Kabanata 3

Kabanata 3

MOMENT of silence.

Walang nagsasalita sa amin.

Alangan ako ang mauna makipag usap? No way! Manigas siya diyan.

“How have you been?” malumanay ang boses na tanong ni Daniel sa akin. Siguro hindi na siya nakatiis. Binasag na niya ang katahimikan. Tumingin naman ako sa kanya. ‘Ganon pa rin ang itsura niya, tumangkad lang siya ng sobra. Oo, gwapo pa rin siya. 

Yung tibok ng puso ko. Tila ba nag uunahan sila sa pagtalon, yung boses na ‘yon. Pitong taon ko ulit bago narinig. Sa pagkakayuko, bigla akong napatingin sa kanya. Hindi ko alam pero ngayon pa lang gusto ng tumulo ng mga luha ko.

Oo, ang tagal ko ‘tong hinintay. Ang makausap siya sa personal, ang makasama siya ngunit anim na taon na siyang huli. Pitong taon na ang nakalipas noong pinagdasal ko na mangyari ang bagay na ito. At ngayon, nandito na. Hindi ko na alam.

“I’ve been doing good. Ikaw, kamusta ka naman?” Nilalaro ko ang mga kuko ko, na talagang ginagawa ko sa tuwing kinakabahan ako.

Kung alam niyo lang gaano ko kinocompose ang sarili ko ngayon. Inaaliw ko nalang ang sarili ko sa pagduyan ng marahan sa aking inuupuan upang kahit papano ay hindi mahalata ang kaba na yumayakap sa aking pagkatao.

“I’m also fine. I think I’ll be staying here for a few months because we’re doing some business here. I don’t know if you heard it.” Napatingin ako sa ulap. Bakit ba ang hirap humarap sa isang malaking parte ng iyong nakaraan?

Hay hindi ko alam kung ano ang sasabihin ko, paano ba ito? Tanging huni ng mga ibon at tunog ng mga nagliliparang dahon ang maririnig mo sa paligid sa tuwing walang nagsasalita sa aming dalawa. Kasabay ng paghampas ng marahang hangin ang siya namang pagwawala ng tibok ng puso ko dito sa aking dibdib.

“That’s good to hear! I’m glad you decided to come back after 6 or 7 years?” Nakakunot noo na tanong ko.

 “I think it’s about time para bumalik ako, don’t you think?” Napatingin ako sa kanya at bigla naman akong natigilan. Alam ko ang gusto niyang ipahiwatig pero hindi ko alam ang isasagot ko.

Namutawi ang katahimikan sa pagitan naming dalawa. Napatingin lang ako sa kanya at hindi ko mahanap ang mga salitang dapat kong sabihin. Naramdaman ko ang lamig ng hangin na biglang humampas sa mga braso ko dahil nakalitaw ang aking braso sa bistida na suot ko. Nakatingin lang din siya sa akin na tila ba nagaantay ng mga kasagutan ngunit alam ko sa puso ko na hindi ko kayang ibigay ang kasagutan na nais niyang makuha. Nakaramdam ako ng kirot sa puso ko.

Nagulat ako ng biglang kumulog at kumidlat ng malakas kung kaya naman bigla akong napabalik sa katinuan. Napangiti ako ng mapait ngunit mabilis ko rin ‘yong inalis sa mga labi ko.

“I don’t know haha! But I’m glad you came back kasi if it weren’t for you, wala siguro tayong reunion ngayon,” pinilit kong humalakhak ng mahinhin at tumingin sa kawalan. Napangiti ako. Pakiramdam ko ang awkward na ng sitwasyon naming dalawa.

“You know what, you still haven’t changed. You still have that smile of yours who can easily lighten up someone’s mood.” Napatingin ako ulit sa kanya at ang kuya niyo nakatitig sakin. Nagulat tuloy ako kaya naman napaiba ako bigla ng tingin. Hindi ko alam kung naramdaman niya ‘yon pero namutawi ang hiya sa katawan ko.

“Thanks! Asset ko kaya yan,” pagbibiro ko para naman malighten yung mood kasi ang awkward mga mare jusko naman.

“Joker ka pa rin, I’m gonna go back inside already.” Tumayo na siya at akmang aalis na. Huminga ako ng malalim at pumikit.

 If not now, never.

“I can still remember your letter for me before you left,” diretso kong saad na nagpahinto sa kanya.

“Can I ask you a question?” kalmado na tanong ko pero nakatingin lang ako sa kawalan.

“What is it?” Nanatili siyang nakatayo.

Naramdaman ko ang lungkot ng awrang bumbalot sa pagitan naming dalawa. Nakatalikod pa rin siya sa akin. This is much better, we can’t see the reaction of one another. So, I smiled bitterly.

“By any chance, did you ever hope I’d still be single by this time?” mahinang sambit ko. Ewan ko kung bakit pero ‘yan ang unang lumabas sa bibig ko. Napalingon ako sa kanya and I saw him looking back at me as well. He looked back at me straight in the eyes. Funny thing was, he wrote a letter for me back then before he left saying he’ll marry me if we’re still both single by the time he comes back. Alam ko hindi na pwede, pero mayroon sa puso ko na gustong alamin kung ano yung sagot niya. Alam ko hindi dapat pero hinihiling ng puso kong sabihin niyang oo.

Ang maririnig mo lang sa paligid ay ang huni ng mga ibon, ang hampas ng hangin na yumayakap sa aming dalawa. 

Namutawi ang katahimikan ngunit hindi rin nagtagal, binasag niya ito.

“Yes.” Napatingin ako sa kanya. Ang mga mata ko, nagtatanong, naghahanap pa ng kasagutan.

“Yes, before I came back, I stalked you but I was late right?” aniya. Nakakita ako ng hibla ng kalungkutan sa mata niya at nakaramdam naman ako ng kirot sa dito sa dibdib ko. Masakit. Hindi ko alam kung bakit, pero kahit masakit, napangiti ako at tumango.

“I have no regrets but I just want you to know that you always have a part in my heart, even now, as we speak to each other. I just want you to know that,” diretso kong sagot sa kanya.

“Damn, Athena. I had few relationships but you know what? It’s always you I think of before going to sleep. Every time I’m sad, I’ll just think of you, of the memories we had before and I’ll be fine. Even though we didn’t speak to each other for so long, the thought of you gave me comfort. I loved you and I still love you, but I was late and I left. It’s my fault, I know and I’m sorry.” Naramdaman ko ang mainit na likidong tumulo sa mga mata ko. May kirot sa dibdib ko ng marinig ko ang sinabi niyang ‘yon.

“I’m sorry, Daniel. I already forgave you long long time ago but please forgive me kasi hindi ako nag hintay. Hindi kita naantay.” I’m already crying. He moved closer to me and hugged me. Hindi na ako umangal.

“Shh. Don’t cry. It’s okay, I know you’re already happy with your life. I don’t want to mess with it, okay? You don’t have to say sorry because this was my entire fault. How I wish I could turn back time but it’s not possible. What we had was real but it has come to an end.” Hinaplos niya ang buhok ko na tila ba sinasabing magiging ayos rin ang lahat.

“You were my first true love. And I’m really hoping you’ll find your happiness soon.” Napangiti ako. Nakaramdam ako ng gaan sa dibdib ko na para bang nabunutan ako ng tinik na matagal ng nakabaon sa lalamunan ko.

“Frinifriendzone mo na ba ulit ako like what you did to me 5 years ago? Hahaha!” Napataas ang kilay ko at bigla naman akong napatingin sa kanya at natawa na rin. Natatandaan niya pa ang pang frifriendzone ko sa kanya 5 years ago! Napairap tuloy ako at umurong yung mga luha kong kanina ay nag uunahan sa pag tulo.

“Stop! Seryoso tayo dito no. Kainis ka talaga!” natatawang saad ko sabay siko sa kanya.

“Ouch! Don’t double-kill me. Anyways, I’m happy for you. Siya pa rin yung sinabi mo sakin no? Si Josh?” Awtomatikong napangiti ako sa tinanong niya at napatango.

“I always knew it’s going to be a long lasting relationship with you. You still love so much and he’s so lucky to have you,” aniya sa malumanay na boses. Napatingin naman ulit ako sa kanya.

“Salamat ha. Hindi ka pa rin nagbabago, ang lakas pa rin ng bilib mo sakin. But seriously, I know one day you’re going to find someone. The right one for you. It’s just sad how things didn’t end well for the both of us, but you can always count on me.” Tumingin ako sa kanya at ngumiti habang sinasabi ang mga katagang ‘yon. I just really want him to know that we can still be friends despite what happened between us.

“I should be the one saying thank you. You allowed me to feel that powerful love of yours. We were still young back then but I always knew in my heart that the love we had for each other was real. And just like what you told me earlier, you too will always have a space in my heart as well. As in always, I assure you that Athena. Can I hug you? For one last time because I know it’s going to be hard to hug you again after this,” malumanay niyang sabi sakin.

Lumapit naman ako at niyakap siya. Itong yakap na ‘to, hindi mahigpit, hindi nakakasakal. Pero ito yung tipong nawala ka ng matagal tapos nakabalik ka. Sobrang familiar ng mga yakap niya. Mga yakap na ngayon ko nalang ulit naramdaman pero baka hindi ko na maramdaman ulit sa mga susunod. We were hugging there for like 5 minutes already, walang gustong bumitaw.

Pareho naming ninamnam ang bawat sandali. Sa totoo lang, matagal ng nawala ang nararamdaman ko para kay Daniel. Ang galit at sama ng loob na iniwan niya sa akin pitong taon na ang nakakalipas, ay hinayaan ko ng umagos kasabay ng pagdaan ng mahabang panahon. Matagal na akong okay at ilang taon na rin magmula ng mahanap ko ang daan tungo sa kasiyahan ko ngunit iba pa rin pala.

Nanatili kaming magkayakap at walang nagsasalita ngunit nauna na akong bumitaw. Ginulo niya ang buhok ko tulad ng madalas niyang gawin noong mga bata kami  dahil mas matangkad siya sa akin.

“Hey, we can be friends but not now. Okay? Hayaan mo naman muna ako magmove on ng tuluyan. Madaya ka eh.” Hinampas ko ang braso niya at natawa nalang din ako sa sinabi niya.

“Let’s go?” masiglang aya ko sa kanya. Tumango naman siya agad. Sa wakas nakahinga na rin ako ng maluwag. Inakbayan niya ako at bumalik na kami sa loob.

Pagdating namin nagulat sila lahat na magkaakbay kami pero hindi nila kami inasar. I saw everyone smiling as a sign of relief. Binitawan naman na ako ni Daniel and he smiled at me before he went to Marco and the other boys. I immediately smiled back and then went to the other side to see Nicole and the others.

Everybody went back to their own business and during the entire day we had so much fun. Before we parted ways, Daniel approached me.

“Hey Athena! Are you going home already?” he asked me nicely.

I looked back at him. “Yes, Josh and I will have dinner together so he’s waiting for me at the parking lot.”

“Okay, I’ll walk you to the parking lot. But, can I have your number? In case I need a friend, advice or something?” I nodded as an answer then I gave my phone number to him. Malay niyo may raket siya for me diba? Joke!

“Anyways, thank you ulit ha. I hope I’ll see you again someday,” I casually told him as we walked together going to the parking lot.

Ang masasabi ko lang, today was indeed a good day. Napatingin ako sa kalangitan, kung kanina ay makulimlim na tila ba nagbabadya ang malakas na ulan, ngayon naman, ang liwanag ng langit. Nagsisimula ng makita ang kinang ng mga bituin na magsisilbing ilaw ngayong gabi.

Habang naglalakad napatingin ako kay Daniel.

“Yeah, I hope so. Oh! Is that Josh?” he asked while pointing to the man in front of a car here in the parking lot. I nodded once again as we approached Josh.

When Josh finally saw us, I hugged him instantly. I saw his forehead crumble, siguro out of confusion kung sino ang kasama ko. Mabilis din naman nawala ang kunot sa noo niya, at napangiti ng makita ako. Kung kaya naman, hindi na ako nag hintay pa ng oras at pinakilala ko na sila sa isa’t isa.

“Ah love, this is Daniel. Daniel, this is Josh, my boyfriend.” I introduced them to one another. Josh smiled instantly. Never ko naimagine na mangyayari itong bagay na to. Ang sarap lang sa pakiramdam.

“Finally bro, nameet din kita. I’ve been hearing a lot of stories about you Nicole and the others. Nice to meet you pare!” masiglang bati naman ni Josh kay Daniel and he extended his arms. Daniel immediately took his hands and shook it.

Nakakatuwa, sino ba naman ang mag aakalang aabot kaming tatlo sa ganito?

“Nakapagusap ba kayong dalawa ng maayos?” my love casually asked and I nodded.

“Oo pre, anyways, it’s getting late. I think you should go now.” Daniel told us and I looked at my watch. It's already 6pm at delikado ang daan palabas dito sa resort kung kaya naman kailangan na talaga namin makaalis upang makaiwas na rin sa aksidente.

“Sige pre, salamat ha. Ingat ka! See you soon.” Inextend ulit ni Josh ang kamay niya papunta kay Daniel at naghand shake sila at tapik sa likod.

“We’ll go now Daniel, thanks again!” Kumaway ako bilang simbolo ng pagpapalam ko kay Daniel at ngumiti ako.

Siguro ito na pansamantala ang huli naming pagkikita and I really had a relief. Para bang nabunutan ako ng tinik na matagal ng nakabaon sa aking lalamunan. Ang sarap talaga sa pakiramdam. Masaya pala na magkaroon ng closure sa isang taong mayroong malaking parte sa pagkatao mo. Nakakatuwa at nakakataba ng puso.

Unti-unti ng dumidilim ang paligid at hinahamapas pa rin ng malalamig na hangin ang mga katawan namin. Sinulyapan kong muli si Josh at Daniel na masinsinang nag uusap at napangiti ulit ako.

“Bro, alagaan mo si Athena ha,” pabulong na bilin ni Daniel kay Josh pero narinig ko pa rin na nagpangiti naman sa akin. 

“Wag ka magalala, matagal ko na siyang iniingatan. Salamat ulit bro. Una na kami.” maayos na tugon ni Josh kay Daniel and just like that, umalis na kami sa resort.