitingin sa sinuman.Hinahanap ko ang kwarto, at nang makita ko ang susi ng kotse ko, kinuha ko ito. Nasa gitna na akong umalis nang hawakan ni Rowan ang kamay ko at pinigilan ako."Hindi ka makakaalis." Kailangan kitang dalhin sa ospital; nahimatay ka, Ava. Kailangan mong magpatingin sa doktor.” Malambot ang kanyang mga mata habang nagmamakaawa siya sa akin."B
"Nagulat ako, pero humanga rin." sabi ni Reaper, at swear ko, narinig ko ang kasiyahan sa kanyang boses. "Ang lahat ay nagsalita kung gaano mo siya kamahal; hindi ko akalain na masasaktan mo siya, lalo na para kay Ava." "Ang mga tao ay walang alam."Tulad ng sinabi ko, saka lang ako naisipan. Ang pagmamahal ko kay Emma ay tuluyan nang nawala. Patay na ito, at marahil matagal na itong patay. Ang nararamdaman ko para kay Ava ay mas malakas.Sa pagninilay, nahulog ako kay Emma at sa ideya ng pag-ibig. Bukod pa rito, lahat ay nagsasabi na para kami sa isa't isa. Na tayo ay perpekto nang magkasama. Sa tingin ko, pumasok ito sa isip ko. Narinig ko itong sinabi nang napakaraming beses noong bata pa tayo na baka na brainwash ako nito na isipin na ito ang katotohanan.Gusto ng lahat na magkasama kami, pati na rin ang mga ina namin, na pinilit kaming laging magkasama. Paano kung ang akala kong pag-ibig ay wala kundi isang ideya na itinanim sa ating mga isipan ng ating mga ina? Isang pantasy
Rowan. Tinititigan ko ang blangkong screen ng laptop ko, hindi talaga ako nasa mood magtrabaho. Naglalaro si Noah ng video games, at natutulog si Iris. Matagal na mula nang umalis si Ava para ihatid si Gunner; dapat nandito na siya ngayon.Mula nang mag-shootout siya, palagi na akong nag-aalala para sa kanya. Hindi ko maalis ang takot na bumabalot sa akin tuwing nasa labas siya. Hindi ko maalis-alis ang takot na baka mawala ko siya sa kamatayan. Halos nagawa ko na noon, at nag-iwan ito ng marka sa akin.Gagawin ko ang lahat para masiguro na siya ay ligtas. Kasama na rito ang pagpapadala sa taong nanakit sa kanya sa isang lugar kung saan hindi na siya makakapagpahirap kay Ava muli.Bumubuntong-hininga ako at tumayo. Ang isa pang bagay na ikinabahala ko ay ang pahayag ni Ava ngayon. Hindi ko maintindihan kung bakit at paano niya pinaniniwalaan na inosente si Emma. Na-realize ko na lang ito nang huli, pero si Emma ay matagal nang sumusunod kay Ava simula nang mapansin niyang nagbago
"Magandang umaga," bati ko, nakatayo sa pintuan ng kusina. Si Gunner ay nagmamadali at niyayakap ang kanyang ama habang sinasabi ang tungkol sa magandang oras na kanilang pinagsaluhan ni Noah sa aming bahay.“Magandang Umaga, Ava.”Tinutukso ko ang sarili ko. Sinusubukan niyang mag-multitask. Inaalagaan niya ako habang nakikinig sa kanyang anak at sinisikap pa ring gawin ang kanyang trabaho."Maaga pa ba ito?"Tinanong ko siya. “Maaari akong bumalik sa kanya para makapagpatuloy ka sa iyong trabaho nang walang abala.”"Hindi, ayos lang, pero salamat." Malapit na akong matapos,” sagot niya. "Plus, ngayon ay Linggo; may ginagawa kami tuwing Linggo."Ngumiti ako at tumango. Nasa isip ko nang humingi ng paumanhin nang muling makuha ng bahay sa tabi ang aking atensyon. Ang kusina ni Calvin ay nakaharap sa likod-bahay ng bahay."Calvin?" tawag ko, at tumingin siya pataas."Oo?""Sino ang may-ari ng bahay na iyon? Hindi ko maintindihan kung bakit ako naaakit dito."Pinaikot niya ang
"Hindi ako sigurado, pero magtiwala ka sa akin," sagot ko sa kanya. "Ang mga instinct ko ay hindi kailanman nagkakamali." Mukhang hindi siya sigurado sa simula hanggang sa punasan niya ang kanyang mga tampok, at alisin ang ekspresyon mula sa kanyang mukha. Pagkatapos, tumayo siya at lumapit upang tumayo sa tabi ko. Bago ko pa maunawaan kung ano ang ginagawa niya, binigyan niya ako ng mabilis na halik at agad na humiwalay."Sige," simula niya. "Pagkakatiwalaan kita, pero kung mali ka, pagbabayarin ko siya sa pananakit niya sa iyo."May pinal na tono siya, na sinasamahan ng isang bagay na lubos na mapanganib.Tinatanggap ko ang kompromiso. "Sige, pero makikita mo na hindi ako nagkakamali dito."Wala siyang sinasabi; hinahalikan lang niya ang aking noo at pagkatapos ay bumalik sa kanyang kape. Nag-usap pa kami nang kaunti. Walang partikular na mahalaga, pero masarap ang pakiramdam.Makipag-usap sa kanya at makasama siya, ang lahat ay tila maganda. Para bang nasa bahay ako pagkatapo
Hindi ako nakatulog nang maayos kagabi, at kitang-kita ito sa hitsura ko ngayong umaga. Pagod na pagod ako, pareho sa isip at katawan. Si Rowan at ako ay hindi na natulog sa parehong kama mula noong gabi ng aming date. Sa unang pagkakataon mula noon, naisipan kong imbitahan siya pagkatapos naming umuwi mula sa istasyon ng pulis. Mabagal akong naglalakad papuntang kusina. Maaga pa, at malamang ako lang ang gising. Kailangan ko ng kape agad kasi kailangan kong ibalik si Gunner. Sinabi ni Calvin na magiging abala siya at baka hindi niya makuha siya, kaya't inalok ko na ihatid siya.Nagiingat, tinatawid ko ang threshold papuntang kusina pero bigla akong natigilan. Naupo si Rowan sa kitchen island na may mainit na tasa.Lumingon siya nang marinig ako, at nagtagpo ang aming mga mata."Hindi ka makatulog?""tanong niya, tumatayo."Tumango na lang ako habang pinapanood siyang buksan ang aparador para kumuha ng isa pang tasa. Nang hindi ko siya tinanong, nagbuhos siya sa akin ng kape mula
Nakarating kami sa istasyon, at tumaas ang aking pagkabahala. Naging sobrang nerbiyoso ako, hindi ko talaga alam kung gusto kong marinig ang sasabihin ni Brian. Ano ang gagawin ko kung siya talaga ang nasa likod ng aking tangkang pagpatay?Sige, hindi kami magkasundo, pero kilala ko na siya simula pagkabata ko. Magkasama kaming lumaki, at para sa akin, siya ang aking kapatid. Nakatira kami sa parehong bahay hanggang sa siya ay magtapos at lumipat sa kolehiyo."Okay ka lang?""Tanong ni Rowan, ang kanyang pag-aalala ay nakikita sa kanyang mukha.""Medyo kinakabahan lang."Hawak niya ang kamay ko bago niya ako hinagkan nang malumanay. Hindi ako tumitigil dahil kailangan ko ito. Kailangan ko siya."Okay lang ang lahat; huwag kang mag-alala." Pinatibay niya ako pagkatapos humiwalay.Tumango ako, at lumabas kami ng kotse. Hawak pa rin ang kamay ko sa kanya, naglakad kami patungo sa istasyon at pumasok. Ang iba ay sumunod din sa amin, at kami ay dinala sa opisina ng hepe ng pulis."Sal
Tumango ako, nauunawaan kung bakit siya kinakabahan sa tawag. Gusto kong magmadali roon nang mabilis hangga't maaari, pero may mga bisita rin kami, at abala pa rin ang kaarawan ni Noah."Tapusin muna natin ang party ni Noah, saka tayo makikipagkita kay Brian," sabi ko sa kanila habang tumatayo.Sang-ayon kaming lahat doon at bumalik kami sa party.Tama ako; iniwan ni Rowan si Iris sa mga magulang ko. Pumunta ako sa mga kaibigan ko na may mga nag-aalalang ekspresyon sa kanilang mga mukha.Ano'ng nangyayari? At nasaan sina Emma, Trevor, at Kate?Ang mga mata ni Letty ay nag-iikot sa paligid, marahil ay hinahanap ang kanyang kasintahan."Naaresto si Emma, kaya sinundan siya nina Trevor at Kate papunta sa istasyon."Ano?Ang kanilang gulat na sigaw ay nagulat sa ilang mga bata na naglalaro malapit sa amin. Pinatahimik ko sila at saka ko sinabi sa kanila ang lahat ng nangyari. Si Calvin ay may malamig at walang pakialam na hitsura, samantalang si Corrine at Letty ay mukhang naguguluha
Patuloy akong nakatitig sa mga opisyal sa pagkabigla. Lahat tayo. Parang lahat kami ay natigilan, hindi makapaniwala sa nangyayari.Hindi hanggang matapos nilang ikulong siya at sinimulan na siyang hilahin, doon lamang nagising si Trevor at Kate at kumilos."Anong nangyayari?" Mali ang tao na napuntahan mo!Sumigaw si Trevor, pero tiningnan lang siya ng mga pulis nang masama.Tumigil sila at humarap upang tingnan siya. Parang nasa panaginip si Emma. Parang nalayo siya somehow, at may ekspresyon ng hindi makapaniwala sa kanyang mukha."Siyempre, hindi natin ginawa," sagot ng blonde. "Sabi niya mismo na siya si Emma Sharp at siya ang ipinadala naming arestuhin."Hindi kumilos si Emma, at hindi siya lumaban. Nakatayo siya nang parang estatwa, ang kanyang mga mata ay nawawala at nalilito. Naiintindihan ko siya, though. Nalito rin ako nang husto. Bakit nila siya arestuhin? Bakit nila iisipin na siya ang may kasalanan sa aking sinadyang pagpatay?"Dapat may pagkakamali." Hindi susubukan