"Ang pang-bubully kay Mommy ay may kapalit na halaga!" ani Miggy nang may sneer.Tumango si Mikey nang malakas at muling nag-type sa keyboard.Nang makita ito, nagtataka si Miggy, "Anong ginagawa mo?"Masiglang sagot ni Mikey, "Ang mga technical staff nila ay tatamad tamad! Napakasimple ng virus ko pero hindi pa rin nila magawang ma-crack. Sa ganitong kaso, gagawin ko itong mas mahirap para mas inis na inis ang masamang babaeng iyon!"Sumang-ayon si Miggy at tumango, "Mas mabuti kung hindi nila ma-crack. Sa ganitong paraan, mas maraming tao ang tatawa sa kanya at tingnan natin kung magkakalakas-loob pa siyang mambully kay Mommy!"Abala ang dalawa sa harap ng computer.Bigla, may narinig silang mga yabag sa pintuan.Mabilis na naramdaman ni Miggy ang paggalaw sa labas at binalaan si Mikey.Agad namang tinapos ni Mikey ang pag-code at iniabot ang computer sa kanyang kuya.Nang pumasok si Khate sa silid, nakita niyang yakap ni Miggy ang computer, habang si Mikey ay nakasilip sa gilid na
Feng Group.Dahil sa virus, halos hindi makagalaw ang operasyon ng kumpanya buong umaga.Nasa technical department si Cassandra, at halos bawat ilang minuto ay naririnig ang kanyang pagsigaw ng galit."Cassandra."Narinig niya ang boses ni Merlyn sa kanyang likuran.Agad na inayos ni Cassandra ang ekspresyon niya, ibinaba ang tingin, at magalang na binati ang taong pumasok, "Dad, bakit ka nandito?"Mahigpit ang ekspresyon ni Marcus Feng sa kanyang hugis-parihabang mukha. "Bakit? Hindi pa rin ba masosolusyunan ang virus na yan?"Ang taong naMikeyno sa technical department ang pinag babalingan ni Cassandra ng galit buong umaga, ay tila nasa ilalim ng matinding presyon. Punong-puno ng pawis ang ulo nito habang tumatango at humihingi ng paumanhin. "Ms. Cassandra, ginawa po talaga ng team namin ang lahat ng makakaya, pero sobrang complex ng virus. Sa tuwing malapit na naming ma-crack, may bagong problema na naman na lumalabas. Parang nasa dead loop po kami...""Sa madaling salita, wala ka
Kahit hindi kasing galing ni Miggy si Mikey pagdating sa computer, mayroon pa rin siyang kaunting kaalaman.Walang naging progreso ang Feng Group buong umaga, ngunit bigla na lang nagkaroon ng galaw, na nagdulot ng bahagyang pagkadismaya kay Mikey.Ang mga tao sa kabila ay tiyak na mahuhusay.At higit pa rito, hindi sila maaaring galing sa Feng Group.Ang isang buong umaga ay sapat na oras para humingi ang Feng ng tulong sa labas."Siguro... galing sila sa Lee Group," tanging naisip ni Miggy.Kilala ang technical team ng Lee Group sa kanilang lakas.Bukod pa rito, kung talagang iyon ang ina ni ni Katerine, walang dahilan para hindi humingi ng tulong ang Feng sa Lee.Nang marinig ito, bahagyang sumimangot si Mikey at napakuyom ang labi sa galit.Kahit alam niyang si Cassandra ang ina ni Katerine, ang masamang babaeng iyon ay inaapi ang kanilang ina, at tumutulong pa si Daddy sa kanya!Hindi, kailangan niya silang turuan ng leksyon!Sa pag-iisip nito, kinuha ni Mikey ang computer, mabil
Hanggang sa gabi, hindi pa rin tumawag si Khate.Pinipigil ni Anthony ang pagkadismaya at nagmadaling pumunta sa kindergarten para sunduin si Katerine.Dapat malinaw na ang lahat pagdating niya sa kindergarten.Pagdating niya, halos lahat ng bata ay nakaalis na.Sa isang sulyap, nakita ni Anthony ang kanyang anak na nakatayo sa isang sulok.Nakayuko ang ulo ng maliit na bata, mahigpit na hawak ang kanyang bag, at tila wala siya sa mood.Pagkakita nito sa kanya, bahagyang kumunot ang noo ni Anthony, lumapit siya at hinaplos ang ulo ng maliit na bata, "Bakit ka malungkot? Dahil ba late si Daddy? Pasensya na si Daddy..."Bago pa niya matapos ang sinasabi, mabilis na kumilos si Katerine at dumiretso nang dumaan sa tabi niya.Nanatili sa ere ang kamay ni Anthony, tumigil ang kanyang boses, at tumalikod siyang walang magawa habang pinapanood ang anak niyang papunta sa kotse.Nakita niyang umakyat ito sa sasakyan nang mag-isa at hindi man lang nagpakita na kailangan niya ang tuloy ng ama, ku
Kumunot ang noo ni Anthony.Hindi niya inaasahan na magagalit nang ganito kalakas ang kanyang anak.Nang marinig ang sinabi ni Auntie Meryl, tumango si Anthony at kumatok sa pinto, "Katerine, buksan mo ang pinto, gusto kabg kausapin ni Daddy." Kaagad na narinig ang isang malabo na tunog mula sa pinto. Malinaw na binasag ng batang babae ang mga bagay sa pinto upang ipahayag ang kanyang paglaban sa kanya. Tumigil si Anthony, at nang magsalita ulit siya, mas lalo pang lumuwag ang kanyang tono, "Ano ang gusto mong gawin ni Daddy? Buksan mo na ang pinto at sabihin mo kay Daddy ang nais mong iparating, pag-usapan natin, okay?" May isa pang malutong na tunog sa pinto. Ito rin ang unang pagkakataon na nakita ni Auntie Meryl ang dalaga na ganito. Iniisip ang sitwasyon ng dalaga, natatakot siya na baka may mangyari sa kanya sa loob, kaya dali-daling sabi niya: "Master, sa tingin ko dapat tayong pumasok na ng diretso, kung hindi, hai naku, labis na talaga akong nag-aalala sa akin
Kumurap si Katerine, at unti-unting bumaba ang dalas ng paghikbi. Kinuyom niya ang kanyang mga labi, hindi pa rin lubos na naniniwala. Ipinagpalagay niya na narinig niya ang sinabi ni Daddy sa guro nang araw na iyon, at hindi pumasok sa kindergarten ang dalawang maliit na kaklase ngayong araw. Paano ito maaaring maging isang pagkakataon? Nakita ni Anthony ang pag-aalinlangan ng anak niya, at nakaramdam ng kawalan ng pag-asa, "Wala akong dahilan upang magsinungaling sa iyo anak. Hindi sila pumasok sa kindergarten ngayon dahil hindi maganda ang pakiramdam nila, iyon ang sabi ng iyong teacher kanina. Kaya makikita mo sila bukas." Nagkukunot pa rin ang mga labi ni Katerine nang may pagmamaktol, na puno ng pag-aalinlangan ang kanyang mukha. Nakita ito, wala nang magawa si Anthony, "Paano mo ako paniniwalaan?" Hindi niya talaga inaasahan na ang dalawang maliit na lalaki ay may napakataas na katayuan sa puso ni Katerine, napakataas na hindi siya pinaniwalaan ni Kateri
Nakita ang hitsura ni Katerine, nagulat muna si Khate, at pagkatapos ay biglang sumakit ang kanyang puso. Halos kusang-loob siyang lumuhod, at niyakap ang batang babae sa kanyang mga bisig, at tinapik ang kanyang likod nang may pagpapatahan. Mahigpit na hinawakan ni Katerine ang kanyang laylayan gamit ang magkabilang kamay, humihikbi nang may pagmamakaawa at nag hahanap ng aruga. Nakita ang eksena na ito, kumikislap ang mga mata ni Anthony nang may kawalan ng pag-asa. Kanina lang sa bahay, siya, bilang isang ama, ay nag-abot ng kamay upang yakapin siya, at ang batang babae ay hindi nagsabi ng isang salita o nagpakita na nais siyang yakapin at alam lang na magtago. Ngayon na kaharap si Khate, alam niyang humingi ng yakap. O kaya ba ang mga bata ay likas na umaasa sa kanilang mga ina? "Huwag kang umiyak, sabihin mo sa auntie kung ano ang iyong problema?" malumanay na kinukumbinsi ni Khate ang batang babae. Siyempre, hindi magsasalita si Katerine. Sa huli,
Nakatayo si Anthony sa pintuan ng dining area sa hindi masyadong malayo sa kanya. Nang makita niya ang batang babae na sa wakas ay ngumiti na, napuno ng halo-halong emosyon ang kanyang mga mata. Hindi inaasahang matapos siyang suyuin nang napakatagal ay hindi pa rin siya kasing ganda ng ilang salita mula sa kanyang ina na hindi pa ipinapakilala ni Anthony at sa kanyang dalawang anak. Hindi lamang tumigil sa pag-iyak si Katerine, ngunit tumawa rin ito.Matapos tumayo roon ng ilang sandali, nakitang natutuwa si Katerine sa dalawang maliit na bata at ang kanyang mukha ay puno ng ngiti, pumasok si Anthony at nais na niyang ibalik sa bahay nila si Katerine.Pumunta lang sila rito dahil gusto ni Katerine na kumpirmahin na papasok pa ang mga ito bukas sa kindergarten gamit ang kanyang sariling mga mata. Ngayon na nakumpirma na nila ito, dapat na silang bumalik dahil nakakaabala na sila.Kaagad na nilapitan niya si Katerine, narinig nila ang pag-tunog ng tiyan ng batang babae.Bahagyang ku
Nagising si Khate sa isang malamig na umaga, ngunit hindi niya alintana ang lamig ng panahon na bumalot sa kanya—kundi ang lungkot at pangungulila sa mga salitang binitiwan nila ni Anthony kagabi.Buong gabi siyang hindi nakatulog. Paulit-ulit sa kanyang isipan ang bawat kataga, bawat titig, bawat hawak ng kamay nito. Parang sinasakal siya ng damdaming hindi niya mapangalanan—pag-asa, takot, pagmamahal, panghihinayang… lahat ng iyon ay nagsisiksikan sa kanyang puso.Tumayo siya mula sa kama, humarap sa salamin, at tinanong ang sarili: Hanggang kailan ako maghihintay? Hanggang kailan ko pipigilan ang sarili kong lumaban para sa isang bagay na alam kong totoo? Hanggang kailan ako magpapanggap na ang pag-ibig ko sa lalaking ito ay laging nandito lang at hindi pa rin nagbabago.Nag-ring ang kanyang cellphone. Isang mensahe mula kay Anthony.“Magkita tayo mamaya. please. Hindi na ako papayag na magtago pa tayo. May kailangan kang marinig.”Napatitig siya sa mensahe, sabay napakapit sa kany
Napuno ng bigat ang dibdib ni Khate sa tanong ni Anthony. Hindi niya alam kung paano isasagot ang isang bagay na ni siya mismo ay hindi pa rin sigurado. Napuno ng katahimikan ang pagitan nila, ngunit sa loob ng kanyang isipan ay isang bagyong hindi niya matakasan."Khate..." Muling nagsalita si Anthony, ang tinig niya'y bahagyang nanginginig. "Kung babalik ka pa sa akin, sasabihin mo bang may pag-asa pa tayo? O huli na ang lahat?"Tinitigan ni Khate ang lalaking minsang minahal niya ng buong puso—at marahil, hanggang ngayon, hindi pa rin siya tuluyang nakalaya mula rito. Ang daming alaala ang bumalik sa kanyang isipan, ang mga masasayang araw nila, ang mga pangarap nila na sabay nilang binuo... at ang sakit ng paghihiwalay nilang dalawa.Muling nag-ipon ng lakas si Khate bago sumagot. "Anthony... Hindi ko alam."Bahagyang napapikit si Anthony, waring iniiwasan na ipakita ang sakit na dala ng sagot niya. "Hindi mo alam? O ayaw mong malaman?"Napalunok si Khate. "Takot akong malaman, An
Habang pinagmamasdan ni Khate ang repleksyon niya sa salamin, hindi niya maiwasang mapansin ang lungkot sa kanyang mga mata. Mula nang marinig niya ang sinabi ni Kyrrine, hindi na siya mapakali. Ano nga ba ang nalaman ni Anthony? At paano siya maghahanda sa muling paghaharap nila?"Khate," mahinang tawag ni Kyrrine mula sa pintuan. "Sigurado ka bang gusto mo siyang kausapin ngayon? Baka hindi ka pa handa."Huminga nang malalim si Khate bago tumango. "Kailan pa, Kyrrine? Hindi ko na pwedeng ipagpaliban ito. Kailangan ko nang tapusin ang lahat."Dahan-dahang lumapit si Kyrrine at hinawakan ang kanyang kamay. "Hindi mo kailangang gawin ito mag-isa. Kami ni Adrian, nandito lang."Napangiti si Khate, kahit na alam niyang may halong kaba ang kanyang damdamin. "Salamat, Kyrrine. Pero alam kong ito ay isang bagay na ako lang ang kailangang humarap."Pagkalipas ng ilang sandali, naroon na siya sa harap ng isang mamahaling restawran kung saan siya pinapunta ni Anthony. Tumigil siya sa tapat ng
Habang patuloy na lumalalim ang gabi, hindi pa rin mawala sa isipan ni Khate ang mga sinabi ni Anthony. Nakaupo siya sa veranda ng kanyang apartment, nakatitig sa malawak na siyudad na puno ng kumikislap na ilaw, ngunit tila wala siyang nakikita. Ang kanyang isip ay gulong-gulo, pilit niyang inuunawang muli ang lahat ng nangyari sa pagitan nila.Muli niyang narinig sa kanyang isip ang boses ni Anthony—ang sakit, ang hinanakit, at ang desperasyon sa kanyang tinig. "Hindi mo kailangang harapin ito mag-isa." Napapikit siya nang mariin, pilit na pinipigilan ang muling pagbalik ng mga alaala. Ngunit kahit anong gawin niya, bumabalik at bumabalik pa rin ito."Hindi mo na siya dapat iniisip, Khate." Biglang sabi ni Adrian, na tahimik palang nakatayo sa may pinto, pinagmamasdan siya. May hawak itong dalawang tasa ng kape, at marahan itong lumapit upang ibigay sa kanya ang isa. "Alam kong mahirap, pero hindi mo kailangang pahirapan pa ang sarili mo."Marahang tinanggap ni Khate ang kape at hum
Sa kabila ng kanyang mga sinabi, hindi mapakali si Khate. Kahit pa pinilit na niyang lumayo, may isang bahagi ng kanyang puso na hindi kayang magpakawala."Tapos na, Adrian. Tapos na," mahina niyang ulit, pilit pinaniniwala ang sarili na wala na siyang dapat pang balikan. Ngunit kahit anong pilit niya, alam niyang hindi pa tapos ang lahat. Hindi pa tapos ang sugat na iniwan ni Anthony—o marahil, ang sugat na iniwan niya sa puso nito.Tahimik lang silang naglakad ni Adrian palabas ng gusali, ngunit ramdam niya ang bigat ng presensya nito sa tabi niya. Hindi ito nagtanong, hindi rin ito nagpilit, ngunit ramdam niya ang pag-aalala nito.Pagkarating nila sa sasakyan, marahang binuksan ni Adrian ang pinto para sa kanya. "Khate, sigurado ka bang kaya mo?"Napayuko siya. Gusto niyang sabihin na oo, na kaya niyang kalimutan ang lahat, na kaya niyang itago ang emosyon niyang matagal nang nakakubli. Pero hindi na niya kayang magsinungaling pa."Hindi ko alam, Adrian," mahinang tugon niya. "Pero
Habang patuloy na lumalayo sina Khate at Adrian mula kay Anthony, ramdam niya ang bigat ng kanyang bawat hakbang. Pakiramdam niya'y may humihila sa kanya pabalik, ngunit pinilit niyang huwag nang lumingon. Hindi niya maaaring ipakita ang kanyang kahinaan, lalo na sa harap ni Anthony."Khate," muling tawag ni Adrian, bahagyang humigpit ang pagkakahawak nito sa kanyang braso. "Sigurado ka bang ayos ka lang? Alam kong hindi madaling makita siya ulit pagkatapos ng matagal na panahon."Napayuko si Khate, pilit na itinatago ang lungkot sa kanyang mga mata. "Adrian, hindi ko alam... Hindi ko alam kung ano ba ang dapat kong maramdaman. Akala ko tapos na ang lahat, pero bakit parang mas lalo lang lumalala ang sakit?"Hininto ni Adrian ang kanilang paglalakad at marahang hinawakan ang magkabila niyang balikat. "Kung gusto mong umalis dito, sabihin mo lang. Hindi mo kailangang tiisin ang ganitong pakiramdam, Khate."Napangiti siya ng bahagya, kahit pa puno ng pait ang kanyang puso. "Salamat, Adr
Habang bumibigat ang katahimikan sa pagitan nina Khate at Anthony, hindi niya maiwasang maramdaman ang mabilis na pagtibok ng kanyang puso. Pilit niyang pinapakalma ang sarili, ngunit ang matinding titig ni Anthony ay tila humihila sa kanya pabalik sa nakaraan—sa isang panahong pinilit na niyang ibaon sa limot.Napalunok siya at dahan-dahang tumalikod, umaasang matatapos na ang usapan nila. Ngunit hindi ganoon kadali ang lahat."Khate," muling tawag ni Anthony, mas malambot ngunit may halong bahagyang pakiusap ang kanyang tinig. "Huwag mo akong iwan ng walang sagot, please lang."Napapikit nalang si Khate, pilit na pinipigilan ang panginginig ng kanyang kamay. Alam niyang kung magpapatuloy siya sa usapang ito, maaaring buksan niya muli ang sugat na matagal nang nakapikit. Ngunit paano kung ito na ang pagkakataong kailangan niya upang tuluyang makalaya?Huminga siya nang malalim bago bumaling muli kay Anthony. "Ano pa ba ang gusto mong marinig mula sa akin?" mahinahon ngunit matigas ni
Sa kabila ng malamig na sagot ni Khate, nanatiling matindi ang titig ni Anthony sa kanya, para bang sinusubukan niyang hanapin ang katotohanan sa kanyang mga mata. Ilang segundo pa ang lumipas bago siya tuluyang tumalikod, ngunit hindi pa rin nawala ang tensyon sa pagitan nila. Ang hindi inaasahang muling pagkikita ay nagdulot ng mga emosyon na matagal nang ibinaon sa limot, ngunit ngayon ay muling lumulutang sa ibabaw, hinuhukay kahit na pilit niya itong nililibing.Habang pinagmamasdan ni Khate ang papalayong pigura ni Anthony, hindi niya maiwasang makaramdam ng kakaibang paninikip sa dibdib. Alam niyang hindi niya na maaaring balikan ang nakaraan, ngunit bakit tila patuloy itong bumabalik sa kanya? Bakit hindi niya kayang alisin ang bigat sa kanyang puso?"Hindi pa ito tapos, Khate," mahina niyang bulong sa sarili, ngunit sa likod ng kanyang isip, alam niyang hindi niya kayang aminin ang tunay na dahilan kung bakit siya umalis noon....Sa kabilang dako, habang si Anthony ay nagl
Hindi pa man tuluyang nawawala ang alingawngaw ng huling sinabi ni Anthony, ngunit pakiramdam ni Khate ay bumigat na ang buong paligid. Nakatayo siya sa gitna ng malawak na silid, pilit na pinapalakas ang loob niyang harapin ang lalaking minsan niyang minahal—at iniwan. Ngunit paano ba haharapin ang isang taong hindi kailanman nakalimot? Paano ba ipapaliwanag ang isang lihim na inilihim niya sa mahabang panahon?Pumikit siya saglit at pilit na pinakalma ang kanyang damdamin. Naririnig niya ang marahang paghugot ng hininga ni Anthony sa kanyang harapan, isang malinaw na indikasyon na hindi pa ito tapos sa kanilang usapan. Nang dahan-dahan niyang iminulat ang kanyang mga mata, nakita niyang nakatitig pa rin ito sa kanya, ang mga mata nitong puno ng hinanakit, hindi lang sa kanya kundi marahil sa kanilang nakaraan."Anthony, hindi mo ako kayang diktahan kung sino ang dapat kong kausapin," mariing sabi ni Khate, pinapanatili ang matatag na tinig kahit pa sa loob-loob niya ay may kung anon