Kabanata 3

Medicine

Pagkatapos ng araw na aksidente kong narinig ang pag-uusap ni Anzo at ng kanyang mga kaibigan, umiwas na ko. Iniwasan ko na ang grupo niya. He came back after three days of being absent. Balibalita rin na may bago siyang girlfriend, isang sikat na model. Hindi na ako nagtaka pa dahil iyon naman talaga ang mga tipo niya.

Minsa'y nagkakasalubong kami sa field pero agad rin akong liliko ng daraanan. Habang maaga pa, gusto kong itigil lahat ng nararamdaman ko para sa kanya. Ayokong umasa at hindi pa ako handang masaktan.

Nasa loob ako ng classroom, at nakikinig sa practice nina Tanya para sa competition. Dahil maraming gitarista sa klase, they formed a band wherein si Tanya ang vocalist. Maganda ang quality ng boses niya and there's a possibility na manalo siya sa Star of the Night.

Nagpalakpakan ang iba ko pang kaklase ng matapos ang pagtugtog nila. Masama pa rin ang loob ng iba ko pang kaklase dahil sa nangyari noong nakaraan.

I sighed heavily and bent my head down. I looked sideways at tumingin na lamang sa labas katulad ng madalas kong ginagawa, I searched for some cloud formations.

Umayos ako ng upo nang maalala ang flyer na ibinigay sa akin kanina bago ako pumasok sa gate. Maigi ko itong tinitigan. Seiji's Instrument. Iyan ang nakalagay sa front page. Of course, how would I ever forget this? It's been a long time pero hindi pa rin ako nakakalimot. Pupunta ba ako? No, I don't think so.

I bit my lips at yumuko na lang ulit.

Natapos ang klase at exactly 3:00 PM. Lumabas na ako ng building namin. Nakatingin lamang ako sa aking sapatos at hindi na nag-abala pang tumingin sa aking harapan.

Napaangat ako ng tingin ng marinig ang pamilyar na tawanan. It's Anzo's group again. Pinangungunahan ng madaldal na si Harper.

I looked at Anzo who is now looking at me intently. His face is serious again, as usual. His hair was done upwards gaya ng normal niyang ayos. Malinis rin siyang tingnan sa kanyang college uniform. Napahawak ako ng mahigpit sa aking bag nang maalala ang mga salitang binitawan niya. He hate young girls.

"Azy!" sigaw ng tumatakbong si Paige patungo sa akin salungat sa deriksyon nina Anzo. Sa likuran niya'y si Elsie na ngayo'y nakangiti rin.

"Pupunta ka na ba sa trabaho, Arielle?" tanong ni Elsie habang abo't tenga ang ngiti ngunit agad ring napawi ng namataan si Calvin na paparating.

"Jerk," Elsie whispered.

"Hi, Elesi!" mapanuyang bati ni Calvin.

"Here we go again," Oleos grinned.

"Mang-iinis ka nanaman ba ha, Calvin? Kasi kung oo, umalis ka sa daraanan namin at wala akong panahon sayo!" singhal ni Elsie dahilan kung bakit mas lalong napangisi si Calvin.

"You're cute when you're angry, Elesi," he stated and pinched Elsie's cheek.

"Ano ba?!"

"Hi, Arielle," ngiti ni Harper kaya nakuha niya ang atensiyon ko. Sinundan naman 'yon ni Casper.

Hindi ako sumagot bagkus ay tumango na lamang. Patuloy pa rin ang pangungulit ni Calvin kay Elsie na sinasamahan pa ng kantyaw ng mga kaibigan niya habang ako'y tahimik lang silang pinagmamasdan.

Paminsan minsan kong nakikita si Abran na sumusulyap sa gawi ko. Napahigpit ako ng hawak sa holder ng aking bag dahil ayokong mapunta sa akin ang atensyon nila. If possible, gusto ko nang umalis.

Sumulyap ako sa gawi ni Anzo. Nakakunot ang noo niyang tumitig sa akin. Agad rin akong napaiwas dahil hindi ko matagalan ang nag-aapoy na titig niyang iyon.

Napadako ang tingin ko sa grupong nasa aking harapan. All of them are laughing maliban sa seryosong sina Abran at Anzo. Naisip ko na ang laki pala talaga ng pinagkaiba ko sa kanina. I don't belong in their circle coz all of them are... college students and matured already samantalang ako, maliit na halaman pa lang na sumisibol. Kahit anong pilit ang gawin ko, hindi ako kailanman mapapabilang sa kanila.

"I..." Nakuha ko ang atensyon nilang lahat kaya't mahigpit akong napahawak sa aking back pack. Tinitigan ko sila saglit at malungkot na nginitian. "I better get going."

"Arielle?" tanong ni Elsie na ngayon ay nagtataka sa kinikilos ko. My voice and my eyes says it all at hindi ako kailanman makakapagtago. "Mauuna na ako sa inyo. May pupuntahan pa 'ko."

Malungkot akong ngumiti at dahan dahang tumalikod. Minsan akong tinawag ni Paige pero mas pinili kong hindi na pansinin iyon.

Mabigat ang loob kong naglakad. Tinitigan ko ang kalangitan at medyo nagdidilim na, uulan pa ata. Pero hindi iyon naging hadlang para hindi ako tumuloy sa pupuntahan ko.

"Katulad pa rin ba ng dati, Arielle?" tanong sa akin ni Ma'am Delavin na may ari ng flowershop na madalas kong bilhan.

Matipid akong ngumiti. "Opo."

Nang maibigay sa akin nag dalawang punpon ng bulaklak, pumara na ako ng tricycle. Marami pa akong oras kaya't ayos lang siguro na magtagal ako roon.

Nang makarating, naglakad ako hanggang sa matanaw ko na ang pamilyar na lugar nina Mama at Papa. Magkatabi pa rin sila kahit sa huling hantungan. It's as if I can see them now, smiling while holding their hands tight.

Huminto ako at kinagat ang aking labi. I bended down upang maibaba ang mga dalang bulaklak. Dahan dahan kong hinawi ang iilang tuyong dahon na naroon sa puntod.

I lit the two candles I brought at pinagmasdan ang dalawang lapida sa aking harapan.

"Hi, Ma, Pa. Nandito nanaman po ako. Kumusta na po kayo? Have you been well?" I continued to take the dried leaves. "Hindi pa po ako tinatawagan ni Auntie Felice but it's okay, Mama, Papa. Hindi niya naman po kailangang magpadala ng pera dahil may naipon rin po ako noong bakasyon."

Malungkot akong ngumiti pagtapos ay huminga ng malalim.

"Alam ko po na malulungkot kayo kapag narinig niyo 'to. H-Hindi ko po binawasan ni pisong duling 'yong trust funds na iniwan niyo sa akin. Sabi ko po sa inyo dati, part-timer po ako, hindi po ba?"

Umahon sa akin ang bigat ng dibdib habang tinitingnan ang nauupos na kandila. Titig na titig ako roon. Pinagmamasdan ng maigi ang isnag beses na pagluha ng kandila.

There's a superstition here na kapag marami ang naging pagluha ng kandila, marami kang kasalanan sa taong pinagsindihan mo.

"Hindi ko pa naman po kailangan iyon, Mama, Papa." I smiled sadly and looked at the clouds. "I treasure everything na iniwan niyo sa akin... even those... two instruments..."

Bumaba ang tingin ko sa kanilang puntod.

Huminga ako ng malalim dahil may nagbabara sa aking lalamunan. Hirap na hirap akong huminga.

"Mama, Papa, don't worry. I-I'm doing fine po... I guess," I smiled sadly.

I gritted my teeth upang pigilan ang namumuong luha. I don't want to cry in front of them, but I can feel that any seconds now, bubuhos na ang luha ko.

Everytime I think of the past, madali akong nagiging emosyunal.

"I..." Nahihirapan akong magsalita dahil sa pinipigilang emosyon. I breathed heavily and bit my lips hard this time.

"I'm s-sorry, Mama, Papa... I-I lied. I'm... not okay. Pinipilit ko pong umakto na parang wala lang pero h-hindi ko po kaya. Ang hirap Papa, Mama, ang hirap..." My voice broke kaya't tumingala ako upang pigilan ang paglandas ng aking luha.

"I-I can't play anymore. Hindi ko na kaya pang tumugtog. Everytime I tried, lagi na lang akong nabibigo. I wanted to try again pero ang hirap..."

Humikbi ako habang pinupunasan ang naglalandas na butil ng luha sa aking pisngi. Kasabay noon ang unti-unting pagpatak ng ulan tila sumasabay sa nararamdaman ko. Hindi ako kumilos at hinayaan na lamang ang ulan at lamig ng hangin na bumalot sa akin.

Ilang minuto akong nagbabad at dinama ang mga patak no'n sa aking katawan, tila maliliit na karayom na siyang tumutusok sa akin. As if the rain is telling me that I'm not alone, na sasabayan niya ako.

Humagulgol ako ng iyak habang inaalala ang masasayang ala-ala namin nina Mama at Papa. Wonderful moments where I wore my Mama's personal made Yakuta. Ang paglalagay ko ng padlock sa Aisheteruze Bridge every year, and wished that our family will live happily and peacefully. Kung paanong lagi akong ginagawan ni Mama ng lucky charm every competitions na sinasalihan ko. Kung paanong lagi akong tutuksuhin ni Kuya Ryujin, at sa huli'y naglalambing rin.

I miss my family. Lahat ng bagay na ginagawa namin, miss ko na lahat. I miss everything about them.

"Bakit ba sa tuwing naaabutan kita, kung hindi ka malungkot ay umiiyak naman?"

Napatingala ako dahil sa boses na narinig. There I saw a man na hindi ko inaasahang makikita rito. May dala siyang payong habang ang isang kamay ay nakalagay sa bulsa.

"Let's go home, Arielle," he added and extended his arms. Hindi man lang ako nagdalawang isip na abutin 'yon.

I met his eyes at sumisigaw ang mga mata niyang iyon ng pag-aalala, for the very first time. We're not even close but he chose to follow me knowing na uulan. Maybe he felt my sadness. I'm in the verged of crying again dahil ngayo'y may nakakita sa akin sa ganitong kalagayan.

"Hindi sa lahat ng oras, lagi mong sinasarili ang problema, Arielle. Paano kaming mga taong nag-aalala sayo?"

Habang tumitingin sa mga mata niyang iyon, nakikita ko ang mga mata ni Papa na puno ng pag-aalala. Kinagat ko ng mariin ang aking labi dahil sa panibagong mga luha.

Dahan dahan niya akong kinabig at iniyakap ang katawan sa akin. Mas lalo akong naluha dahil sa init ng kanyang yakap na ilang taon kong hindi naramdaman.

I can't contain my cry anymore kaya't kumapit ako ng mahigpit sa kanyang polo at humagulgol ng iyak.

"It's okay. Cry all you want," Abran whispered and tightened the hug.

Who would have taught na ang lalaking ngumingiti sa akin ng nakakaloko ang siya pang magpaparamdam sa akin na hindi pala ako nag-iisa? Right now, he's different from the snob Abraham Nicholas that I knew. Sinong mag-aakala na may ganito pala siyang side? The concern and caring one.

Matapos ang aking pag-iyak, pumara agad ng tricycle si Abran. Maga ang mata ko pero hindi ako nahiya dahil anupa't nakita niya akong umiyak, hindi ba? I don't know why pero magaan ang pakiramdam ko sa kanya.

"Saan kita ihahatid?" he softly asked.

"Sa Happy Store na lang, Abran..."

He pursed his lips and suppressed a smile. May dapat bang ikangiti sa sinabi ko?

"You're soaked, Arielle. Paano ang damit mo?"

Malumanay akong ngumiti at humigpit ang hawak sa kanyang jersey jacket na ipinasuot niya sa akin kanina.

"May mga extra akong damit sa convenience store."

Tumango siya at matipid akong nginitian. On our way, bigla na lamang tumunog ang cellphone niya.

"Hello, Harper?"

Ibinaling ko na lamang sa labas ang aking paningin dahil ayokong makinig sa usapan lalo pa't Anzo's friends are included. Well, Abran is an exception.

"Yes. Yes. I'm on my way. Okay." He hang up at ibinulsa na ang kanyang cellphone.

Natatanaw ko na ang Happy Store. Hindi mo aakalaing alas-sinco pa lang ng hapon dahil madilim na ang kalangitan.

Kumunot ang aking noo nang matanaw ang mga nakaunipormeng estudyante sa labas. Nagtatawanan pa rin ang mga ito kahit umuulan. Nanlaki ang aking mata nang maaninag kung sino iyon, ang grupo ni Anzo. Nakikita ko rin sa glass wall si Ate Micay na nasa counter, si Elsie na nag-aayos sa food section at si Paige na may inaalalayang mamimili sa loob.

Unang bumaba si Abran kasabay ng pagbukas niya ng payong. Inalalayan niya rin ako sa pagbaba. Hinawakan niya ang aking braso at inilapit ang katawan sa akin upang hindi ako mabasa pa ng ulan. Anong sense? Basa na rin naman talaga 'ko. Hinayaan ko na lamang dahil na rin siguro sa pagod.

"Oo! I was with her last night kaya lang hindi ko type." Boses iyon ng nasisiguro kong si Oleos na nakakibit balikat.

"Palibhasa kasi mahinhin ang gus— Fucking shit." Nailaglag ni Harper ang hawak na kutsara habang tulalang nakatitig sa deriksyon namin. Muntik ring maibuga ni Calvin ang iniinom na gatorade.

Anong problema nila?

"You got to be kidding me... Mali ang nakikita ko, hindi ba?" tanong ni Oleos.

Anzo's face darkened. Masama ang titig niya sa kaibigan na para bang anytime papatay na ito. He clenched his jaw multiple times. Hindi man lang niya inaalis ang tingin sa braso ni Abran na nakayakap sa akin. Agad akong umiwas ng tingin at ibinaling na lang ang atensiyon sa nilalakaran. Nang makarating kami sa pintuan ng store, agad humiwalay si Abran at itinupi ang payong.

Hinubad ko ang kanyang jersey jacket at nagdadalawang isip kung lalabhan ko muna ba o ibabalik na sa kanya.

Huhubarin ko na sana 'yon ng bigla niya akong pigilan.

"Don't. Basa ang damit mo. Just return it kapag hindi mo na kailangan. I don't usually use it anyway," he smiled showing his white teeth.

"O-Okay. Lalabhan ko muna saka ko ibabalik sayo. Ayos lang ba?"

Tumango siya sa aking pahayag. "Yep. Go now and change. Baka lamigin ka pa."

"Salamat..."

Dahan dahan akong tumalikod at tumungo na sa back door ng tindahan.

Panay ang usisa nina Elsie at Paige kung bakit maga ang mata ko at bakit daw ako hinatid ni Abran. Kung nanliligaw raw ba siya sa akin o ano. Sinagot ko naman ng totoo ang mga tanong nilang iyon. He just helped me out of courtesy. Hindi na rin nagtanong pa sa akin si Ate Micay dahil alam niya naman kung saan ako pumunta. Bago kasi ako umalis kanina, nagpaalam ako.

Tumungo ako sa locker. Mayroon doong cr kaya nag-mabilisang ligo na lang ako. I wore my loose shirt and pants. Hindi kasi ako sanay magsuot ng mga fitted jeans. Mas gusto ko ng maluwag sa akin. I prefer oversized t-shirt, not the fitted ones.

Sa paglabas ko ng locker, walang gaanong customer dahil nga umuulan. Malakas pa rin ang pagbagsak no'n at medyo mahangin din.

While on my post, sunod-sunod akong bumahing. Kahit pa naligo ako, nabasa pa rin ako at nagbabad sa ulan.

Naglakad lakad ako kung mayroon pa bang dapat na ayusin. Napansin ko ang magulong mga libro sa mini-bookshelf kaya't napagdesisyunan kong iyon na lamang ang ayusin. Naririnig ko rin ang kantyawan at nasisiguro kong galing sa grupo nina Anzo na nasa labas pa rin.

Huminga ako ng malalim nang makitang wala sa ayos lahat ng libro. Naghalo halo ang mga encyclopedia sa math at english books. Paniguradong Senior High nanaman ng PSU ang may gawa nito. Bakit ba ang hilig hilig nilang kumuha at hindi man lang marunong magbalik sa pinagkuhaan kung hindi naman bibilhin?

Bumahing ako ng ilang beses saka nagpasyang magsimula sa pag-aayos ng mga libro. Magkakasakit pa ata ako.

Una kong inayos ang mga learning materials, grouping the books depending on its type. Huli kong inayos ang encyclopedias. Saglit akong tumungo kay Ate Micay ng mapansing may librong nawawala. Madalas ako sa book section kaya medyo memorize ko na ang mga libro.

"Ate Micay, nabili na po ba iyong makapal na Merriam-Webster?"

"Wala, Arielle. Wala pang bumibili ng dictionary sa linggong 'to. Tingnan mo na lang sa kabilang shelf baka doon nanaman dinala ng ilang estudyante. Pumupunta minsan ang mga 'yon dito para gumamit non, hindi para bilhin," Ate Micay replied.

"Sige po."

Mabilis akong nagtungo sa section ng pocketbooks. Inisa isa ko ang bawat column ngunit wala rin doon. Tumingala ako at napahinga ng malalim. There it is. But how am I supposed to get that thick red Merriam-Webster dictionary?

I tried to reach it pero masyado akong maliit para maabot 'yon. I tried once again and reached its tip, but not enough para makuha iyon.

Napitlag ako sa kinatatayuan at pigil pigil ang hininga dahil sa biglang paglapat ng isang bagay sa aking likuran. Napatingala ako lalo at napansin ang mamahaling Rolex watch na suot ng kung sinumang lalaki sa aking likod. And that perfume...

Nabitin sa ere ang aking kamay at nakaramdam ako ng bolta boltaheng kuryente sa aking katawan nang lumapat ang kanyang balat sa aking kamay habang inaabot ang libro. Napalunok ako ng ilang beses dahil hindi ko alam kung ano'ng gagawin. My heart pounded loudly and my breath becomes heavy because of the tension brought by this gorgeous man. Nanatili akong nakaharap sa bookshelf at hindi alam kung babaling ba sa likod o hindi.

"Here..." baritonong boses na saad ni Anzo kaya't napalingon ako sa kanya. Iniabot niya ang libro sa akin ngunit nanatiling seryoso ang kaniyang mukha.

"Thank you..." I whispered at hindi ko alam kung narinig niya ba iyon dahil sa sobrang hina na ng pagkakasabi ko. I looked sideways nang naramdamang babahing nanaman ako.

"S-Sorry."

While sniffing, nanlaki ang mata ko nang dahan dahan siyang humakbang patungo sa akin. Mas lalo akong napitlag nang mabilis niyang inilapat ang kanyang kamay sa aking noo pagkatapos ay sa aking leeg. Nagsiliparan ang paru-paro sa aking tiyan dulot ng paglapat ng kanyang balat sa akin. Nag-init ang aking pisngi at tumaas ata lahat ng dugo ko sa katawan. His actions are unpredictable!

"My hunch is right."

Nakitaan ko ng pag-aalala ang kaniyang mga mata. I want to get away from him as soon as possible dahil mauubusan na ata ako ng hininga kapag nanatili pa ako.

Bigla niyang ibinaba ang kanyang kamay at kinuha ang aking palad. Dumoble ang kabog ng dibdib ko dahil sa biglaan niya nanamang hawak sa akin. Inilagay niya roon ang tatlong pirasong tableta. Bioflu, basa ko roon sa tableta.

Napakurap ako dahil sa tatlong tabletang nasa aking kamay.

"And here..."

Doon ko lamang napansin ang hawak niyang plastic. Inilahad niya ito sa akin at wala sa sarili ko naman itong tinanggap. Binuksan ko iyon and to my surprise, it was a white styrofoam. If I'm not mistaken, kanin iyon at ulam. Hindi lang isa kundi apat na styrofoam. Mayroon ding bottled water and even apples and oranges!

"I was supposed to give you that earlier pero wala ka. You left, at pagpunta ko rito, wala ka rin. Your class ends at 3:00PM and I supposed you haven't eaten."

Nangapa ako ng salita dahil masyado akong nagulat. What is this all about? He's giving me these? Para saan? Naguguluhan ako dahil hindi ko maiwasang mag-isip ng kung ano-ano.

"Eat now, Eira. Make sure to drink that medicine pagkatapos mong kumain."

Hindi pa rin ako nagsalita at mangha akong tumingin sa kanya. He called me Eira kagaya noong sinabi niya nakaraan.

Inilagay ang kanyang dalawang kamay sa bulsa. Matipid siyang ngumiti ngunit ang ngiting iyon ay nagpapakita ng lungkot.

His face softened.

"Please take care of yourself. Don't make me worry. I'll be going now," napapaos niyang saad.

Sandali niya akong tinitigan at mabilis na naglakad palayo. Lumunok ako ng ilang beses at hindi pa rin makapaniwala sa nangyari.

Binilhan ako ni Anzo ng pagkain at gamot!

Kumalabog ang aking puso at hindi na normal ang tibok nito dahil sa sobrang bilis.

Ikinulong ko ang tatlong tableta sa aking palad at iginiya ito sa aking dibdib. My breath hitched even though Anzo's not here anymore. Napapikit ako at pinakinggan ang dibdib kong nagwawala.

Shit. I still like him after what I've heard. I still do.