Chapter 29

“Liam . . .” 

Sa pagbaling niya ng tingin sa akin ay kasabay nang pagsilay ng ngiti sa labi niya. Umayos siya ng pagkakatayo mula sa pagkakasandal niya sa kotse. 

Hindi na siya naghintay pa roon, naglakad siya papalapit sa akin at agad na sinunggaban ako ng yakap. 

I hugged him back as I closed my eyes. Namiss ko siya kahit isang buong araw lang kaming 'di nagkita. He make me worried. Damnit.

“Shit,” he cursed as he heard me sobbed. “Pinag-alala ba kita? I'm really am sorry, Tri.”

Hinigpitan ko ang pagkakayapos ng braso ko sa laniya. Sinubsob ko ang mukha ko sa dibdib niya as I cry even harder. Tangina, ba't ba 'di matapos itong luha ko. Akala ko ay naiyak ko na lahat ng pag-aalala ko kanina, pero bakit umiiyak pa rin ako sa harap ni Liam ngayon.

“Hindi na 'yon mauulit, pangako 'yan,&rdquo