Kabanata 1

Kabanata 1

“ATHENA, alam ko matagal na natin ‘tong gustong mangyare. Itong pagkakataon na ‘to, matagal na natin hinihintay.” Naramdaman ko ang biglang pag bilis ng tibok ng puso ko. Napatingin ako sa lalaking nakaluhod sa harapan ko at nakita kong nakatingin din siya sa mga mata ko habang nakangiti.

“Josh.” Natulala ako. Hindi ko alam kung bakit pero walang ibang salita ang gustong lumabas sa bibig ko. Tila ba nag uunahan sa pagbuo ng mga salitang bibigkasin ngunit sa dulo ay namumutawi ang gulat at kabog ng dibdib. Kung kaya naman wala, walang lumalabas na salita.

“Alam ko nagulat ka, pero hindi na ako makapaghintay. Kaya naman, Athena, will you---”

Napabalikwas ako sa biglaang pag tunog ng aking telepono. Sa sobrang inis, dali-dali ko itong inabot habang nakapikit pa ang aking mga mata.

Sino ba ‘tong tumatawag? Ang aga-aga naman! Yung panaginip ko! Magpropropose na si Josh sa panaginip ko, naudlot pa! Lord naman!

 “Hello? Ano ba! Natutulog pa yung tao, nananaginip pa ako! Bakit?” naiirita na tanong ko sa nasa kabilang linya. Lagi na lang napuputol ang panaginip ko sa tuwing maganda na ang mangyayari! Magpropropose na si Josh! Tapos hindi pa natuloy? Ano ba naman ‘to, Lord! Ang daya, hay buhay.

“Anong hello?! May reunion tayo ngayon ‘diba? Sabi ko dapat pumunta ka! Oh bakit tulog ka pa?” Nilayo ko ang telepono sa aking tenga sa pasigaw na sagot ni Nicole sa kabilang linya. Oh shoot! Oo nga pala. Sa pagkakahiga, bigla akong napaupo sa sinabi niya. 8:00 am na! Tama siya, may reunion kami ngayon ng mga kaklase ko noong high school. Sa totoo lang, ayaw ko talagang pumunta pero kailangan. My gosh!

“Hay nako! Oo nga pala. Okay, sige teka. Salamat sa pagpapaalala bakla. Tatawagan ko lang si Josh at mag bibihis na ako. Bye!” natatarantang sagot ko sabay patay ng telepono. Shocks, 9:30am yung reunion  namin tapos ako, heto, nandito pa, hindi pa nakakaligo!

 Dali-dali akong bumangon sa kama at inayos ang hinigaan ko.

Ngayon nga ang high school reunion namin. Pagkalipas ng napakaraming taon, sa wakas! Natupad din ‘tong matagal na plano namin ng mga kaklase ko. Alam niyo ba, sa totoo lang, ayaw ko talagang pumunta. Hindi ako fan ng reunion no! O ng kahit na anong get together, pero saksakan ng kulit yung bestfriend ko, kaya heto napilit akong pumunta dahil kapag hindi, ako lang daw yung kulang sa aming magkakaklase na naiwan dito sa Pilipinas. Hindi ka ba naman makumbinse kung ‘yan ang sasabihin sa’yo? ‘Diba? Nakakainis man pero heto ako, nagbibihis para sa reunion namin.

Hala! Nakalimutan ko palang magpakilala. Ako si Athena Cruz, 23 years old. Kumukuha ako ngayon ng kursong medisina dahil gusto ko maging isang surgeon. Ang pre-med na kinuha ko ay nursing kaya naman habang nagduduty bilang isang nurse, nag aaral din ako para maging isang ganap na doktor. Sa katunayan, wala akong duty sa ospital ngayon kasi rest day ko.

“Dapat ba talaga akong pumunta? Gosh, I don’t think I’m actually prepared enough for this,” mahinang sambit ko sa sarili ko.

Alam ko tanghali na ngunit pinili ko pa ring humiga panandalian sa aking kama. Tumitig lang ako sa puting pintura na kumukulay sa kisame ng apartment na tinutuluyan ko. Napabalikwas ako. Kalahati sa aking pagkatao ay gustong pumunta ngunit ang kalahati naman ay nag aalangan. Siguro nga ay natatakot talaga ako sa mga posibleng mangyare pero hindi na ako bata at dapat ay matuto akong harapin ang nakaraan ko.

Napabuntong hininga ako. Napatingin ako sa orasan, 8:15 na. Kinse minutos na akong nagmumuni muni kaya naman bumango na ako at naisipanan kong tawagan na nga lang si Josh. Si Josh, long-term boyfriend ko. 6 years na kami ngayong taon at sa palagay ko, going strong naman ang relasyon naming dalawa.

Pagkatapos ng dalawang ring ay sinagot niya naman agad ang tawag ko.

“Hello love? Bakit ka napatawag?” tanong ni Josh sa kabilang linya. Siguro papasok na rin siya sa office ngayon. Parehas na kasi kaming nagtatrabaho. Ako nagduduty sa ospital habang nag aaral at siya naman, full time office worker.

“Kasi ‘diba may reunion kami nila Nicole ngayon?” nag aalinlangang saad ko sa kanya. 

“Ah oo, nabanggit nga ni Nicole sa‘kin last time. Punta ka love, kinukulit ako ni Nicole tungkol dun.” narinig ko ang mahinang halakhak ni Josh mula sa kabilang linya na siya namang awtomatikong nagpalabas ng ngiti sa aking mga labi. Si Nicole kasi pilit ng pilit nakakaloka! Pati si Josh dinamay niya pa. Nako talaga ang babaeng ‘yun! Kokotongan ko nga ‘yun pag nagkita kami.

 “Pero love, alam mo naman sino mga kasama dun ‘diba?” malumanay na tanong ko sa kanya.

“Alam ko nandoon si Daniel pero ayos lang. Okay? ‘Wag ka mag alala. Kaya pumunta ka na love,” ani Josh. Sobrang bait ni Josh kung alam niyo lang. Hay okay fine, may pagdududa pa kong natitira sa puso ko pero sige, pupunta na nga ako. Sa totoo lang, sobrang worried talaga ako kasi hindi ba kadalasan yung iba hindi pinapayagan kapag may kasamang tao mula sa nakaraan nila? Pero masaya at nagpapasalamat ako kasi, heto si Josh, sobrang matured at hinahayaan niya talaga ako sa lahat ng oras.

“Okay love, salamat. Ingat ka ha? Iuupdate update nalang kita. I love you!” Tumayo ako sa aking pagkakaupo ng sabihin ko iyon sa kanya.

“Ikaw rin, ingat ka. I love you too! Sunduin kita mamaya.” At binaba niya na ang tawag. Napabuntong hininga ako. Sobrang lalim! Okay, magsisimula na akong mag ayos. I just chose a simple off shoulder above the knee dress na papartneran ko ng sneakers at ng maliit na sling bag. Simple lang at sa tingin ko naman ay bagay sa event na pupuntahan ko, lalo na sa beach resort naman gaganapin ang reunion namin.

Napatingin ako sa salamin. Handa na ba talaga ako?

Umiling ako. Ang sagot, hindi ko rin alam. Hay, buhay nga naman. Curious na ba kayo kung sino si Daniel? Alam ko gusto niyo na malaman kung sino siya at kung anong parte siya ng buhay ko, kung bakit ako kinakabahan, kung bakit kailangan ko pa ipaalam sa kay Josh na nandoon siya… Mahabang kwento ‘to pero sige, ikwekwento ko sa inyo habang nag ayos ako.

Nalulungkot pa rin ako sa tuwing binabalikan ko ang mga alaala na ‘to pero sadyang ganun talaga ang buhay. May mga masasakit na bagay kang kahit sobrang sakit, hindi mo magawang kalimutan kasi parte ‘yon ng kung sino at ano ka sa kasalukuyan.

Daniel is a huge part of my teenage life. Siguro lahat naman tayo na dumaan sa pagkabata, mayroon tayong isang tao na matuturing natin na pinaka espesyal sa lahat. Yung taong natatangi. Yung taong iba yung level ng kilig na kayang ibigay sayo. Yung tipong walang kayang tumumbas na kahit sino o kahit ano. At sa‘kin, si Daniel yun.

High school sweethearts kami ni Daniel. Sa katunayan, pwede natin sabihin na first love namin ang isa’t-isa. Joke! Hindi ko lang sigurado kung ako ‘yong first love niya ako pero siya, siya ang first love ko. First love na hindi ko makalimutan kahit na sino man ang dumating sa buhay ko. Nagsimula lahat ng ‘yon nung first year high school kami pero hindi naging kami. Siguro bata pa kasi kami noong mga panahon na ‘yon para mag commit sa isang relationship. Bata pa kami para malaman kung ano ‘yong mga dapat na  gawin kaya naman MU na lang. Uso pa kasi noon ‘yong Mutual Understanding kaya mas pinili namin na ganoon na lang din kami. Gusto niya ako, gusto ko rin siya, alam namin yun sa isa’t isa pero naging okay na kami sa ganun, walang label kumbaga. Pero niligawan niya ako, actually hindi pa nga ako ang tinanong nya noon. Yung kuya ko agad ang tinanong niya! Hahahaha. Pero dahil bata pa nga, hanggang MU lang muna talaga. Syempre, it wasn’t consistent. There were times na nagkagusto siya sa iba at ako rin nagkagusto sa iba but we always end up talking to each other. Umabot ‘yon hanggang 3^rd year kami. Every people from our batch knows that there is something going on between us so it’s as if we’re both off limits to other people, like exclusive lang kami para sa isa’t isa. Kasi for example, sa tuwing may magkakagusto sa’kin, inaaway ng mga kaibigan niya at ‘pag naman may nagkakagusto sa kanya, inaaway ng mga kaibigan ko. Weird no? Ganiyan nila kami kagusto para sa isa’t isa. At noong mga panahaon na nagsisimula ng umayon sa amin ang tadhana, nakarinig ako ng balita. Balita na babago na pala sa buhay naming dalawa. Aalis na raw siya. Pupunta na sila ng pamilya niya sa ibang bansa, sa America. At hindi lang para sa bakasyon. Kasi doon na sila titira, doon na sila for good. At ako, dito sa Pilipinas, maiiwan siyempre. Malungkot lahat, ang mga kaibigan namin, lahat ng malapit sa kanya at siyempre, lalong lalo na ako. Sobra. Pero kinausap niya ako, sinabi niyang walang magbabago at mananatiling okay ang lahat.

Naging okay ba lahat?